...σα να ξεκινάς ένα πρωί, πολύ νωρίς, να διασχίσεις ένα δάσος...Διαλέγεις έναν δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, ανάμεσα στα δέντρα, και μοιάζει σαν κάπου να οδηγεί...Ο ήλιος πάνωθέ σου σου δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις...
Η μέρα προχωρά, το έδαφος κάτω από τα πόδια σου αλλάζει: χάνει την μαλακή χορτάρινη επιφάνειά του, γεμίζει πευκοβελόνες, οι κορμοί πρασινίζουν από την υγρασία, σαν κάποιο χέρι να τους έχει βάψει επίτηδες, όχι όλους, μα σκόρπια -δεξιά κι αριστερά σου-, τους βλέπεις όπως τους προσπερνάς...
Ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά, περνά η ώρα...Οι κορμοί στέκουν αγέρωχοι, επιτρέποντας στις ακτίνες του φωτός να ανοίξουν για τα μάτια σου νέα περάσματα, που ίσως δεν οδηγούν πουθενά...
Σαν τείχος, κρατάνε τώρα τον ήλιο μακριά σου, πέρα από τα όριά τους, μακριά από τον δρόμο στον οποίο εξακολουθείς να προχωρείς...Άραγε, αντέχεις στον πειρασμό να μην ξεστρατίσεις;
ΟΙ κορυφές των δέντρων αγίζουν η μία την άλλη, καθώς ο άνεμος τις σαρώνει...Ψηλές , πανύψηλες για τα μέτρα τα ανθρώπινα, μα έχουν ένα κοινό στοιχείο αυτές οι ρίζες και ο άνθρωπος, το πείσμα...
Σαν τύμβος φυτρωμένος, αυτό το μικρό ύψωμα κοντά στον δρόμο, ίχνος ζωής τριγύρω, δεν υπάρχει...Σιωπηλό στέκει το δάσος εδώ, το παχύ στρώμα των ξερών πευκοβελόνων απορροφά κάθε θόρυβο...
Το τέλμα είναι πάντα ένας κίνδυνος...Βαθύ και σκοτεινό, με πράσινα άλγη που υποδεικνύουν τη στασιμότητα...Παράξενα αισθήματα ευδοκιμούν εδώ, η συνήθεια, η επανάληψη, η ρουτίνα...Μα αρκούν μερικές ακτίνες φωτός, για να φωτίσουν και να διαλύσουν τις σκιές του, και να φέρουν το πάθος στην επιφάνεια...
Ένας αντικατοπτρισμός του φωτός, σε μία καθαρή λιμνούλα στα ριζά των δέντρων, σε κάνει να νομίζεις πώς έφτασες στον προορισμό σου: μα είναι μόνον μια φευγαλέα εντύπωση, ο δρόμος μακραίνει κι άλλο...
Κι εκεί στο βάθος, αχνοφαίνεται η έξοδος: Τα δέντρα μοιάζουν να τελειώνουν, μπροστά το άπλετο καθαρό φως, ένας άλλος κόσμος, λαμπερός, γεμάτος ελπίδα και υπόσχεση...
Ο φλοίσβος του πάθους, μια θάλασσα αλμυρών δακρύων που πια περιμένει να την πλεύσεις, να ανακαλύψεις τα νησιά της, να εξερευνήσεις τους βυθούς της, να κατανικήσεις τις θύελλές της και να δέσεις στο απάγκιο λιμάνι της...
(Οι φωτό τραβήχτηκαν στο δασάκι ανάμεσα στο North Brighton και το Kaiapoi...Παρά το τσουχτερό κρύο, η μέρα ήταν λαμπερή σαν άνοιξη...
Την χελώνα "Μάνα Κουράγιο" δεν σας την έχω δείξει φέτος, έτσι δεν είναι; Τις φωτό μου τις έστειλε με μέηλ η φίλη Δέσποινα από τον ΣΒΑΖΠ, για να μην ανησυχώ: Έχει ακόμα δρόμο μπροστά της μέχρι την πλήρη αποκατάσταση, αλλά είναι η δεύτερη χρονιά που πέρασε τον χειμώνα χωρίς πρόβλημα, η πληγή είναι επουλωμένη πλήρως και το καύκαλο αναφύεται και σκληραίνει, όσο περνάει ο καιρός, και μέχρι να καλύψει πλήρως το κενό...
