Bracelets

Βραχιόλια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Earings

Σκουλαρίκια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Necklaces

Περιδέραια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Hairpins

Καρφίτσες με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Rings

Δαχτυλίδια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Special Constructions

Ειδικές κατασκευές με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Thursday, September 22, 2011

Άρθρο εκ Σουηδίας...


...για την Ελληνική οικονομική κρίση...
Επειδή υποτίθεται πώς ξέρουμε τί συμβαίνει και γιατί, αλλά περιμένουμε να το ακούσουμε από τους ξένους, για να το καταλάβουμε...
Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών). Αναδημοσιεύεται από το μπλογκ "Φιλόλογος", ενώ για όσους βρίσκουν τα Αγγλικά πιο ..."handy", μπορούν να το διαβάσουν μεταφρασμένο εδώ (λινκ)

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. ΈΟ λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη• το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν


Το πρωτότυπο άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ (λινκ)
Θα μου πείτε βέβαια, "και τί βγαίνει μ' αυτό"...Μα δεν βγαίνει τίποτα, αυτό είναι το θέμα...Ο κύβος έχει ριφθεί...
Φίλε @Ανώνυμε, σ' υπερευχαριστώ για το λινκ (στο σχόλιό σου), δεν ήξερα οτι υπήρχε ένα τέτοιο βιντεάκι...Να είσαι καλά!

Tuesday, September 13, 2011

Η οικονομία της ΝΖ σήμερα

Και ο κοινωνικός αντίκτυπος

(συνέχεια από το προηγούμενο)
Σχεδόν 20 χρόνια πέρασαν από την Θεραπεία του Σοκ που επέβαλαν οι δυο συνεχόμενες κυβερνήσεις των Εργατικών και των Συντηρητικών…Οι εντυπώσεις από την επιβολή των Rogernomics και της Ruthanasia είναι μεικτές και δεν συμφωνούν…Άλλοι λένε ότι είχαν μεγάλη επιτυχία και ότι αναμόρφωσαν τον πολιτικοοικονομικό σκηνικό στην χώρα, και άλλοι ότι ήταν μία τεράστια αποτυχία που έκανε τους πολλούς, φτωχότερους και τους λίγους, πλουσιότερους, διέλυσε το κράτος προνοιας και έστρεψε τον κόσμο και ειδικά τους νεώτερους στην αναγκαστική μετανάστευση…
Ο βασικός λόγος που προωθήθηκαν τα Rogernomics, ήταν η καταπολέμηση της φτώχειας και η μείωση του Εθνικού χρέους, όπως και η ελπίδα η ΝΖ να γίνει ανταγωνιστική και να φτάσει στα οικονομικά επίπεδα της Αυστραλίας, σε μισθούς και παροχές…Η αποτυχία του προγράμματος αυτού, οδήγησε τους Νational σε πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, και μια πρόσκαιρη άνθηση στα οικονομικά της χώρας, το 1993, μεταφράστηκε από πολλούς σε επιτυχία, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική:

Μετά την είσοδο του ΝΖηλανδικού δολαρίου στο «ευέλικτο» τραπεζικό παγκόσμιο σύστημα, μεγάλες εταιρείες κρατικές και μη, πέρασαν στα χέρια ξένων επενδυτών, όπως και τεράστιες εκτάσεις γης…Αυτή τη στιγμή κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόση ΝΖηλανδική γη έχει αγοραστεί και χρησιμοποιείται από ξένες εταιρείες, και έχει οργανωθεί κίνημα ενάντια στην περαιτέρω εκποίηση εθνικών εδαφών σε ξένους…Ο μεγαλύτερος φόβος των ΝΖηλανδών είναι οι Κινέζοι επενδυτές που ενδιαφέρονται να αγοράσουν πολλά εκτάρια βοσκοτοπιών, με σκοπό στήσουνε κτηνοτροφικές μονάδες που θα εφοδιάζουν την τεράστια αγορά της Κίνας…Αυτό από μόνο του δεν προκαλεί τόση ανησυχία όσο το γεγονός ότι η βασική γαλακτοβιομηχανία της χώρας, ο εξαγωγικός κολοσσός Fonterra, πιθανόν να θιγεί από τον ανταγωνισμό των Κινέζων και μάλιστα σε ΝΖηλανδικό έδαφος…Η Fonterra που στο παρελθόν πίεσε –και πέτυχε- να σταλεί ΝΖηλανδικό εκστρατευτικό σώμα στο Ιρακ, ώστε να έχει πρόσβαση στην Αμερικανική αγορά και έχει συνδεθεί με την αποψίλωση των παρθένων δασών της Ινδονησίας, τώρα αντιτίθεται και στο ενδεχόμενο να μετοχοποιηθεί, επειδή τα μέλη της φοβούνται ότι θα χάσουν το πλειοψηφικό μερίδιο της επιχείρησης – ή ότι θα αναγκαστούν να μοιραστούν τα κέρδη…

