Bracelets

Βραχιόλια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Earings

Σκουλαρίκια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Necklaces

Περιδέραια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Hairpins

Καρφίτσες με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Rings

Δαχτυλίδια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Special Constructions

Ειδικές κατασκευές με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Saturday, June 18, 2011

Οι νέοι σεισμοί

Την Δευτέρα που μας πέρασε, -όπως ίσως θα μάθατε-, είχαμε πάλι πολύ ισχυρούς μετασεισμούς…Τουλάχιστον η σεισμογραφική υπηρεσία της ΝΖ, τους αναφέρει ως τέτοιους, αν και προέρχονταν από διαφορετικό επίκεντρο –και ρήγμα…
Στον πρώτο σεισμό, στις 1.10 το μεσημέρι, βρισκόμουν στη δουλειά: ταρακουνηθήκαμε πολύ, αλλά παραμείναμε ψύχραιμοι, δεν κόπηκε το ρεύμα ή το νερό, και θεωρήσαμε πώς ήταν μια απλή δόνηση, μεγέθους 5.5 ρίχτερ –όπως είπε το ραδιόφωνο…Τηλεφώνησα στο σπίτι προληπτικά και δεν ήταν κανείς, ο Ίωνας είχε πάει να πάρει τα παιδιά από το σχολείο τους (σχολάνε στις 1), τηλεφώνησα λοιπόν στο κινητό της μιας μου κόρης και μου απάντησε αγχωμένη ότι φεύγανε για το σπίτι…

Στις 2 το μεσημέρι, σχόλασα κανονικά, και ο Ίωνας με την μία μου κόρη, ήρθαν να με πάρουν με το αμάξι, η άλλη είχε μείνει σπίτι…Είκοσι λεπτά μετά, και σχεδόν μισό χιλιόμετρο παρακάτω από τη δουλειά, έγινε η δεύτερη και μεγαλύτερη δόνηση της ημέρας: η αρχική μέτρηση ήταν 6 ρίχτερ…Στην αρχή δεν κατάλαβα αν συνέβαινε κάτι: Ο δρόμος έχει στο σημείο εκείνο 3 λωρίδες, και ενώ κινούμασταν στην μεσαία λωρίδα, νόμιζα ότι ο Ίωνας έβγαλε φλας για να πιάσει την δεξιά λωρίδα, για να στρίψουμε, δεν έστριβε όμως το τιμόνι, αλλά ο δρόμος έφευγε κάτω από το αυτοκίνητο, όπως τινάζουμε ένα σεντόνι και το ξαναστρώνουμε! Και ταυτόχρονα, βλέπαμε τα κτίρια και τους στύλους του ρεύματος να τραντάζονται, και τους οδηγούς των γύρω αυτοκινήτων αλαφιασμένους, να ακινητοποιούν τα αμάξια τους όπου μπορούσαν, μέχρι να σταματήσει η δόνηση, και μετά να φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και κάνοντας επιτόπου αναστροφή…

Εμείς στρίψαμε στον πρώτο δρόμο δεξιά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στο σπίτι, που δεν απαντούσε…Η μία μου η κόρη στο πίσω κάθισμα φώναζε και έκλαιγε επειδή η άλλη ήταν μόνη της, και καταφέρνοντας να την πετύχει στο κινητό, την άκουγε επίσης να κλαίει και να φωνάζει, από την άλλη άκρη της γραμμής…Με τα πολλά, και έχοντας ήδη φτάσει στο ύψος του Arts Gallery, κι ενώ ο δρόμος είχε πήξει μέσα σε μόλις 10 λεπτά, κατάφερα να ηρεμήσω τη μικρή και να την πείσω να βγει στην αυλή μας, ενώ από τη μεριά του κέντρου σηκώνονταν και πάλι, σύννεφα σκόνης, από τα ήδη ερειπωμένα κτίρια που κατέρρεαν…20 λεπτά μετά, καταφέραμε να φτάσουμε στο σπίτι, βρήκαμε την μικρή –ανήσυχη αλλά σώα και αβλαβή…Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είχαμε διακοπή ρεύματος στην περιοχή μας, είχαμε προμήθειες και νερό σε μπουκάλια, ενώ αρχίσαμε να βράζουμε αμέσως, και εξακολουθούμε να βράζουμε το νερό προς κατανάλωση…

