Bracelets

Βραχιόλια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Earings

Σκουλαρίκια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Necklaces

Περιδέραια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Hairpins

Καρφίτσες με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Rings

Δαχτυλίδια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Special Constructions

Ειδικές κατασκευές με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Wednesday, June 26, 2013

Ο ποιητής Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος


Στις πηγές του Σκάμανδρου

 Καπνίζουν οι άντρες αμίλητοι γύρω από τη φωτιά,
 παραζαλισμένοι ακόμα από τη σφαγή
 και τρομαγμένοι από τη μοίρα των θνητών.
 Οι αρχηγοί τους, ο Αγαμέμνονας, ο Οδυσσέας,
 ο Μενέλαος ερίζουνε, να φύγουν αμέσως
 ή να μείνουν να εξευμενίσουν τους θεούς.

 Ένας μόνο, ένας από τους στρατιώτες του Αχιλλέα,
άπλωσε το χέρι του και σήκωσε από τις στάχτες
μια κόρη Τρωαδίτισσα με χαρακιές στα μάγουλα
από τα στεγνωμένα δάκρυά της – περπάτησαν ως πέρα
στις πηγές του Σκάμανδρου και του Σιμόεντα,
εκεί έχτισαν σπίτι και φράξανε ένα χωραφάκι,
με πράσα, δυο-τρεις ελιές και λίγα ζωντανά.

Κανείς δεν άκουσε γι’ αυτούς· τα χρόνια πέρασαν,
τα παιδιά τους μεγάλωσαν κι έφυγαν για την πόλη,
ο Όμηρος γεννήθηκε πολλά χρόνια αργότερα.

