Γράμμα στο μαργαριταράκι

Μαργαριταράκι μου,

σήμερα (τα ταχυδρομεία εδώ, δουλεύουν ΚΑΙ την Κυριακή), δέησα να σου στείλω το πακέτο που σου έλεγα τόσον καιρό ότι θα σου ετοίμαζα…Σου πήρα κάτι που πιστεύω πως θα είναι όμορφο πάνω σου, μόνον που δεν κατάφερα να βρω το ροζ που ήθελα να σου πάρω, επειδή όταν το αποφάσισα ήταν πλέον πολύ αργά και είχαν εξαντληθεί τα κομμάτια…Μαζί σου στέλνω και μερικές σειρές μαργαριτάρια, να τα κάνεις ό,τι θες, δένουν πολύ ωραία και με ασήμι σε κεντρικό μοτίβο, σχέδια με σύρμα, ή με απλή μεταξωτή κλωστή, οι κόμποι είναι πανεύκολοι να γίνουν, αν ήμουν Βόλο, θα μπορούσα να σου τους δείξω η ίδια, αλλά ...δεν, οπότε φτιάξε κάτι που να ΄χει την σφραγίδα σου και την αποκλειστικότητά σου…

Μαργαριταράκι μου, με στεναχώρησες όταν μου είπες ότι έκλαιγες ενώσο μιλούσαμε στο τσατ…Να μην κλαις, να είσαι χαρούμενη, να μην σκέφτεσαι λανθασμένες επιλογές, πληγές του παρελθόντος ή την μοναξιά που βιώνεις τα τελευταία χρόνια: είσαι πολύ μικρή για σε βαραίνουν τόσο πολύ, από τώρα…Σκέψου πόσα έχεις καταφέρει, έχεις φίλους που σ’ αγαπούν, μια δουλειά που σου αρέσει, τόσο ταλέντο και πείσμα που σε κάνουν σχεδόν μοναδική: ό,τι πιάνεις γίνεται χρυσός στα χεράκια σου, δεν χρειάζεται να σου τα αναφέρω, αφού τα ξέρεις και η ίδια…Όσο για τα λάθη, τις δυσκολίες, τον φόβο της μοναξιάς (-από τώρα;;;!!!;;;), αυτά είναι που σε έκαναν το Κασσουλινάκι που αγαπούμε, είσαι το παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο αγώνας για την ευτυχία είναι ένας πόλεμος που κερδίζεται μετά από πολλές μικρές μάχες, με τον εαυτό μας και το χρόνο…

Μπορεί να μην στο έχω πει ξανά: Όταν σε γνώρισα, ήσουν απλά ένα χαρούμενο κοριτσάκι που ήρθε να μάθει κόσμημα στη σχολή, ανάμεσα σε άλλα χαρούμενα κοριτσάκια και αγοράκια –ορισμένα από αυτά, εντελώς χαζοχαρούμενα- κι έτσι δεν πολυασχολήθηκα μαζί σου…Μέσα σε 3 μήνες, οι πρωτοετείς εκείνης της χρονιάς είχαν σκορπίσει στους 5 ανέμους, και μόνον εσύ έμεινες -από 6 άτομα-, να σεγάρεις μέταλο με το αριστερό χέρι, αφού το δεξί σου είχε γύψο, μετά από το ατύχημα στο σκί, -θυμάσαι; Και τότε ένιωσα πώς άξιζες ΠΟΛΛΑ, και το απέδειξες…

Μόνη σου μου είπες, πώς δεν είσαι φελλός, και πώς ζεις στην αφάνεια του βυθού, όμως εκεί είναι που βγαίνουν τα όμορφα μαργαριτάρια, στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας…Και τα μαργαριτάρια δεν χρειάζονται κανέναν να τα αναγνωρίσει ως πολύτιμα, επειδή απλά, αυτή είναι η φύση τους…ΟΙ φελλοί επιπλέουν πάντα, και στη ζωή σου θα συναντήσεις πολλούς και πολλές, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, να σε ζυγίζουν με το βλέμμα και να σου απαριθμούν τα προσόντα τους, σε σχέση με τα δικά σου, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι δέος μπροστά τους…Όμως είναι άνθρωποι που πρέπει να τους λυπάσαι: Δεν μπορούν να γευτούν ούτε την παραμικρή χαρά στη ζωή, επειδή πρώτα από όλα τους νοιάζει η γνώμη των τρίτων για αυτούς, και ζούνε με τον διαρκή τρόμο μήπως κάποιος ανακαλύψει πόσο τζούφιοι είναι στην πραγματικότητα…Προσπέρασέ τους και τράβα το δρόμο σου, δεν αξίζουν την προσοχή σου και πάνω απ’ όλα δεν χρειάζεσαι την αποδοχή τους…

Συγνώμη αν ακούγομαι σαν μαμά σου, μερικές φορές: Ήμουν ήδη μαμά όταν σε γνώρισα, και δύσκολα μπορώ να αλλάξω ρόλο, δεν μπορώ να γίνω απλή φίλη, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο βασανισμένο παιδί, σαν εσένα…

