Στο δρόμο προς το Νότο

To βίντεο είναι χειροποίητο, φτιαγμένο από φωτό που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής από Wellington προς Picton, με το πλοίο Αραχούρα...

Φεύγοντας από το Νάπιερ, πήραμε το δρόμο για το νότο: θα γυρίζαμε στο Wellington και από 'κει θα παίρναμε την επόμενη το πλοίο για το Πίκτον, και μετά θα κατεβαίναμε στο Christchurch...Τα μικρά αδημονούσαν να φτάσουμε σπίτι και να συνδεθούν με το facebook, επειδή λέει οτι είχανε να κοιτάξουν τις φράουλές τους στην farmville...

"Μωρήηηη", λέω στην μία,"10 φυτά έχω όλα κι όλα στην πίσω αυλή, και δεν έχεις πάει να τις δεις πώς είναι, και να μαζέψεις καμιά φράουλα, που μου τις τρώνε τα κοτσύφια!"

(Ξερά στο γέλιο τα μικρά, ειδικά με το "μωρή"(στο στυλ της Ντένης Μαρκορά), διασκεδάζουν αφάνταστα...)

Περνώντας λοιπόν από την ενδοχώρα του Hastings, είδαμε μια ταμπέλα προς Ocean beach, οπότε βγήκαμε εκτός εθνικής οδού, και μετά από πολύ μπέρδεμα, λόγω της ελλειπούς σήμανσης, βρήκαμε τον δρόμο προς την παραλία...Το αλογάκι της πρώτης φωτό, το είδαμε σε μια στροφή ανάμεσα στους λόφους, κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα...

Η πρώτη εικόνα προς την παραλία, ελαφρώς στραβή...Δυστυχώς δεν έμεινα ευχαριστημένη από τις φωτό, επειδή λόγω του ήλιου (και μάλλον και της ψηφιακής) μου φαίνονται θολές...Ρίξτε μια ματιά παρακάτω, και πείτε μου..

Οι λόφοι απ' όπου κατεβήκαμε στην παραλία: οι δρόμοι ήταν στενοί, χωρίς ορατότητα στις στροφές, εντελώς κακοτράχαλοι σε κάποια σημεία, αλλά οι κίτρινοι λόφοι, ο μπλε ουρανός και οι ανοιχτοί ορίζοντες, μας αποζημίωσαν...Νομίζω κάποιος από τους μπλογκοφίλους με είχε ρωτήσει κάποτε για το βαθύ μπλε χρώμα του ουρανού εδώ, κι αν οι φωτό μου είναι "πειραγμένες": Οι φωτό είναι απόλυτα φυσικές και αυτό το ωραιότατο κατά τα άλλα χρώμα, οφείλεται στη τρύπα του όζοντος, που βρίσκεται πάνω από την Ανταρκτική...Για το λόγο αυτό, όσοι δεν λαβαίνουν τα μέτρα τους, σε ΝΖ και Αυστραλία, καθώς και στην Νότια Αμερική (αντιληλιακά, καπέλο, ρούχα με μανίκια), είναι σα να παίζουν Ρωσική ρουλέτα με την υγεία τους...Ο ήλιος έχει πάψει ενώ και δεκαετίες να είναι ασφαλής (αν υπήρξε ποτέ), και αυτές οι χώρες (-αλλά και παντού στον κόσμο-) έχουν τα περισσότερα κρούσματα καρκίνων του δέρματος...

Η βόρεια πλευρά της αχανούς παραλίας Ocean...Μας έκανε εντύπωση πώς από όλη την παραλία των ατελείωτων χιλιομέτρων, μόνον ένα σημείο μήκους 100 μέτρων φυλασσόταν από ναυαγοσώστες, ενώ οι πύργοι ήταν εντελώς άδειοι, και σε σημεία που ήταν μακριά από την παραλία, αλλά πίσω από τις αμμοθύνες...Κάπως περίεργο μέρος για παρατηρητήρια, αλλά τελικά η απάντηση στην απορία μου δόθηκε μερικές βδομάδες αργότερα, από τα δελτία ειδήσεων...

