Από το Waimangu στο Napier

(Πατήστε το play...Από τα καλύτερα βιντεο που κυκλοφορούν στο U-tube!)

Συνεχίζοντας την πεζοπορία μέσα στο πάρκο, καταλάβαμε για ποιον λόγο ήταν απαραίτητο το λεωφορείο επιστροφής από τη λίμνη Ροτομαχάνα, μιας και ενώ η κατάβαση ήταν εύκολη και γρήγορη, η ανάβαση με ήλιο και υγρασία λόγω του πυκνού δάσους και των θερμών πηγών, θα ήταν αδύνατη...

Ακόμα ένα γεφυράκι πάνω από το καυτό ρεματάκιWaimangu...

Η πρώτη θέα προς το Warbrick terrace και το Marble terrace, μέσα από το πέρασμα του μονοπατιού που περνάει ακρβώς απέναντί του...Δυστυχώς από το σημείο που βρισκόμασταν, ήμασταν σε μεγάλη απόσταση από τον γκέυζερ και δεν μπορούσαμε να τον φωτογραφήσουμε από πιο κοντά, αλλά στην επιστροφή με το λεωφορείο τον ξανασύναντήσαμε, μιας και ο δρόμος περνάει δίπλα του ακριβώς ...

Η οικογένεια Warbrick, έχει προσφέρει πολλά στο ράγκμπυ και κυρίως στην αποδοχή των Μαορί από τους λευκούς, στο συγκεκριμένο άθλημα...Ο Joseph (Joe) Ashbury Warbrick, που σκοτώθηκε στην έκρηξη της λίμνης του τηγανιού, ήταν παιδί Βρετανού αποίκου και Μαορί πριγκίπισσας, και μαζί με τα 4 αδέλφια του, ήταν οι πρώτοι Μαορί που έγιναν δεκτοί στην πρώτη κατηγορία του ράγκμπυ με την ομάδα του Ώκλαντ, ενώ αποτέλεσαν τον πυρήνα της ομάδας των Αυτοχθόνων, με τη διακριτική μαύρη στολή με την ασημένια φτέρη στο στήθος, που κατόπιν έγινε κοινά αποδεκτή ως επίσημη ενδυμασία των All Blacks...Αρχικά όμως χρησιμοποιήθηκε ως ρούχο διάκρισης, των Λευκών από τους Μαορί...

Το ρεματάκι Waimangu, ενώ κατεβαίνει προς την λίμνη Ροτομαχάνα...Κι άλλα μικρά ρεματάκια με κρύο νερό ενώνονται με το ρέμα αυτό, και σιγά -σιγά η βλάστηση εισχωρεί και στην κοίτη του...Η λίμνη αποτελείται από γλυκό νερό, όπως και η μπλε λίμνη του Νότιου κρατήρα, του προηγούμενου ποστ...ΟΙ βράχοι γύρω από τη λίμνη παρουσιάζουν χρωματικές διαφορές, καθώς και ίχνη της ηφαιστειογενούς δραστηριότητας της περιοχής...Το πάρκο προσφέρει και μικρή περιήγηση με πλοιάριο, η τιμή όμως του τουρ διπλασιάζεται, ενω διαρκεί μια επιπλέον ώρα...Και να θέλαμε να κάνουμε την μίνι κρουαζιέρα , δεν προλαβαίναμε :(

Πράσινο, πράσινο, πράσινο...Δεν βαρεθήκαμε να το φωτογραφίζουμε...

Η λίμνη Ροτομαχάνα...Μετά από την έκρηξη του Ταραγουέρα το 1885, η λίμνη αύξησε την περίμετρό της κατά 17 ολόκληρα χιλιόμετρα...Αποτελεί μέρος του πάρκου, και πολλά πουλιά διαχειμάζουν εκεί, κυρίως μαύροι κύκνοι και παπάκια Παπάνγκο...Κάπου εδώ, μπερδεύτηκα με τη σήμανση του πάρκου, ξεχάστηκα και με μια κιτρινόμαυρη κάμπια, και χωριστήκαμε με τον Ίωνα που προπορευόταν με την μια από τις μικρές ενώ η άλλη έμεινε μαζί μου (για να μην με φάει ο "Μούμος", μεγάλη γυναίκα:), ο οποίος όμως Ίωνας, καθυστέρησε την αναχώρηση του λεωφορείου για να μπορέσουμε να το προλάβουμε...Είναι ο ήρωάς μου!

