Το παιδί μου ο Αρίσταρχος

Τον Αύγουστο του 2005, ανεβήκαμε οικογενειακώς στο ορεινό καταφύγιο Ορειβατικού/Φυσιολατρικού συλλόγου του Βόλου, στα Χάνια Πηλίου...Το κτίριο διέθετε κοιτώνες, κουζίνα, τραπεζαρία και όλα τα απαράιτητα για μια ανετη διαμονή στα μέλη τους, όπως εμείς...Με το που φτάσαμε, μας δείξανε αμέσως την φωλιά ενός μικρού νυκτόβιου τρωκτικού, μέσα στο μεγάλο ερμάρι της εισόδου: μια θηλυκή δασομυωξίνα είχε βρει μια ολοκαίνουρια σφουγγαρίστρα μέσα σε μια πλαστική σακκούλα, την είχε κόψει σε κομμάτια και είχε γεννήσει τα 8 μωρά της...Το συγκεκριμένο θηλυκό είχε γεννήσει άλλες 2-3 φορές στην ίδια ντουλάπα, τα προηγούμενα χρόνια και εμπιστευόταν αρκετά τους ανθρώπους...

Τρία μωρά, μέσα στο κουτί του ενός...Ο άρρωστος Αρίσταρχος και 2 ακόμα μαζί...Το τέταρτο κάπου τριγυρνούσε την ώρα της φωτογράφησης...

Μόνο που αυτή την φορά οι άνθρωποι την διέψευσαν...Αποφάσισαν να τη βγάλουν από τη φωλιά της, διώχνοντας τον αρσενικό που την τάιζε όσο εκείνη θήλαζε τα μωρά τους...Την επόμενη κιόλας της άφιξης μας, το ζώο αναγκάστηκε να αναζητήσει μόνο του τροφή, παίρνοντας μαζί του το ένα από τα μωρά της...Εγώ είχα τάισμα στον σταθμό εκείνο το πρωινό και έλειπα στον Βόλο...Γύρισα το μεσημέρι, οπότε και έμαθα πως οι υπεύθυνοι του συλλόγου είχαν πάρει την σακούλα με το υπόστρωμα και τα υπόλοιπα 7 μωρά, και τα είχαν μεταφέρει σε μια εξωτερική αποθήκη, όπου είχαν μείνει για ώρες χωρίς ζεστασιά και τροφή: Η μάνα δεν είχε προλάβει να γυρίσει...Με τον Ίωνα τρέξαμε αμέσως να τα βρούμε..Ήταν όλα παγωμένα, τα 4 κιόλας νεκρά, τα άλλα τρία τα συνέφερα μέσα στις χούφτες μου...Η μάνα γύρισε το απόγευμα με το 8ο μωρό της και οι υπεύθυνοι την ξανάδιωξαν, φυσικά έκανα καυγά και πήρα το μωρό...Μια σύριγγα και λίγο χλιαρό γάλα ήταν αρκετά για να ταϊστούν...Χαριστικά μείναμε ένα ακόμα βράδυ, μόνον και μόνο με την ελπίδα πώς η μάνα θα γύριζε να τα πάρει...Δεν το έκανε όμως: η μυρωδιά μου πάνω στα μωρά και ο φόβος της, την κράτησαν μακριά...Τα πήρα σπίτι...

Ένα μωρό δασομυωξάκι σε κλασική στάση: Ανάποδα...

Τα κράτησα 40 μέρες...Μεγάλωσαν στα χέρια μου, με μάθανε σαν μάνα τους, τα έμαθα σαν παιδιά μου...Πάνω στις 10 μέρες, το ένα αρρώστησε...Τα μπροστινά του ποδαράκια παρέλυσαν, κάναμε θεραπείες με neurobion και πολυβιταμίνες για βδομάδες, χωρίς πολλά αποτελέσματα...Τα αδελφάκια του, η Αριστόκλεια, ο Αριστόδημος και η Αριστομάχη, κατάφεραν να απελευθερωθούν επιτυχώς, ο Αρίσταρχος όμως έμεινε σε μένα...

Κατά την στιγμή της απελευθέρωσης: ένα από τα μωρά εξερευνεί το φυσικό του περιβάλλον...Τα υπόλοιπα βρίσκονται μέσα στο κουτί...

