Thursday, December 18, 2008

Το παιδί μου ο Αρίσταρχος

Τον Αύγουστο του 2005, ανεβήκαμε οικογενειακώς στο ορεινό καταφύγιο Ορειβατικού/Φυσιολατρικού συλλόγου του Βόλου, στα Χάνια Πηλίου...Το κτίριο διέθετε κοιτώνες, κουζίνα, τραπεζαρία και όλα τα απαράιτητα για μια ανετη διαμονή στα μέλη τους, όπως εμείς...Με το που φτάσαμε, μας δείξανε αμέσως την φωλιά ενός μικρού νυκτόβιου τρωκτικού, μέσα στο μεγάλο ερμάρι της εισόδου: μια θηλυκή δασομυωξίνα είχε βρει μια ολοκαίνουρια σφουγγαρίστρα μέσα σε μια πλαστική σακκούλα, την είχε κόψει σε κομμάτια και είχε γεννήσει τα 8 μωρά της...Το συγκεκριμένο θηλυκό είχε γεννήσει άλλες 2-3 φορές στην ίδια ντουλάπα, τα προηγούμενα χρόνια και εμπιστευόταν αρκετά τους ανθρώπους...
Τρία μωρά, μέσα στο κουτί του ενός...Ο άρρωστος Αρίσταρχος και 2 ακόμα μαζί...Το τέταρτο κάπου τριγυρνούσε την ώρα της φωτογράφησης...

Μόνο που αυτή την φορά οι άνθρωποι την διέψευσαν...Αποφάσισαν να τη βγάλουν από τη φωλιά της, διώχνοντας τον αρσενικό που την τάιζε όσο εκείνη θήλαζε τα μωρά τους...Την επόμενη κιόλας της άφιξης μας, το ζώο αναγκάστηκε να αναζητήσει μόνο του τροφή, παίρνοντας μαζί του το ένα από τα μωρά της...Εγώ είχα τάισμα στον σταθμό εκείνο το πρωινό και έλειπα στον Βόλο...Γύρισα το μεσημέρι, οπότε και έμαθα πως οι υπεύθυνοι του συλλόγου είχαν πάρει την σακούλα με το υπόστρωμα και τα υπόλοιπα 7 μωρά, και τα είχαν μεταφέρει σε μια εξωτερική αποθήκη, όπου είχαν μείνει για ώρες χωρίς ζεστασιά και τροφή: Η μάνα δεν είχε προλάβει να γυρίσει...Με τον Ίωνα τρέξαμε αμέσως να τα βρούμε..Ήταν όλα παγωμένα, τα 4 κιόλας νεκρά, τα άλλα τρία τα συνέφερα μέσα στις χούφτες μου...Η μάνα γύρισε το απόγευμα με το 8ο μωρό της και οι υπεύθυνοι την ξανάδιωξαν, φυσικά έκανα καυγά και πήρα το μωρό...Μια σύριγγα και λίγο χλιαρό γάλα ήταν αρκετά για να ταϊστούν...Χαριστικά μείναμε ένα ακόμα βράδυ, μόνον και μόνο με την ελπίδα πώς η μάνα θα γύριζε να τα πάρει...Δεν το έκανε όμως: η μυρωδιά μου πάνω στα μωρά και ο φόβος της, την κράτησαν μακριά...Τα πήρα σπίτι...
Ένα μωρό δασομυωξάκι σε κλασική στάση: Ανάποδα...

Τα κράτησα 40 μέρες...Μεγάλωσαν στα χέρια μου, με μάθανε σαν μάνα τους, τα έμαθα σαν παιδιά μου...Πάνω στις 10 μέρες, το ένα αρρώστησε...Τα μπροστινά του ποδαράκια παρέλυσαν, κάναμε θεραπείες με neurobion και πολυβιταμίνες για βδομάδες, χωρίς πολλά αποτελέσματα...Τα αδελφάκια του, η Αριστόκλεια, ο Αριστόδημος και η Αριστομάχη, κατάφεραν να απελευθερωθούν επιτυχώς, ο Αρίσταρχος όμως έμεινε σε μένα...
Κατά την στιγμή της απελευθέρωσης: ένα από τα μωρά εξερευνεί το φυσικό του περιβάλλον...Τα υπόλοιπα βρίσκονται μέσα στο κουτί...

Ήμουν η μάνα για αυτόν και ήταν το παιδί μου...Τα ωράριά μας δεν συνέπιπταν -νυκτόβιος αυτός, ημερόβια εγώ-, αλλά προσπάθησα να τον εξυπηρετήσω σε όλα όσα χρειάστηκε: Τον έμαθα να μετακινείται πηδώντας με τα πίσω του ποδαράκια...Ήμουν το γρηγορότερο ασανσέρ, τον ανέβαζα στον ώμο μου και πηγαίναμε βόλτα, στην κουζίνα, στο ντουλάπι με τα μπισκότα μιράντα, στο ψυγείο με τα μανταρίνια, στο τραπέζι με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (τα Χριστούγεννα)...
Η ώρα του ζυγίσματος...Να καθόταν και ήσυχος...