3 χρόνια ακόμα, και θα είναι πάλι μια χαρά, όπως ήταν πριν το τροχαίο :)
45 comments:
Αυτό το τέρμα φοβόμαστε, σκοτεινό και απόμακρο! Μακάρι να βρίσκαμε πάντα εξόδους!
Αν δεν ήσαστε εσείς να την φροντίσετε δεν θα ήταν τώρα καλά! !!!!
Αυτό το δάσος, μαγικό!
έχετε χειμώνα τώρα εσείς ε;
ζηλεύω..
εδώ λιώνουμε στην ζέστη..
που θα πάει θα έρθει κι εδώ το φθινόπωρο τουλάχιστον να δροσίσει..
μέχρι τότε θα απολαμβάνουμε τις φωτογραφίες σου εμείς οι χειμερινοί τύποι..
καλησπέρα :)
τη θυμάμαι την χελωνίτσα...
αγάπη είναι να με ακούς χωρίς να γκρινιάζεις...
σου μιλάει η φύση με λέξεις του έρωτα,επειδή ξέρεις τη γλώσσα!
στείλε λίγο κρύο κατά δώ πλήζ ,καήκαμε!!
Φιλιάααααααααααα!
Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες σου Artanis!
Η χελώνα (αν δε κάνω λάθος)... είναι η Testudo marginata. Tην έχω συναντήσει κι εγώ πολλές φορές εδώ στη Λέσβο. Στο νοσοκομείο αγρίων ζώων αυτή την εποχή έχουμε πολλά μωρά αυτής της ράτσας.
Είναι πανέμορφη! :-)
...πανέμορφη (η χελώνα), κι ας είναι τραυματισμένη...
@Hfaistiwnaκι μου, η πρώτη χελώνα αστροναύτης είναι καλά, κρατά γερά και με περιμένει στο κτήμα της φίλης μου, να γυρίσω!
Νομίζω καναδυο φωτό τις έχεις δει, από το ποστ αυτό!
Σε φιλώ, καλό Σ/Κ να έχεις...
αχ δε μπορω να βλέπω τραυματισμένα ζώ....μπράβο που τα προσέχετε,λιγοι άνθρωποι ασχολούνται
φιλιά
@Ευρύνοέ μου, έχουμε κρύο, βροχή, πάχνη και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν (νωρίς το πρωί)...
Στο επόμενο (μάλλον) θα έχω μανιτάρια της ΝΖ...Ψάχνω τώρα να βρω τα ονόματα κλπ...Εσένα σ' αρέσουν τα άγρια μανιτάρια και τα ξέρεις, έτσι δεν είναι; Έχε το νού σου να μου γράψεις καμιά πληροφορία, για κανένα κοινό είδος...
Σε φιλώ...
Τρυφερή και ευαίσθητη Artanis!!!
Χαίρομαι που σε γνώρισα.
Φιλιά θαλασσένια.
@Λασπολόγε μου, αγάπη είναι να μην ρωτάς αν σ'αγαπάει, επειδή το ξέρεις έτσι κι αλλιώς...
Όσο για την χελώνα, εεεεεεεε;;;
Έκανα καλή δουλειά!!!
@kostaslogh μου, εγώ θέλω ζέστη, εσύ θες κρύο, όλα τα εύκολα ζητάμε!
Η φύση έχει απάντηση για όλα, ακόμα και για τον έρωτα!
Σε φιλώ, καλά να περνάς....
@Ηλέκτρα μου, καλωσόρισες στο μπλογκ και ευχαριστώ για το σχόλιο...
Η χελώνα είναι Testudo graeca, θηλυκή και την λένε "Μάνα κουράγιο"...
