Λίγες σκέψεις

Αφορμή για αυτό το ποστ, ήταν ένα σχόλιο του φίλου μου του Άκρατ σχετικά με τη νοσταλγία που αισθάνεται για τον τόπο, όχι τα πρόσωπα...Είναι περίεργο αλλά κι εγώ, πέρα από την μητέρα μου, ξέρω πώς θα μου λείψει ο τόπος μου...Αγαπώ αυτό το μέρος, είμαι συνδεδεμένη με τα φυσικα όρια της πόλης, ίσως και λόγω του οτι έχω ζήσει και στην Αθήνα, που δεν έχει ούτε όρια, ούτε τέλος, ούτε αρχή...

Η απέναντι ακτή, μέσα από το πάρκο του Αγ.Κωνσταντίνου, στην παραλία

Για παράδειγμα, η αντίπερα ακτή, τα Πευκάκια και ο Σωρός, με αρχαιότητες που ευτυχώς προστατεύονται από την οικιστική επέλαση των βαρβάρων, δεν ξέρω για πόσο ακόμα..Η Γορίτσα, ο λόφος που βλέπω από την είσοδο του σπιτιού μου, ευτυχώς οι πολυκατοικίες δεν έχουν πνίξει τον εξ ανατολών ορίζοντά μου...Ο λόφος των Μελισσιατίκων, επίσης προστατευμένος από τον νόμο περί αρχαιοτήτων, ο λόφος των Παλαιών, με το αρχαίο τείχος και τα όμορφα σπίτια του, χτισμένα πάνω σε πακτωμένα θεμέλια 4.000 χρόνων ιστορίας...Ο λόφος της Επισκοπής, με τα δικά του νεώτερα ευρήματα, απέναντι από τον οποίο ζούσα πριν από χρόνια...

Η παραλία του Βόλου, το πάρκο του Αγ.Κωνσταντίνου και στο βάθος η Γορίτσα με το αρχαίο Ορμίνιο και το εκκλησάκι της Ζωοδ. Πηγής, χτισμένο πάνω στην αρχαία -λαξεμένη στον βράχο- υδατοδεξαμενή, την μοναδική από τις 4 συνολικά, που έχει ακόμα νερό...

Το αστείο στην υπόθεση ξεκινάει από την στιγμή που όλοι με ρωτούν πώς αισθάνομαι που φεύγω: "Μια χαρά", τους απαντώ, "μια περιπέτεια θα είναι, και αδημονώ..." Έτσι απάντησα σε μια συνάδελφο του Ίωνα και αντέδρασε: "Ε πώς..."
Ε μα ναι, περιπέτεια είναι, πώς πρέπει να το δω, δηλαδή; Και επειδή είμαι και καχύποπτη, σκέφτηκα πώς μάλλον η Νεφερτίτη περίμενε να με δει να υποφέρω...

Δειλινό στην παραλία...

Βρε δεν πα' ...
Τις προάλλες, ένα πρωινό που είχα και έναν τρομερό πονοκέφαλο, μου τηλεφώνησε μια ξαδέλφη μου που είχα να τη δω και να της μιλήσω από την κηδεία του πατέρα μου, το 2005, και αφού είπε, είπε, είπε με την φωνή μαγκωμένη από την συγκίνηση, την ρώτησα ποια ήταν:

"Η τάδε" μου απάντησε , "ααα και ανησύχησα" της είπα και 'γω, και συνέχισε το μπούρου -μπούρου της συγκινημένη...

Η είσοδος του κόλπου του Βόλου...Τα Πευκάκια, ο Σωρός και στο βάθος το Αγκίστρι

Ειλικρινά δεν με νοιάζει τί λένε και τί σκέφτονται και τί θέλουν να ακούσουν, η τάδε συνάδελφος, ή τάδε ξαδέλφη ή ο οποιοσδήποτε άλλος...Αν μ' ενδιέφερε η γνώμη τους , θα τους ρωτούσα να την μάθω, μπορούν λοιπόν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους...Ο καθένας ζει τη ζωή του: Και η Νεφερτίτη συνάδελφος και η τάδε ξαδέλφη και όλοι...Δεν θα μου λείψουν, όπως ποτέ δεν επιθύμησα την συναναστροφή μαζί τους...Κι αν καμιά φορά συναντηθήκαμε κι ήπιαμε ένα κρασί μαζί, τυχαία κάπου έξω, φρόντισα να το εξαλείψω από την μνήμη μου, όπως όταν απωθούμε από το μυαλό μας μια εξοφλημένη υποχρέωση...
Ξέρω τί θα μου λείψει και γιατί, και σίγουρα όχι αυτές...

Τυπικός χαιρετισμός Μαορί

Όσο για τους φίλους και τις φίλες μου, είναι ένας κι ένας και μία -μία , διαλεγμένοι/νες, και μπορώ να τους /τις βρίσκω όποτε θέλω με το pc μου...Με το διαδίκτυο θα είμαστε μια e-γειτονιά...

Το τίκι-αγκίστρι, ένα κλασικό tribal σύμβολο των Μαορί

Το τίκι -αγκίστρι που έφτιαξα για τον φίλο μου τον Έκτορα

Η λίμνη Ruataniwha

Με θέα τις Ν.Ζηλανδικές Άλπεις, στο Νότιο Νησί
Τα φιορδ, στο Νότιο Νησί