Πολλά βράδια έψαχνε να με βρει, σκαρφαλώνοντας στο κρεββάτι μου, για να τον χαιδέψω/ξύσω/παίξω/γαργαλήσω...Ανέβαινε πάνω στον Ίωνα που κοιμόταν και έπλενε την ουρά του με τις ώρες, καμιά φορά με δάγκωνε ελαφρά για να ξυπνήσω, και χαχάνιζε με ένα κα-κα-κα-κα, τον ίδιο ήχο που έκανα κι εγώ όταν ήθελα να τον βρω , τις ώρες της ημέρας, που κοιμόταν μέσα στην ντουλάπα μου...Μια φορά ξεκίνησα να φύγω για την σχολή μου με εκείνον μέσα στην τσάντα μου, μια άλλη μέρα τον βρήκα στην τσέπη της ζακέτας που μόλις είχα φορέσει...Τον παγωμένο χειμώνα του 2005 τον πέρασα χωρίς το μακρύ μπουφάν μου, επειδή εκείνος είχε κάνει την φωλιά του στην κουκούλα μου...
Σκαρφαλωμένος στην φωτογενή ... πλάτη μου!!!

Τις κόρες μου τις μισούσε, με ήθελε μάνα του κατ' αποκλειστικότητα...Όταν τις ένιωθε κοντά, φούσκωνε από τσαντίλα και γαύγιζε απειλητικά, καναδυο φορές, τις άρπαξε κιόλας...Τον Ίωνα τον ανεχόταν, δεν τον είχε ενοχλήσει ποτέ, ανέβαινε πάνω του ή τον περπατούσε άφοβα, ποτέ δεν τρόμαξε όταν καμιά φορά μέσα στον ύπνο του, γυρνούσε πλευρό...Ισορροπούσε αμέσως και συνέχιζε το λουτρό του ατάραχος...
Κατά καιρούς εμφάνιζε μολύνσεις, με μορφή πυωδών ελκών...Τότε ξεκινούσαμε ενέσιμη αντιβίωση, για περίοδο μιας-δυο βδομάδων, προσπαθώντας να τον θεραπεύσουμε....Άπειρες φορές τον πήγαμε στον γιατρό, κάναμε εξετάσεις, ήταν παρελκόμενα του μικροβίου που προκάλεσε και την παράλυση, πιθανότατα το είχε πάρει από την ίδια του την μάνα...Ανήκε στην κατηγορία των νεογνών από γεννετική εκκαθάριση, τα ζώα που δεν επιβιώνουν στην άγρια φύση, επειδή λόγω της αναπηρίας τους πέφτουν θύματα των θηρευτών...
Το τάισμα με τη σύριγγα...Δεν είχε βγει ακόμα το βιολογικό κατσικίσιο γάλα που προτιμάνε όλα τα μωρά θηλαστικά του Σταθμού...

Ο Αρίσταρχος άντεξε σχεδόν 3 χρόνια, το μισό της προσδοκόμενης ζωής για το είδος του...Πέθανε στα χέρια μου, φέτος, στις αρχές Μαΐου, όπως στα χέρια μου είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του...Ακόμα περιμένω να τον ακούσω να μου κρατσανίζει τα συρτάρια και να χαχανίζει για να με φωνάξει να τον πάρω στον ώμο μου...Να προσπαθεί να φτάσει στα καλσόν μου και να τα κόψει επειδή τα μισούσε, να τραβάει τον κουραμπιέ για να τον πάει στο συρτάρι του αφήνοντας ένα ίχνος ζάχαρης πίσω του, να σκαλίζει την γλάστρα με την σεφλέρα και να τον τινάζω πάνω από τον νεροχύτη, για να φύγουν τα χώματα από την γούνα του...
Ελπίζω όμως να ένιωσε πώς τον αγάπησα, και θέλω να πιστεύω πως μ΄αγάπησε κι αυτός...Με τον τρόπο του...


Ο Αρίσταρχος άρρωστος στο καλάθι του

Για προηγούμενο αντίστοιχο ποστ μπορείτε να δείτε εδώ
Σχετικά με το είδος, κοιτάξτε εδώ και εδώ

60 comments:

gskastro said...

Artanis μόλις επέστρεψα από το γραφείο πολύ κουρασμένος, αλλά ήμουν υποχρεωμένος να μπω στο Internet και να δω τα e-mail. Στο γραφείο ακόμα δεν μας έβαλαν ούτε τηλέφωνο. Μπήκα λοιπόν και είπα να διαβάσω και κανένα φίλο. Βρέθηκα σε εσένα και δεν σου κρύβω ότι συγκινήθηκα με τον Αρίσταρχο αλλά και αγανάκτησα με τους υπεύθυνους του συλλόγου.
Δεν ξέρω τι έχω πάθει καλή μου φίλη, όσο γερνώ τόσο πιο εύκολα συγκινούμε. Ας είναι, τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που αγαπούν πραγματικά τα ζώα και τα φροντίζουν. Να είσαι καλά και πολλά φιλιά gskastro

Artanis said...