 [Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, εκδ. Πόλις]
 Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος έγραψε μία από τις ομορφότερες ποιητικές συλλογές της χρονιάς που φεύγει: «Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή» (εκδόσεις Πόλις, 2012). Με βλέμμα οξύ και διεισδυτικό, μα και γεμάτο ευαισθησία, καταθέτει στίχους ζωντανούς, ξέχειλους από εικόνες. Τον προσκαλέσαμε να γράψει σε πρώτο πρόσωπο για την ιστορία πίσω από το νέο βιβλίο του.
Ο τελευταίος που δικαιούται, ίσως, να μιλήσει για τα ποιήματά του είναι ο ίδιος ο ποιητής. Πώς μπορεί εξάλλου να ξέρει αυτός πώς ηχεί το τριαντάφυλλο και η αϋπνία στο αφτί του αναγνώστη, πώς μυρίζει στη μνήμη του ένα μικρό υπαίθριο ζαχαροπλαστείο, ποιο φως του ήλιου έχει δει να σκάει πάνω στα βότσαλα ή να χωνεύεται μες στον αφρό της μπύρας του; Το μόνο που θυμάται ο ποιητής και δεν το γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ο τόπος και η ώρα της γραφής, το σημειωματάριο και το μολύβι όπου σημείωσε τον πρώτο στίχο ενός ποιήματος, τις σελίδες που έσκισε και πέταξε μέχρι να καταλήξει στον τελευταίο. Κι αυτό ομολογεί.
Τα «Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή» γράφτηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους στον δρόμο: σε καφετέριες απόμερες ή, πιο συχνά, με κόσμο και φασαρία, σε ξύλινα παγκάκια μες στο πάρκο, στο σταματημένο στην άκρη του δρόμου αυτοκίνητο, στην παραλία κάτω απ' τον ήλιο, στο λεωφορείο ανάμεσα σε δύο στάσεις. Πολύ λίγα από τα εξήντα περίπου ποιήματα του βιβλίου τα έχω ξεκινήσει καθισμένος στο γραφείο μου με ένα φύλλο χαρτί ή το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μπροστά μου. Όλα όμως εκεί έχουν βρει την τελική τους μορφή – μετά από μεγάλη, τις περισσότερες φορές, προσπάθεια.
Η συνήθης διαδικασία είναι η εξής: φροντίζω ανάμεσα σε δύο υποχρεώσεις ή πριν από κάποια συνάντηση, να βρίσκω λίγο χρόνο και να κάθομαι μόνος σε μια καφετέρια για έναν καφέ ή μια μπύρα ή ακόμα και μες στο αυτοκίνητο αν δεν έχω καιρό. Έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο και το σημειωματάριό μου· τα ανοίγω (ή όχι) και περιμένω. Τις περισσότερες φορές αυτό είναι αρκετό. Η πραγματικότητα γύρω μου και η μνήμη μου επίσης είναι τόσο γεμάτες με ομορφιά και με συγκίνηση, με τραγωδίες και με θαύματα, με ιστορίες και στιγμιότυπα, που η ποίηση δεν αργεί να έρθει. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του ποιητή, να περιμένει την ποίηση να εμφανιστεί στις αισθήσεις του, στα όνειρά του, στη διάνοιά του και, ταυτόχρονα, να κρατάει σημειώσεις των ευρημάτων του και της αναμονής του, για να τη μετατρέψει κατόπιν σε ποίημα.
Η ποίηση (επαναλαμβάνω εδώ κάτι που το έχω διατυπώσει και παλαιότερα) δεν έχει άλλο σκοπό απ' το να αποκαλύπτει και να προσφέρει στον άνθρωπο τη ζωή πλήρη, να εντείνει την ικανότητά του ν' αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και την εμπειρία, να δίνει στη στιγμή όση διάρκεια απαιτείται προκειμένου να φωτιστεί η λάμψη που κρύβεται μέσα στα δευτερόλεπτα. Αυτή ακριβώς είναι η ικανότητα που έχει ο ποιητής: διακρίνει μέσα στο κοινότοπο και στο καθημερινό το θαύμα και το κάνει ορατό και για τους άλλους. Ο έρωτας, όσο καιρό διαρκεί και όσο καταφέρνει να ανανεώνεται, κάνει το ίδιο για τους ερωτευμένους· μια απροσδόκητη χειρονομία, μια ριπή του ανέμου, μια τυχαία συνάντηση, ένας ψίθυρος επίσης. Ο ποιητής το ίδιο.
Παραδείγματος χάριν:
Ανάμεσα φως και σκοτάδι
Περιμένοντας στο φανάρι, αποφασίζω
αίφνης να μη γυρίσω ακόμα στο σπίτι,
παρκάρω τ' αυτοκίνητο
σ' ένα αδιέξοδο δρομάκι, σκοτεινό
και κάθομαι μέσα ακούγοντας
μουσική από το ραδιόφωνο
και κοιτάζοντας για μία ώρα σχεδόν
την αντανάκλασή μου στο παρμπρίζ
μήπως και διακρίνω εκεί,
στο φως και στο σκοτάδι ανάμεσα,
εκείνον που σας ομιλεί.
Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Έχει οικογένεια, γράφει και διαβάζει πολύ, μαγειρεύει, μεταφράζει και φροντίζει τον σκύλο του. Έχει εκδώσει το πεζογράφημα «Μικρά Ικαρία» (εκδ. Ηλέκτρα, 2005), ποιήματα στον συλλογικό τόμο «Ελεύθερη πτήση, ελεύθερη πτώση» (εκδ. Οξύ, 2011) και «Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή» (εκδ. Πόλις, 2012). Διευθύνει το ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο Bookstand.gr.
(Σημείωση Αρτάνις: τα ποιήματα και τα κείμενα, δημοσιεύτηκαν με την σύμφωνη γνώμη του ποιητή, η κριτική γράφτηκε από τον Γιάννη Φάρσαρη και την αντέγραψα από το  ART MAG(-λινκ), τη φωτό την αλιέυσα στο Deviantart- λινκ)

