Στο Invercargill και το Bluff

(Το βίντεο προστέθηκε για τον ένα και μόνο στίχο, σχετικό με την περιοχή)

Φεύγοντας από το Dunedin, πήραμε τον δρόμο προς το νότο για το Invercargill... Καθώς όλος ο νότος του Νοτιού νησιού αποικήθηκε αρχικά αποκλειστικά από Σκωτσέζους μετανάστες, τα περισσότερα τοπωνύμια είναι Σκωτσέζικης προέλευσης...Στην πρώτη φωτό, η τσιμεντένια γέφυρα της πόλης Balclutha (διαβάζεται "Μπαλκλούθα"). Το όνομά της έφτασε να σημαίνει "Μεγάλη ποταμίσια πόλη" και χαϊδευτικά την ονομάζουν με το συντετμημένο της όνομα ("Κλούθα")...Στα Κελτοσκωτικά σημαίνει "Η πόλη του Clyde" και αφορά ένα Σκωτσέζικο τοπωνύμιο που προέρχεται από το όνομα μιας Clan, της Σκωτίας, της κλαν των Clyde, στους οποίους δόθηκε ως δώρο γη, από τον βασιλιά Malcolm Canmore και αργότερα επεκτάθηκε από τον βασιλιά David της Σκωτίας...Το μέρος ήταν έρημο και ακατοίκητο, και το διέτρεχε ένας ποταμός: Η περιοχή των Κλάιντ ονομάστηκε Μπαλκλούθα και το ποτάμι πήρε το όνομά τους...

To Ινβερκάργκιλλ οφείλει το όνομά του στην Κελτοσκωτική λέξη "inbhir" (που σημαίνει "εκβολή ποταμού) και στον πλοίαρχο Cargill, που κατά την εποχή της ονοματοδοσίας της πόλης, ήταν έφορος (επίτροπος) στην περιοχή του Οτάγκο, την οποία υπαγόταν επίσης τότε η πόλη...
Όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρώτοι άποικοι, ήταν η νοτιότερη πόλη της ΝΖ (αλλά μετά από αυτήν χτίστηκαν κι άλλες πόλεις πιο νότια, όπως και πολλά χωριά)... Φυσικά έβρεχε καρέκλες όταν φτάσαμε, και η αλήθεια είναι οτι αφού βρήκαμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο και για όσο ακόμα είχε φως (φτάσαμε απογευματάκι), αποφασίσαμε παρά την βροχή, να κατευθυνθούμε για ακόμα πιο νότια, προς την μικρή πόλη του Bluff, μιας και το Ινβερκάργκιλλ δεν είχε και τίποτα το ιδιαίτερο να μας τραβήξει την προσοχή, πέρα από τα παλιά έρημα κτίρια (από αυτά έχει μπόλικα και το Christchurch)...

Το Bluff (το όνομά του είναι αντίστοιχο του Ελληνικού "Πρόπαν", δλδ, απότομος παραθαλάσσιος λόφος ή γκρεμός πάνω από τη θάλασσα), ήταν μια από τις πρώτες εγκαταστάσεις των Ευρωπαίων στη ΝΖ...
Απέχει 30 χλμ από το Ινβερκάργκιλλ και στη διαδρομή συναντά κανείς το παλιό νεκροταφείο των πλοίων... Είναι τουριστική ατραξιόν, και για να πάει κανείς εκεί πρέπει να διασχίσει ένα διαμορφωμένο μονοπατάκι που πηγαίνει παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, η πόλη συνδέθηκε με σιδηροδρομικό δίκτυο το 1867... Δυστυχώς ο πληθυσμός της πόλης συρρικνώνεται ραγδαία και πλέον δεν ξεπερνά τα 1800 άτομα...

