Έχει όνομα η ομορφιά; (και Έκτακτη επικαιρότητα)

Έκτακτη επικαιρότητα:

Στις 4.30 το πρωί, το Christchurch, το Kaiapoi, το Darfield, το Ashburton και οι γειτονικές περιοχές, χτυπήθηκαν από σεισμό 7.1 ρίχτερ...Οι ζημιές είναι πολλές, αλλά δεν υπάρχουν νεκροί παρά μόνον ένας τραυματίας, σε σοβαρή κατάσταση...Το επίκεντρο βρισκόταν 30 χλμ μακριά από το Christchurch...

Είμαστε όλοι καλά, το ρεύμα στο σπίτι επανήλθε 10 ώρες μετά την πρώτη δόνηση...Η κυκλοφορία απαγορεύτηκε σε όλη την πόλη με ισχύ 12ώρου: 7 το απόγευμα απόψε, έως 7 το πρωί αύριο, λόγω των ισχυρών μετασεισμών και των φόβων για λεηλασίες στα κατεστραμμένα καταστήματα...Στη φωτό η κατεστραμμένη Κοπτική εκκλησία, στην περιοχή του Edgeware...

Ετοιμάζω ποστ με δικές μου φωτό, απλά θέλω πρώτα να περάσουν οι πολλοί μετασεισμοί, ώστε να μπορέσουμε να ηρεμήσουμε λίγο και να κάνω την ανάρτηση με την ησυχία μου και με τα νεώτερα...Ελπίζω να είστε όλοι καλά, ευχαριστώ που μας σκεφτήκατε!

Καλημέρα από την ξενυχτισμένη και ταρακουνημένη ΝΖ!

(ακολουθεί το κανονικό ποστ)

...........................................................................

Έχει όνομα η ομορφιά;

Με αφορμή την χθεσινή και τη σημερινή βόλτα που κάναμε με τον Ίωνα και τα παιδιά, σε διαφορετικά πάρκα-ρεζέρβες μέσα και έξω από την πόλη (εδώ παρουσιάζεται η επίσκεψη στο πάρκο της βασίλισσας Βικτώριας και της ρεζέρβας των Port Hills, οι φωτό από τη βόλτα στο Riccarton Bush θα έρθουν στο επόμενο ποστ), με όλα αυτά τα όμορφα μέρη, φυτά και ζώα που συναντήσαμε, άρχισα να αναρωτιέμαι, αν η ομορφιά έχει όνομα, ή αν χρειάζεται τα ονόματα και γιατί...

Στην αρχή του μονοπατιού του πάρκου, ή τέλος πάντων στην αρχή ενός από τα μονοπάτια...Μονοπάτια βέβαια, τρόπος του λέγειν...Μου κάνει εντύπωση που όλοι αυτοί που τα περιδιαβαίνουν, με τα πόδια, με τον σκύλο τους ή με το mountain bike τους, δεν ρίχνουν ούτε μια ματιά γύρω τους, δεν αναρωτιούνται για το είδος των φυτών, των λουλουδιών, των ζώων που κατοικούν τη ρεζέρβα και οπουδήποτε... Εχω φτάσει να πιστεύω οτι δεν βλέπουν τίποτα απολύτως, όταν βρίσκονται σε αυτά τα μέρη...

Εγώ όταν βρίσκομαι σε τέτοια μέρη, δάση, πάρκα, μαγεύομαι, στο συγκεριμένο μου φαινόταν οτι βρισκόμουν στο Λόριεν του LOTR, ήθελα να δώσω ή να μάθω τα ονόματα όλων των στοιχείων που συνέθεσαν αυτό το τοπίο, να ανακαλύψω τους παράγοντες που το δημιούργησαν, τις δομές τους, τα μυστικά τους...Να το κάνω δικό μου, με κάποιον τρόπο, να το πάρω μαζί μου, μέσα μου, πέρα από τη μνήμη και τις φωτό...

Η σκάλα προς την κορυφή της ρεζέρβας, κι όπως η φύση μας κύκλωσε με τα πράσινα μέλη της, περίμενα πώς φτάνοντας στην έξοδο των πυλών, θα συναντούσα πανύψηλα δέντρα, φορτωμένα με κίτρινα λουλούδια, αντίθετα, ανακαλύψαμε το πάρκινγκ του πάρκου, και το μονοπάτι προς το ηρώο των πεσόντων στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο...Προσγειώθηκα κάπως ανώμαλα (μιας και περίμενα να δω τα δέντρα μάλλορν, από το Κάρας Γκαλάδον) αλλά δεν πτοήθηκα...

2 διαφορετικά είδη πρωτέας, από τα πολλά που είναι φυτεμένα στα δρομάκια που από το πάρκινγκ οδηγούν στην κορυφή, διακοσμημένα με σταγόνες από την πρωινή βροχή...Ευτυχώς ο καιρός καλυτέρεψε, και η μέρα έγινε λαμπερή και όμορφη, και κράτησε μέχρι αργά...

Η συστάδα των ελιόδεντρων που ήρθαν από την Κρήτη και την Ιταλία, και φυτεύτηκαν μαζί, ενώ τριγύρω υπάρχουν και άλλα δέντρα εισηγμένα από άλλες περιοχές της Ευρωπης, της Μέσης Ανατολής και της Β.Αφρικής... Επίσης η αναμνηστική πλάκα από μαύρο γρανίτη, που μνημονεύει τους νεκρούς ΝΖηλανδούς στρατιώτες, και ένας ανθισμένος νάρκισσος (δακράκια τα λέμε αυτά τα λουλούδια στο Βόλο...)