Οι Baches, κατά μήκος της παραλίας...Πραγματικά τους ζήλεψα τους ιδιοκτήτες τους , στα πόδια τους είχαν λεπτόκοκκη χρυσή άμμο και θέα τον ανοιχτό ωκεανό, όσο παίρνει το μάτι, και τους σκέφτηκα να ξυπνάνε με κόκκινες αυγές και το κρώξιμο των γλάρων πάνω από τα κεφάλια τους...Δυστυχώς περίπου έναν μήνα αφότου επισκεφτήκαμε το μέρος, τους χτύπησε μια θύελλα, με αποτέλεσμα, τεράστιες ποσότητες πετρών και άμμου και πολύ θαλασσινό και βρόχινο νερό, να σπάσουν τα παράθυρα και να πλημμυρίσουν τα πρώτα σπίτια, ενώ και τα πιο πίσω πάθανε αρκετές ζημιές...

Η νότια πλευρά της παραλίας και ο υπέροχος ουρανός...Ο Ίωνας πήρε το ρίσκο να μπει και να κολυμπήσει , αλλά όταν άπλωσε την πετσέτα στην άμμο, είδε πώς υπήρχαν χιλιάδες μικροσκοπικά κόκκινα αραχνάκια παντού, και κάποια είχαν αρχίσει και να τον σκαρφαλώνουν...Ήταν ακίνδυνα, καμιά σχέση με την αράχνη katipo (Latrodectus Katipo) ή την μαύρη χήρα της ΝΖ (Latrodectus hasselti), τα 2 δηλητηριώδη είδη της ΝΖ, αλλά τα μικρά τρόμαξαν και επέμεναν να φύγουμε, και φύγαμε μια ώρα αρχύτερα :(

Ενώ φεύγαμε, πρόσεξα την ταμπέλα αυτή, στο γεφυράκι που οδηγούσε πάνω από το ρεματάκι, προς τον οικισμό των baches...Το ζήτημα των ιδιοκτησιών στη ΝΖ, που περιλαμβάνουν ακτές, νησιά, λίμνες, ρεματιές, δάση και εσχάτως, και έλη, είναι ένα μεγάλο θέμα και ελπίζω να βρω κι άλλα στοιχεία που θέλω να συμπεριλάβω σε ένα επόμενο σχετικό ποστ...

Κι άλλοι λόφοι, ελαφρά πιο πράσινοι, σε σχέση με τους προηγούμενους...Αυτή τη φορά βγήκαμε ευκολότερα στην Εθνική, και πήραμε τον δρόμο για νότο και Wellington, στο οποίο υπολογίζαμε πώς θα φτάσουμε νωρίς το απόγευμα ...

Στάση για καφέ, σε ένα καταπληκτικό καφενείο και φαγάδικο, το Ρaper Mulberry cafe, στην κυριολεξία στην μέση του πουθενά: Το κτίριο ήταν παλιά εκκλησία που περιήλθε μετά την αχρηστεία της στην κυριότητα της τοπικής κοινότητας, Otane...Αρχικά θέλησαν να την μετατρέψουν σε κοινοτικό κέντρο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μαζέψουν βιβλία τα οποία είχαν σκοπό να μεταπωλούν, προκειμένου να βγάλουν κάποιο κέρδος, για τα παιδάκια του χωριού,

...όμως τελικά, ένα δωμάτιο του κτιρίου διαμορφώθηκε ως δανειστική βιβλιοθήκη, επειδή τα παιδιά προτιμούσαν να τριγυρίζουν στους χώρους της πρώην εκκλησίας, ενώ σύντομα ήρθε και η πρόταση για μετατροπή της χρήσης του κτίσματος, σε καφετέρια, και κέντρο πολιτιστικών εκδηλώσεων, από 2 κατοίκους της περιοχής...

Η ιδέα πέτυχε, και το μαγαζάκι αυτό, με την μικρή γκαλερί και το κατάστημα με έργα των κατοίκων, την όμορφη βιβλιοθήκη, τον καταπληκτικό καφέ και τους φιλικούς ιδιοκτήτες, σημειώνει τεράστια επιτυχία στους κάθε λογής ταξιδιώτες και ντόπιους, ενώ σύντομα στην παρέα τους προστέθηκε και ο Κύριος Puss, ο πορτοκαλής χαδιάρης γάτος, που έχει σπίτι όλο το μαγαζί, και λατρεύει να τον κακομαθαίνουν τα πιτσιρίκια (4 έδιωξα για να βγάλω τη φωτό...Οι 2 δικές μου και ακόμα 2 ΝΖηλανδάκια, ήταν όλα μαζί κολλημένα πάνω του...)

