Bracelets

Βραχιόλια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Earings

Σκουλαρίκια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Necklaces

Περιδέραια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Hairpins

Καρφίτσες με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Rings

Δαχτυλίδια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Special Constructions

Ειδικές κατασκευές με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Saturday, June 28, 2008

TO ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ

TO ΠΛΟΙΟ ΦΕΥΓΕΙ

Στην έρημο της επαρχίας

βουλιάζουμε ως το γόνατο μέσα στη στάχτη,

κι αγωνιζόμαστε να κρατηθούμε στην επιφάνεια

πατώντας πάνω σε ξένα σώματα

και σκαρφαλώνοντας σε ώμους άλλων.

Αγκιστρωνόμαστε στα κατάλοιπα του παρελθόντος

κι ανασκαλεύουμε τ’ αποκαΐδια.

Προσπαθούμε μόνο να μη σκοντάψουμε πάνω στα λευκά,

απογυμνωμένα καύκαλα

προκειμένου να σώσουμε τα πολύτιμα δικά μας…

Την τελευταία στιγμή όλοι ψάχνουμε για συγχωροχάρτια.

Το πλοίο φεύγει,

στο κύμα πετάμε λουλούδια, για τους νεκρούς και τους ζωντανούς.

Στην έρημο της απουσίας

τα ζεστά πρωινά στο σπίτι, τα σκληρά σεντόνια στεγνώνουν στο σύρμα.

Και η μέρα περνάει.

Κι οι άνθρωποι επίσης, περνάνε, φεύγουν, έρχονται.

Άλλοι πάλι μένουν στάσιμοι,

κολλημένοι στον τόπο, στα πρόσωπα, στις τύψεις.

Ο χρόνος σκαλίζει αργά στα μάγουλά τους

το δρόμο των δακρύων.

Ο έρωτας διεστραμμένο αγγελούδι πια,

ένας πόνος μεταμφιεσμένος , που τη νύχτα,

δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις,

η αρχέγονη δύναμη του φιδιού,

που σφίγγει τα φριχτά δαχτυλίδια του γύρω σου,

σε κατατρώγει,

σε καταποντίζει στο σκοτάδι ενός πρόωρου θανάτου.

Αν είσαι τυχερός και προσπεράσεις

το τέλμα, την απώλεια της αίσθησης,

την έρημο της αμφιβολίας,

ένα και μόνο άγγιγμα, ένα βλέμμα,

θα είναι το εισιτήριο για το ταξίδι με πλοίο,

στα Κύθηρα.


( Επιλέχτηκε ανάμεσα σε 250 ποιήματα και διαβάστηκε μόλις δεύτερο από τις 22 προκριμένες συμμετοχές στην εκδήλωση της ΕΚΠΟΛ Μαγνησίας, στο Θεατράκι «Αλώνι», του Αγ. Γεωργίου Νηλείας στις 30/ 7/2007. Αν και από πέρυσι ως σήμερα, έχει αλλάξει σημαντικά ο τρόπος που εκφράζομαι στην ποίηση, προτίμησα να αναρτήσω το συγκεκριμένο κομμάτι, παρά να το αποκηρύξω, όπως κάνω συνήθως...Δεν είναι λίγο να σε ...προκρίνουν)

Wednesday, June 25, 2008

Μπλογκοπαίχνιδο 11

10+1 άχρηστες (;) πληροφορίες

Στο παιχνίδι αυτό, με κάλεσε ο φίλος Ηφαιστίωνας…Με μία μικρή καθυστέρηση, αποφάσισα να το παίξω, ελπίζοντας να σας κατατοπίσω για το τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου (-επιτέλους)…Φυσικά έχετε πρόσκληση να το παίξετε και εσείς…

  1. Δεν καπνίζω, δεν πίνω, αλλά ξενυχτάω…Δυστυχώς δεν κοιμάμαι παραπάνω από 4 ώρες ημερησίως, δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου…



  1. Τελευταία έκοψα τον καφέ, σε μία προσπάθεια να βελτιώσω τον ύπνο μου, και τη διάθεσή μου, αλλά μάταια…

  1. Είμαι πολυάσχολο άτομο, και λειτουργώ καλύτερα κάτω από καταστάσεις άγχους (γενικώς).



