Φρούτα της ΝΖ

Αποφάσισα για το σημερινό ποστ, να φωτογραφίσω τα φρούτα που συνήθως αγοράζω για το σπίτι, συμπεριλαμβανομένων, εκτός από τα πολύ κοινά και άμεσα αναγνωρίσιμα (μήλα, πορτοκάλια, μανταρίνια, ακτινίδια κλπ), και διάφορα άλλα φρούτα, τα οποία δεν μπορούν να βρεθούν (-εύκολα-) στην Ελλάδα, αλλά που ωστόσο καλλιεργούνται κατά κόρον στη ΝΖ και είναι κοινά στα ΝΖηλανδικά μάρκετ...

Ανάμεσα λοιπόν στα φρούτα που μου αρέσει να αγοράζω, υπάρχουν φυσικά, τα ακτινίδια (kiwi), τα (περίεργα) αχλάδια, αλλά και τα feijoa, τα tamarillo, τα φρούτα του πάθους, και το kiwano, ένα φρούτο που έρχεται από την έρημο Καλαχαρι, και που για τις ανάγκες της φρουτοσαλάτας (και της φωτογράφισης) δοκίμασα για πρώτη φορά...

(Για τη σαλάτα αυτή χρησιμοποίησα όλα τα φρούτα της πρώτης φωτό, εκτός από το καρπούζι, το οποίο το έφαγαν οι κόρες μου, που γενικώς είναι πολύ δύσκολες με όλα τα φρούτα και λαχανικά...)

     

Το κίτρινο ακτινίδιο (golden kiwifruit- Actinidia chinensis) είναι υβριδικό είδος του απλού ακτινίδιου (Actinidia deliciosa) και βασικά προέρχεται από την Κινεζική ποικιλία "hong yang".

Η γεύση του κίτρινου ακτινίδιου είναι πιο γλυκιά και λιγότερο όξινη από το απλό ακτινίδιο, και ο πιο κοινός τρόπος καθαρισμού του είναι ο εξής: κόβουμε το ακτινίδιο στη μέση, και βγάζουμε τη σάρκα (που χαράζουμε κυκλικά διαχωρίζοντάς την από τη φλούδα) με τη βοήθεια ενός μικρού κουταλιού...

Το σύστημα αυτό χρησιμοποίησα με σχεδόν όλα τα φρούτα της σαλάτας αυτής :)

  

Τα φρούτα του πάθους, είναι το ακριβότερο φρούτο από οσα αγόρασα, έκανε σχεδόν 20$ το κιλό... Αν μάλιστα σκεφτούμε οτι όλη κι όλη η σάρκα του είναι μια κουταλιά, ε τότε και τα δυο φρούτα που αγόρασα, πολλά ήταν...

Το φρούτο αυτό προέρχεται από ένα αναρριχητικό λουλούδι, την πασιφλόρα (passiflora edulis), το οποίο κατάγεται από την Νότιο Αμερική και πλέον καλλιεργείται σε πολλές χώρες παγκοσμίως, και διαφέρει από την κίτρινη (και μεγαλύτερη ποικιλία του) τόσο στην γεύση όσο και την εμφάνιση. Η γεύση του είναι υπόξινη προς γλυκιά, και θυμίζει λίγο και τον ανανά...

Τα σπόρια ίσως είναι ενοχλητικά ενώ το τρώτε (συμφέρει με το κουτάλι, αλλά θέλει καλό μαχαίρι για να κοπεί στη μέση, και αρκετή προσοχή) όμως περιέχει ασκορβικό οξύ και πολλές άλλες βιταμίνες και κάνει καλό στη λειτουργεία της καρδιάς...

Το πράσινο κοινό ακτινίδιο (Actinidia deliciosa) εισήχθη στη ΝΖ το 1906, από μια ΝΖηλανδή δασκάλα η οποία επισκεπτόταν ιεραποστολικά σχολεία στη νότια Κίνα, το δοκίμασε και το πρότεινε ως καλλιέργεια, σε συγγενικό της πρόσωπο. Η καλλιέργεια πέτυχε, και 4 χρόνια μετά, έγινε η πρώτη συγκομιδή φρούτων.  