Το εκπαιδευτικό σύστημα της ΝΖ, θεωρείται γενικώς ένα από τα πιο πετυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα…(Τον τρόπο που αυτό το σύστημα λειτουργεί τον έχω επίσης αναφέρει σε προηγούμενο ποστ)…Τα σχολεία δεν χρησιμοποιούν βιβλία αλλά στους μαθητές δίνονται τα μαθήματα σε φωτοτυπίες (που χρεώνονται φυσικά στον μαθητή), οι εργασίες παραδίδονται είτε στον ίδιο τον καθηγητή είτε στο μέηλ του, και από τη νέα σχολική χρονιά, η χρήση I-pad, θα είναι υποχρεωτική σε κάποιες τάξεις ορισμένων σχολείων (το «πρόγραμμα» επρόκειτο να εφαρμοστεί σε όλα τα σχολεία της χώρας, αλλά συνάντησε αντιρρήσεις από τους γονείς που ήδη παλεύουν για τα βασικά, ώστε να έχουν και το έξοδο της αγοράς i-pad)…
Τα σχολικά έξοδα είναι μεγάλα και τα πανεπιστήμια της ΝΖ δεν είναι δωρεάν, και το σύστημα αυτό αποκλείει τα παιδιά των οικογενειών με πολύ χαμηλά εισοδήματα από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες σε συνεργασία με το κράτος χορηγούν φοιτητικά δάνεια σε όσους θέλουν να σπουδάσουν -που όμως οι περισσότεροι είτε αμελούν, είτε αδυνατούν να αποπληρώσουν, λόγω των τόκων και των χαμηλών μισθών που κερδίζουν (ειδικά τον πρώτο καιρό μετά την αποφοίτησή τους)…

Η εργασία για όλους, είναι ένα άλλο ζήτημα: Από το 1992 και μετά, οπότε με την Ruthanasia αφανίστηκε ο συνδικαλισμός και καταργήθηκε η μονιμότητα -ενώ τα ελαστικά ωράρια έγιναν ο κανόνας στον ιδιωτικό και τον (-όποιο) κρατικό τομέα-, η ανεργία, η κακοπληρωμένη εργασία -σε συνδυασμό με την εξαντλητική φορολόγηση-, έγιναν κανόνας επίσης…
Ειδικά ο τομέας της υγείας υποφέρει από το «brain drain» εδώ και χρόνια: οι νεαροί διπλωματούχοι των ΝΖηλανδικών πανεπιστημίων ανοίγουν πανιά προς άλλες χώρες –κυρίως την Αυστραλία και την Βρετανία- και αφήνουν την χώρα με μεγάλα οικονομικά ελλείμματα λόγω της μη αποπληρωμής των δανείων που έχουνε λάβει για τις σπουδές τους, αλλά και χωρίς εργαζόμενους σε μία ευρεία γκάμα επαγγελμάτων που περιλαμβάνει εκτός από γιατρούς και επαγγελματίες υγείας, και δασκάλους, καθηγητές μέχρι και υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, χτίστες…Για το λόγο αυτό, η ΝΖ είναι πιο εύκολα ανοιχτή στους μετανάστες που έχουν αυτά τα κριτήρια επιλογής, αν και υπάρχει μια σαφής προτίμηση στους «λευκούς» μετανάστες, ειδικά από τις χώρες της λεγόμενης κοινοπολιτείας (Αγγλία, Ιρλανδία κλπ)…

