Το μποστάνι

(Πατήστε το play)

Ω, ναι! Είμαι πολύ περήφανη για το μποστάνι μου...Θα θυμάστε σίγουρα όταν ανάρτησα φωτό από μια βόλτα στο Riccarton market, τον Οκτώβριο που μας πέρασε...Τότε είχαμε αγοράσει φυτώρια ντοματιάς, πιπεριάς, και μελιτζάνας, ενώ είχαμε ήδη σπείρει μπιζέλια, κρεμυδάκια, σκόρδα, κολοκυθάκια και φραουλιές... Σ' αυτά ήρθαν να προστεθούν και φασολάκια, σέλινα, μαϊδανός, μάραθος, μαρούλια και παντζάρια...

Τα λουλούδια μπήκαν για να διευκολύνουν την επικονίαση και να ομορφύνουν τα παρτέρια...Στους πανσέδες προστέθηκαν τα μελισσάκια, οι μαργαρίτες, οι καλέντουλες και οι βιολέτες, κι όλα μαζί θέριεψαν όμορφα, και έδωσαν χρώματα και μυρωδιές, ενώ το καθημερινό ξεχορτάριασμα και το πότισμα αποδείχτηκαν πολύ ψυχοθεραπευτικά αθλήματα!

Κι ενώ η άνοιξη ήταν πολύ ωραία και ζεστή, το καλοκαίρι μας τα έκανε μαντάρα από βροχές! ΟΙ ντοματιές μεγάλωσαν και κάρπισαν, αλλά οι ντομάτες δεν έλεγαν να κοκκινίσουν, οι πιπεριές άργησαν να ανθίσουν, από τα κολοκυθάκια μείνανε μόνον 3 ρίζες από τις 18, ενώ οι μελιτζανιές, όπως τις φύτεψα, έτσι έμειναν: ούτε πόντο δεν πήραν! Μεγάλη ήττα...Κι έλεγα θα φάω μελιτζάνες! ΟΙ φραουλιές όμως, λύσσαξαν στην φράουλα, τα μπιζέλια αν και δεν φύτρωσαν όλα, καταφέραμε να φάμε 2 μαγειρεψιές, τα σκόρδα και τα κρεμμυδάκια είχαν μεγάλη επιτυχία, το ίδιο και τα σέλινα και οι μαϊδανοί...

Εν τω μεταξύ, ο πίσω κήπος, δηλαδή στην ουσία μία λωρίδα γης ίδια με αυτήν που έσπειρα τα κρεμμυδάκια και τα σκόρδα και φύτεψα τις φραουλιές, ήταν άδειος...Μέσα στα ντουλάπια μου λοιπόν, εκεί που αποθήκευα τις πατάτες που αγοράζαμε από το μάρκετ, ανάμεσα στις άλλες του τσουβαλιού, έβρισκα και φυτρωμένες...Τις έπαιρνα λοιπόν, και τις φύτευα εκεί, άσπρες και κόκκινες ανάκατες, με την ελπίδα οτι θα φάμε και πατάτες δικές μας, χωρίς φάρμακα, 100% οικολογικές...Φυσικά, χωρίς ήλιο, δεν άνθισαν και δεν κατάφερα και πολλά πράγματα από σοδειά (και δεδομένου του μικρού χώρου), αλλά όπως και νά 'χει, γύρω στα 4-5 κιλά πατάτες τις βγάλαμε...

Και μετά τις διακοπές που πήγαμε τον Γενάρη, και σταμάτησαν οι βροχές, ξαφνικά το μποστάνι με τα λαχανικά, σαν να πήρε μπρος: Πιπεριές; χαμός...Ντομάτες; πιο χαμός! Οι καλύτερες ντοματιές στο Canterbury, όχι μόνον στο Christchurch (όπως είπαν γνωστοί και γείτονες)! Τί γεμιστά φάγαμε, τί σαλάτες, στραπατσάδες, σάλτσες, πίτσες, μέχρι και σε noodles βάλαμε, ακόμα και τώρα που έχουμε Μάιο (ισοδυναμεί με τον Νοέμβριο του βορείου ημισφαιρίου), έχουμε παραγωγή...Μεγάλη επιτυχία...Και οι κολοκυθιές, βγάλανε πολύ καρπό, τώρα μεγαλώνω κολοκύθια για πίτα...

Είναι φοβερό αίσθημα όμως...Στην ουσία από το τίποτα, με λίγη αγάπη, προσοχή και φροντίδα, φτάσαμε να τρώμε από τον κόπο των χεριών μας, να γλυτώνουμε χρήματα και το βασικότερο, να ξέρουμε τί τρώμε και να το εκτιμούμε περισσότερο και να μην το χαραμίζουμε, επειδή είναι δικό μας έργο, "δια χειρός", που λένε :) Και σκοπεύω να το συνεχίσω, και ένα ακόμα πλαϊνό παρτέρι που είχαμε φυτέψει λουλούδια, θα τα βγάλω από εκεί και θα τα μεταφυτέψω στον πίσω κήπο, και θα βάλω κι άλλα μυρωδικά και λαχανικά, την άνοιξη...

Κι αν δεν επρόκειτο να μείνουμε τόσο λίγο, θα φύτευα και δέντρα, κι ας είμαστε με το ενοίκιο(δεν άντεξα όμως τον πειρασμό, και έσπειρα τριγύρω στον κήπο-κατά το συνήθειό μου- κάμποσες ιπποκαστανιές 2 ειδών ;) Και τα μυρωδικά μου πήγαν καλά φέτος, η ρίγανη, το δίχρωμο φασκόμηλο, το θυμάρι, ο δυόσμος, οι λεβάντες και το δεντρολίβανο που φύτεψα πέρυσι, πρώτη χρονιά στη ΝΖ, στον κήπο που είχε "πετρώσει" από την αφροντισιά, νοστίμεψαν τα φαγητά μας, έφτιαξαν αφεψήματα και μοσχοβόλησαν στα βάζα...

Δεν θέλει τίποτα περισσότερο: λίγη αγάπη, προσοχή και φροντίδα...Μεράκι, εν ολίγοις...Κι όλα τα άλλα έρχονται...Μόνον να θυμηθώ του χρόνου, να κρεμάσω και μια μπλε χάντρα για το "μάτι"...Ωραίες μεν οι ντοματιές, αλλά μετά τα απανωτά κοπλιμέντα, μου την πέσανε ορδές από κάμπιες, που ευτυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν τις ντομάτες, αλλά δεν έμεινε φύλλο ούτε ζωγραφιστό, στα φυτά...

Μπα, τώρα που το σκέφτομαι, κολλιέ από μπλε χάντρες θα τους κρεμάσω :)

Διαβάζω λοιπόν αυτόν τον καιρό, σε άλλους συνμπλογκερ, τον Ευρύνοο, και τη Θαλασσένια, που ετοιμάζουνε τα δικά τους μποστάνια...Και για πρώτη φορά δεν ζηλεύω πώς το κάνουν, επειδή τώρα ξέρω κι εγώ...Μεράκι θέλει...Κι όλα γίνονται...