Thursday, June 20, 2013

Φωτό και άλλα


Πέρασαν κιόλας 2 βδομάδες από την τελευταία ανάρτηση, η αλήθεια είναι οτι βασικά ξεχάστηκα, και άφησα όλον αυτόν τον καιρό να περάσει χωρίς νέο ποστ...Την τελευταία βδομάδα φιλοξενούσα μια φίλη από το Ουέλλιγκτον, την Marilyn, η οποία σήμερα πετούσε για Παρίσι , (απ' όπου θα έπαιρνε το αεροπλάνο για ΝΖ μέσω Αμερικής), ενώ ταυτόχρονα ανάρρωνα από μία επέμβαση που έκανα στο Νοσοκομείο του Βόλου (έτυχα άψογης μεταχείρισης), και βρισκόμουν και σε συνεχή επικοινωνία με την έτερη φίλη Penelope Snowdon-Lait από το Christchurch, που με τον σύζυγό της έκαναν διακοπές σε Ελλάδα και Τουρκία (μέσα Μαΐου- αρχές Ιουνίου, προ των γεγονότων στη γείτονα- ευτυχώς!)
Και οι 2 κυρίες, πέρασαν υπέροχα και ήδη κάνουν σχέδια να επιστρέψουν στο μέλλον, αλλά δυστυχώς έμαθα οτι το Christchurch και η περιοχή του Heathcote όπου κατοικεί η Penelope, αντιμετώπισε σοβαρές πλημμύρες, και μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να έρθω σε επαφή μαζί της για να μάθω αν το σεισμόπληκτο σπίτι της άντεξε τη δοκιμασία, ενώ περιμένουν και βαριά χιονόπτωση στο Canterbury (και σε άλλες περιοχές του Νοτίου Νησιού)...Ελπίζω να επικοινωνήσει σύντομα μαζί μου, και να έχει να μου πει καλά νέα!
http://www.stuff.co.nz/the-press/news/your-weather/8803881/Flooding-closes-roads-schools
http://www.stuff.co.nz/the-press/news/your-weather/8817266/Snow-flooding-closes-roads-cuts-power
Κατά τα άλλα, με την Marilyn, επισκεφτήκαμε παραλίες γύρω από την πόλη (ερωτεύτηκε τα Καλά Νερά- και για να πω την αλήθεια, τα ερωτεύτηκα κι εγώ, είχα 4 χρόνια να πάω), κάναμε βόλτες στην παραλία και τα μαγαζιά του Βόλου, ανεβήκαμε στο Πήλιο, και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα...Το μόνο που λυπάμαι, είναι οτι είχα μαζί μου την μικρή ψηφιακή και δεν κατάφερα να φωτογραφήσω ένα κοπάδι ρινοδέλφινων που έπαιζε κοντά στην παραλία, και τα οποία προσέφεραν ένα φανταστικό θέαμα, αλλά με λίγη καλή τύχη, πιθανόν να τα ξαναδούμε σύντομα, επειδή είναι συχνοί επισκέπτες στην περιοχή!
Ακολουθούν μερικές καλοκαιρινές φωτό, στις 2 πρώτες, τα Καλά νερά προ μίας εβδομάδας (με ελάχιστο κόσμο) και η βαριά νέφωση πάνω από την πόλη (έβρεχε 3 μέρες), στις επόμενες φωτό, εικόνες από την παραλία του Βόλου και την Μακρυνίτσα, ενώ στις τελευταίες, πάλι τα Καλά Νερά (προχθεσινή επίσκεψη), οπότε και έκανα το πρώτο μου μπάνιο μετά από 4 χρόνια (με ολόσωμο, επειδή στο ύψος του στομαχιού μου έχω την τομή του νίντζα -χαχα, η φάση με το Νοσοκομείο έχει μεγάλη πλάκα, μπορεί να την γράψω κάποια στιγμή στο μέλλον!)
Καλημέρα και καλό τριήμερο σε όλους, στην επόμενη ανάρτηση, ένα μικρό αφιέρωμα στον φίλο μου  ποιητή Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο!

ΥΓ. Η Penelope έστειλε μέηλ, και είναι καλά!

