Στο Μοεράκι και το Dunedin

(Πατήστε το play...To βίντεο είναι φτιαγμένο από τις φωτό που τραβήξαμε κατά την επίσκεψή μας στο κάστρο Larnach...Η μουσική που ακούγεται είναι το παραδοσιακό ιρλανδικό κομμάτι " Roisin Dubn- Μαύρο Ρόδο")

Λοιπόν, από την ώρα που έμαθα οτι θα ερχόμασταν στη ΝΖ, το πρώτο μέρος που ήθελα να επισκεφτούμε ήταν η ακτή Μοεράκι, με τους ομώνυμους στρογγυλούς βράχους της...Παρόλο που βρίσκεται σχετικά κοντά στο Christchurch, μόλις τον προηγούμενο μήνα καταφέραμε να πάμε ώς εκεί, κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους περιήγησης, στο νότιο άκρο του Νοτίου νησιού...

Η ακτή Μοεράκι, και η γειτονική ακτή Koekohe, αποτελούν το ένα από τα δυο σημεία της χώρας που υπάρχουν αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί ( υπάρχουν ακόμα 2 σημεία στην ακτή Χοκιάνγκα στο Βόρειο νησί)...Δημιουργήθηκαν στο υπέδαφος, συνήθως μέσα σε αργιλικά πετρώματα, μέσα στους πόρους των οποίων συνέρευσαν υγρά σιδηρούχα μεταλλεύματα και σε συνδυασμό με την δημιουργία φυσικού ορυκτού τσιμέντου, διαμορφώθηκαν σε βώλους και άλλα σχήματα, ανάλογα με την σύσταση του εδάφους, και υπάρχουν σε όλον τον κόσμο και όχι μόνον στη ΝΖ...

Στο κέντρο τους συνήθως, είναι κενά, και οι βράχοι στο Μοεράκι, εκτός του ότι έχουν κενό αέρος στο εσωτερικό τους, παρουσιάζουν ρωγμές και τάσεις διάβρωσης, αποκαλύπτωντας πολύ συχνά, στο εσωτερικό τους, την ύπαρξη κρυστάλλων χαλαζία, που στην υφή του και το χρώμα του, θυμίζει σιτρίν...Φυσικά είναι πολύ τουριστικό μέρος, αλλά εμείς το επισκεφτήκαμε τώρα το φθινόπωρο, κάτω από συνθήκες βροχής και ισχυρού κυμματισμού...Αυτό δεν με εμπόδισε να μπω στο νερό, για να φωτογραφίσω όσο το δυνατόν πιο πολλές λεπτομέρειες των βράχων, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι, αλλά λόγω της θαλασσοταραχής και της πλημμυρίδας, καλύπτονταν από τα νερά...

Η διάβρωση του ιζηματογενούς υποστρώματος, φέρνει στην επιφάνεια τις πέτρες αυτές, που είναι ανθεκτικότερες και βαρύτερες, και που οι μεγαλύτερες που βρίσκονται στο Μοεράκι έχουν διάμετρο 3 μέτρα...Σίγουρα παρά την νομοθεσία που τις προστατεύει ως σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, κάποιες πρέπει να έπεσαν και θύματα της άγνοιας των ανθρώπων: Μέχρι και τώρα, κάποιοι τις θεωρούν αυγά δεινοσαύρου, εξωγήινα συντρίμμια ή ανθρώπινες κατασκευές, ενώ στο ίντερνετ, πριν από 2 μήνες, κάποιος πουλούσε μια μικρή πέτρα βάρους 1 1/2 κιλών, κομμένη σε 2 κομμάτια, πράγμα που απαγορεύεται δια ροπάλου, ενώ και τα χαλαζιτικά πετρώματα του πυρήνα τους, έχουν γίνει αντικείμενο αρπαγής...Σίγουρα όμως η ύπαρξή τους εκεί, σε κάνει να σκέφτεσαι πόσα όμορφα πράγματα φτιάχνει η φύση και πόσο στενόμυαλοι είμαστε όλοι μας, ώστε να φτάνουμε να τα καταστρέφουμε, βασιζόμενοι στις δεισιδαιμονίες και την απληστία...

Εκείνη τη μέρα που περάσαμε από το Μοεράκι, πηγαίνοντας για Νότια, είμασταν τυχεροί για 2 λόγους: Εξαιτίας της βροχής, οι άλλοι τουρίστες πλησίαζαν, έβγαζαν μερικές φωτό και έφευγαν, ενώ εμείς είμασταν εξοπλισμένοι με αντιανεμικά και αδιάβροχα (άσχετα αν μπήκα στη θάλασσα), ενώ ανοιχτά της ακτής, πέρασε ένα κοπάδι δελφινιών του είδους Hector, και παρότι είναι ζώα μικρού μεγέθους, τα είδαμε και (με τις φωνές μας) τα αντιλήφθηκαν και όσοι άλλοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην ακτή...Τα δελφίνια Έκτορ, είναι τα μικρότερα στον κόσμο, ζούνε αποκλειστικά στα νερά της ΝΖ και θεωρούνται είδος προς εξαφάνιση: Οι μισές ατραξιόν στη ΝΖ τα αφορούν, όμως η επαφή με τους ανθρώπους, όσο προσοδοφόρα κι αν είναι για τους διάφορους τουριστικούς πράκτορες και το ίδιο το κράτος, προκαλεί υπερβολικό στρες στα ζώα, πράγμα που οδηγεί σε μαζικούς θανάτους ενηλίκων ατόμων, αποβολές νεογνών και υποσιτισμό...