Το λεωφορείο του πάρκου...Χρονιά κυκλοφορίας του μάλλον γύρω στο '50, με τις θέσεις τσίμα-τσίμα...Σαρδέλες γίναμε για να χωρέσουμε, τόσα άτομα, από όλες τις γωνιές του πλανήτη...Αν δεν είχε δυο ερωτευμένες Ισπανίδες να φωνάζουν κατενθουσιασμένες για τα αξιοθέατα, σε ντεσιμπέλ ελικοπτέρου, στο αμίλητο θα την έβγαζαν, όλοι οι επιβάτες...

Η καυτή πηγή-γκέυζερ, πάνω από τις αναβαθμίδες Warbrick...Ο νεαρός Joe Warbrick, ήταν μόλις 21 ετών όταν πέθανε μαζί με την μητέρα του, την Ngakarauna Paerau, μια πανέμορφη Μαορί πριγκίπισσα, ήταν παντρεμένος και πατέρας ενός μωρού κοριτσιού...Oι επιδόσεις του στο σπορ και η συμβολή του, παρά την νεαρή του ηλικία, έκαναν την Εθνική ομάδα της ΝΖ να υιοθετήσει τη μαύρη στολή με την ασημένια φτέρη, και να πραγματοποιεί την επίδειξη χάκα, πριν τον αγώνα...Δυστυχώς όμως, -και αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουν πολλοί-, υπάρχει και ομάδα All Blacks Maori, που θέτει σαν όρο συμμετοχής, αποκλειστικά την Μαορί καταγωγή...Θεωρείται συνέχεια της ομάδας των Αυτοχθόνων, αλλά δεν επιτρέπεται να αγωνιστεί σε παγκόσμια κύπελλα, επειδή δεν θεωρείται οτι εκπροσωπεί την ΝΖ, αλλά ούτε και δέχεται τη συγχώνευση με την επίσημη Εθνική ομάδα!

Ακόμα μια τελευταία εικόνα από το δάσος, στην κοιλάδα, κι ενώ τα σύννεφα πυκνώνουν...

Στο δρόμο προς το Νάπιερ, σταματήσαμε για λίγο να δούμε τους Waipunga falls, δυστυχώς κάτω από βροχή...Αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, και το νερό περισσότερο, τότε θα ήταν ορατός και ο διπλανός καταρράχτης Waiarua, που στη φωτό φαίνεται ελάχιστα, μια μικρή ποσότητα νερού, περίπου στη μέση αριστερά...

Αμπελώνες έξω από το Νάπιερ, και ένα ουρανιο τόξο...Οι ΝΖηλανδοί καλλιεργούν τις πολύ εμπορικές ποικιλίες Μερλό, Καμπερνέ, Πινό και Σωβινιόν, και οι ετικέτες τους στην παγκόσμια αγορά θεωρούνται πολύ καλής ποιότητας, αλλά -κατ εμέ-, οι τρόποι που χρησιμοποιούν για να καθαρίζουν τα κρασιά τους, είναι απαράδεκτοι: χρησιμοποιούν ζωικά προϊόντα, όπως αυγό, γάλα και προϊόντα ψαριού...Ο Ελληνικός παραδοσιακός τρόπος παραγωγής κρασιού, εδώ, ονομάζεται vegan, και ...δεν υπάρχει!

Η πρώτη εικόνα από το Νάπιερ, μέσα από το αυτοκίνητο: Η μαρίνα των γιωτ, η οποία βρίσκεται έξω από την πόλη, σε ένα μικρό υπήνεμο λιμανάκι το Port Aruhiri, που κατασκευάστηκε με την εκβάθυνση των εκβολών του ποταμού Aruhiri, κοντά στο αεροδρόμιο, καθώς ο κόλπος του Hawke bay, σηκώνει τεράστια κύμματα που χτυπούνε όλο το μέτωπο της πόλης... (Δυστυχώς η φωτό είναι στραβή...Είναι όμως η πιο ίσια από όσες έβγαλα :)

Και το μνημείο των πεσόντων ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο που μείναμε, το The Tennyson, δυστυχώς μόνον για μία βραδιά: Το Νάπιερ, πέρα από τα άσχημα που αφορούν την μεγάλη εγκληματικότητα, είναι πανέμορφο!

Φωτό από το Νάπιερ, στο επόμενο ποστ...Η ανάρτηση αυτή είναι προγραμματισμένη, καθώς με τον Ίωνα αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ολιγοήμερο ταξιδάκι...Θα τα πούμε από Πέμπτη (Τετάρτη απόγευμα για σας...)

Καλά να περνάτε, φιλιά...