Και η αυλή επίσης, προσεγμένη και δροσερή, με τα ξύλινα τραπεζάκια και τα χειροποίητα "ρουχαλάκια" των τσαγιερών, τις πολύχρωμες κούπες και τις πλεχτές ποδίτσες των ζαχαριέρων, ανάμεσα στις ανθισμένες λεβάντες , με πλάτη τις καλαμποκιές...Στην κυριολεξία στη μέση του πουθενά, αλλά τόσο απίθανα όμορφα...Θέλω να ξαναπάωωωωω...Τρείς από τις φωτό τις ανέβασα στο Πανοράμιο...

Φτάσαμε στο Wellington νωρίς το απόγευμα, και τρέξαμε να κλείσουμε ξενοδοχείο για ένα βράδυ, μιας και θα ταξιδεύαμε την επόμενη, νωρίς το πρωί, με το πλοίο Arahura...Το πολύχρωμο αυτό κτίριο ονομάζεται Courtenay Apartments και βρίσκεται στο no.122 Courtenay Place...Ωραία χρώματα...

Αφού κάναμε την βόλτα μας στην πόλη(πιθανά να ανεβάσω κάτι σχετικό με τα κτίρια της πρωτεύουσας, σε μελλοντικό ποστ) πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας...Δυστυχώς έβρεχε και ταλαιπωρηθήκαμε λόγω του ελλειπούς φωτισμού και σήμανσης, και γυρίσαμε ολόκληρη την πόλη 2 φορές μέχρι να φτάσουμε...

Την επόμενη μέρα μέσα στο Αραχούρα: Παρά την καταχνιά και το ψιλόβροχο, ευτυχώς δεν κουνούσε, αλλά στο κατάστρωμα έκανε υπερβολικό κρύο και ήμασταν όλοι ντυμένοι σαν ήταν Δεκέμβρης μήνας...Το πίσω μέρος του άνω καταστρώματος (το κάτω κατάστρωμα και το μπροστινό μέρος του πάνω, είχε γεμίσει από κόσμο και δεν υπήρχε θέση επειδή ήταν μικρό το πλοίο και γέμισε αμέσως), ήταν ανοιχτό από παντού και είχε μόνον στέγαστρο με πλαστικά παγκάκια και σεζ λονγκ παραλίας, ενώ ο γηραιός αυτός κυριούλης, σκαρφαλωμένος στην κουπαστή, έκανε φασίνα...Έλεος, μεγάλον άνθρωπο!

Το ανοιχτό κατάστρωμα των φορτηγών και τον λοιπών οχημάτων...Μόνον μια μπάρα το χωρίζει από τη θάλασσα...Το Κaitangi με το οποίο περάσαμε τα στενά την πρώτη φορά, φάνταζε παλάτι μπροστά στο Arahura...Κάτι σαν το Minoan Palace σε μικρότερη κλίμακα, με μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, τυχερά παιχνίδια, απ' όλα είχε...Το Αραχούρα πάλι, σαν το "Δημητρούλα", μόνον φραπέ καραβίσιο που δεν έφτιαχαν, στην καφετέρια...

Και επιτέλους φτάσαμε στο Πίκτον, και φύγαμε κατευθείαν για Christchurch...Ο καιρός ήταν συνεφιασμένος, όπως είδατε και στο βίντεο, αλλά λίγο μετά τα βουνά και προς το ύψος της Καϊκούρα, έγινε πάλι ηλιόλουστος...Αυτά όμως θα τα δείτε στο τελευταίο ποστ της ενότητας"Διακοπές"...

Στο επόμενο, ένα πόστ που ο φίλος Νικιπλός, περιμένει εδώ και μήνες, να το δει αναρτημένο...Νικιπλέ μου, για σένα...Φιλιά σε όλους...
.....................................................................................

UPDATE :
Ανήμερα την Πρωτομαγιά, έγινα θεία για τέταρτη φορά...Ο αδελφός μου και η νύφη μου απέχτησαν την δεύτερη κορούλα τους!!! Νας μας ζήσει!!!!!

(Κορίτσια-αγόρια στο Αρτανέϊκο, 6-0 :)