Στο Art Deco Napier

(Πατήστε το play: Είναι η αξεπέραστη Billie Holiday, που "ανακαλύφθηκε" από έναν ατζέντη, να τραγουδάει στο Monette's club, το 1933...Εκείνη τη χρονιά, ηχογράφησε τα πρώτα τραγούδια της, αυτό είναι το "Your mother's son in law ", το ένα εκ των δύο, που περιλάμβανε εκείνος ο δίσκος)

Από όλες τις πόλεις που περάσαμε στο καλοκαιρινό ταξίδι μας, εκείνη που μας άρεσε περισσότερο, ήταν η πόλη του Napier(διαβάζεται Νέιπιερ)... Όταν το 1931 ισοπεδώθηκε από έναν καταστροφικό σεισμό, η πόλη ξαναχτίστηκε στο σύνολό της, στο ρυθμό Art Deco, που ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή...Είναι χαρακτηριστικό πώς 40 τετρ.χλμ γης που τώρα καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της πόλης, αναδύθηκε από την θάλασσα, μετά από την σεισμική εκείνη δόνηση που σκότωσε 258 άτομα και τραυμάτισε πολλούς περισσότερους...

Το υπαίθριο θέατρο Sound Shell, στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, φιλοξενεί κονσέρτα, συναυλίες και θεατρικές σκηνές, κυρίως κατά την καλοκαιρινή περίοδο...

Μέρος του υπέροχου περιστυλίου και των κήπων, που -εμένα προσωπικά- μου θυμίζει το αντίστοιχο περιστύλιο της Villa Jovis, στο Capri...Η μικρή διακριτική πλακέτα στη νότια πλευρά του περιστυλίου, αναφέρει πως χτίστηκε με την χορηγία των οικογενειών 2 φουρνάρηδων της πόλης, του Cecil και του Eric Thomson, "σε καιρούς ειρήνης, οικονομικού κραχ και πολέμου"...Απέναντι, η κύρια πύλη του παραλιακού πάρκου...(Άμα έχουν οι άνθρωποι όραμα...)

Το ηλιακό ρολόι, στο κέντρο του πάρκου, με τις πανύψηλες αροκάριες...

Το σινεμά της πόλης, με τον μεταλλικό Κινγκ Κονγκ από το ομώνυμο φιλμ του Πήτερ Τζάκσον, που κρυφοκοιτάζει τους περιπατητές στην παραλιακή οδό και το πάρκο...

Το άγαλμα της Πάνια( Pania of the Reef), της Μαορί πριγκίπισσας που μια μέρα αποφάσισε να κολυμπήσει στον ωκεανό για να συναντήσει το λαό της θάλασσας (τις γοργόνες), επειδή την μάγεψαν τα τραγούδια τους...Έμεινε μαζί τους για πολύ καιρό, κάποια μέρα όμως που αποφάσισε να φύγει για να γυρίσει στον αγαπημένο της στη στεριά, μεταμορφώθηκε σε θαλάσσιο ύφαλο, που εκτείνεται παράλληλα με τον κυμματοθραύστη της πόλης...Η παραλιακή οδός φέρει το όνομά της (Pania Parade) , ενώ το άγαλμα που κατασκευάστηκε το 1954, κλάπηκε το 2005 από την βάση του και επιστράφηκε 9 μέρες μετά, όταν η αστυνομία το εντόπισε στην αυλή ενός κατοίκου της πόλης(!)

To συντριβάνι του Tom Parker, στο παραλιακό πάρκο...Παρά τις κατεδαφίσεις κτιρίων στο κέντρο της πόλης, κατά τις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80, ως βασικός ρυθμός των κτισμάτων παρέμεινε ο ρυθμός Art Deco...Αυτό έκανε την Unesco, το 2007, να ανακηρύξει την πόλη ως World Heritage site, (τόπο παγκόσμιας κληρονομιάς), 17 χρόνια μετά την κίνηση του δήμου να χαρακτηρίσει τα εναπομείναντα Art Deco κτίρια, διατηρητέα και να προχωρήσει στην συντήρησή τους... Ολόκληρο τον κατάλογο των κτισμάτων που περιλαμβάνει φωτογραφίες, κόστος επιδιορθώσεων και χάρτες, θα τον βρείτε εδώ. Το υπόλοιπο ποστ αφορά αποκλειστικά φωτογραφίες από το κέντρο και τα κτίρια της πόλης...

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά την λάτρεψα, για τα κτίριά της, τον ήλιο της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της...Και παρά την μεγάλη εγκληματικότητα στην πόλη και σ' ολόκληρη της περιοχή του Hawkes Bay, πιστεύω θα μπορούσα άνετα να ζω εκεί...Για να μην ξεχαστώ, να σας πώ πώς ανάμεσα στα διάσημα τέκνα της πόλης, συγκαταλέγεται και ο συνθέτης John Psathas...Παιδί Ελλήνων μεταναστών, διαπρέπει σε ΝΖ και εξωτερικό, και πολλά κομμάτια του παίχτηκαν και κατά τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004...Ένα πανέμορφο δείγμα της δουλειάς του μαζί με μια σύντομη συνέντευξή του, μπορείτε να βρείτε εδώ

Καλή βδομάδα να έχουμε, στο επόμενο μάλλον κάποιο φωτογραφικό ποστ...

Φιλιά...