@gskastro μου, επειδή φοβήθηκα μήπως με το ταξίδι χάσω κανένα φάκελο με φωτό, έκανα την ανάρτηση αυτή προκειμένου να θυμηθώ και τον Αρίσταρχο που λάτρευε τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά, μιας και αναγκαστικά έμενε χωρίς χειμερία νάρκη (αλλάξανε οι βιορυθμοί του).
Κι εγώ με τους υπεύθυνους του "φυσιολατρικού" συλλόγου είμαι τσαντισμένη...Δεν ξανανεβήκαμε στο καταφύγιο από τότε...Να βράσω την φυσιολατρεία τους...Μόνον 10 μέρες ήθελε η μάνα να απογαλακτίσει τα μωρά της και να τα πάρει μαζί της στο ύπαιθρο...Αντ' αυτού προτίμησαν να τα σκοτώσουν, απομακρύνοντάς τα από την φωλιά, τάχα για να καθαρίσουν το ντουλάπι...
Καλό σου βράδυ και υπομονή με τις υπηρεσίες adsl...
Φιλιά...

Aspa said...

Τι απίστευτη ιστορία! Α, το ζηλιαρόγατο, ζήλευε τις κόρες σου! Πολύ πλάκα… Καταπληκτική ανάρτηση και αξιοθαύμαστο αυτό που έκανες, μπράβο…

Artanis said...

Ζήλευε @Άσπα μου...Ήθελε την αποκλειστικότητα...Να μην σου πω πως με μαρκάριζε και με τα τσισάκια του, για να με έχει καπαρωμένη, ή άλλες φορές που μου έγλειφε με την γλωσσίτσα του το ρούχο που φορούσα στο ύψος του ώμου...
Ήταν αξιολάτρευτος, αλλά δεν άφηνε κανέναν εκτός από μένα (και λίγο τον Ίωνα) να τον πλησιάσει...Δεν εξημερώθηκε ποτέ εντελώς, δεν έγινε οικόσιτος...Μας ανεχόταν επειδή δεν είχε μάθει αλλιώς, αλλά του έμεινε μια αγριάδα μέσα του από φυσικού του...Από καιρό σε καιρό, δάγκωνε και μένα, αλλά εγώ του το συγχωρούσα πάντα...Στο κάτω-κάτω, ήταν ένα μικρό άρρωστο ζωάκι...Πώς να αμυνθεί κι αυτό...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, φιλιά πολλά στις κορούλες σου...

magdalini36 said...

...άχ, συγκινήθηκα πολύ!...τον έχω ζήσει αυτό τον σπαραγμό της απώλειας αρκετές φορές με κουτάβια (σκυλάκια και γατάκια) που μαζεύω από σκουπίδια και διάφορες γωνιές στο δρόμο τα τελευταία 25 χρόνια...αρκετά έχω σώσει άλλα έχουν πεθάνει στα χέρια μου...τι να πώ;...
δεν έχει τέλος αυτός ο πόνος γιά τα ζώα...Καληνύχτα καλή μου Αρτάνις:))

Σταλαγματιά said...

Είναι τόσο μικρούλης, χωράει σε μια παλάμη.
Είναι πολύ γλυκό να ξέρεις πως έδωσες ζωή σε ένα πλάσμα, έζησες μαζί του δέθηκες μαζί του.
Και είναι τόσο δύσκολο να το αποχωρίζεσαι να το δεις να φεύγει χωρίς να μπορείς να σταματήσεις την φυγή του.
Λυπάμαι που υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται με τόση σκληρότητα σε ένα πλάσμα επειδή δεν έχει την δύναμη να αντιδράσει.

Side21 said...

Όσο πιο πολύ δενόμαστε
με τα ζωάκια μας ...
τόσο μεγαλύτερη είναι η λύπη για την απώλεια.
Κι όλο δίνουμε υπόσχεση για την επόμενη φορά.
Κι όλο την ξαναπατάμε ...
Είναι σύμφυτο με το χαρακτήρα
των ζωόφιλων.
Καλή σου μέρα ...

Olga said...

Πραγματικά απίστευτο και αξιέπαινο αυτό που έκανες γι ' αυτό το μικρό ζωάκι, αλλά και για τα αδερφάκια του..
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ακουστά γι' αυτό το είδος..!
Με συγκίνησες, του φέρθηκες με περίσσια αγάπη και γνώρισε μία μαμά την οποία είχε στερηθεί

Καλησπέρες

Artanis said...

@Μαγδαληνή μου καλημέρα...
Κι εγώ κλαίω πολλές φορές, αν και με όλα αυτά που έχω δει στον σταθμο θα έπρεπε να έχω σκληρύνει πολύ...Αλλά ο πόνος των ζώων δεν είναι σαν τον πόνο των ανθρώπων...Είναι ένας βουβός πόνος που δεν τον καταλαβαίνουμε εμείς...Ο Αρίσταρχος πονούσε πολύ, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του...Αλλά ήθελε να ζήσει, κι εγώ δεν μπορούσα να πάρω την ευθύνη να αποφασίσω τον θάνατό του, με μια ένεση...Αν έπραξα καλώς ή κακώς, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα...Μ' αυτόν τον τρόπο όμως αντιμετωπίζουμε και τα ζώα στον Σταθμό προστασίας...Η ελπίδα υπάρχει και πρέπει να είναι σεβαστή...
Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη μέρα...Καλό Π/Σ/Κ...
Σε φιλώ...

Τρελός του Χωριού said...

