Όταν πετούν οι γερανοί

Πατήστε το Play...Το απόσπασμα προέρχεται από την ταινία "Peuple Migrateur", και τιτλοφορείται "Le retour des Grues", ενώ το τραγούδι που ακούγεται μιλάει για την αγάπη και το τραγουδούν οι Bulgarka Jr Quartet...

Αυτή είναι μια ανάρτηση που θα μπορούσε να έρθει σε 3 συγκεκριμμένες διαφορετικές ημερόμηνίες: στις 2 Φεβρουαρίου, που "γιορτάζεται" η παγκόσμια ημέρα υγροτόπων(υπογραφή συνθήκης Ράμσαρ-Ιράν, 1977), στις 3 Φεβρουαρίου, οπότε οι Ιάπωνες γιορτάζουν παραδοσιακά την έναρξη της άνοιξης, ή στις 9 Μαΐου, οπότε "γιορτάζεται" η παγκόσμια ημέρα των αποδημητικών πουλιών...Επειδή όμως σπανίως στέκομαι στις ημερομηνίες και δεν θεωρω πώς με κάποιον τρόπο αυτές οι "παγκόσμιες ημέρες" φτιάχτηκαν για να "γιορταστούν", αλλά πως στην ουσία λειτουργούν ώς μνημόσυνα, "φύλαξα" τα βίντεο και τις πληροφορίες για τον Μάη...Και άντεξα στο πειρασμό να αναρτήσω τις πληροφορίες λίγο μετά την υπέροχη και άκρως εμπεριστατωμένη ανάρτηση του Νικιπλού, η οποία αφηγείται μια πραγματική ιστορία, την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της Γιαπωνεζούλας Σαντάκο, που στα 12 της χρόνια, χτυπήθηκε από τη λευχαιμία (απόρροια της έκρηξης της Χιροσίμα) και πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής της μέσα στο νοσοκομείο, κατασκευάζοντας με την τεχνική οριγκάμι, χάρτινους γερανούς...

(η φωτό προέρχεται από τη wiki)

Όπως όλα τα μεγάλα αποδημητικά, έτσι και οι γερανοί, δεινοπάθησαν κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου...Στην γνωστή Ρωσική ταινία με τον τίτλο της ανάρτησης, η νεαρή ερωτευμένη που αποχαιρέτησε τον αγαπημένο της που πήγε στον πόλεμο, δεν τον είδε ποτέ να γυρίζει κοντά της: σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά μέσα σε ένα δασάκι από συμήδες...Στα Ρωσικά, οι γερανοί ονομάζονται "ζουραβλί", και το μυαλό μου έκανε παράξενους συνειρμούς, συνδυάζοντας το ρωσικό τους όνομα, με τον ήχο των κρωξιμάτων τους, αλλά πιθανώς να είναι απλά μια σύμπτωση...Το τραγούδι του βίντεο ονομάζεται "Γερανοί" και είναι το μελοποιημένο ποίημα του εθνικού ποιητή του Νταγκεστάν, Razul Gamzatov, που γράφτηκε μετά από μια επίσκεψή του στη Χιροσίμα...Το περιεχόμενο όμως του ποιήματος, μιλά για τον πόλεμο, και όχι για την Σαντάκο και γενικά θεωρείται πώς η έμπνευσή του προήλθε μετά από την μάχη του Στάλινγκραντ...Το βίντεο του τραγουδιού περιλαμβάνει σκηνές από την ταινία "Οταν πετούν οι Γερανοί -letyat zhuravli-" παραγωγής 1957, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, ένα χρόνο μετά...

Για τους Ρώσους και τους Ιάπωνες, οι γερανοί συμβολίζουν την άφιξη της άνοιξης, την έναρξη μιας νέας εποχής, που σφύζει από ζωντάνια και όμορφιά και που όλα τα άσχημα ξεπερνιούνται... Οι γερανοί είναι τα πρώτα πουλιά που φτάνουν στην ακόμα παγωμένη Σιβηρία, περνώντας πάνω από τα χιονισμένα Ουράλια, στις αρχές του Μάρτη, ένω η Ιαπωνία διατηρεί κοπάδια διαφόρων ειδών γερανών όλο το χρόνο, εκτός από εκείνα που καταφθάνουν έχοντας πρώτα διασχίσει ολόκληρη τη Ρωσία...Τα σμήνη της Ιαπωνίας, κατοικούν κυρίως στο νησί Χοκκάιντο και την περιοχή Arasaki στο νησί Kyushu, και η άνοιξη για τους Ιάπωνες αρχίζει με το πρώτο κρώξιμο των πουλιών για ζευγαρωμα, που συμβαίνει συνήθως μέσα στο πρώτο πενταήμερο του Φεβρουαρίου...