  1. Αγαπώ
    πολύ τα λουλούδια και κάποτε που είχα περισσότερο χρόνο ασχολούμουν με την κηπουρική (σταμάτησα με το που άνοιξα το εργαστήριο)

  1. Ως συνέχεια του παραπάνω, σχετικά με τα λουλούδια, μου αρέσουν όλα, αλλά κυριολεκτικά λατρεύω τα κίτρινα…Μάλιστα το αγαπημένο μου είναι η κίτρινη τουλίπα…

  1. Tα τελευταία 8 χρόνια ασχολούμαι με την περίθαλψη άγριων ζώων και πουλιών (οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη).

  1. Εδώ και 4 χρόνια που γράφω το μυθιστόρημα του Πατρόκλου, έξω ξοδέψει 1000 Ε μόνον για βιβλία.



  1. Το όνειρό μου
    πάντα, ήταν να ταξιδέψω σε 2 χώρες, την Ιρλανδία και τη Νέα Ζηλανδία, και να μάθω τις γλώσσες τους (πλην Αγγλικών). Τώρα τόσο τη νγκάτα όσο και την Αοτεαρόα (τη Γη του Άσπρου Σύννεφου στη γλώσσα των Μαορί) θα μπορέσω να τις γνωρίσω διεξοδικά λόγω απόσπασης του συζύγου ενώ

  1. όσον αφορά την Ιρλανδία και τα Νέο-Ιρλανδικά, κάποια στιγμή θα καταφέρω να πάω στα Άραν (νησιά στην Ιρλανδική Θάλασσα, φωτό του άβαταρ), όπου λειτουργούν και summer courses για ενηλίκους, και θα τα μάθω κι αυτά (έχω τρέλα εγώ…..)

  1. Μ’ αρέσει να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, εκτός από τα κοσμήματα που είναι η δουλειά μου, κάνω και άλλες κατασκευές, γιορτινά στεφάνια, διακοσμητικά με κοχύλια, κινέζικα φανάρια κλπ. Επίσης είμαι πολύ καλή μαγείρισσα…

  1. Συλλέγω κρυστάλλινες σφαίρες ή boulles, ή πρες παπιέ, αν προτιμάτε… Συνήθως δεν αγοράζω 2ο ίδιο και η συλλογή μου αποτελείται από 21 κομμάτια, τη οποία εμπλουτίζω συνεχώς με καινούρια σχέδια…

Saturday, June 21, 2008

ΕΟΜΕΡ και ΕΟΓΟΥΙΝ, τα σκαντζοχοιράκια





Πέρυσι τον Μάιο, μας έφεραν στο σταθμό, 2 μωρά σκαντζοχοιράκια. Είχαν βάρος γύρω στα 100 γραμμάρια το καθένα, μας τα είχαν φέρει από την Καρδίτσα-κάπου…Ένας εκσκαφέας είχε χαλάσει τη φωλιά, στη βάση ενός τοιχίου, δίπλα σε ένα αρδευτικό χαντάκι, η μάνα κατατρομαγμένη την εγκατέλειψε και έπεσε στο νερό (μας είπαν όμως οι εργάτες, ότι κατάφερε να βγει λίγο παρακάτω), αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι δεν ξαναγύρισε στα μωρά της…Ο εργοδηγός με δικές του ενέργειες τα έστειλε στο σταθμό.

Καθότι «ειδική» πλέον στα μωρά των θηλαστικών, τα πήρα σπίτι να τα φροντίζω, έδειξα και στα παιδιά πώς να τα πιάνουν, να τα ταΐζουν και να τα καθαρίζουν. Πίνανε μόνο γάλα κατσικίσιο βιολογικό, τα αγκάθια τους ήταν διάφανα και μαλακά και τα κακά τους είχαν χρώμα τυρκουάζ(!). Όμως το πιο απίστευτο ήταν ότι δεν γρύλιζαν ή μούγκριζαν αλλά κελαηδούσαν(!!). Κι εγώ μέχρι να το συνειδητοποιήσω, άκουγα το τσίου-τσίου, και έψαχνα να βρω, πού μπήκε το πουλί!