Και το ποδαράκι μου (νούμερο 41) πάνω σε μια από τις μικρότερες πέτρες της παραλίας, απλά και μόνον για την σύγκριση των μεγεθών (Μην ακούσω τίποτα για το πόδι του Bigfoot ;) Στην παραλία μείναμε γύρω στο δίωρο, ενώ θα ήθελα πριν φύγουμε από τη χώρα, να την ξαναεπισκεπτούμε, με καλύτερες καιρικές συνθήκες...

Στην συνέχεια, κατευθυνθήκαμε πιο νότια, μέχρι που φτάσαμε στην περιοχή του Οτάγκο και την πόλη του Dunedin, για την προφορά του ονόματός του οποίου, τσακωνόμαστε εγώ και ο Ίωνας...

Το Dunedin (προφέρεται Ντανέϊντιν, ενώ εγώ το λέω Ντιούνεντιν), είναι γνωστή φοιτητούπολη, καθώς υπάρχουν και λειτουργούν εκεί πολλές πανεπιστημιακές σχολές καθώς και πολυτεχνικά τμήματα...Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη Dun Eideann, που είναι η Κελτοσκωτική ονομασία του Εδιμβούργου, "Dun", σημαίνει λόφος...Εγώ πάλι, επηρεασμένη από το Σιλμαρίλιον του Τόλκιν, το λέω όπως το λέω, επειδή μου θυμίζει τους Ντούνενταϊν, τους ανθρώπους του Βορρά...Έ, ένα ψώνιο το έχω, το έχω δηλώσει...

Μία όμορφη είσοδος μαγαζιού, στο κέντρο της πόλης...Μας 'εκανε εντύπωση που στις 9-10 η ώρα, κυκλοφορούσε ακόμα κόσμος στους δρόμους και οι καφετέριες γύρω από την Οκτάγωνη Πλατεία ήταν ανοιχτές...Στην κάτω φωτό, η πρόσοψη του δημαρχείου της πόλης, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1878,

...κι ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο καθεδρικός Αγγλικανικός ναός του Αγίου Παύλου...Όπως όλες οι ΝΖηλανδικές πόλεις, το Dunedin διάθέτει πολλά ιστορικά κτήρια, αλλά και βοτανικούς κήπους, όμως εμείς τα μόνα δυο μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε στην πόλη, ήταν το κάστρο του Larnach, στο κέντρο της χερσονήσου του Οτάγκο, λίγο έξω από το Dunedin, καθώς και τον "Σοκολατόκοσμο της Cadbury", στον οποίο όμως γίνονται εργασίες ανακαίνισης και θα ξανανοίξει τον Ιούνιο...Να φανταστείτε, έχει και καταρράχτη σοκολάτας μέσα...Το οικογενειακό εισιτήριο είναι στα 48$...

Στο κάστρο του Larnach όμως, έπρεπε να πάμε οπωσδήποτε...Αν και ο καιρός δεν ήταν καλός (φθινόπωρο γαρ), ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί της επόμενης να το επισκεφτούμε...Το κάστρο είχε χτίσει ο William Larnach, επιχειρηματίας και πολιτικός , ενώ η κατασκευή του κράτησε από το 1873 ως το 1887...Αποτελείται από 43 δωμάτια και μία αίθουσα χορού, που προστέθηκε το 1887, ενώ απαιτούσε 46 υπηρέτες για την καθημερινή λειτουργία του...

Είναι χτισμένο στην κορυφογραμμή της χερσονήσου, πολύ κοντά στην Μαορί εγκατάσταση Πουκεχίκι...Οι αγροί της χερσονήσου διαχωρίζονται με χτιστά τειχάκια από πέτρες, στο στυλ των Σκωτσέζικων highlands και των Ιρλανδικών νησιών, ενώ η θέα είναι απίστευτη: Από την μία πλευρά είναι ο κόλπος του Οτάγκο, και από την άλλη πλευρά, ο ανοιχτός ωκεανός...

Η είσοδος στο κάστρο μας κόστισε 70$ το οικογενειακό πακέτο, και στην τιμή περιλαμβανόταν η είσοδος και περιήγηση στο κάστρο και τους κήπους του...Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν η φωτογράφηση των χώρων όπως μας είπε ένας πολύ ευγενικός γενειοφόρος φύλακας, ο Άλεξ, η γιαγιά του οποίου ήταν Ελληνίδα, από την Κάλυμνο...Μιλούσε κάποια ελάχιστα Ελληνικά, αλλά είχε επισκεφτεί και γυρίσει την Ελλάδα 4 φορές...Καλά λένε πώς όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...