ΟΙ ζημιές είναι και πάλι πολλές, αλλά τουλάχιστον για το ήδη αποκλεισμένο κέντρο, όπου 800 κτίρια έχουν πάρει σειρά κατεδάφισης, δεν γίνεται λόγος, εκτός από τον καθεδρικό, που δυστυχώς έχασε την κεντρική ροζέτα πάνω από την κεντρική είσοδο, ενώ και οι υπόλοιπες ζημιές στο εναπομείναν κτίριο στο οποίο είχαν ήδη αρχίσει οι εργασίες καθαρισμού των συντριμμιών και αντιστήριξης, είναι επίσης τεράστιες…Το ίδιο συνέβη και με τον Καθολικό καθεδρικό, που μάλλον πάει για μερική κατεδάφιση, ενώ και το ήδη γερμένο κτίριο του ξενοδοχείου Grand Chancellor, πήρε ακόμα μεγαλύτερη κλίση, καθιστώντας το ακόμα πιο επικίνδυνο…Τα παραποτάμια, παραλιακά και ανατολικά προάστια παρουσίασαν και πάλι φαινόμενα ρευστοποίησης υπεδάφους και οι πλαγιές των Port Hills, Redcliffs, Sumner και το λιμάνι του Lyttelton, παρουσίασαν νέες κατολισθήσεις, σπίτια εκκενώθηκαν και η κυκλοφορία σε πολλούς ορεινούς δρόμους διακόπηκε…

Φυσικά οι μετασεισμοί συνεχίζονται –εξάλλου έχει περάσει μόλις μια βδομάδα από τους νέους σεισμούς-, και τα νεύρα των κατοίκων είναι τεντωμένα και είτε εγκαταλείπουν την πόλη –ήδη έχουν φύγει 70.000 κάτοικοι, είτε καταφεύγουν στους γιατρούς για χορήγηση αγχολυτικών και άλλων φαρμάκων, ή στη χρήση ακόμα περισσότερου αλκοόλ…Οι δουλειές λιγοστεύουν και πολλοί απολύονται καθώς πολλές επιχειρήσεις ήδη μετά τον σεισμό του Φεβρουαρίου φυτοζωούσαν, και η ενδοοικογενειακή βία έχει εκτιναχτεί στα ύψη…

Εν τω μεταξύ την πλήρη άγνοια σχετικά με τα πιθανά σεισμογενή ρήγματα της περιοχής την έχει αντικαταστήσει η ανακάλυψη μυριάδων, που διασχίζουν ολόκληρη την πεδιάδα του Canterbury καθώς και το ίδιο το υπέδαφος της πόλης, και οι σεισμολόγοι διαψεύδονται σε κάθε θεωρία και εκτίμηση, καθημερινά…Την αρχική εκτίμηση ότι η πόλη θα χρειαστεί περίπου μια δεκαετία να ανοικοδομηθεί, έχει αντικαταστήσει η νέα εκτίμηση περι 20ετίας, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει ακόμα κάποιο ξεκάθαρο πλάνο, το σεισμικό φαινόμενο συνεχίζεται εδώ και 9 μήνες, και ολόκληρα προάστια ενδέχεται να εκκενωθούν και να εγκαταλειφθούν ή να «μεταφερθούν», προς βόρειες και δυτικές περιοχές της πόλης…

Όλες οι φωτό είναι δικές μου, από τον Ιανουάριο του 2009 ώς τον τραγικό περασμένο Φλεβάρη, και κανένα από αυτά τα κτίρια ή μέρη δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όχι ολόκληρο...Οι περισσότερες αφορούν τον καθεδρικό της πόλης, οι υπόλοιπες απεικονίζουν κεντρικούς δρόμους και αρχιτεκτονικά στοιχεία κτιρίων, το Arts center, το Sumner και τους βράχους των RedCliffs...Τα λινκ ακολουθούν παρακάτω...
http://nz.news.yahoo.com/a/-/top-stories/9633900/christchurch-wakes-again-to-quake-damage/

Tuesday, June 14, 2011

Πού πάει η αγάπη όταν ξεφτίζει;


Το Σάββατο που μας πέρασε, προ σεισμών και λοιπών φυσικών καταστροφών, γιορτάσαμε τα γενέθλια των κοριτσιών μας…Αποφασίσαμε να πάμε στην πιτσαρία που προτιμάμε, την la porchetta της γειτονιάς μας, και καλέσαμε και μια φίλη τους, την Catarina, που ίσως θυμάστε από παλαιότερο ποστ…Οι γονείς της χώρισαν τελικά, η Πορτογαλίδα μητέρα της εγκαταστάθηκε στο Μακάο, και ο Άγγλος πατέρας της ξενοίκιασε το σπίτι τους και πήγε να μείνει με την -επίσης Αγγλίδα- φίλη του, που έχει τα μισά του χρόνια …

Η Καταρίνα επέτρεψε στο Christchurch για να τελειώσει την σχολική χρονιά στη ΝΖ, και μένει με μια φίλη της μητέρας της και όχι με τον πατέρα της, αφού κατόπιν ενός καυγά, μετά το σεισμό του Φεβρουαρίου, ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι που μένει με τη φίλη του και τα 2 παιδιά της, και στην ουσία την έβγαλε στο δρόμο…Η μητέρα της μεσω facebook, θέλησε να με βάλει να μιλήσω στο κορίτσι, αλλά αυτό δεν συνέβη μέχρι αυτό το Σάββατο: Μεταξύ πίτσας μαργαρίτας, γεμιστής φοκάτσιας, αναψυκτικών και με τον Ίωνα απόντα από το τραπέζι λόγω τσιγάρου, προσπάθησα να της εξηγήσω πού πάει η αγάπη όταν ξεφτίζει:
Πού πάει όμως αλήθεια; Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν μπορώ να εξηγήσω με όρους…Έχω μάθει για χωρισμούς γνωστών και φίλων, έχω δει ακραίες συμπεριφορές, έχω ιδία πείρα ακραίας συμπεριφοράς, τρίτων ατόμων προς το πρόσωπό μου, λόγω της σχέσης μου με τον Ίωνα (που στην πραγματικότητα δεν έθιγε κανέναν)…