Φυσικά η μετανάστευση είναι πηγή εσόδων για το κράτος, για πολλούς λόγους…Η παροχή της οποιασδήποτε βίζας κοστίζει, η φορολόγηση αρχίζει αμέσως, και σε περίπτωση που η βίζα πρόκειται να λήξει και πρέπει να ανανεωθεί, ένας ολόκληρος μηχανισμός κινείται από πίσω που περιλαμβάνει νέες ιατρικές εξετάσεις, γραφειοκρατία, παράβολα και μεγάλες καθυστερήσεις στην αναγνώριση πτυχίων και στην εύρεση εργασίας, (όσον αφορά τα οικονομικά στοιχεία τα έχω αναφέρει σε παλαιότερο ποστ)…Οι μετανάστες κάνουν δουλειές που οι ΝΖηλανδοί δεν προτιμάνε συνήθως, δουλεύουν με ωράρια που οι ντόπιοι αποφεύγουν και ταυτόχρονα γίνονται αντικείμενα στυγνής εκμετάλλευσης, υφίστανται ρατσιστικές συμπεριφορές και κοινωνικό αποκλεισμό, αποκλείονται από το σύστημα υγείας/ πρόνοιας, και επίσης φορτώνονται πάνω τους την ευθύνη για όλα τα κακά του συστήματος, ειδικά την ανεργία και την φτώχια που πλήττει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες…

Ήδη κατά την εφαρμογή του σχεδίου των Εργατικών, το ποσοστό των ΝΖηλανδών που ζει σε συνθήκες φτώχιας αυξήθηκε κατά 35%, και σήμερα τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ένας στους 6 ΝΖηλανδούς πολίτες ζουν στο περιθώριο με πολύ λίγα μέσα επιβίωσης…Εκείνοι που θίγονται περισσότερο είναι φυσικά οι Μαορί και οι πολίτες που κατάγονται από νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού, ενώ το 20,4% των παιδιών που προέρχονται από αυτές τις οικογένειες, βασίζεται αποκλειστικά στο επίδομα της πρόνοιας για να επιζήσει, όμως και οι Πακέχα (λευκές) οικογένειες δεν αποτελούν εξαίρεση…
Τα πολλά παιδιά σ΄ αυτές τις περιθωριοποιημένες οικογένειες, αποτελούν το εισόδημα που σε άλλες συνθήκες θα έπρεπε να κερδίζουν με τον ιδρώτα της εργασίας τους, όμως ταυτόχρονα με την ανεργία που μαστίζει τα μέλη αυτών των κοινωνικών ομάδων, η κατάχρηση του αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι συμμορίες και η συστηματική κακοποίηση που υφίστανται τα παιδιά, απλώς αναπαράγει το φαινόμενο και δεν προκαλεί την έκπληξη σε κανέναν…

Το κράτος αδυνατεί να προστατέψει αυτά τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους και τους άρρωστους, καθώς η φτώχια, η ενδοοικογενειακή βία και αρρώστιες (που στην Ευρώπη έχουν εξαλειφθεί, όπως πχ ο ρευματικός πυρετός) σκοτώνουν κάθε χρόνο πολλούς πολίτες "2ης κατηγορίας"…Τα προγράμματα προσχολικής εκπαίδευσης, τα επιδόματα και η περίθαλψη περικόπτονται ολοένα, ενώ οι κοινωνικές διαφορές και το οικονομικό χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς γιγαντώνονται…Τα εργασιακά δικαιώματα χάνονται, (πρόσφατα άλλαξε ολόκληρος νόμος μόνο και μόνο για να γυριστεί στη ΝΖ το Χόμπιτ), τα ΝΖηλανδικά πανεπιστήμια πέφτουν στην ποιότητα σπουδών που προσφέρουν (χάνοντας ταυτόχρονα πολλούς υποψήφιους ξένους φοιτητές) και δεδομένης της αποτυχίας μεταφοράς των χιλιάδων θεατών της πρόσφατης τελετής έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράγκμπι, οι ΝΖηλανδικοί σιδηρόδρομοι κατατάχθηκαν –σύμφωνα με επίσημη έρευνα- σε θέση που αντιστοιχεί σε χώρα του τρίτου κόσμου…