To πλοίο Orewa, στο νεκροταφείο των καραβιών στο ακρωτήριο Green Point έξω από το Bluff...Ο χώρος επιλέχτηκε για να εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό, από πολύ νωρίς, επειδή στο σημείο αυτό, τα αβαθή υφίστανται το φαινόμενο της παλίρροιας και της πλημμυρίδας των ωκεανών αλλά ταυτόχρονα διαχωρίζεται από τον ανοιχτό κόλπο και το πέρασμα των επιβατικών και εμπορικών πλοίων από διάφορα μικρά νησιά και υποθαλάσσιες μάζες άμμου και ιλύος...Υπάρχουν πολλά περισσότερα ναυάγια, όπως πχ το Σαμοανό Savaii, αλλά είχε παλλίρροια και δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα, ενω το νεκροταφείο εκτείνεται και στη γειτονική ακτή του Ocean beach...

Ο χώρος όμως αυτός, έχει και αρχαιολογική αξία λόγω της χρήσης του ως λατομείου των τοπικών φυλών Μαορί, που κατασκεύαζαν τα λίθινα εργαλεία τους από τις πέτρες της ακτής, αλλά δεν γνωρίζω αν έχουν γίνει έρευνες και δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι σχετικό στο ίντερνετ...

Στους λόφους πάνω από την πόλη του Bluff, υπάρχει και το κυκλικό παρατηρητήριο που δίνει θέα 360 μοιρών...Από εκεί και βάση του μεταλλικού εγχάρακτου χάρτη του παρατηρητηρίου, μπορεί κάποιος να καταλάβει τί βλέπει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να θαυμάσει τις γύρω περιοχές...

Στην κάτω φωτό, το νησί Stewart (από τον πρώτο καπετάνιο που το περιέπλευσε) το οποίο συνδέεται ακτοπλοΐκά με το Bluff, 2 φορές την ημέρα... Στην δυτική πλευρά του νησιού, υπήρχε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, η πόλη South Port ή Port Pegassus (γνωστή από το γνωστό "Πούσι" του Νίκου Καββαδία- το πλοίο του Stewart ονομαζόταν "Πήγασσος") με ένα μικρό εμπορικό λιμάνι απ' όπου διακινούνταν τσίγκος, από ένα ορυχείο που λειτουργούσε τότε στο νησί...
Έκτοτε εγκαταλείφθηκε και πλέον είναι "πόλη-φάντασμα"...

Η θέα πρός το Tiwai Point, το ακρωτήριο της απένταντι χερσονήσου, στην άλλη άκρη της εισόδου του κόλπου του Bluff,το οποίο φιλοξενεί το μοναδικό εργοστάσιο επεξεργασίας αλουμινίου στη ΝΖ...
Θεωρείται η 2η πιο ρυπογόνα επιχείρηση της χώρας (Αυστραλέζικων συμφερόντων), και είναι πραγματικά μυστήριο πώς δεν συνέδεσαν την συγκεκριμένη μεταλλουργική μονάδα και τα κατάλοιπα από την επεξεργασία του βωξίτη (ερυθρά ιλύς -alumina red mud), με την ασθένεια των στρειδιών, που είναι γνωστά με την εμπορική ονομασία Bluff oysters (στρείδια του Bluff)...

Κοιτώντας Βορειοδυτικά, προς το στενότερο σημείο της χερσονήσσου (=λαιμού) του Bluff, από το οποίο περναέι ο δρόμος που καταλήγει στην πόλη, και ενώ πλησιάζει το δειλινό...Ανάμεσα στα πυκνά σύννεφα, περνούν οι πρώτες -και τελευταίες- αχτίδες φωτός της μέρας...

Το νησάκι-λιμάνι δίπλα στην πόλη, με την οποία ενώθηκε με γέφυρα, επειδή εξυπηρετεί στα επιβατικά, ψαράδικα και εμπορικά πλοία που πηγαίνουν είτε στο νησί Στιούαρτ, είτε σε διάφορες αποστολές και ψαρέματα κοντά στο Νότιο Πόλο...