Αυτό ειναι αγάπη Αρτάνις μου . Να εχουμε το θάρρος ,να αφήνουμε τον αλλον να μας αγαπά με τον τροπο του

Artanis said...

@Αναστασία μου το είδος του υπάρχει στο κόκκινο βιβλίο με τα σπάνια και απειλούμενα είδη και προστατεύεται με προεδρικό διάταγμα του 1981...Και μόνον μια ακόμα περίπτωση έχει καταγραφεί στην Ελλάδα που οι άνθρωποι ανέθρεψαν και απελευθέρωσαν μυωξούς στην φύση, συνέβη το 2002, με τον αντίστοιχο Σταθμό ΒΑΖΠ Θεσσαλονίκης που επίσης έκλεισε...
Έπρεπε να πράξουν αλλιώς και αυτό κατέληξε με τον θάνατο 4 πιθανώς υγιέστατων μωρών...Τουλάχιστον όμως τα υπόλοιπα 4 επιζήσανε και τα 3 από αυτά απελευθερώθηκαν στην άγρια φύση...Και δεν τα άφησα ακάλυπτα τις πρώτες μέρες και νύχτες: κρέμασα ενισχυμένα κουτιά με υπόστρωμα και τροφή στα γύρω δέντρα και ξέρω πώς όχι μόνον ξεχειμωνιάσανε εκεί (ήταν και βαρύς ο χειμώνας εκείνος) αλλά το επόμενο καλοκαίρι, γέννησαν κιόλας μέσα...Οπότε μπορώ να πω πως έκανα καλή δουλειά και βοήθησα και τον πληθυσμό τους...
Να είσαι καλά, καλό Π/Σ/Κ...
Σε φιλώ...

Artanis said...

Φίλε @Άγρυπνε, ή αγαπάς ή δεν αγαπάς...Δεν υπάρχουνε ποσοστά σε αυτό...Πάντα θα υπάρχουν πλάσματα που σε έχουν ανάγκη...Προσπαθούμε να κάνουμε όλοι μας το καλύτερο που μπορούμε, δεν είμαστε Θεοί...
Εσύ αγαπάς και ξέρεις πώς είναι...
Καλό Π/Σ/Κ να έχεις, δώσε ένα χάδι τον Αναπηρίξ σου και από μένα...
Φιλιά...

Ιμμαήλ said...

Καλημέρα Αρτάνις μου!
Τα ζώα έχουν και αυτά ψυχούλες που χρειάζονται την τρυφερότητα και την αγάπη. Δένονται και δενόμαστε μαζί τους και γίνονται πολύτιμα φιλαράκια, που όταν φεύγουν αφήνουν αναπλήρωτο κενό.Είμαι σίγουρη ότι σ αγαπησε και σ αγαπα στον παράδεισο των ζώων το μικρούλι!
Χρόνια σου πολλά και καλές γιορτές!
φιλάκια!

Artanis said...

@Όλγα μου καλημέρα...Είναι ένα πολύ μικρό ζώο που μετα βίας φτάνει τα 200 γραμμάρια...ΟΙ Ρωμαίοι τους εξέτρεφαν και τους τρώγανε ψητούς, γεμισμένους με πιπέρι...Στην Σλοβενία τους κυνηγάνε ακόμα και θεωρούν σπουδάιο κατόρθωμα να πιάσεις έναν για να τον κάνεις σουβλάκι... Περιττό να σου πω πως δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου στην χώρα αυτή...Όσο για τους Ρωμαίους: το ήξερα πώς ήταν βλαμμένοι, αλλά όχι και τόσο πολύ!!!
Τεσπα, να είσαι καλά και να έχεις ένα υπέροχο Π/Σ/Κ...
Φιλάκια...

Artanis said...

@Τρελέ μου καλημέρα...Αρκεί να δίνουμε εμείς όλη την αγάπη μας...Ο άνθρωπος τουλάχιστον σου μιλά κιας σου λέει και ψέματα...Ένα ζώο πώς να σου το πει; Μόνον να σου το δείξει μπορεί...
Να είσαι καλά, και να έχεις μια όμορφη μέρα...
Καλό Π/Σ/Κ...Σε φιλώ...

Artanis said...

Φίλη @Ιμμαήλ, μια τέτοια μικρή ταλαιπωρημένη ψυχή ήταν και ο Αρίσταρχός μου...Μακάρι να ένιωσε πραγματικά πόσο τον αγάπησα και πόσο μου λείπει...Τουλάχιστον προσπάθησα να τον ελαφρύνω από τους πόνους του και να του δώσω μια άνετη ζωή...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, σε φιλώ...
Καλό Π/Σ/Κ να έχεις...

Anonymous said...

είσαι απίθανη. έδωσες τόση αγάπη σε ένα παραμελημένο ζωάκι, το φρόντισες και σου αξίζει ένα μπράβο. κανείς δεν θα έκανε εύκολα κάτι τέτοιο, με συγκινεί πολύ η ευαισθησία σου με τα ζώα, ίσως γιατί κι εγώ μεγάλωσα παρέα με διάφορα ζωάκια. σε φιλώ!

Ra Ma said...