Έψαχνα λοιπόν να τους βρω όνομα. Ήταν αδελφάκια, αρσενικό και θηλυκό, τα ονόμασα Έομερ και Έογουϊν, από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών…Με μάθανε σε τέτοιο βαθμό, που γύριζαν ανάσκελα να τους χαϊδέψω τις κοιλίτσες τους, και γαργαλιόντουσαν και «γελούσαν»…Τα κράτησα 3 βδομάδες, μέσα σε ένα βαθύ χαρτόκουτο και ήταν κιόλας 350-360 γρ. το καθένα, όταν αναγκάστηκα να τα πάω στο σταθμό για να μπουν σε κλουβί επειδή δραπέτευαν από το κουτί τους και τα μάζευα από διάφορα μέρη μέσα στο σπίτι, από το μπάνιο, την κουζίνα, την κρεβατοκάμαρα, επειδή βαριόντουσαν μέσα στο κουτί και μ’ έψαχναν για να τα παίξω…Ήταν καιρός να αποκοπούν από μένα, και να «αγριέψουν»…

Το αρσενικό μεγάλωνε γρηγορότερα από το θηλυκό και εξοικειώθηκε με το μεγάλο κλουβί…Σύντομα σταμάτησαν να τρώνε γάλα, προτιμούσαν τα λαχανικά και τις ειδικές σκυλοτροφές κουταβιών, ενώ μαζεύαμε και σαλιγκάρια και τους βάζαμε να μάθουν να τρώνε και «άγριες» τροφές…Όταν προσπαθούσα να τα καθαρίσω και να τους βάλω φαΐ, η Έογουιν συρρικνωνόταν και ο Έομερ φούσκωνε, και γρύλιζε, και προσπαθούσε να την προστατεύσει, από ΜΕΝΑ, που τα τάιζα με μπιμπερό, όταν ήταν μωρά και τα τύλιγα σε μια πετσετούλα για να μην ιδρώνουν μέσα στα χέρια μου…Και μια μέρα με άρπαξε κιόλας, το κάθαρμα, το φυσούσα και δεν κρύωνε…

Όταν έτρωγαν φρούτα, φράουλες, καρπούζι, πεπόνι κλπ, έστριβαν ολόκληρο το σώμα τους και κάρφωναν πάνω στα αγκάθια της πλάτης τους, τα κομμάτια από φρούτο, μάλλον για να το έχουν εύκαιρο αργότερα (μπλιαχ!), και όταν τολμούσα να πλησιάσω στο κλουβί να βάλω καινούριο ψαλιδόχαρτο, πεταγόταν πάνω ο Έομερ, και τραγάνιζε τα δάχτυλά μου, να φύγω…Την ώρα που έφευγα μετά από την απογευματινή βάρδια, τα άκουγα που κρατσάνιζαν τα καύκαλα των σαλιγκαριών…

Τα απελευθερώσαμε ένα μήνα μετά, σχεδόν 2 μήνες από τότε που τα παραλάβαμε. Είχαν εν τω μεταξύ φτάσει τα 1.200 γρ. το αρσενικό και τα 800 γρ. το θηλυκό. Τα πήγαμε στο βουνό, η Έογουιν έφυγε πρώτη, και ο Έομερ, λίγο αργότερα, όταν βεβαιώθηκε ότι δεν θα την ψάχναμε να του την πάρουμε… Πανέξυπνος…Την ακολούθησε στα χόρτα και δεν τα ξαναείδαμε…, τα μωρά μου…

Φέτος "ανέθρεψα" δυο θηλυκά μωρά , την Αστερία και τη Λητώ...Απελευθερώθηκαν προχθές...Οι φωτό του ταΐσματος είναι δικές τους...

Wednesday, June 18, 2008

Σχετικά με την εκδήλωση



ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ

Ακόμα κι αν θα ήταν μπορετό,

να κολυμπάμε σ’ αυτή τη θάλασσα ευθύνης

χωρίς κίνδυνο,

ακόμα κι αν η θλίψη της σε έβγαζε

σε ένα σύμπαν αντιθέσεων

με το φλοίσβο της

παρηγορητικό ερμητήριο

ανέκφραστα

θα παραμένανε τα αισθήματα

στην απόκρυφη ανελεύθερη δίοδό τους,

ψηλαφιστά

στα ανώνυμα όντα που τα διακυβερνούν.