Το ίδιο το Bluff, όπως έγραψα και παραπάνω, είναι πολύ διάσημο για τα ομώνυμα στρείδια που ψαρεύονται στις γύρω ακτές του...Υπάρχουν αυστηρά κριτήρια και συγκεκριμένες ημερομηνίες που επιτρέπεται να συλλέγονται τα Bluff oysters, και κατά πώς λένε οι ειδήμονες, έχουν σφιχτότερη σάρκα από τα στρείδια που συλλέγονται σε άλλες περιοχές της χώρας...Ο περιορισμός στην συλλογή και εμπορεία τους, έχει απογειώσει την τιμή τους, που φέτος έφτασε τα 24$ τη δωδεκάδα...Και δεδομένου του μικρού μεγέθους τους...Το είδος των συγκεκριμένων στρειδιών, δεν ζει αποκλειστικά στα ΝΖηλανδικά νερά, αλλά αλλιεύεται και στα Χιλιανά παράλια...Μάλιστα οι γνώστες της "γκουρμεδιάς" αυτής, διατείνονται οτι τα Χιλιανά στρείδια, είναι μεγαλύτερα και πιο ψωμωμένα από τα ΝΖηλανδικά... Καθώς δεν τρώω στρείδια (και ειδικά από το Bluff) , αδιαφορώ και για τα μεν και για τα δε... 

Το Stirling Point που πήρε το όνομά του από τον καπετάνιο William Stirling, που αγόρασε όλη την παραλιακή περιοχή και την μετέτρεψε σε σταθμό φαλαινοθηρικών πλοίων...Ο μεταλλικός στύλος έχει ταμπέλες με τις χιλιομετρικές αποστάσεις και τις κατευθύνσεις προς 12 διαφορετικές πόλεις σε όλο τον κόσμο, και είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο μέρος της ΝΖ...Βασικά δηλώνει το νοτιότερο άκρο του Νοτίου νησιού...

Στο δρομάκι που οδηγεί στο φάρο του Stirling Point, ένα τεράστιο γλυπτό- αλυσίδα άγκυρας...Υπάρχει αντίστοιχο γλυπτό, και στην βόρεια ακτή του νησιού Stewart (Maori όνομα: Rakiura)...

Ο μικρός φάρος και η πετρώδικη παραλία, κι ενώ πλησιάζει το δειλινό...Δυστυχώς μαζί με τα όμορφα χρώματα του δειλινού, μας την έπεσαν και οι bloodflies, κάτι μικρά μαύρα κουνουποειδή ζουζούνια που βρίθουν στις παραλίες της ΝΖ και ειδικά στην Δυτική Ακτή, και μας ακολούθησαν και μέσα στο αυτοκίνητο...Εγώ φορούσα βερμούδα, και δεινοπάθησα...Απαπα, μόνον η ολόσωμη στολή του μελισσοκόμου, προστατεύει επαρκώς...Ή η στολή του δύτη...Μαζί με τη μάσκα και τις φιάλες :)

Φεύγοντας, σταματήσαμε στην Ocean Beach, για να φωτογραφήσουμε τα πρώτα χρώματα του δειλινού...

...και πιο κάτω, στην εγκαταλλειμένη αποβάθρα όπου βρίσκονται τα υπόλοιπα παροπλισμένα πλοία του νεκροταφείου των καραβιών...

Και το δειλινό πάνω από τη λιμνοθάλασσα του Mokomoko, έξω από το Invercargill...Μην σας ξεγελά ο καθαρός ουρανός: Την επόμενη μέρα πάλι έβρεχε (οποία έκπληξις)...