Μετά τον πόλεμο, στο νησί Χοκκάιντο είχε μείνει μόνον ένα ζευγάρι γερανών του είδους Grus Japonensis( το 2ο πιο απειλούμενο από την οικογένεια των γερανών, μετά το χιλιοβασανισμένο Grus Americana)...Όταν σ΄αυτό το ζευγάρι προστέθηκαν τα λιγοστά πουλιά που επέζησαν του πολέμου και επέστρεψαν στην Ιαπωνία την πρώτη ειρηνική άνοιξη, οι χωρικοί αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους: Άρχισαν να ταΐζουν τα πουλιά και να παρεμβαίνουν όπου νόμιζαν οτι μπορούσαν να βοηθήσουν, ωστε να καταφέρει να διατηρηθεί το είδος...Αυτό που αρχικά ξεκίνησε σαν μια πράξη απελπισίας, απέδωσε καρπούς, κι έτσι τώρα, το συγκεκριμένο κοπάδι που μετρά τα 900 άτομα, προσελκύει τεράστιους αριθμούς τουριστών, που συγκεντρώνονται την πρώτη αυγή της άνοιξης για να τα φωτογραφήσουν και βιντεοσκοπήσουν, στους θορυβώδεις "χορούς" τους...

ΟΙ γερανοί είναι κατα βάση μονογαμικά πουλιά, και η λαϊκή παράδοση θεωρεί πώς ο "χορός" του ζευγαρώματος λειτουργεί σαν ανανέωση των συζυγικών όρκων, κάθε χρόνο, μέχρι το τέλος της ζωής τους, που λεγόταν κάποτε πως διαρκεί 1000 ολόκληρα χρόνια...Πολλοί μύθοι σε όλο τον κόσμο τους παρουσιάζουν σαν πλάσματα με μυστικιστικές δυνάμεις, και οι αρχαίοι Έλληνες τους θεωρούσαν οιωνούς...Γνωστός είναι ο μύθος με τον ποιητή Ίβυκο, που δέχτηκε επίθεση από ληστές που τον άφησαν ετοιμοθάνατο, η παράκληση του Ίβυκου προς ένα περαστικό σμήνος γερανών να φροντίσουν για αυτόν, οδήγησε τα πουλιά στο να τους κυνηγήσουν σε ένα θέατρο, ωστε αυτοί να παραδεχτούν τις πράξεις τους και να τιμωρηθούν για το έγκλημά τους...Η γνωστή στην αρχαιότητα φράση " οι γερανοί του Ίβυκου", προέρχεται από αυτή την ιστορία...

Από την άλλη, ο Αριστοτέλης, αναφέρει μια δοξασία σχετικά με την μετανάστευση των πουλιών: Οτι ενώ όλο το κοπάδι κοιμάται, στις στάσεις από το ταξίδι, ένας γερανός από το σμήνος, μένει άγρυπνος, κρατώντας μία πέτρα στο ράμφος του...Αν ξεχνιόταν και αποκοιμιόταν πάνω στο καθήκον, θα του έπεφτε η πέτρα από το ράμφος, και με τον θόρυβο θα ξυπνούσε...Στην δοξασία αυτή οφείλεται και η ονοματοδοσία του ομώνυμου αστερισμού του Νοτίου ημισφαιρίου από τον Ολλανδό αστρονόμο, χαρτογράφο και κληρικό, Πέτρους Πλάνκιους (Petrus Plancius), το 1597...

Φυσικά, η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται στον φίλο Νικιπλό, που ήταν ο μόνος που ήξερε (και έκανε υπομονή τόσον καιρό) μέχρι να την ανεβάσω στο μπλογκ...Η έρευνα για τις πηγές και το στήσιμο του ποστ, ολοκληρώθηκε ανήμερα της Anzac day, στις 25 Απριλίου...Την ημέρα που οι ΝΖηλανδοί και οι Αυστραλοί θυμούνται τους νεκρούς της Καλλίπολης, αποφασίσαμε  με τα κορίτσια μας, να φτιάξουμε και να στείλουμε τους δικούς μας χάρτινους γερανούς, για πρώτη φορά φέτος, στην Χιροσίμα, στο όνομα της Ειρήνης, στη μνήμη της  μικρής Σαντάκο Σασάκι, που δεν πρόλαβε να φτιάξει τους χίλιους δικούς της, που θα της έδιναν την δυνατότητα να πραγματοποιήσει μια ευχή: την ευχή για ζωή...

Αν έχετε λίγο χρόνο, δείτε και αυτό το τελευταίο βίντεο...Είναι το επίσημο βίντεο προώθησης του οργανισμού Birdlife.org, που τελεί υπό την προστασία του ΟΗΕ...Ξέρω οτι οι καιροί είναι δύσκολοι και τα γεγονότα τρέχουν, αλλά η ομορφιά παραμένει αλώβητη -ακόμα- παρά τις δυσκολίες...

Σας φιλώ...