Δεν ξέρω τι φταίει και υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα σε όλες τις χώρες του κόσμου…Γεγονός είναι ότι τουλάχιστον στην περίπτωση της ΝΖ, οι πολιτικοί της αποφάσισαν να εισάγουν την οικονομική μεταρρύθμιση με την ελπίδα ότι θα την πετύχουν, όμως -όπως λέει και ο συγγραφέας ενός από τα άρθρα που χρησιμοποίησα-, τα σχέδια αυτά πετυχαίνουν μόνον σε θεωρητικό επίπεδο και ποτέ σε πρακτικό: Οι άνθρωποι δεν είναι οικονομικές μονάδες, αλλά πραγματικά αληθινά σάρκινα όντα…Και υποφέρουν το ίδιο, όπου και να βρίσκονται…Αυτό που είναι η ΝΖ σήμερα εργασιακά και κοινωνικά, μπορεί να είναι η Ελλάδα αύριο…Και δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
Τα λινκ είναι πολλά και θέλουν υπομονή και πολύ διάβασμα, καλά να περνάτε και καλό κουράγιο, σε όλους μας!
http://www.stuff.co.nz/national/politics/6002311/Shock-look-at-NZs-child-poverty

Tuesday, September 6, 2011

Η θεραπεία του Σοκ

(συνέχεια από το προηγούμενο)

ROGERNOMICS
Στις 14 Ιουλίου του 1984, το συντηρητικό κόμμα National που κυβερνούσε ήδη για 3 θητείες, έχασε τις εκλογές και στη θέση του εκλέχτηκε το Εργατικό κόμμα…Με το σλόγκαν «We will do the right thing», ξεκίνησαν την οικονομική και κοινωνική αναμόρφωση της ΝΖ…Με πρωτεργάτη τον Roger Douglas ως υπουργό οικονομικών της 4ης περιόδου διακυβέρνησης των Εργατικών, ο προϋπολογισμός της χρονιάς εκείνης δεν είχε καμία σχέση με τις «σοσιαλιστικές» αρχές του κόμματος: τα μέτρα που εισήχθησαν, σε άλλη περίπτωση, θα ήταν μέτρα που θα είχαν επιβληθεί από ιδρύματα όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν και στον κοινωνικό τομέα γίνανε μεγάλα ανοίγματα…

Ο ίδιος ο Roger Douglas, ως πολιτικός και δη ως ειδικός στα οικονομικά, άλλαξε διάφορες ιδέες σχετικά με τη σωστή διαχείριση των οικονομικών του κράτους και αρκετές φορές βρέθηκε υπ’ ατμόν λόγων των φιλελευθέρων πεποιθήσεων που εξέφρασε σε διάφορες φάσεις της διακυβέρνησης των National, και ενόσω οι Εργατικοί ήταν στην αντιπολίτευση…Ακολουθώντας τα διδάγματα του Milton Friedman και της Οικονομικής σχολής του Σικάγο, τα οικονομικά μέτρα που πρότεινε και υιοθετήθηκαν ήταν η υποτίμηση του δολαρίου κατά 20% την επόμενη κιόλας της εκλογής της νέας κυβέρνησης, η ελεύθερη διακίνηση/κυμαινόμενη αξία του ΝΖηλανδικού δολαρίου, ενώ και οι περιορισμοί της εισαγωγής/επενδύσεων ξένων κεφαλαίων στη χώρα αποσύρθηκαν…Ταυτόχρονα οι επιδοτήσεις στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή μειώθηκαν, ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής μειώθηκε από το 66% στο 33% (όμως εισήχθηκε για πρώτη φορά ΦΠΑ (GST) σε όλα τα είδη), και επίσης προστέθηκε ειδικός φόρος σε όλες τις συντάξεις…