Αλλά εμείς απτόητοι, συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς το τουριστικότατο Queenstown, στις όχθες της λίμνης Wakatipu, παρά μια άβαρία που μας παρουσιάστηκε στο αμάξι, και που τελικά αποδείχτηκε πολύ σοβαρότερη από όσο φαινόταν αρχικά...Στην ΝΖ τα συνεργεία αυτοκινήτων δεν είναι καλύτερα από τα συνεργεία της Ελλάδας: είναι θαύμα που καταφέραμε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι με το αυτοκίνητο, και δεν μας άφησε σε κανένα κορφοβούνι, μετά τον έλεγχο που του έκανε "ειδικευμένος" τεχνικός , στο Invercargill...Και πόσες άλλες ιστορίες με "συνεργεία" εδώ, μπορώ να σας πω...

Για το επόμενο δεν ξέρω τί θα ποστάρω...Προς το παρόν κλείνω το ποστ και ανεβάζω, πρέπει να πάω για νάνι...Έχω βαλει ξυπνητήρι για τις 6.30, για να δω με τις κόρες μου τον τελικό της Eurovision, θα αρχίσει στις 7 το πρωί της Κυριακής(για μας) , δηλαδή σε 6 ώρες από τώρα...

Πωπω, άργησα...Καληνύχτα μου και ...καλή τύχηηηηηηηη (Αλκαίε ;)

Read More

Στο Μοεράκι και το Dunedin

(Πατήστε το play...To βίντεο είναι φτιαγμένο από τις φωτό που τραβήξαμε κατά την επίσκεψή μας στο κάστρο Larnach...Η μουσική που ακούγεται είναι το παραδοσιακό ιρλανδικό κομμάτι " Roisin Dubn- Μαύρο Ρόδο")

Λοιπόν, από την ώρα που έμαθα οτι θα ερχόμασταν στη ΝΖ, το πρώτο μέρος που ήθελα να επισκεφτούμε ήταν η ακτή Μοεράκι, με τους ομώνυμους στρογγυλούς βράχους της...Παρόλο που βρίσκεται σχετικά κοντά στο Christchurch, μόλις τον προηγούμενο μήνα καταφέραμε να πάμε ώς εκεί, κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους περιήγησης, στο νότιο άκρο του Νοτίου νησιού...

Η ακτή Μοεράκι, και η γειτονική ακτή Koekohe, αποτελούν το ένα από τα δυο σημεία της χώρας που υπάρχουν αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί ( υπάρχουν ακόμα 2 σημεία στην ακτή Χοκιάνγκα στο Βόρειο νησί)...Δημιουργήθηκαν στο υπέδαφος, συνήθως μέσα σε αργιλικά πετρώματα, μέσα στους πόρους των οποίων συνέρευσαν υγρά σιδηρούχα μεταλλεύματα και σε συνδυασμό με την δημιουργία φυσικού ορυκτού τσιμέντου, διαμορφώθηκαν σε βώλους και άλλα σχήματα, ανάλογα με την σύσταση του εδάφους, και υπάρχουν σε όλον τον κόσμο και όχι μόνον στη ΝΖ...

Στο κέντρο τους συνήθως, είναι κενά, και οι βράχοι στο Μοεράκι, εκτός του ότι έχουν κενό αέρος στο εσωτερικό τους, παρουσιάζουν ρωγμές και τάσεις διάβρωσης, αποκαλύπτωντας πολύ συχνά, στο εσωτερικό τους, την ύπαρξη κρυστάλλων χαλαζία, που στην υφή του και το χρώμα του, θυμίζει σιτρίν...Φυσικά είναι πολύ τουριστικό μέρος, αλλά εμείς το επισκεφτήκαμε τώρα το φθινόπωρο, κάτω από συνθήκες βροχής και ισχυρού κυμματισμού...Αυτό δεν με εμπόδισε να μπω στο νερό, για να φωτογραφίσω όσο το δυνατόν πιο πολλές λεπτομέρειες των βράχων, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι, αλλά λόγω της θαλασσοταραχής και της πλημμυρίδας, καλύπτονταν από τα νερά...