Πραγματικά δεν θέλω να ασχολούμαι με τέτοιες ιστορίες…Είμαστε όλοι ενήλικοι και πρέπει να αναλαμβάνουμε το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί, χωρίς να προσπαθούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους άλλους, και πρέπει να προστατεύουμε τα άτομα που αγαπούμε χωρίς να τα εμπλέκουμε στις προστριβές μας…Η ξενιτεμένη μητέρα της Καταρίνας ήθελε έναν διάμεσο –ένα τρίτο άτομο εκτός οικογένειας/στενού φιλικού κύκλου- να μιλήσει στην κόρη της, που ήδη έχει στραφεί εναντίον του πατέρα της, ώστε να μην αποξενωθούν, καθόσον μάλιστα εξαρτάται απ’ αυτόν…

Πόσο εύκολα όμως πείθεις ένα 14χρονο παιδί που παρακολούθησε επί μήνες την οικογένειά της να διαλύεται, ότι κάποιες σχέσεις απλά δεν επιβιώνουν και πώς σε κάποιες περιπτώσεις το διαζύγιο ή ο χωρισμός είναι η μόνη λύση; Δεν θέλω να βγάζω εύκολα συμπεράσματα, ούτε και να κρίνω εξ’ ιδίων τα αλλότρια, όμως όσο περίπλοκα κι αν φαίνονται τα πράγματα, η ουσία είναι μία: Όταν δεν υπάρχει πια αγάπη, καλό είναι οι δρόμοι να χωρίζουν, και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα -και πιο γρήγορα-, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση, και πολύ πριν αρχίσουν οι εξωσυζυγικές περιπέτειες, οι ομηρικοί καβγάδες και οι εμπόλεμες καταστάσεις…

Είναι καλύτερα για τα παιδιά να ξέρουν οτι οι γονείς τους τα πάνε καλά έστω και χωριστά, και αισθάνονται ασφάλεια γνωρίζοντας ότι θα τα αγαπούν και θα συνεχίσουν να τα φροντίζουν, και μετά το διαζύγιο, ακόμα κι αν η απόσταση που τα χωρίζει από την μητέρα τους ή τον πατέρα τους είναι εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα…Ετσι δεν θα νοιώθουν αποκομμένα από τον ένα ή τον άλλον, δεν θα αναγκαστούν να διαλέξουν στρατόπεδο κάποια στιγμή της ζωής τους και δε θα κουβαλούν τις πληγές του άσχημου χωρισμού των γονιών τους να τα στοιχειώνουν στην υπόλοιπη ζωή τους...

Δεν μπορώ όμως να μπω στο κεφάλι του καθενός γονέα που αφήνει έρμαιο το παιδί του, και να προσπαθήσω να τον κατανοήσω...Κατά τη γνώμη μου ο πατέρας της Καταρίνας απέτυχε οικτρά στον ρόλο του και θα πάρει καιρό να τον συγχωρήσει η κόρη του- αν τον συγχωρήσει ποτέ! Προς το παρόν απλώς τον ανέχεται, επειδή η μητέρα της δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα την αφήσει να ολοκληρώσει τη χρονιά της στην ΝΖ, ή αν θα της ζητήσει να επιστρέψει στο Μακάο…Κάτι μου λέει όμως, πως με τους (-ισχυρούς-) μετασεισμούς που συνεχίζονται, θα την πάρει στην Κίνα, παρά να την αφήσει εδώ…Και καλά θα κάνει!

Υ.Γ. Όλες οι φωτό είναι δικές μου και τραβήχτηκαν μέσα στο τελευταίο τριήμερο: Εκτός από σεισμούς, έχουμε και την ηφαιστειακή τέφρα από το ηφαίστειο Puyehue-Cordon Caulle της Χιλής, στον ουρανό της ΝΖ και μόλις αρχίσει να σουρουπώνει όλα παίρνουν μια ρόδινη απόχρωση...Η πρώτη φωτό τραβήχτηκε στην Ακαρόα, οι επόμενες δύο δίπλα στη λίμνη Ellesmere, η πρωινή φωτό (4η) τραβήχτηκε χθες στα χωράφια της οδού Cranford, η 5η στο πάρκο της γειτονιάς μου επίσης χθες το απόγευμα και η 6η απόψε...Η ρόδινη φεγγοβολιά στην τελευταία φωτό, είναι η βραδινή πάχνη που αρχίζει να απλώνεται πάνω στα χωράφια, πάλι της οδού Cranford...