Με την εισαγωγή των Rogernomics (από το όνομα του Roger Douglas), η ΝΖ μπήκε στην παγκόσμια αγορά κεφαλαίου…Καθώς πλέον δεν υπήρχαν περιορισμοί στην εισαγωγή και διακίνηση ξένου κεφαλαίου από την αγορά της χώρας, το επενδυτικό ενδιαφέρον πέρασε από τον παραγωγικό τομέα στον χρηματοοικονομικό, η βιομηχανική παραγωγή χτυπήθηκε άσχημα και μέσα σε 5 χρόνια (1987-1992) 76.000 άτομα έχασαν τις δουλειές τους. Το 1986 ξεκίνησαν σκληρές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα σωματεία και τους επιχειρηματίες σχετικά με τις αποδοχές, με τους δεύτερους πολλές φορές να καταφεύγουν στη λύση του Lock Out, ώστε να πετύχουν πιο συμφέρουσες για αυτούς συμφωνίες, σταδιακά τα σωματεία αποδυναμώθηκαν, η μονιμότητα καταργήθηκε και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας αντικαταστάθηκαν με ατομικές συμβάσεις και πολύ χαμηλά ωρομίσθια…

Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής δεν απέδωσαν τους καρπούς που υπολόγιζε η κυβέρνηση…Ναι μεν το ελεύθερο εμπόριο άνθισε και ο τουριστικός τομέας της ΝΖ άρχισε να αναπτύσσεται, όμως η οικονομία της ΝΖ μεγεθύνθηκε μόλις κατά 4,7%, από το 1984-1993, η πιστοληπτική της ικανότητα έπεσε 2 φορές, η ανεργία από το 3,6% έφτασε στο 11%, και το δημόσιο χρέος τετραπλασιάστηκε... Υπό αυτές τις συνθήκες η Εργατική κυβέρνηση έχασε τις εκλογές του 1990, τις οποίες κέρδισαν οι National…

RUTHANASIA
To Νοέμβριο του 1990, μετά από δυο θητείες των Εργατικών στην διακυβέρνηση, το συντηρητικό κόμμα με σλόγκαν που υποσχόταν την μεταστροφή της ΝΖ σε «Αξιοπρεπή κοινωνία» και στόχευε στην κακή κατάσταση της οικονομίας της χώρας, επανεκλέχθηκε πανηγυρικά… Το άτομο που κλήθηκε να δώσει άμεσα λύσεις ήταν η Ruth Richardson, η νέα υπουργός οικονομικών, και το σχέδιο που κατάρτισε ονομάστηκε από το σύνολο των ΜΜΕ και του κοινού ως «Ruthanasia»…

Την εποχή εκείνη η οικονομία της ΝΖ αντιμετώπιζε 2 βασικά προβλήματα: Την πιθανή χρεωκοπία της Εθνικής Τράπεζας (Bank of New Zealand –BNZ), λόγω της αφερεγγυότητας ενός ομολόγου που κυκλοφόρησε στην Αυστραλία αξίας 2,8 δις $, καθώς και του δημοσιονομικού ελλείμματος ύψους 5,2 δις $... Καθώς ήδη λοιπόν ο υπουργός οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε απελευθερώσει τους διάφορους τομείς της οικονομίας, η Richardson θέλησε να μειώσει τις δαπάνες του κράτους κοινωνικής πρόνοιας: διάφορα επιδόματα/βοηθήματα (ανάμεσά τους και το επίδομα ανεργίας) περικόπηκαν δραστικά, ενώ στα 66.000 σπίτια του οργανισμού Εργατικής κατοικίας της ΝΖ ( Housing New Zealand Corporation) τα ενοίκια έφτασαν σε τιμές της αγοράς, και σε κάποιες περιπτώσεις τριπλασιάστηκαν, καθιστώντας τα ασύμφορα. Δεδομένων των οικονομικών αλλαγών της δεκαετίας του ’80, για πρώτη φορά από την εποχή του οικονομικού κραχ του ’30 εμφανίστηκαν και πάλι στη ΝΖ τράπεζες τροφίμων και συσσίτια…