Ήμουν η μάνα για αυτόν και ήταν το παιδί μου...Τα ωράριά μας δεν συνέπιπταν -νυκτόβιος αυτός, ημερόβια εγώ-, αλλά προσπάθησα να τον εξυπηρετήσω σε όλα όσα χρειάστηκε: Τον έμαθα να μετακινείται πηδώντας με τα πίσω του ποδαράκια...Ήμουν το γρηγορότερο ασανσέρ, τον ανέβαζα στον ώμο μου και πηγαίναμε βόλτα, στην κουζίνα, στο ντουλάπι με τα μπισκότα μιράντα, στο ψυγείο με τα μανταρίνια, στο τραπέζι με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (τα Χριστούγεννα)...

Η ώρα του ζυγίσματος...Να καθόταν και ήσυχος...

Πολλά βράδια έψαχνε να με βρει, σκαρφαλώνοντας στο κρεββάτι μου, για να τον χαιδέψω/ξύσω/παίξω/γαργαλήσω...Ανέβαινε πάνω στον Ίωνα που κοιμόταν και έπλενε την ουρά του με τις ώρες, καμιά φορά με δάγκωνε ελαφρά για να ξυπνήσω, και χαχάνιζε με ένα κα-κα-κα-κα, τον ίδιο ήχο που έκανα κι εγώ όταν ήθελα να τον βρω , τις ώρες της ημέρας, που κοιμόταν μέσα στην ντουλάπα μου...Μια φορά ξεκίνησα να φύγω για την σχολή μου με εκείνον μέσα στην τσάντα μου, μια άλλη μέρα τον βρήκα στην τσέπη της ζακέτας που μόλις είχα φορέσει...Τον παγωμένο χειμώνα του 2005 τον πέρασα χωρίς το μακρύ μπουφάν μου, επειδή εκείνος είχε κάνει την φωλιά του στην κουκούλα μου...

Σκαρφαλωμένος στην φωτογενή ... πλάτη μου!!!

Τις κόρες μου τις μισούσε, με ήθελε μάνα του κατ' αποκλειστικότητα...Όταν τις ένιωθε κοντά, φούσκωνε από τσαντίλα και γαύγιζε απειλητικά, καναδυο φορές, τις άρπαξε κιόλας...Τον Ίωνα τον ανεχόταν, δεν τον είχε ενοχλήσει ποτέ, ανέβαινε πάνω του ή τον περπατούσε άφοβα, ποτέ δεν τρόμαξε όταν καμιά φορά μέσα στον ύπνο του, γυρνούσε πλευρό...Ισορροπούσε αμέσως και συνέχιζε το λουτρό του ατάραχος...
Κατά καιρούς εμφάνιζε μολύνσεις, με μορφή πυωδών ελκών...Τότε ξεκινούσαμε ενέσιμη αντιβίωση, για περίοδο μιας-δυο βδομάδων, προσπαθώντας να τον θεραπεύσουμε....Άπειρες φορές τον πήγαμε στον γιατρό, κάναμε εξετάσεις, ήταν παρελκόμενα του μικροβίου που προκάλεσε και την παράλυση, πιθανότατα το είχε πάρει από την ίδια του την μάνα...Ανήκε στην κατηγορία των νεογνών από γεννετική εκκαθάριση, τα ζώα που δεν επιβιώνουν στην άγρια φύση, επειδή λόγω της αναπηρίας τους πέφτουν θύματα των θηρευτών...

Το τάισμα με τη σύριγγα...Δεν είχε βγει ακόμα το βιολογικό κατσικίσιο γάλα που προτιμάνε όλα τα μωρά θηλαστικά του Σταθμού...

Ο Αρίσταρχος άντεξε σχεδόν 3 χρόνια, το μισό της προσδοκόμενης ζωής για το είδος του...Πέθανε στα χέρια μου, φέτος, στις αρχές Μαΐου, όπως στα χέρια μου είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του...Ακόμα περιμένω να τον ακούσω να μου κρατσανίζει τα συρτάρια και να χαχανίζει για να με φωνάξει να τον πάρω στον ώμο μου...Να προσπαθεί να φτάσει στα καλσόν μου και να τα κόψει επειδή τα μισούσε, να τραβάει τον κουραμπιέ για να τον πάει στο συρτάρι του αφήνοντας ένα ίχνος ζάχαρης πίσω του, να σκαλίζει την γλάστρα με την σεφλέρα και να τον τινάζω πάνω από τον νεροχύτη, για να φύγουν τα χώματα από την γούνα του...
Ελπίζω όμως να ένιωσε πώς τον αγάπησα, και θέλω να πιστεύω πως μ΄αγάπησε κι αυτός...Με τον τρόπο του...

Ο Αρίσταρχος άρρωστος στο καλάθι του

Για προηγούμενο αντίστοιχο ποστ μπορείτε να δείτε εδώ
Σχετικά με το είδος, κοιτάξτε εδώ και εδώ