Μας την φέρανε στο σταθμό προστασίας (που δεν υφίσταται πια) βαριά τραυματισμένη, και μπορείς να δεις την ιστορία της στο:
http://artanis71.blogspot.com/2008/04/blog-post_23.html
και
http://artanis71.blogspot.com/2008/11/blog-post_11.html
Καλά να περνάς, καλό Σ/Κ να έχεις...
Αρτάνις μου, καιρό έχω να σου πω ένα γέιά.
Πανέμορφη ανάρτηση.
Ιδανική για την σημερινή εκπομπή.
Έχω την άδειά σου να την συμπεριλάβω;
Την αγάπη μου.
Πολύ γλυκιά και τρυφερή ανάρτηση
Φιλιά πολλά γλυκιά μου
D.Angel
Ακολουθώντας τις διαδρομές σου, ένοιωσα να ξαναβρίσκω την ηρεμία που εδώ και αρκετό καιρό αναζητώ...
Να 'σαι καλά Artanis καλή μου, να μας δείχνεις την ομορφιά του κόσμου!
Καλή μου @Και λοιπόν;E allora, ούτε κι εγώ μπορώ να βλέπω τραυματισμένα ζωα, γι αυτό και έγινα μέλος στον Σταθμό Προστασίας...
Ευτυχώς το κορίτσι μου πάει καλά και θα πάει ακόμα καλύτερα...Και θα με περιμένει να γυρίσω για να την απελευθερώσω η ίδια, στο φυσικό της περιβάλλον...
Ευχαριστώ πολύ @Thalassenia μου, κι εγώ χαίρομαι που e-γνωριστήκαμε!!!
Σε φιλώ, καλή Κυριακή να έχεις...
@Επίκουρέ μου, ελπίζω να την έκανες την εκπομπή και να είχε επιτυχία...Συγγνώμη που δεν απάντησα στο σχόλιο νωρίτερα, αλλά με τις 9 ώρες που έχουμε διαφορά, μόλις τώρα άνοιξα τον έλεγχο των σχολίων και το είδα...
Ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη και την πρόταση...
@D.Angel μου, με τον χειμώνα έξω να μας δείχνει τα δόντια του, μόνον ο ρομαντισμός και το όνειρο μας κρατάει..., και τα καλά νέα, όπως αυτό της χελώνας...
Ελπίζω να περνάς όμορφα,καλή Κυριακή να έχεις...
@Αμάλθειά μου, σ' ευχαριστώ πολύ, με κολακεύεις...
Να είσαι καλά κι εσύ, πολλές καλημέρες και φιλιά από την βροχερή και παγωμένη ΝΖ...
Ένα φεγγάρι λησμονιάς
Χαρούμενο αλήτης
Να διώχνει πάντα μακρια
Τα σύννεφα της λύπης…
Καλή εβδομάδα!
πολύ χαίρομαι για την χελωνίτσα που πάει καλά. Καλό απόγευμα Artanis μου.
Μια γρήγορη βόλτα για καλό καλοκαίρι και πολλές βουτιές!!!
@Μάγε μου, σ' ευχαριστώ...Κι έχουμε πανσέληνο απόψε...
Καλή βδομάδα νά χεις...
@Μάλερ μου, κι εγώ!!!
Καλή βδομάδα νά 'χουμε, σε φιλώ...
Φίλη @Μικρές ανάσες, εσείς έχετε καλοκαίρι, κι εμείς χειμώνα...
(Αλλά θα πάρω εκδίκηση σε 6 μήνες :)
Πανέμορφη ανάρτηση, εντυπωσιακη η χελωνίτσα.Τα διδυμακια...μεγαλωνουν, δυναμωνουν και μας βγάζουν το λαδάκι μας...χαλάλι τους.πολλα φιλια από όλους μας.
Δυστυχώς για εμένα, την παίρνεις τώρα την εκδίκησή σου... δε μου αρέσει το καλοκαίρι...
Φιλιά!!!
Τι μας κάνεις, ξέρεις; Αχ αχ αχ!
iperoxes kai pl\ali oi fotos. iperoxo kai to keimeno!!! kali evdomada ! filaiaaa! :)
Με ωραίο κείμενο συνοδεύεις το δάσος σου!