Wednesday, June 5, 2013

Αρτάνις bostanista :)

Κάθε χρόνο τα τελευταία 4 χρόνια που ήμασταν στη ΝΖ, φτιάχναμε μποστάνι στους κήπους των σπιτιών που νοικιάζαμε...Βασικά ξεκινήσαμε το ...άθλημα, επειδή στο πρώτο σπίτι που πήγαμε, στο Christchurch, βρήκαμε ένα κήπο παρατημένο, κατάξερο και κακάσχημο: με τα κορίτσια σκάψαμε όλο το μέρος, βγάλαμε το πλαστικό που είχαν τοποθετήσει 20 πόντους μέσα στο χώμα (υποτίθεται για να μην βγαίνουν ζιζάνια), και φυτέψαμε πολλά μυρωδικά και λουλούδια...Τις επόμενες 2 χρονιές, καλλιεργήσαμε όλα τα παρτέρια, και φάγαμε ωραίες ντομάτες, πιπεριές και κολοκυθάκια -οι μελιτζάνες απέτυχαν λόγων καιρικών συνθηκών-, αλλά και παντζάρια, κρεμμυδάκια και φράουλες...
Στο Ουέλιγκτον, λόγω έλλειψης χώρου αλλά και των συχνών ισχυρών ανέμων, βάλαμε μόνον crown κολοκυθιές, butterhead μαρούλια, παζί και σπανάκι καθώς και μερικά φυτά Cape gooseberry...
Με το που γυρίσαμε Βόλο, λοιπόν, αποφασίσαμε με τον Ίωνα, να φτιάξουμε κι εδώ το μποστανάκι μας...Στα τέλη Απριλίου, κι ενώ είχαμε ολοκληρώσει τον καθαρισμό του κήπου, που είχε μείνει 4 χρόνια αφρόντιστος, αρχίσαμε να τον διαμορφώνουμε σε παρτέρια και αυλάκια...Και τότε ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με την κρυμμένη "πανίδα" του κήπου: Οι σκολοπέντρες ήταν πανταχού παρούσες και εγώ είδα τουλάχιστον 3 διαφορετικά είδη, με μεγαλύτερο απ' όλα το είδος Scolopendra cingulata, (το πρώτο που φωτογράφησα, είχε μόλις αρπάξει έναν γυμνοσάλιαγκα, το 2ο και ακόμα μεγαλύτερο, το έπιασα για να το μετακινήσω να μην το χτυπήσω με την τσάπα...)
Και μια νεαρή τρανόσαυρα, που επίσης ζει μέσα στον κήπο...Την έπιασα πολύ προσεκτικά για να μην την τραυματίσω και την άφησα αμέσως μετά τις φωτό...Ευτυχώς, παρά το δραστικό καθάρισμα του κήπου που κάναμε με τον Ίωνα, τα φυτά είναι ακόμα πολλά (ειδικά στις άκρες και μάλιστα εκεί που έχουν βγει οι μεγάλες γλυκιές κολοκυθιές) και έτσι τα έντομα -που αποτελούν την βασική τροφή της- είναι πολλά, και δεν θα έχει πρόβλημα...
Η πανίδα του κήπου είναι εξίσου σημαντική με την χλωρίδα: Γιατί να αγοράζουμε φάρμακα και να επιβαρύνουμε την τροφή μας; Οι σκολοπέντρες, οι σαύρες, τα μαύρα σκαθάρια του εδάφους, είναι σπουδαίοι θηρευτές και προστατεύουν τα φυτά μας... Ας τα αφήσουμε στην ησυχία τους, να κάνουν την δουλειά τους!
Φυσικά, αφού περάσαμε αυτοσχέδιο σύστημα ποτίσματος με σταγόνα ωστε να μην ξοδεύεται το πολύτιμο νερό, τα πρώτα φυτά που βάλαμε στο μποστάνι, ήταν ντοματιές υβρίδια και Ιταλικά τοματίνια ...Μεγάλωσαν και άνθησαν, αλλά ακόμα δεν έχω κάνει το κορφολόγημα (το οποίο πρέπει να γίνει εντός των ημερών, για να ψηλώσουν και να καρπίσουν τα φυτά), αλλά τα τοματίνια έχουν πάρει ήδη μπρος, μιας και ο καιρός είναι ιδανικός!
