Thursday, September 22, 2011

Άρθρο εκ Σουηδίας...


...για την Ελληνική οικονομική κρίση...
Επειδή υποτίθεται πώς ξέρουμε τί συμβαίνει και γιατί, αλλά περιμένουμε να το ακούσουμε από τους ξένους, για να το καταλάβουμε...
Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών). Αναδημοσιεύεται από το μπλογκ "Φιλόλογος", ενώ για όσους βρίσκουν τα Αγγλικά πιο ..."handy", μπορούν να το διαβάσουν μεταφρασμένο εδώ (λινκ)

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. ΈΟ λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη• το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν


Το πρωτότυπο άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ (λινκ)
Θα μου πείτε βέβαια, "και τί βγαίνει μ' αυτό"...Μα δεν βγαίνει τίποτα, αυτό είναι το θέμα...Ο κύβος έχει ριφθεί...
Φίλε @Ανώνυμε, σ' υπερευχαριστώ για το λινκ (στο σχόλιό σου), δεν ήξερα οτι υπήρχε ένα τέτοιο βιντεάκι...Να είσαι καλά!

12 comments:

Hfaistiwnas said...

Ναι το διάβασα... οι ξένοι μας έχουν του πεταματού πια.. νομίζουν ότι όλοι λουφάραμε.. ποιός να βρεθεί να τους δείξει την πραγματικότητα;

Artanis said...

@Hfaistiwnaκι μου, το γαμώτο είναι οτι κι εμείς οι ίδιοι, την ίδια γνώμη έχουμε για τους εαυτούς μας, όχι μόνον οι Ευρωπαίοι...Όταν μάθουμε να εκτιμούμε τους εαυτούς μας, ίσως να μας εκτιμήσουν και οι άλλοι...

Ektoras said...

Καλησπέρα αγαπητή Artanis. Διάβασα προσεκτικά όλο το άρθρο, το βρίσκω εξαιρετικό.
Να γράψω λοιπόν τα εξής: Όταν αλλάξαμε την δραχμή με το ευρώ, λίγοι παρατήρησαν στην αρχή το εξής φαινόμενο. Το κόστος ζωής, αυξήθηκε κατά 340%. Όλα πήγαν σχεδόν τρεισίμισι φόρές πάνω. Το πιο απλό παράδειγμα, εκεί που αγοράζαμε ένα μπουκαλάκι νερό 50 δραχμές, αμέσως το ίδιο, έφτασε τα 50 λεπτά = 170 δραχμές! Οι επιτήδειοι, μεγάλες ξένες επιχειρήσεις ολιγοπώλίων αλλά και εγχώριοι κολοσσοί μετακύλισαν το όλο πράγμα έως τον περιπτερά και τον λιανέμπορο. Άδραξαν την ευκαιρία του μη κρατικού παρεμβατισμού αλλά και της παντελούς μέχρι τότε έλλειψης καταναλωτικής συνείδησης από τον απλό μισθωτό, συνταξιούχο, δημόσιο και ιδιωτικό υπάλληλο. Την ίδια στιγμή που γινόταν αυτό, φυσικά οι μισθοί, δεν πήγαν 3.45 φορές πάνω, εξομοιώθηκαν με την προσυμφωνημένη και απαχθή για τον λαό ισοτιμία. Τα 803€ που αναφέρονται ως μέσο κατα κεφαλήν εισόδημα στο άρθρο, επί δραχμής είχαν αξία! Ήταν περίπου 275.000 δραχμές, 275 χιλιάρικα το μήνα. Ώσπου έφτασε έφτασε και αν μη τι άλλο πλέον σήμερα μετράμε και το τελευταίο σεντ. Αποκτήσαμε και παρα-αποκτήσαμε καταναλωτική συνείδηση, το κράτος στο εξουσιαστικό του πρόσωπο, των βουλευτών δλδ και λοιπών συγγενών, φυσικά απών, πράγμα φυσικό αν αναλογιστεί κανείς ποιον εξυπηρετεί ανέκαθεν.
Όσον αφορά τώρα το κράτος στο φυσικό του πρόσωπο, αυτό των δημοσίων υπαλλήλων, είναι πάλι ανάλγητο. Τις πταίει για τις ουρές, την μη εξυπηρέτηση, την αναξιοκρατία, τα ωράρια τύπου 10-1, τους δημ. υπαλλήλους που δεν κάθησαν ποτέ να μάθουν και να είναι αυτό που πραγματικά πρέπει, δημόσιοι λειτουργοί δηλαδή, τους συνδικαλοπατέρες κλ.π κλ.π.
Δεν τους τσουβαλιάζω όλους, δεν είμαι τιμητής κανενός αλλά γιατί κάθε φορά που συναλλάσσομαι με δημόσια υπηρεσία χρειάζομαι υπογλώσσια; Όλοι θα το έχουμε νιώσει λίγο πολύ. Γιατί να πηγαίνω στο ΙΚΑ π.χ. να τους ζητάω τα ένσημα μου και να μου λένε δεν τα έχουμε; Αν δεν τα έχει το ΙΚΑ ποιός τα έχει; Να βλέπω αρκετούς με φιλότιμο δημόσιους υπαλλήλους να βγάζουν δουλειά π.χ. την επόμενη πέτυχα άλλον και μου τα έδωσε αμέσως. Να μη μακρηγορώ, τα ίδια ισχύουν παντού. Εφορίες, ΟΑΕΔ, ΕΛΤΑ, ΔΕΗ, ΑΣΕΠ, παντού. Άσε δε τις υπέρογκες αμοιβές διευθυντάδων με απολυτήρια λυκείου τη γραφειοκρατεία, να θες 20 χαρτιά και 2 μέρες άδεια να κάνεις μια δουλειά και πάει λέγοντας.
Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι εναντίον της φασιστικής δήθεν σοσιαλιστικής χούντας. Δεν επιθυμώ την απόλυση κανενός, τουναντίον έχοντας ζήσει στο πετσί μου και ζώντας την ανασφάλεια, απαιτώ να μείνουν όλοι στις δουλειές τους οι άνθρωποι. Μόνο να ξαναβρούμε βρε παιδιά το φιλότιμό μας, γιατί το χάσαμε, είχες το προνόμιο να δουλεύεις φίλε 4-5 ώρες, εξυπηρέτησέ με, σε παρακαλώ δηλαδή! Προσωπικά να νιώσω μ...ς που όπου δούλεψα είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο ως συμβασιούχος πάντα έκανα το παν να εξυπηρετήσω; και αν δεν γνωρίζω κάτι να το μάθω; όχι ένιωσα ικανοποίηση όση πίεση κι αν είχα, όσο τρέξιμο, όσο μπορούσα τουλάχιστον. Και υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που μοχθούν ακόμα περισσότερο κάτω από αντίξοες συνθήκες και απ'αυτούς κρατιέται όσο μπορεί να κρατήσει το δημόσιο. Στην τελική ας πάνε όλα στράφι τα υπόλοιπα, αλλά στην παιδεία και την υγεία να είμαστε τόσο πίσω; Να εξαρτάται η ζωή σου από το αν έχεις κάποιον γνωστό-φίλο-συγγενή γιατρό ή φακελλάκι; Να έχουμε τριτοκοσμικά νοσοκομεία με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού; Τα πανεπιστήμιά μας και αυτά... τι να πω.
Ξανατονίζω και κλείνω. Το άρθρο είναι φανταστικό όμως πρέπει ως λαός να ξανβρούμε έννοιες χαμένες, όπως φιλότιμο και αδελφοσύνη. Και μιας και επιτέλους ξυπνήσαμε, θέλω να ελπίζω, να μην την ξαναπατήσουμε.