Τον πατέρα σου, δεν τον ήξερα καλά…Τον έβλεπα μόνον, όταν ερχόταν να σε πάρει η να σε φέρει στη σχολή, και τον θυμάμαι, χαμογελαστό και διακριτικό, ήταν πολύ νέος όταν πέθανε, και ξέρω ότι ήταν καλός άνθρωπος, με ηρωικό πνεύμα, που μεγάλωσε ολομόναχος, δύο καλά παιδιά…Μετά το χαμό του, τα έβγαλες πέρα μόνη σου, για σένα και την αδελφή σου, ωρίμασες απότομα και ξεπέρασες την τραγωδία αυτή, με μεγάλο προσωπικό κόστος –και πολλή μοναξιά…Λυπάμαι που δεν σου στάθηκα περισσότερο, εκείνη την περίοδο…Αν υπάρχουν 2 πράγματα για τα οποία μετανιώνω, το ένα είναι αυτό…

Η ζωή, είναι ένα ταξίδι και ο μπαμπάς σου το ήξερε αυτό, και μέσα από εκείνον το έμαθες κι εσύ…Πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου στο 100%, χωρίς φόβο, και να κάνεις πολλά σχέδια για το μέλλον…Η ζωή δεν έχει κανόνες, κάποιες φορές θα αναγκαστείς να αφήσεις τα γεγονότα να σε πάνε, κι άλλοτε πάλι, να προχωράς με μικρά προσεκτικά βήματα, κρατώντας δυνάμεις, όμως θα ξέρεις ότι αυτή είναι η δική σου ζωή και υπέυθυνη γι αυτήν είσαι μόνον εσύ, αλλά πρέπει να δίνεις κάποιες φορές, ελαφρυντικά στον εαυτό σου για τις επιλογές σου και το κυριότερο, να μην έχεις τύψεις για την κατάληξη αυτών των επιλογών…Στη ζωή μας υπάρχει το τυχαίο και το αναπόφευκτο, και πρέπει να δεχόμαστε ότι ως υγιή άτομα, είμαστε ενθουσιώδη, παρορμητικά, ονειροπόλα και παθιασμένα…Και τα λάθη είναι επίσης φυσιολογικά… Και ανθρώπινα…

Θέλω να είσαι χαρούμενη και αισιόδοξη…Θέλω να κοιτάς με θάρρος και σιγουριά το μέλλον, να χαίρεσαι την κάθε μέρα και να αφήσεις κατά μέρος τους φόβους…Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα, ειδικά για ένα τόσο νέο και καλό κορίτσι σαν εσένα…Θέλω να μαθαίνω τα νέα σου για να ξέρω ότι είσαι καλά, κι αν καμιά φορά στραβοξυλιάζω μέσω τσατ, να με συγχωρείς…Δεν θυμώνω μαζί σου ποτέ, και τίποτα δεν με «χαλάει», και είμαι πολύ περήφανη για ό,τι κάνεις και έχεις καταφέρει, και πιστεύω ότι έχεις να δώσεις πολλά, αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο…

Μας έχεις λείψει πολύ, ειδικά στις μικρές…Εμένα μου έλειψαν τα Κυριακάτικα τραπέζια με παστίτσιο και γλυκόξινο χοιρινό και οι ζεστές σοκολάτες με πολλή κουβέντα τα απογεύματα στη Ζώγια…Μου έλειψαν οι επισκέψεις/εισβολές στο μαγαζί, και τα βραδάκια με τις μικρές να δοκιμάζουν τα ρούχα σου και τα ψηλοτάκουνά σου, να βάφεστε, να φτιάχνετε τα μαλλιά σας και να φωτογραφίζεστε σαν μοντέλα των περιοδικών…Τα κορίτσια ήταν που με βάλανε στο τριπάκι να σου αγοράσουμε κάτι όμορφο που να μπορείς να το φοράς, εγώ θα σου έστελνα πετρούλες για να τις φτιάξεις κοσμήματα, μαζί με κανένα μακροσκελές γράμμα, σαν κι αυτό που διαβάζεις τώρα…Όλο κήρυγμα, κήρυγμα, κήρυγμα...

Θα σε ειδοποιήσω όταν φτάσει το πακέτο σου στα χέρια μας, θυμήσου να μας ενημερώσεις κι εσύ, όταν παραλάβεις το δικό μας…Το ποστ είναι ανοιχτό στα σχόλια, αλλά δεν θα τα δημοσιεύσω πριν μου δώσεις την άδεια, το γράμμα αυτό είναι για σένα…Πίστεψέ με, αν μπορούσα να σου στείλω όλες αυτές τις όμορφες μουσικές και τις εικόνες μέσα στο γράμμα μου, θα τις έβαζα, να ανοίξεις το φάκελο και να τις ακούσεις, μαζί με τη φωνή μου...Δυστυχώς όμως δεν γίνεται με το απλό ταχυδρομείο...Γι αυτό και επιστράτευσα το μπλογκ...

Να περνάς καλά και να προσέχεις

Σε αγαπάμε

Έχεις πολλά φιλιά από όλους μας :)