Έβαλα 6 μελιτζάνες ντόπιων ποικιλιών (Λαγκαδά και Τσακώνικες), και όλες πάνε καλά (φτου φτου!). Ο Ίωνας παραπονιέται οτι βάλαμε λίγα φυτά , αλλά εγώ είμαι ικανοποιημένη και με αυτά!
Και 2 είδη πιπεριών, για σαλάτα και γεμιστά! Και η μητέρα μου μου έδωσε σπόρους από ακόμα 3 είδη, όλα ντόπιες ποικιλίες, τα οποία έσπειρα και περιμένω να φυτρώσουν (άντε να δούμε!)
Έσπειρα και 2 ειδών κολοκυθιές, μαζί με φασόλια, σε κολλητά παρτέρια...Βγήκαν όλα, φύτεψα και μερικούς κατηφέδες για μεγαλύτερη προστασία των φυτών των κολοκυθιών, και τώρα βλέπω και τα πρώτα κολοκυθολούλουδα... Γεμισμένα με τυρί φέτα και βουτηγμένα σε χυλό με λίγο τσίπουρο και τηγανισμένα σε καυτό λάδι μέχρι να ροδίσουν, γίνονται ωραίος καλοκαιρινός μεζές...
Πάνω στον "διάδρομο" από παλιά κεραμίδια, ο άρτι υιοθετημένος γατούλης μας, ο Τζίμης, στην πρώτη του βόλτα στον κήπο μας...
Αυτή ήταν ιδέα του Ίωνα (εγώ δεν συμφωνούσα επειδή γενικά θεωρώ οτι είναι δύσκολη καλλιέργεια), όμως αγόρασα 2 ρίζες αγγουριές, και έθεσα εκείνον υπεύθυνο, για την καλλιέργειά τους. Δύο βδομάδες μετά αγοράσαμε άλλες 2 ρίζες, μόνον που είναι πολύ μικρούλες ακόμα!
Και επιτέλους, μια ντόπια Ελληνική ποικιλία ντομάτας! Ψάχναμε για αρκετό καιρό, τελικά,  βρήκαμε φυτώρια σε κεντρικό γεωπονικό μαγαζί του Βόλου, και αγοράσαμε 6 φυτά...Η διαφορά από τα υβρίδια φαίνεται αμέσως, δια γυμνού οφθαλμού: λεπτότερα φύλλα, διαφορετικό χρώμα... Μένει να δούμε και το φρούτο -και να το γευτούμε, βέβαια!
ΚΙ εκεί που έλεγα οτι τελείωσα με τα φυτέματα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν φυτά ντοματιάς, παντού μέσα στον κήπο, και ειδικά στο παρτέρι με τα αγγούρια...Προς το παρόν έχουμε μεταφυτέψει 18 νέα φυτά (10 σε γλαστράκια και 8 στα παρτέρια), και ακόμα βγαίνουν! Σπάμε το κεφάλι μας να καταλάβουμε πώς συνέβη! Εγώ λέω οτι υπήρχαν σπόρια μέσα στα σακιά με χωνεμένη κοπριά που εμπλουτίσαμε το μποστάνι, ο Ίωνας λέει οτι μάλλον τα φυτώρια των αγγουριών, περιείχαν και σπόρους ντομάτας...Όπως και να' χει, γίνεται χαμός από ντοματιές, σκέφτομαι ν' αρχίσω να μοιράζω σε φίλους και γνωστούς, να φυτέψουν ακόμα και σε γλάστρες στο μπαλκόνι τους...
Και ο γάτος μας ο Τζίμης...Κανονικά το όνομά του είναι Gemini, αλλά το κάναμε Τζίμης, και τον φωνάζουμε και Τζιμάκο...Επίσης ακούει και στα ονόματα "Μελιτζανάκι" και "Φαταούλας", ενώ πρόσφατα απόχτησε και επώνυμο: Τζίμης Μπακόπουλος (τρώει τα πάντα εκτός από ψάρι και έχει κάνει μια μικρή μπάκα). Με το που τον φέραμε στο σπίτι, επιτέθηκε στις ψάθινες τσάντες kete με τις ραμμένες πεταλίδες που έφερα μαζί μου από τη ΝΖ, και τώρα τελεί υπο περιορισμό, απαγορεύεται να τις πλησιάσει σε απόσταση μικρότερη των 5 μέτρων (στις φωτό είναι μαλωμένος- αυτό είναι το σαστισμένο βλέμμα της ενοχής!)

Καλημέρα σε όλους :)