Από το μηδέν

κάπου στο βάθος του κόσμου,

αναπαριστώνται με χάρη

τα απροσμέτρητα πάθη εκείνων,

που φυτοζωούσαν

μέχρι που ανακάλυψαν με ποιο τρόπο

θα διαφύγουν από το τέλμα της ύπαρξης.

Κάποτε με μια μονοκοντυλιά που θα χαράξουν

θα εγκαταλείψουν

αυτή τη φορά για πάντα,

όλους τους στόχους που είχαν θέσει σε μία στιγμή

που η λογική τους ίσχυε,

και θα ραγίσουν στα δύο,

επιτέλους λησμονώντας,

τον Γολγοθά στον οποίο είχαν ταχθεί

ερήμην τους.-

......................................................................................

Βασικά αυτό είναι ένα από τα 3 ποιήματα που διάβασα η ίδια, στην χθεσινή εκδήλωση...Σε γενικές γραμμές ήταν επιτυχημένη...Είχε μια μισάωρη καθυστέρηση στην έναρξη, αλλά τόσο η συμμετοχή (150 άτομα), όσο και η όλη διοργάνωση, πήγε καλά...Τόσο καλά, που στις 12.24, μετά τα μεσάνυχτα, ήρθε η αστυνομία, για "απλή σύσταση"...
Και να φανταστείτε οτι δεν είχε βγει ανακοίνωση στις εφημερίδες, και όλη η "διαφήμηση" της εκδήλωσης έγινε με αφίσες, και από στόμα σε στόμα...

Saturday, June 14, 2008

Wednesday, June 11, 2008

Blogοπαίχνιδο 10

O φίλος Lockheart (http://Lock-heart.blogspot.com/) και η φίλη Road artist (http://roadartist.blogspot.com/), με κάλεσαν να παίξω ένα νέο μπλογκοπαίχνιδο…Οι όροι είναι απλοί: Αρκεί να χρησιμοποιήσεις 4 φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους λέξεις (εκείνες με τα έντονα γράμματα), και να φτιάξεις ένα ποιηματάκι…Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά το αποτέλεσμα βγάζει γέλιο, τελικά…



Η μικρή μου η Σοφία ,

με το γάτο παρεούλα,

είχαν πρόθεση να παίξουν,

με το τόπι τους να τρέξουν.

Μα δεν πρόσεξε το τέρας

και τη μπάλα πέταξε πέρα

μου ‘ριξε, έσπασε το βάζο

και το έσκασε η σουπιά


Μην μου πείτε, μια χαρά χάλια, βγήκε το ποιηματάκι…Το έχω πει πολλές φορές, δεν είμαι για ρίμες εγώ…Δώστε μου ελεύθερο θέμα, να …θριαμβεύσω…


Φυσικά είστε όλοι καλεσμένοι , να το παίξετε κι εσείς…Δεν θα βγάζω μόνον εγώ, το φίδι από την …τρύπα…Εμπρός, όλοι με τη σειρά σας…

Φιλάκια πολλά, πολλά…

Monday, June 9, 2008

Τσαντίλες...



Βασικά, είμαι μια γυναίκα που θα έλεγα ανταποκρίνεται στη μέση Ελληνίδα…Είμαι παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια, έχω δυο παιδιά, δική μου δουλειά και μια δική μου φιλοσοφία για όλα…Το κυριότερο όμως και σημαντικότερο όλων, για τον καθένα και όχι μόνον για μένα, θεωρώ πως είναι να έχεις το γνώθι σαυτόν…

Ξέρω λοιπόν τα κυβικά μου καλά… Είμαι πολύ νέα ακόμη, το δέρμα μου είναι καθαρό, τα μαλλιά μου δυνατά και μακριά, τα πόδια μου καλοσχηματισμένα…Έχω βέβαια και ατέλειες, όλοι έχουν, ειδικά εγώ, μετά από μια διπλή εγκυμοσύνη, αλλά ξέρω να τις καλύπτω…Ντύνομαι όχι συντηρητικά, αλλά κατασταλαγμένα…Ξέρω τι μου πάει, και γιατί, ξέρω τα αδύνατα και τα δυνατά σημεία, εκείνα στα οποία πρέπει να δίνω έμφαση, κι εκείνα που πρέπει να κρύβω, και θεωρώ ότι τα καταφέρνω καλά, πχ φοράω πάντα παντελόνια ίσια ή ¾ (κάπρι), φούστες μέχρι το γόνατο ή λίγο παρακάτω, μπλούζες με V λαιμόκοψη, δεν φοράω παλ και διάφανα ρούχα, δεν φοράω ξώπλατα, ξώκοιλα και όλα τα ξω- γενικώς…