Δηλώνω καταγοητευμένος για όσα διάβασα ακόμα και στα σχόλια!
Όση αγάπη δίνεις, λένε πως παίρνεις και εύχομαι αυτό να το εισπράττεις.

Καλημέρα και καλό ΣΚ!!!

ILIAS said...

Καλημέρα Artanis μου, συνυπογράφω όλα τα παραπάνω, έμεινα άφωνος

Θα πώ ένα αγαπημένο ρητό της Roadartist άπό τον Μαχάτμα Γκάντι

"Ο πολιτισμός ενός έθνους φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα"

Δεν μπορώ να αναρωτηθώ κατά πόσο οι Έλληνες έχουμε πολιτισμό

kat. said...

τι χαριτωμένο!!!!

LAMBROS said...

Γλυκιά μου Αρτάνης, τι να σου πω δεν ξέρω, είναι ο πόνος σου βαθύς τον ένιωσα και ξέρω ...
Είχα και εγώ (όπως και πολλοί άλλοι) ένα κουταβάκι (κανίς), το οποίο το έχασα μετά από 10 ολόκληρα χρόνια !!! Ουσιαστικά μεγάλωσα και ωρίμασα (θέλω να πιστεύω) μαζί του και ο χαμός του μου στήχισε πολύ. Είναι λίγα αυτά που μπορείς να πείς για το πως πραγματικά αισθάνεσαι...
Πάνω από όλα όμως θα ήθελα να σε συγχαρώ για το θάρρος και την αγάπη που έδειξες σε αυτό το ζωάκι.
Να είσαι καλά ...

Artanis said...

@Θείε Σκρουτζ μου, καλησπέρα...
ΚΙ εγώ φίλε μου, όταν τα πήρα τα ζωντανά σπίτι μου, δεν υπολόγιζα πώς ένα από όλα θα αρώσταινε και δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί ποτέ...Στην πορεία ανακάλυψα πόσο πολύ εξαρτημένος από μένα θα ήταν ο Αρίσταρχος, ωστε να μην τον αποχωριστώ και να τον κρατήσω στο σπίτι μαζί μου...Δεν μπορούσε να πιάσει ούτε την τροφή του, με το πρόβλημα που είχε...Του έκοβα τα κάστανα στην μέση, του έσπαγα τα φουντούκια, του ξεφλούδιζα τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια... Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για κείνον να φιλοξενηθεί από κάποιον,σε ελεγχόμενο περιβάλλον, και μάλιστα από τον ίδιο αυτόν που τον μεγάλωσε και τον εμπιστευόταν...Τον κράτησα κοντά μας και έζησε, έστω και αυτά τα 3 χρόνια...Ήτανε το παιδί μου το μικρό...
Η συνύπαρξη με τα ζώα, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...Αυτό πιστέυω και υποστηρίζω...Όποιος δεν τα αγαπά, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τα παιδιά του...
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ, φιλιά πολλά...

Artanis said...

Φίλε @Μαρκόνι μου, την εισπράτεις την αγάπη, αλλά μαζί μ' αυτήν κερδίζεις και μεγάλη θλίψη...Η περίπτωση του Αρίσταρχου ήταν πολύ ψυχοφθόρα, αλλά σχεδόν και όλες οι περιπτώσεις ζώων που μας έχουν έρθει στον Σταθμό, θέλανε την ίδια προσοχή και φροντίδα...Η διαφορά ήταν πώς τον είχα πάρει νεογνό και αυτή η επαφή στάθηκε καίρια για όλη την περίοδο της ζωής του... Φυσικά και δεν μετανιώνω, εννοείται...Αντίθετα αισθάνομαι πολύ τυχερή που τον έφτασα σε αυτήν την ηλικία κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες για 'κείνον λόγω της υγείας του...
Να είσαι καλά, να έχεις ένα υπέροχο Σ/Κ...Καλό σου απόγευμα...

Artanis said...

@Έκτορά μου καλησπέρα...
Στην Ινδία το 400πΧ, βασίλεψε ο βασιλιάς Ασόκα...Αυτός ήταν ο πρώτος ηγεμόνας που διακύρηξε τα δικαιώματα των ανθρώπων μαζί με τα δικαιώματα των ζώων και απαγόρεψε την σφαγή ορισμένων ειδών, δηλώνοντας ταυτόχρονα πώς πρέπει να σεβόμαστε όλα τα ζώα, και πώς μόνον ενώπιόν τους, ο άνθρωπος δείχνει τον πραγματικό του εαυτό...
Την εποχή που ο Γκάντι χρησιμοποίησε την αρχή της μη βίας ως κεντρικό σύνθημα και πρακτική της προσπάθειας της Ινδικής ανεξαρτησίας, είχε γίνει ήδη η ανακάλυψη και αποκρυπτογράφηση των στηλών που ειχαν σκαλιστεί και τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία του βασιλείου, με τα διατάγματα του Ασόκα...Το περιμετρικό και με ακτίνες σκάλισμα της κεντρικής και μεγαλύτερης στήλης που βρέθηκε στην περιοχή του Δελχί, αποτυπώνεται και στην σημαία της χώρας...Ο Γκάντι χρησιμοποίησε τα αρχαία διδάγματα ενός βασιλιά που μόλις τελείωσε το έργο του και έθεσε τις βάσεις αυτές, νήστεψε μέχρι θανάτου, προκειμένου να κερδίσει την εξιλέωση, για τον πόλεμο που είχε κάνει νέος, πριν αναζητήσει την φώτιση και την εσωτερική ηρεμία...
Και ναι: Ο πολιτισμός ενός έθνους, φαίνεται και από αυτό...
Να είσαι καλά, σε φιλώ...
Καλό Σ/Κ να έχεις...