Δυστυχώς, παρά την φαινομενική ευτυχία, τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον ιδιοκτήτη, που μετά από πολλά οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα, και τις φήμες οτι η νεότατη 2η σύζυγός του τα έφτιαξε με τον πρωτότοκο γιο του από τον προηγούμενο γάμο του, κλειδώθηκε σε μια αίθουσα των επιτροπών μέσα στην ΝΖηλανδική βουλή, και έδωσε τέλος στην ζωή του, τον Οκτώβριο του 1898...Έκτοτε το κτίριο περιέπεσε σε αχρηστία, εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε...Μετά από διαδοχικές αγοραπωλησίες σε διάφορους ιδιοκτήτες, αγοράστηκε από τους τωρινούς του ιδιοκτήτες το 1967, συντηρήθηκε και άνοιξε στο κοινό, ενώ οι κήποι του πρόσφατα βραβεύτηκαν ως "Κήποι Διεθνούς Ενδιαφέροντος"

Αυτή είναι η μία και μοναδική φωτογραφία που τράβηξα από το εσωτερικό του...Η σκάλα είναι το κεντρικό σημείο του κτιρίου, που μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης και παρά την συντήρηση, έχει την τάση να γέρνει προς τα μέσα: Οι δύο πάνω όροφοι παρουσιάζουν κλίση προς το κέντρο, ενώ η διαστολή και συστολή των δομικών υλικών, ειδικά τη νύχτα που πέφτει πολύ η θερμοκρασία, το κάνουν να τρίζει αφόρητα...ΟΙ φήμες οτι είναι στοιχειωμένο, έχουν κάνει το γύρο του κόσμου, και αρκετοί είναι αυτοί που ελπίζουν πως θα συναντήσουν το πνεύμα του δυσαρεστημένου αυτόχειρα κτήτορα, μέσα σε κάποιο από τα δωμάτια...Εγώ πάντως δεν είδα τίποτα, τίποτα αόρατο δεν με σκούντησε, δεν ένιωσα κρύο ή ανεξήγητο τρόμο, και οι μόνοι ήχοι που άκουσα ήταν από τα βήματα των πολυάριθμων τουριστών , πάνω στην παλιά ξύλινη σκάλα...

Η θέα όμως από την κορυφή του πύργου ήταν υπέροχη, παρά τη συννεφιά και μπορείτε να δείτε πολλές φωτό στο βίντεο στην αρχή της ανάρτησης, ενώ και οι κήποι ήταν πολύ ωραίοι, με μια σαφή αναφορά στο βιβλίο του Λούις Κάρολ, "Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων"...Η μικρή κόρη του Λάρνακ ονομαζόταν Αλίκη και το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν πολύ αγαπητό στα παιδιά της οικογένειας...Τα διάφορα αγάλματα, πλην του αγάλματος της βασίλισσας και του Βασιλιά Κούπα, μπήκαν αργότερα, για να δώσουν έμφαση στην παράγραφο του βιβλίου που ανέφερε την απορία της Αλίκης για το ποια χώρα βρισκόταν στην άλλη πλευρά του κόσμου, στους Αντίποδες: "μακάρι να είναι η Νέα Ζηλανδία!"

Έτσι λοιπόν, ο κήπος στολίστηκε με διάφορα στοιχεία από το βιβλίο, όπως η βασίλισσα, η καρέκλα- θρόνος με την καρδιά στην πλάτη, και το άγαλμα της Αλίκης που κρατάει ένα φλαμίγκο, και που κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας των ιδιοκτητών το 2007...

Εκτός από το εισιτήριο για την επίσκεψη, οι σταύλοι του κτηρίου μετατράπηκαν σε ξενώνα και τραπεζαρίες πρωινού, για όσους θέλουν να μείνουν εκεί, μιας και λειτουργεί σαν λουξ (-και στοιχειωμένο ;-) ξενοδοχείο, καθώς το κτίριο απέχει μόλις 10 χλμ από την πόλη, ενώ δίνεται και για διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμους, χορούς κλπ...

Η ανάρτηση αυτή συνδέεται επίσης με τις αναρτήσεις των φίλων Ξωτικού και Τρελλού, μία πρόσφατη και μία περσινή, σχετικά με την Αλίκη, ως πρόσωπο και περιεχόμενο (με σημειολογική ανάλυση του κάθε κεφαλαίου, καθώς και αναφορά των προθέσεων, σε ό,τι αφορά την ανάρτηση του φίλου Τρελλού) του Λούις Κάρολ...

Τώρα που το σκέφτομαι, έκανε υπερβολικό και ανεξήγητο κρύο στην αίθουσα της οπλοθήκης, όπου υπήρχε και το ολόσωμο πορτραίτο του ιδιοκτήτη...Βέβαια, μπορεί και να ήταν και σύμπτωση , καθώς επρόκειτο για ένα σκοτεινό μικρό δωμάτιο στα έγκατα του κτηρίου...

Ελπίζω να είστε όλοι καλά, στο επόμενο μάλλον η συνέχεια του ταξιδιού αυτού, στο Νότο του Νοτίου νησιού...Φιλιά πολλά από ΝΖ!