Την προηγούμενη Δευτέρα, έπρεπε να πάω το απόγευμα στη δουλειά για μια παραγγελία , και ταυτόχρονα, να συναντήσω ένα φίλο, ντύθηκα λοιπόν, όπως ντύνομαι κανονικά και πήρα το λεωφορείο για να πάω…Στις μπροστινές από μένα θέσεις, κάθονταν 2 πιτσιρίκες, κοντά στα 12-13, δηλαδή λίγο μεγαλύτερες από τις κόρες μου, που γύριζαν από τη θάλασσα, με βρεγμένα μαλάκια, σανδάλια και σορτσάκια, τα χρωματιστά μαγιό τους ήταν κι αυτά βρεγμένα ακόμα από το νερό, και διαγράφονταν κάτω από τα ρουχαλάκια τους…Δεν με ενόχλησαν τα παιδάκια, μιλούσαν μεταξύ τους και έπαιζαν με τα κινητά τους, ήταν σχεδόν άδειο το λεωφορείο…

Δυο-τρεις στάσεις παρακάτω, ανέβηκε ένας παπάς, θα ‘ταν 60-65 ετών…Ήρθε λοιπόν και κάθισε ακριβώς δίπλα μου, επαναλαμβάνω το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο…Κατάλαβα πως κάτι περίεργο συνέβαινε, όταν τον είδα με την άκρη του ματιού μου να τεντώνεται προς τις μπροστινές θέσεις και να κρυφοκοιτάζει τα πόδια των κοριτσιών, ενώ ταυτόχρονα, έκανε και κάποιες κινήσεις προς το μέρος μου, σα να προσπαθεί να κοιτάξει το μπούστο μου…

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έκανα λάθος, οι κινήσεις του όμως επαναλήφθηκαν και το επιβεβαίωσα: Φυσικά έγινα έξαλλη…Τα μικρά ωστόσο δεν κατάλαβαν τίποτα, 3 στάσεις μετά, κατέβηκαν…Αφού όμως τα κοριτσάκια έφυγαν, οι προσπάθειές του να κοιτάξει το μπούστο μου, έγιναν πιο επίμονες…

Αν ήταν κανένας άλλος, ή αν είχε προσπαθήσει να με αγγίξει, θα είχε γίνει μεγάλος σαματάς μέσα στο λεωφορείο, θα πέφτανε σφαλιάρες, και ίσως τελικά να έπρεπε να τον κάνω τον καβγά…


Δεν ξέρω τι με συγκράτησε…Γύρισα ολόκληρη προς το παράθυρο, φόρεσα και τα γυαλιά ηλίου, και τον άφησα να κοιτάει την πλάτη μου, έβαλα και το χέρι το αριστερό πάνω στο V της λαιμόκοψης…Τελικά κατέβηκε μετά από 2 στάσεις και μ’ άφησε ήσυχη…

Ε λοιπόν, μια βδομάδα έχει περάσει, κι ακόμα το σκέφτομαι, τσαντίστηκα πάρα πολύ…Και καλά εγώ, που είμαι μεγάλη γυναίκα, τα μικρά παιδιά, δεν τα ντράπηκε;

Όταν του τα φέρνουν οι γονείς για εξομολόγηση ή για κατηχητικό, τα κοιτάει στα ποδαράκια τους και στο στήθος τους; Ή μήπως τότε, αποθρασύνεται εντελώς; Και μετά μου λένε διάφορα για την Εκκλησία…Με τέτοιους εκπροσώπους, κατά διαβόλου θα πάει και η Εκκλησία και ο κλήρος και όλα…