Artanis said...

@kat. μου είναι πραγματικά πολύ χαριτωμένα ζώα...Αλλά έχουν κάτι δοντούκλες, δεν μπορώ να σου περιγραψω το δάγκωμα...Κι έχω φάει κάμποσα γερά από τον Αρίσταρχο...
Καλό Σ/Κ να έχεις, φιλιά πολλά...

Artanis said...

@Λάμπρε μου, είτε γατί έχεις, είτε σκυλάκι, είτε καναρίνι ή χαμστεράκι κλπ, αν το αγαπάς και το χάνεις, ο πόνος είναι ίδιος...Έχω χάσει πολλά ζώα, από παιδί δενόμουν με κάθε λογής ζωντανά που τα είχαμε ή έρχονταν σπίτι...
Μπορώ να σου πω πώς θυμάμαι ζώα του σταθμού, από την πρώτη χρονιά που πήγα εκεί να εργαστώ εθελοντικά, με όλες τους τις λεπτομέρειες, σαν να ήταν ακόμα εδώ, κι ας έχουν περάσει 8 χρόνια...Σε καταλαβαίνω απόλυτα λοιπόν...Η αγάπη ενός ζώου σε ωριμάζει και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...Το πιστεύω αυτό...
Να είσαι καλά, φιλιά πολλά...

Tzeve said...

είναι απίστευτη η αγάπη σου για τα ζωάκια...και τη φύση...

κρίμα το σκιουράκι...

φιλάκια

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ said...

Eίσαι σπάνιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ ! Τίποτα άλλο.Να έχεις ένα υπέροχο Σαββατο-Κύριακο !

Artanis said...

@Λασπολόγε μου ήταν αναμενόμενο πώς θα συνέβαινε μια μέρα...Αλλά εγώ ήθελα να πιστεύω πώς θα αργήσει, δυστυχώς δεν έγινε έτσι...Το αγάπησα πολύ όμως αυτό το ζωάκι...Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο...Αν εκείνες τις μέρες που τον έχασα δεν είχα να φροντίσω τον Μπούμπη και τα ζώα του Σταθμού, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα...Ήταν πλήγμα για μένα η απώλειά του...
Να είσαστε και οι δυο σας καλά, φιλιά πολλά στην Κατερίνα...
Καλό Σ/Κ...

Artanis said...

@Σκορπιέ μου σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, με κολακεύεις...Να είσαι καλά και να έχεις ένα υπέροχο Σ/Κ...
Φιλιά πολλά...

Aνεμος said...

απίστευτο ..καλησπέρα και απο εδώ

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Πάντα με συγκινείς με τις ιστορίες των "παιδιών" σου!!!

Καλό Σ/Κ να έχεις καλή μου artanis :))

P. Kapodistrias said...

Βαθιά τρυφερή συγκίνηση!
Μού χρειαζόταν απόψε!

Νάσαι καλά ν' αγαπάς!

Artanis said...

Φίλε @Άνεμε, καλησπέρα, καλωσόρισες...
Ό, τι μπορούμε κάνουμε...Κι εμένα πάντως αν μου το έλεγε κάποιος πώς συνέβη στο σπίτι του, απίστευτο θα μου φαινόταν...Έγινε όμως πραγματικά...
Να εχεις ένα όμορφο βράδυ, σε φιλώ...
Καλή Κυριακή αύριο...

Artanis said...

Αγαπητέ @π/κ, ελπίζω να μην σας λύπησα με αυτήν την ανάρτηση...ΜΟυ λείπει ο μικρούλης μου Αρίσταρχος, και γ' αυτό ανέβασα αυτό το ποστ...
Να είστε καλά, και να έχετε μια όμορφη Κυριακή...
Καλό σας βράδυ...

Artanis said...

@Αμάλθειά μου, είναι τόσες πολλές οι ιστορίες των "ψυχοπαιδιών" μου, που θα γράφω και από την Ν.Ζηλανδία ακόμα...Από φωτό δεν έχω πολλές, αλλά θα βρώ να ανεβάζω...
Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ...
Να έχεις μια υπέροχη Κυριακή, σε φιλώ...

ολα θα πανε καλα... said...

Εγώ πιστεύω πως το "ψυχοπαίδι" σου ένιωσε σίγουρα την αγάπη,τη ζεστασιά και την ανθρωπιά σου.Με έκανες να δακρύσω,εμένα,που δεν το εχω εύκολο.Χαίρομαι πολύ να σε διαβάζω,πιστεύω πως είσαι ένας άνθρωπος καλόψυχος και γενναιόδωρος και εύχομαι η ζωή να σου ανταποδώσει την αγάπη που προσφέρεις και την φροντίδα.
Σε φιλώ!

tzonakos said...