Τα Νοσοκομεία ιδιωτικοποιήθηκαν και από το 1992 η Πανεπιστημιακή μόρφωση έπαψε να είναι δωρεάν, ενώ οι σιδηρόδρομοι της ΝΖ που είχαν κρατικοποιηθεί μόλις το 1982 και ευνοούνταν από τη νομοθεσία περί μεταφορών (που όριζε ότι για κάθε μεταφορά σε απόσταση άνω των 150 χλμ τα εμπορεύματα έπρεπε να μεταφερθούν με το τρένο), λόγω των ελλειμμάτων που παρουσίαζαν στα οικονομικά τους διασπάστηκαν σε 2 τμήματα και μεταπωλήθηκαν, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να χάσουν τις δουλειές τους…
Ο φόρος στις συντάξεις αυξήθηκε (ενώ η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί προεκλογικά ότι θα τον καταργούσε), ενώ σιγά-σιγά αλλά σταθερά, όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις βγήκαν στο σφυρί: Η Εθνική τράπεζα της ΝΖ πουλήθηκε στον όμιλο της Εθνικής τράπεζας της Αυστραλίας, οι σιδηρόδρομοι, το κρατικό ραδιόφωνο, το 51% του αεροδρομίου του Ωκλαντ, και μια εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ ακόμα και τα κτίρια και ο συμβουλευτικός/εμπορικός τομέας του Υπουργείου δημοσίων έργων πουλήθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες…

Στις εκλογές του 1993 το συντηρητικό κόμμα και το εργατικό, μοιράστηκαν τα 2/3 των ψήφων με το εναπομείναν 1/3 να μοιράζεται ανάμεσα σε 2 νέα κόμματα που ιδρύθηκαν από δυσαρεστημένους πρώην βουλευτές των 2 αλλων κομμάτων που τα είχαν εγκαταλείψει στην πορεία των οικονομικών μεταρρυθμίσεων…Τελικά το συντηρητικό κόμμα κυβέρνησε με 50 έδρες και το εργατικό πήρε 45, ενώ τα άλλα 2 κόμματα λόγω του εκλογικού νόμου της εποχής, πήραν από μόλις 2 έδρες το καθένα…Μπροστά στην ολοένα αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, η υπουργός οικονομικών Ruth Richardson απεμπολήθηκε και ο εκλογικός νόμος τέθηκε σε δημοψήφισμα: από πλειοψηφικό σύστημα γύρισε σε απλή αναλογική, και στις εκλογές του 1996 υπήρξε για πρώτη φορά κυβέρνηση συνεργασίας…

Το 1993, ο Roger Douglas και ο Derek Quigley, πρώην βουλευτής των National (με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες φιλελεύθερες απόψεις περί οικονομίας) ίδρυσαν από κοινού το υπερσυντηρητικό κόμμα ACT New Zealand (Association of Consumers & Taxpayers New Zealand Party) και ένα χρόνο μετά η Ruth Richardson άφησε το κοινοβούλιο και τους National αλλά συνεχίζει να ασκεί την πολιτική μέσα από τις τάξεις του ACT…
Στο επόμενο ευελπιστώ ότι θα παρουσιάσω τη σημερινή μορφή της ΝΖηλανδικής οικονομίας, εκτός κι αν προκύψει κάποιο άλλο ποστ ανάμεσα…
Καλημέρα/καλησπέρα από ΝΖ (εδώ είναι ξημερώματα Τρίτης)
Προτείνονται για σερφάρισμα τα παρακάτω λινκ