Friday, June 6, 2008

ΜΠΟΥΜΠΑ ο αγριόχοιρος


Πέρυσι τον Ιούνιο, ένα βράδυ Κυριακής κοντά στις 11, μας πήραν τηλέφωνο στο σπίτι, τα παιδιά από το σταθμό, για ένα ζώο που θα έφτανε εντός ολίγου από το Νότιο Πήλιο. Χρειάζονταν βοήθεια, το ζωντανό έπρεπε να συνοδευτεί στον κτηνίατρο, με το αυτοκίνητό μας, και να το κρατάνε τουλάχιστον τρεις για να περάσει τις ακτινογραφίες και να του μπει ορός. «Αρκούδα είναι ρε γαμώτο;» τους ρώτησα, «έχω ταξίδι για δουλειές αύριο, πάω Αθήνα με το 1ο πρωινό» (ήτοι 5.30). «Όχι, όχι» γέλασε ο Vulpes, «είναι αγριογούρουνο…» «Καλά, με δουλεύεις;» τον ρώτησα κι εγώ, «πού θα χωρέσει το θηρίο, πρέπει να βγούμε εμείς απ’ το Polo για να μπει αυτό…Εκτός του ότι το φοβάμαι…Έχει δοντούκλες;» «Μωρό είναι βρε» είπε κι εκείνος, «ελάτε να το πάμε, και φεύγετε μετά…»
Πήγαμε στο σταθμό, πάνω στην ώρα έφτασε και ο άνθρωπος που το είχε βρει χτυπημένο στη μέση του δρόμου, βγήκαμε και γνωστοί στο τέλος, ο Antifash και η γυναίκα εκείνου είναι συνάδελφοι…Πριν απ’ αυτόν είχε σταματήσει ένα αυτοκίνητο με αθηναϊκούς αριθμούς, ο τύπος όμως κουβαλούσε την οικογένειά του μαζί, μόλις είδε τους δυο νεαρούς να κατεβαίνουν από το αμάξι να πλησιάζουν το χτυπημένο μωρό που σπαρταρούσε στην άσφαλτο και τα παιδιά του να βάζουν τα κλάματα, τσαμπουκαλεύτηκε και το πήρε…, το τύλιξε σε μια πετσέτα θαλάσσης και το έφερε. Ο Antifash μας άφησε στο γιατρό και γύρισε στο σπίτι να βάλει τα παιδιά μας για ύπνο, επέστρεψε μετά από λίγο κι εκείνος…