Να είστε πάντα καλά με υγεία

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=ppJW01LeRrk&feature=player_embedded

χαιρετώ !

benikos place said...

Καλησπερα απο Σάμο

Artanis said...

@Εκτοράκι μου, πολύ φοβάμαι πώς ούτε ξυπνήσαμε (έτσι στα ξαφνικά), ούτε και πρόκειται να ξυπνήσουμε ποτέ...
Τα περι αδελφοσύνης και φιλότιμου με βρίσκουν σύμφωνη, αλλά ούτε αυτά τα βλέπω να τα αποχτούμε...
Και χάρηκα που "πέρασες" από το μπλογκ, εγώ έχω "χαθεί" από την μπλογκόσφαιρα, εκτός κι αν κάνω ποστ...
(Στείλε μου με μέηλ το τηλέφωνό σου, να τα πούμε, βρε παιδί μου...Μας έλειψες...)
Σε φιλώ...

Artanis said...

@Ανωνυμε σε ευχαριστώ -και πάλι-, από τα σχόλια αυτή τη φορά!
Καλημέρα από ΝΖ!

Artanis said...

@Φίλε @beniko, καλημέρα/καλησπέρα από το σεισμόπληκτο Christchurch!

magda said...

Ευχαριστώ για το άρθρο και το βίντεο!

Global Greek World said...

Kairos na allaksoume ta pragmata... kairos gia drasi apo olous. Sas stelnoume ki'emeis kati pou eimaste sigouroi oti tha sas aresei! Gia tin Elladitsa mas pou to aksizei! http://bit.ly/w3Jsqf

Artanis said...

@magda, να είσαι καλά, και σ' ευχαριστώ κι εγώ...

Artanis said...

Αγαπητή @Global, ευχαριστώ για το λινκ, δεν με κάνει να νοιώθω καλύτερα όμως...Τεσπά, να είσαι καλά, και θα τα ξαναπούμε, σίγουρα!