Είσαι μια μικρή κοκκινοσκουφίτσα που στο καλάθι της κρατά όμορφες σκέψεις!
Ωωωωω, τι δέντρα είναι αυτά ...εφιαλτικά!!!! Θρίλερ το έκανες!!
Η φωτό με τον γλάρο πολύ όμορφη, δοκίμασε να κόψεις το κύμα και να φαίνεται μόνο η ηρεμία του μπλε :)
Πολλές καλημέρες!!!
Φίλε @Beniko, η πρώτη χρονιά ειδικά, είναι πολύ δύσκολη...Θα ηρεμήσουν όμως αργότερα...
Προσπαθήστε να κοιμάστε οσο το δυνατόν περισσότερο, και υπομονή...
Φίλη @Μικρές ανάσες, κι εμένα δεν μ'αρέσει τόσο το καλοκαίρι, όσο η άνοιξη και το φθινόπωρο, αλλά εδώ όλες οι εποχές είναι αχταρμάς...
Τί να γίνει όμως :)
@Κιτσομήτσε μου, τί έπαθες;;;
@Leviathan μου, σ' ευχαριστώ...
Καλημέρες...
@kariatida62 μου, πέρασα και είδα τις δικές σου βόλτες, ήταν πανέμορφα...
(Και ζήλεψα...)
Κοκκινοσκουφίτσα;;;
Χαχαχαχα
(στο επόμενο, έχω μανιτάρια...)
@Marconi μου, χωρίς το κύμα δεν θα λέει τίποτα η φωτό, τουλάχιστον έτσι, δείχνει κάποια κίνηση...
Γιατί σου φαίνονται εφιαλτικά τα δέντρα;
(Εμένα μου άρεσαν...)
Έχω διαβάσει και έχω σκεφτεί αυτά που γράφεις αρκετές φορές! Με βοηθάς... Φιλιά από S.A.
Τώρα διάβασα αυτό το κείμενο Artanis, αφού είδα τα μανιτάρια είπα ας δω τι είχε βάλει πριν φύγω για Αγγλία...αυτό το κορίτσι από τα κρύα!
Χωρίς να γίνομαι υπερβολική με άγγιξε βαθιά, ναι η Ζωή μας έτσι είναι μια βόλτα σ' ένα πανέμορφο δάσος...πότε σκοτεινό, πότε φωτεινό, με ανοίγματα καρδιάς και με κλεισίματα. Και τα ξεστρατίσματα απαραίτητα γιατί μας διδάσκουν...δεν ξέρω αν πολλοί το κατάλαβαν αλλά προσωπικά είναι ότι ωραιότερο έχω διαβάσει τελευταία!
ΑΦ! και καλή σου μέρα! :)
δεν μπορούσα να λείπω από αυτό το πόστ!! Ακριβώς αυτό είναι αγάπη...και ενα χέρι να σε κρατά γερά στα δύσκολα και στα εύκολα!
Έυχομαι η χελώνα να αναρρώσει σύντομα! Ματωσε η καρδιά μου με το σπασμένο σπίτι της!
φιλιά σε όλους σας!
@Αγγελικη Ν μου, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο...Σου έχω θέμα, την 1/8...
Καλημέρα από ΝΖ...
@Άιναφετς μου σ' ευχαριστώ, με κάνεις και κοκκινίζω...
καλημέρα από την παγωμένη ΝΖ, -3 έχουμε τώρα....
@cinderella μου, η μάνα κουράγιο θέλει σίγουρα άλλα 3 χρόνια ακόμα, και βλέπουμε...Με την βλάβη που είχε, και πάλι καλά να λέμε, αν μάλιστα δεν την μάζευε ο άνθρωπος που μας την έφερε, αμέσως, θα ήταν ξεγραμμένη...
Η βόλτα στο δάσος, ήταν φανταστική: Μας πήρε 4 ώρες να το γυρίσουμε όλο, αλλά άξιζε...10 φωτό από τις 300, διάλεξα για το ποστ...
Post a Comment