Το μωρό είχε ακόμα ρίγες στην ράχη του, ήταν αρσενικό ενός χρόνου, μόλις του φύτρωναν και οι χαυλιόδοντες, είχε και κάτι γουρουνόψειρες πελώριες (τις ξεπάστρεψα όλες η ίδια) άλλα κατά τα άλλα, ήταν πεντακάθαρο…, είχε και κάτι μακριές βλεφαρίδες… «Μμμμ, 7 κιλάκια είναι…Ωραίο θα ήταν με πατατούλες…» είπε ο γιατρός, μετά το ζύγισμα, ενώ φρόντιζε κι ένα θηλυκό λυκόσκυλο, την Ήρα, που την είχαν δηλητηριάσει, «Άντε κοίτα τη κοιλιά σου πού έχει φτάσει, που θες να το φας κιόλας…» τον κορόιδεψε ο Vulpes, που δε σηκώνει και πολλά-πολλά …. «Ας το φάω εγώ απόψε, κι αρχίζω από αύριο δίαιτα…», απάντησε ο άλλος, και μετά κάτι του είπε ο Vulpes, ανακατεύτηκε και ο Antifash στη συζήτηση… Εγώ δεν μίλησα, είχα το νου μου να χαϊδεύω το σκυλί που υπέφερε, και να ελέγχω το βουτζά, δεν είχα όρεξη γι’ αστεία …Ο ιδιοκτήτης της καθόταν στο πάτωμα πλάι της, και προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο μιλώντας της…Δεν τα κατάφερε τελικά, το καημένο το ζωντανό…Πέθανε αφού φύγαμε εμείς παίρνοντας μαζί μας το μωρό για να το πάμε στο σταθμό, το μάθαμε μερικές μέρες μετά...
Το είπαμε Μπούμπα και έμεινε μια μέρα στον ορό, χωρίς να αντιδρά και μας δέχτηκε εύκολα, πανέξυπνο ήταν το μωρό…Η ακτινογραφία έδειξε λίγο υγρό στους πνεύμονες, εξαιτίας του ατυχήματος, κατά τα άλλα είχε μόνον εκδορές…Όταν σηκώθηκε στα πόδια του το βάλαμε σε ένα τεράστιο κλουβί, έτρωγε 2 φορές την ημέρα, έπινε 1,5 λίτρο γάλα καθημερινά…Όταν πήγαινα να πλύνω το κλουβί, μαζευόταν στη μια γωνιά κι εγώ έπλενα και σκούπιζα με τη σκούπα την άλλη (στην αρχή ορμούσε στη σκούπα, μετά κατάλαβε ότι ήταν τελείως άψυχη, και δεν μπορούσε να τον πειράξει), και μετά του έκανα σινιάλο να φύγει από ‘κει για να καθαρίσω, κι αυτός πήγαινε από την καθαρή πλευρά και έπλενα τη βρώμικη…Όταν τελείωνα με το καθάρισμα του κλουβιού, καθόταν και τον κατάβρεχα κι αυτόν, και μου γύριζε την πλάτη να τον βρέξω κι εκεί που δεν τον έφτανα…Ένα πρωινό, άνοιξα το κλουβί για να του πάρω τα σκεύη του φαγητού, και μου τα έφερε ο ίδιος στην πόρτα, βάζοντάς τα το ένα μέσα στο άλλο κατά μέγεθος…(Απίστευτο;)
Τον αφήσαμε ένα μήνα αργότερα…Τον πήραμε στο αμάξι, με χίλια- δυο βάσανα το βάλαμε σε ένα pet-porter, το μεγαλύτερο του Σταθμού, τα 9,5 κιλά είχε φτάσει το καμάρι μου….Τον βγάλαμε και τον αφήσαμε για λίγα λεπτά πριν ανοίξουμε το πορτάκι, το κουτούλησε και πετάχτηκε έξω σα να το κυνηγούσαν, είμαι σίγουρη ότι είχε καταλάβει ότι γυρνούσε στη φύση…Η ψηφιακή πρόλαβε να τραβήξει μια σκιά, κι αυτό ήταν όλο…, βρήκε έναν κατηφορικό ντορό, κι εξαφανίστηκε…

Tuesday, June 3, 2008

Η σχέση τσάντας- βιβλίου

Συνήθως θέλω να κουβαλάω ένα βιβλίο, -αν όχι και παραπάνω από ένα- μαζί μου. Εκτός από τα καλλυντικά, τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό, πρέπει οπωσδήποτε να έχω κι ένα βιβλίο μέσα στη τσάντα μου. Ακόμα κι όταν πάω να αγοράσω ένα τέτοιο αξεσουάρ, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το πώς θα χωρέσει μέσα, το μυθιστόρημα/ συλλογή/ δοκίμιο/ έρευνα, που διαβάζω τη συγκεκριμένη στιγμή, συνήθως το βγάζω από αυτήν που έχω μαζί μου, για να αποφασίσω αν θα πάρω την καινούρια. Αυτό είναι το μόνο κριτήριο επιλογής, από τότε που έπαθα το εξής:

Μια φορά, πήγα στη Βιβλιοθήκη του Παν. Θεσσαλίας να πάρω μερικά βιβλία που τα χρειαζόμουν για τη βιβλιογραφία μου…Δυο βιβλιαράκια της de Romilly, ένα του Dodds, και ένα του Jasper…Το ηλεκτρονικό σύστημα δανεισμού είχε πρόβλημα, ωστόσο η υπάλληλος έκανε την καταγραφή των τίτλων με το χέρι…, τα πήρα. Καλοκαίρι ήταν, ελαφρά ήμουν ντυμένη, κρατούσα ένα τσαντάκι που χωρούσε μετά βίας τα απαραίτητα, πόσο μάλλον να χωρέσουν τέσσερα βιβλία… Αναγκάστηκα να τα κρατάω στα χέρια, πήρα το λεωφορείο, γύρισα σπίτι μου και κάθισα το σαββατοκύριακο, και τα διάβασα…., όλα…