Το πιο κοινό του Κινέζικο όνομα, ήταν (σε μετάφραση) το "ροδάκινο του μακάκου", επειδή προφανώς οι μακάκοι πίθηκοι το προτιμούσαν ως τροφή, οπότε οι άνθρωποι που τους παρατηρούσαν αποφάσισαν να το δοκιμάσουν και έκτοτε το καθιέρωσαν. Αρχικά ήταν γνωστό στη ΝΖ με το όνομα "Chinese gooseberry", αργότερα ονομάστηκε "mellonette", και το 1962 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το όνομα "kiwifruit", εμπνευσμένο από το πουλί kiwi, το οποίο αποτελεί ένα από τα εθνικά σύμβολα της ΝΖ...

Το feijoa (Acca sellowiana) είναι ένα φυτό που προέρχεται από τη Νότια Αμερική και οφείλει το όνομά του σε έναν Πορτογαλικής καταγωγής βοτανολόγο, τον João da Silva (Barbosa) Feijó,  ο οποίος γεννήθηκε στη Βραζιλία. 

Τα δέντρα feijoa  χρησιμοποιούνται και σαν καλλωπιστικά φυτά κήπου και τα φρούτα τους είναι σχετικά ξινά, πολύ δροσερά και ευχάριστα στη γεύση, αρωματικά και ζουμερά, και αφήνουν επίγευση μπανάνας/ανανά, όταν είναι ώριμα...Για να τα καθαρίσουμε, αρκεί να τα κόψουμε στη μέση και να βγάλουμε τη σάρκα του φρούτου με τη βοήθεια ενός μικρού κουταλιού...

 

Η σαλάτα σε πρώτο στάδιο, μόνον με τα φρούτα που πάθους, τα ακτινίδια και το feijoa... 

Το κόκκινο tamarillo (Solanum betaceum), κατάγεται από την περιοχή των Άνδεων και ανήκει στην οικογένεια των Σολανιδών, όπως η ντομάτα. η μελιτζάνα, η πατάτα κλπ...
Το όνομα  tamarillo χρησιμοποιήθηκε αρχικά στη ΝΖ, από το συνδυασμό της λέξης tomato και της Ισπανικής amarillo (κίτρινο), μιας και υπάρχει και κίτρινη ποικιλία (την οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω αυτή τη φορά στο μάρκετ). 

Το φρούτο μοιάζει ακριβώς με ντοματάκι, όμως το φλούδι δεν τρώγεται, αλλά μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί με τη βοήθεια ενός κουταλιού...Η υφή του είναι σχετικά γλοιώδης αλλά σταθερή (δεν διαλύεται), τα σπόρια είναι μεγαλύτερα από αυτά της ντομάτας, και τα κόκκινα φρούτα είναι  πιο όξινα και έχουν επίγευση ανώριμης ντομάτας, ενώ τα κίτρινα είναι σαφώς πιο γλυκά...Εμένα μου αρέσουν και τα 2 είδη :)

 

Το αχλάδι nashi (Pyrus pyrifolia), προέρχεται από την ανατολική Ασία...Εξωτερικά μοιάζει με μήλο, αλλά πραγματικά πρόκειται για ένα μεγάλο στρογγυλό αχλάδι, και δεν υπάρχει περίπτωση να έχει προκύψει από διασταύρωση αχλαδιών με μηλιές...

Είναι ευαίσθητο φρούτο και έχει την τάση να μαυρίζει (και το δικό μου φαίνεται λίγο μαυρισμένο) αλλά είναι πολύ γλυκό, με λευκή, τραγανή σάρκα και στην Ιαπωνία συνηθίζεται να το χαρίζουν ή να το σερβίρουν αποκλειστικά στους καλεσμένους, ενώ το λουλούδι του δέντρου συμβολίζει την άφιξη της άνοιξης... 

Τα τελευταία 2 χρόνια καλλιεργείται συστηματικά και στην Κύπρο μας...