Eισαι απίστευτη !
Αν μου το έλεγε κάποιος αυτο μπορεί να μην τον πίστευα εντελώς.
Ζηλεύω, θέλω κι εγω εναν Αρίσταρχο.
Το τυπώνω να το δώσω για διάβασμα.

Ευχομαι εκει που θα πάς να εχεις πάλι τέτοια φιλαράκια.
Με συγκίνησες όπως και σε άλλα θέματα που ειχες γράψει.
Να εισαι καλά.

jk in your life said...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.
ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ.ΕΣΥ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕΣ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΖΩΑΚΙ.ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.

Artanis said...

Καλή μου @Όλα θα πάνε καλά, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε όλους και όχι μόνον σε μένα, αλλά πολλές φορές μας έχει συμβει να πάμε κάπου για διακοπές ή για βόλτα και να γυρίσουμε μαζί με ένα άρρωστο ζωντανό...Έτσι έγινε και με τον Αρίσταρχο και τα αδελφάκια του...Τελικά εκείνος έμεινε, ενώ τα άλλα έφυγαν...
Και μου λείπει αφάνταστα...
Να είσαι καλά, να έχεις ένα όμορφο απόγευμα Κυριακής, και καλή βδομάδα αύριο...
Σε φιλώ...

Artanis said...

@Τζονάκο μου, ήταν η περίπτωση τέτοια που δεν γινόταν αλλιώς...
Άλλά ζώα, όσο μεγαλώνουν αγριεύουν, δεν μπορούν να μείνουν μέσα σε ένα σπίτι, εδώ με τον Αρίσταρχο συνέβη το αντίθετο...
Η διαφορά του ήταν πως εκτός του οτι γνώρισε μόνον εμένα ως μάνα του, ήταν και σοβαρά άρρωστος, διαφορετικά είναι παράνομο να παρακρατάς ένα τέτοιο ζώο στο σπίτι...Βέβαια θα μου πεις, η νομοθεσία μας καλά τα καταγράφει και τα καλύπτει, αλλά κατά τα άλλα δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα την επιβάλλουν, υποθέτω πώς αν δεν ήμουν επισήμως καταγεγραμμένο μέλος του ΣΒΑΖΠ Βόλου, δεν θα έπρεπε να τον έχω και μάλιστα στο σπίτι...Είπαμε όμως, ήταν ιδιαζουσα περίπτωση, το παιδί μου (όπως κι εγώ είμαι άλλωστε...Χα,χα,χα,χα,χα,χα!!!)...
Να είσαι καλά, με κολακέυεις με το σχόλιο αυτό αλλά και με όλα τα σχόλια που μου έχεις γράψει κατά καιρούς...
Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις, και καλή βδομάδα αύριο...
Σε φιλώ...

Artanis said...

@jk in your life, όλα τα ζωντανά έχουν ανάγκη να τους δείξεις την αγάπη σου...Πόσο μάλλον τα άρρωστα και ταλαιπωρημένα ζώα που τα παίρνεις υπό την προστασία σου...
Το ίδιο και ο Αρίσταρχος...Δεν διέφερε σε τίποτα από όλα τα άλλα ζωάκια...Απλώς ανήκε σε είδος που δεν το βρίσκουμε εύκολα...Έτυχε να είμαι εκεί...Θα μπορούσε να πάει χαμένος, όπως τα αδελφάκια του...
Καλό απόγευμα να έχεις, και καλή βδομάδα αύριο...
Φιλιά...

venceremos said...

καλη μου Αρτανις. δεν μπορεις να φανταστεις ποσο φοβαμαι τα ζωα...
ειναι αρρωστημενος φοβος σου λεω.
δεν εχω πειραξει ποτε κανενα, πληγωνομαι οταν βλεπω να τα πληγωνουν, χαιρομαι οταν βρισκω ανθρωπους σαν και σενα αλλα....μη μου πεις να ειναι στον χωρο μου...
επαθα πανικο!!! δυστυχως.

Roadartist said...

Μου αρέσει τόσο πολύ που το λες "το παιδί μου".. Να είσαι καλά Αρτανις μου.. Σε φιλώ καλό βραδάκι..και χαίρομαι πολύ για σένα.. για όλα όσα έχεις και καταπιάνεσαι.. Πιστεύω οτι στην Ν.Ζηλανδία θα αφήσεις 'ιστορία' φίλη μου!!!! Φιλάκια πολλά και αληθινά :)

Artanis said...

Καλή μου @Venceremos, έχω ακούσει κι άλους να το λένε αυτό που μου γράφεις στο σχόλιο, αλλά είναι που για μένα ήταν πάντα αυτονόητο και μου φαίνεται περίεργο...Κανένα ζώο απολύτως; ΠΟτέ; Τα παιδιά σου δεν προσπάθησαν να σου φέρουν γατάκι, σκυλάκι κλπ; Εμένα οι δικές μου το κάνουν συνέχεια...
Καλά, εγώ βέβαια, μπορώ να φέρω τα πάντα...Δεν το συζητώ...
Τεσπα, καλό σου βράδυ και καλή βδομάδα αύριο...Καλά να περνάτε...

Artanis said...