Την Δευτέρα, τα γύρισα πίσω, εν τω μεταξύ, το σύστημα είχε διορθωθεί. Έλα όμως που μου έβγαζαν ότι είχα δανειστεί και 3ο τίτλο της de Romilly, που εγώ όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα πάρει… «Δεν πειράζει» μου είπαν, η βιβλιοθηκονόμος και ο προϊστάμενός της, «κάπου θα σας παράπεσε», «Μα δεν το πήρα ποτέ» τους είπα κι εγώ, «κρατώ αρχείο της βιβλιογραφίας, και ο συγκεκριμένος τίτλος δεν είναι καταγραμμένος», «Ρίξτε μια ματιά στο σπίτι» να επιμένουν αυτοί, «το σύστημα λέει ότι το δανειστήκατε…»

«Βρε λες να το πήρα και να μη θυμάμαι…» Τι να κάνω και ‘γω, χαζοπείστηκα, αφού επέμεναν κιόλας, «ας ρίξω μια ματιά στο σπίτι» είπα, «να δούμε αν είναι εκεί»…Και σιγά να μην ήταν…Έριξα και μια ματιά στο εργαστήριο μην τυχόν, …τίποτα. Ξαναγυρνάω στη Bιβλιοθήκη.


«Σε περίπτωση που χάθηκε, πρέπει να το αντικαταστήσετε» μου είπαν, κι εγώ τρελάθηκα… «Αφού δεν το πήρα» αντέδρασα, «μα το πήρατε, είναι περασμένο στο αρχείο του Η/Υ» να μου λένε αυτοί…Δεύτερη κρίση τρέλας. Ξαναέψαξα το εργαστήριο, το σπίτι το γύρισα ανάποδα. Έψαξα τις βιβλιοθήκες, τα ράφια μου, το κομοδίνο μου, το γραφείο του Antifash, τη ντουλάπα μου, μέχρι και το συρτάρι του Αρίσταρχου –το κοψοχόλιασα το ζωντανό-, ξαναέλεγξα και τη βιβλιογραφία: Άφαντος ο τίτλος και το βιβλίο…

Πήρα τηλέφωνο στα αστικά λεωφορεία μήπως το έχασα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, πήγα στη σχολή μου μήπως ήταν εκεί, και το σπίτι το έκανα για 3η φορά, φύλλο και φτερό... Τίποτα…

Επικοινώνησα με το βιβλιοπωλείο που ψωνίζω συνήθως ταχυδρομικώς: «Τό και τό», λέω στο Σπύρο, «στείλτο μου με κούριερ, όσο έχει»…5 ευρώ το βιβλίο και 15 η κούριερ για να το έχω εγκαίρως, τη μεθεπόμενη πάω στη βιβλιοθήκη να το παραδώσω. «Είναι στο ράφι» μου λέει η υπάλληλος, που όλες αυτές τις μέρες μου έλεγε ότι το έχω χάσει. «Μα πως είναι στο ράφι, αφού είχε χαθεί», 3η κρίση τρέλας εγώ. «Μα να, το δείχνει και το σύστημα» μου λέει και μου δείχνει την καταγραφή. «Αν θέλετε, μπορείτε να ανεβείτε να το ελέγξετε» μου προτείνει, αφού προφανώς με είδε που γυάλιζε το μάτι μου…

Ανέβηκα από τις σκάλες 3 ορόφους, δεν είχα την υπομονή να περιμένω 30” να έρθει το ασανσέρ…Ε λοιπόν ναι, ήταν εκεί...Και ώ του θαύματος, ηρέμησα αυτόματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, ήταν ένα αριστούργημα, το λάτρεψα. Το ίδιο απόγευμα που το είχε φέρει ο κούριερ, το είχα διαβάσει απνευστί. Πήγα λοιπόν στο ισόγειο, χαιρέτησα την υπάλληλο, πήρα το βιβλιαράκι μου, του έφτιαξα χειροποίητο σελιδοδείκτη από τα χεράκια μου -όπως κάνω και με όλα τα βιβλιαράκια μου-, και το έβαλα στα «δικά μου» ράφια στη βιβλιοθήκη, και το καμαρώνω. Και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται για τέτοια εξειδικευμένα αναγνώσματα:

Jacqueline de Romilly «Σημερινές προοπτικές για το Ομηρικό Έπος». Εκδόσεις Καρδαμίτσα,1992.