 

To αχλάδι Buerré Bosc οφείλει το όνομά του στον Γάλλο βοτανολόγο και διευθυντή του Βοτανικού κήπου του Παρισιού, αλλά σχετικά με την καταγωγή του, αυτή προέρχεται είτε από ένα πολύ γηρασμένο δέντρο που βρέθηκε να καρποφορεί κάπου στο Βέλγιο το 1807 (και ο συγκεκριμένος βοτανολόγος κατάφερε να συλλέξει σπόρους και να τους κάνει να βλαστήσουν/ καρποφορήσουν) είτε υπήρχε μια ανώνυμη ποικιλία αχλαδιού στην Γαλλική πόλη d'Appremont, η οποία ανακαλύφθηκε/αναγνωρίστηκε ως  Buerré  d'Appremont , περί το 1830.

 Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για ένα  πολύ ωραίο φρούτο, με βουτυράτη γεύση και σφιχτή λευκή σάρκα, που μαλακώνει και γίνεται υποκίτρινη όταν το αχλάδι ωριμάσει τελείως...

Και για το τέλος άφησα το μυστηριώδες kiwano (Cucumis metuliferus), που κατάγεται από την Αφρική και ειδικότερα από τις χώρες γύρω από την έρημο Kalahari...Ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια του αγγουριού και του πεπονιού, και ονομάζεται επίσης "πεπόνι με κέρατα")...

Υπάρχει ένα ζήτημα με τον τρόπο και την εποχή που συλλέγεται: Αν συλλεχθεί πράσινο, και αφεθεί να ωριμάσει (να γίνει κίτρινο εξωτερικά), η γεύση του θυμίζει κάτι μεταξύ  αγγουριού και ακτινίδιου, αν όμως συλλεγεί ώριμο (κατακίτρινο), τοτε η γεύση του είναι κάτι ανάμεσα σε πεπόνι και μπανάνα...

Λοιπόν -για εμπορικούς λόγους- στη ΝΖ τα φρούτα αυτά προτιμάται να συλλέγονται πράσινα, και αφήνονται να ωριμάσουν στα ράφια των μάρκετ, (ενώ πχ αν το έσπερνα η ίδια στον κήπο μου, θα είχα την δυνατότητα να το μαζέψω στην ώρα του, ώστε να είναι γλυκό κι ωραίο), οπότε η αγορά του στέφθηκε από απόλυτη απογοήτευση: Η υφή ήταν εντελώς γλοιώδης και έμοιαζε με σαλούφα μαζί με τα πλοκάμια και τα αυγά της, και  η γεύση του έμοιαζε επίσης με της σαλούφας (μαζί με τα πλοκάμια της και τα αυγά της)...Αν ήμουν καρέτα-καρέτα δεν θα καταλάβαινα τη διαφορά...

Αν όμως ήταν φυσιολογικά ωριμασμένο, γλιτσιασμένο ή όχι, θα είχε τουλάχιστον, ωραία γεύση...

 

Η σαλάτα μου έτοιμη και ωραία, με το kiwano από πάνω, για ντεκόρ (επειδή δεν τρωγόταν με τίποτα). Τα πιτσιρίκια φάγανε το Αυστραλέζικο καρπούζι και ο Ίωνας "έκλεψε" όλες τις μπανάνες, το Μεξικάνικο μάνγκο, τα αχλάδια και τα κίτρινα ακτινίδια, οπότε σε μένα έμειναν όλα τα υπόλοιπα ωραιότατα φρουτάκια, τα οποία και τίμησα δεόντως... 

 

Όλες οι πληροφορίες που αφορούν κυρίως την προέλευση των φρούτων ,προέρχονται από το νετ (την ξεσκόνισα την wiki), ελπίζω να πήρατε μια γεύση από τα (πιο ιδιαίτερα) φρούτα της ΝΖηλανδικής αγοράς, σκέφτομαι πολύ σύντομα θα κάνω μια αντίστοιχη ανάρτηση με τα πιο περίεργα λαχανικά...

Καλά να περνάτε, καλημέρα καλησπέρα κλπ, από Wellington NZ...