@καλλιτέχνιδά μου, στην ουσία παιδί μου υιοθετημένο, ήταν...Και σαν παιδί μου του φερόμουν, κι αυτός από την μεριά του σαν να ήμουν μάνα του...Γι αυτό τον ονομάζω έτσι...
ΛΟιπόν πλάκα-πλάκα, πρέπει να δικτυωθώ αμέσως στην Ν.Ζηλανδία με οικολογικές οργανώσεις κλπ...Αν εδώ στην Ελλάδα τα ζώα έτσι πέφτουν πάνω μου, εκεί που είναι και πολλά, θα έχω μεγάλο προβλημα...
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, θα ξέρουμε...
Καλή βδομάδα να έχεις, καλά να περνάς...
Φιλιά πολλά...

Hfaistiwnas said...

Αρτάνις μου! Καλημέρα! Άργησα να απαντήσω γιατί έλλειπα ;)
Το διάβασα όμως, θυμάμαι ότι είχε γράψει για τον Αρίσταρχο..
Είμαι σίγουρος πως σε αγάπησε, αφού σε είχε μητέρα του και στήριγμά του αυτά τα χρόνια..

kostaslogh said...

εγώ τώρα τι δουλειά έχω εδώ μέσα;
φεύγω γρήγορα ,αν με δούν οι υπόλοιποι
σ ΄αυτό το χάλι με τα αυτιά κάτω και μάτια κόκκινα θα μου βγεί το όνομα στην οργάνωση!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ said...

Η μάνα είναι μάνα σε όλες τις μορφές.

Πήρε την αγάπη σου και την έκανε.

Να είσαι σίγουρη, ευτυχισμένος.

Καλή εβδομάδα.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

faraona said...

Eισαι φωτεινος ανθρωπος εσυ κοπελα μου!!!
Ο Αρισταρχος θα ειναι παντα ευχαριστημενος οπου κι αν ειναι και θα σ αγαπαει!!!
Αχ τι ομορφη ιστορια ...σαν παραμυθι θεε μου!!!
Πολλα φιλια κουκλα μου!

Μαργαρίτα said...

Τι γλυκούλι!!!!

Πέρασα να ευχηθώ...

Καλά Χριστούγεννα
με αγάπη υγεία και χαρά!!

Σε φιλώ καλή μου φίλη ****

venceremos said...

κανενα ζωο ποτε!
ευτυχως δεν εχει περασει αυτο στα παιδια μου και ειναι ..φυσιολογικα.
οταν ηταν μικρα ηθελαν να φερουν σπιτι γατακια και σκυλακια αλλα δεν το επετρεπα. Τωρα τα κοριτσια που μενουν Αθηνα, εχουν παπαγαλο, καναρινι,και ψαρακια...

Anonymous said...

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι κι ένα καλύτερο 2009

Artanis said...

@Ηφαιστιωνάκι μου, έλειπες;
Πέρασες καλά;
Εσύ ήξερες από την πρώτη στιγμή για τον Αρίσταρχο, τα λέγαμε με μέηλ...
Να είσαι καλά, καλά να περνάς...
Φιλάκια πολλά...

Artanis said...

Φίλε @kostaslogh, μια χαρά είσαι, κακώς θες να φύγεις...Εκτός κι αν δεν σου το επιτρέπει ο αρχικαλλικάντζαρος...Αλλάζει το θέμα, τότε...
Φιλιά πολλά, καλό απόγευμα...

Artanis said...

Φίλε @Κώστα Βλουτή, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...
Καλό απόγευμα να έχεις, φιλιά...

Artanis said...

@Φαραώνα μου καλησπέρα...
Έχω πολλές φωτό του Αρίσταρχου και των αδελφιών του, αλλά σε πολλές φαίνομαι κι εγώ και δεν είναι ευκολο να τις κόβω για να τις αναρτώ...Ο πρώτος καιρός πάντως με όλα τα μωρά, έβγαζε πολύ γέλιο...
Να είσαι καλά, καλό σου απόγευμα...
Φιλιά πολλά στην όμορφη Κέρκυρά μας...

Artanis said...

@Μαργαριταράκι μου, χρόνια πολλά και σε σένα καλή μου...
Εγώ θα αναρτήσω ακόμα δυο φορές, και μετά θα κλείσω το μπλογκ μέχρι να εγκατασταθούμε στη Ν.Ζηλανδία...
Καλό απόγευμα να έχεις, σε φιλώ...

Artanis said...

Καλή μου @Venceremos, πολύς κόσμος είναι έτσι...Και η μητέρα μου δεν τα ήθελε μέσα στο σπίτι, αλλά έμπλεξε με φανατικούς του είδους...Κάποιες φορές, κάθε παιδί στο σπίτι (είμαστε 3 αδέλφια) είχε το δικό του ζώο...Χώρια τα φιλοξενούμενα, τα άρρωστα, τα περαστικά...Ούτε και μπορώ να σου απαριθμήσω τις γάτες που είχαμε κάποιες χρονιές...Ή τα καναρίνια...
Καλό απόγευμα να έχεις, φιλάκια πολλά...

Artanis said...

Φίλε @evlahos, χρόνια πολλά και σε σένα...Να είσαι καλά και να περάσεις υπέροχα στις γιορτές...
Φιλιά...