Κι ένα χαριτωμένο σκυλάκι, που μας ακολουθούσε στην βόλτα και πλησίαζε πολύ τον Ίωνα...Του έκανα πλάκα οτι το σκυλί τον υιοθέτησε, και εκείνος είπε οτι μάλλον ήταν αδέσποτο (αν και δεν φαινόταν για τέτοιο)...Το φώναξα να έρθει, αλλά δεν ερχόταν, και άρχισε να μας οδηγεί προς "κάπου", και έβαλα με το μυαλό μου πώς κάτι άσχημο συνέβαινε και είχε έρθει να μας προειδοποιήσει...

Κι ενώ σκεφτόμουν αυτό και το είπα και στον Ίωνα, το σκυλάκι με κοίταξε στα μάτια και ήρθε κοντά μου, το χάιδεψα και το χάρηκε, κοίταξα την ταυτότητα του που έγραφε και το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη του και έγραφε πώς το λέγανε Μπέλλα και πώς ήταν κουφό...

Δεν ξέρω πώς το πήρα έτσι στραβά, ακόμα και τώρα, προσπαθώ να καταλάβω γιατί άρχισα να κλαίω σαν χαζή, ενώ κατέστρωνα σχέδιο πώς να πάρω το σκυλί από ΄κει και να το επιστρέψω στον ιδιοκτήτη του ...Μέχρι που πέρασα την ζώνη μου από το αλυσσιδάκι του λαιμού του και την έκανα λουρί περιπάτου, και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το αυτοκίνητο...

Περίπου ένα χιλιόμετρο παρακάτω, ήταν και οι εγκαταστάσεις της υπηρεσίας προστασίας του πάρκου των Port Hills, και σκεφτήκαμε να ζητήσουμε να τηλεφωνήσουμε από 'κεί, στον ιδιοκτήτη της Μπέλλας (για να μην αγωνιά ο άνθρωπος)...Μόνο που ο ιδιοκτήτης ήταν ο ίδιος ο φύλακας του πάρκου, και έτσι, όπως την πήγαμε, την παρέλαβε αμέσως, αυτοπροσώπως... Εκείνη την ώρα αισθάνθηκα ανακουφισμένη, τώρα σκέφτομαι πώς πιθανώς χάλασα τη βόλτα του ζωντανού, που μάλλον ήταν σκαστή από το σπίτι...

Μετά το πατατράκ με την Μπέλλα, μου πήρε κάμποσο να ηρεμήσω, κι ενώ λέγαμε να διακόψουμε την βόλτα μας, συνεχίσαμε την εξερεύνηση...Στη φωτό ένα ανθισμένο δεντράκι, από την κορυφή του λόφου, πάνω από το πάρκο, μετά κατεβήκαμε πάλι μέσα στη άγρια βλάστηση: Με βροχές που διαρκούν 5 μήνες το χρόνο, τα μέρη τα οποία δεν υπόκεινται σε κτηνοτροφική χρήση, είναι καταπράσινα, καταβάλλεται όμως μεγάλη προσπάθεια, οι προστατευόμενες περιοχές να διατηρούν μόνον ενδημικά είδη (που δεν ρίχνουν τα φύλλα τους) και όχι δέντρα και φυτά εισηγμένα από τους αποίκους...

Κάπου εδώ αποφάσισα πώς το Λόριεν δεν μου έκανε για πρότυπο αυτού του δάσους, και πώς το Μιρκγουντ του ταίριαζε καλύτερα...Ειδικά στα σημεία που η βλάστηση δημιουργούσε σκοτεινούς θόλους και οι ακτίνες του ήλιου έκαναν τα φυλλώματα να λάμπουν, ήταν υπέροχα...Τράβηξα και πολλές φωτό υπέροχων μανιταριών, που μαζί με τα μανιτάρια που φωτογράφισα στη βόλτα στο Riccarton bush, θα είναι η τελευταία ανάρτηση του χειμώνα...Μετά θα αλλάξω εμφάνιση στο μπλογκ (θα του "φορέσω" τα ανοιξιάτικα)...

Η θέα προς το δέλτα των ποταμών Avon και Heathcote, το ανατολικό Christchurch και την Pegassus bay...

Το Gobernors bay, το Diamond harbour και τα βουνά της Akaroa, ενώ πλησιάζει το απόγευμα...

Η λίμνη Ellesmere, o ωκεανός, οι χιονισμένες Άλπεις και οι πεδιάδες του νότιου Cantebury...

Τα χρώματα του δειλινού, ενώ κατεβαίνουμε από τον Summit road προς το προάστειο του Sumner...

Το δειλινό από το προάστειο Redcliffs, στην άκρη του δέλτα , όπου σταματήσαμε για να πάρουμε τη φωτό...

Για πείτε μου κι εσείς, έχει όνομα η ομορφιά;;; Εγώ δεν ξέρω πια...

Στο επόμενο: η βόλτα στο Λόριεν (=Riccarton bush)...Και μην διαβάσω σχόλιο για τις παραπομπές στον Άρχοντα: ο έρωτας, ο βήχας -και το ψώνιο- δεν κρύβονται...Την αναβίωση της μάχης της Μόρντορ την έχετε ακουστά; Έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή!!!