Η διάβρωση του ιζηματογενούς υποστρώματος, φέρνει στην επιφάνεια τις πέτρες αυτές, που είναι ανθεκτικότερες και βαρύτερες, και που οι μεγαλύτερες που βρίσκονται στο Μοεράκι έχουν διάμετρο 3 μέτρα...Σίγουρα παρά την νομοθεσία που τις προστατεύει ως σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, κάποιες πρέπει να έπεσαν και θύματα της άγνοιας των ανθρώπων: Μέχρι και τώρα, κάποιοι τις θεωρούν αυγά δεινοσαύρου, εξωγήινα συντρίμμια ή ανθρώπινες κατασκευές, ενώ στο ίντερνετ, πριν από 2 μήνες, κάποιος πουλούσε μια μικρή πέτρα βάρους 1 1/2 κιλών, κομμένη σε 2 κομμάτια, πράγμα που απαγορεύεται δια ροπάλου, ενώ και τα χαλαζιτικά πετρώματα του πυρήνα τους, έχουν γίνει αντικείμενο αρπαγής...Σίγουρα όμως η ύπαρξή τους εκεί, σε κάνει να σκέφτεσαι πόσα όμορφα πράγματα φτιάχνει η φύση και πόσο στενόμυαλοι είμαστε όλοι μας, ώστε να φτάνουμε να τα καταστρέφουμε, βασιζόμενοι στις δεισιδαιμονίες και την απληστία...

Εκείνη τη μέρα που περάσαμε από το Μοεράκι, πηγαίνοντας για Νότια, είμασταν τυχεροί για 2 λόγους: Εξαιτίας της βροχής, οι άλλοι τουρίστες πλησίαζαν, έβγαζαν μερικές φωτό και έφευγαν, ενώ εμείς είμασταν εξοπλισμένοι με αντιανεμικά και αδιάβροχα (άσχετα αν μπήκα στη θάλασσα), ενώ ανοιχτά της ακτής, πέρασε ένα κοπάδι δελφινιών του είδους Hector, και παρότι είναι ζώα μικρού μεγέθους, τα είδαμε και (με τις φωνές μας) τα αντιλήφθηκαν και όσοι άλλοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην ακτή...Τα δελφίνια Έκτορ, είναι τα μικρότερα στον κόσμο, ζούνε αποκλειστικά στα νερά της ΝΖ και θεωρούνται είδος προς εξαφάνιση: Οι μισές ατραξιόν στη ΝΖ τα αφορούν, όμως η επαφή με τους ανθρώπους, όσο προσοδοφόρα κι αν είναι για τους διάφορους τουριστικούς πράκτορες και το ίδιο το κράτος, προκαλεί υπερβολικό στρες στα ζώα, πράγμα που οδηγεί σε μαζικούς θανάτους ενηλίκων ατόμων, αποβολές νεογνών και υποσιτισμό...

Και το ποδαράκι μου (νούμερο 41) πάνω σε μια από τις μικρότερες πέτρες της παραλίας, απλά και μόνον για την σύγκριση των μεγεθών (Μην ακούσω τίποτα για το πόδι του Bigfoot ;) Στην παραλία μείναμε γύρω στο δίωρο, ενώ θα ήθελα πριν φύγουμε από τη χώρα, να την ξαναεπισκεπτούμε, με καλύτερες καιρικές συνθήκες...

Στην συνέχεια, κατευθυνθήκαμε πιο νότια, μέχρι που φτάσαμε στην περιοχή του Οτάγκο και την πόλη του Dunedin, για την προφορά του ονόματός του οποίου, τσακωνόμαστε εγώ και ο Ίωνας...

Το Dunedin (προφέρεται Ντανέϊντιν, ενώ εγώ το λέω Ντιούνεντιν), είναι γνωστή φοιτητούπολη, καθώς υπάρχουν και λειτουργούν εκεί πολλές πανεπιστημιακές σχολές καθώς και πολυτεχνικά τμήματα...Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη Dun Eideann, που είναι η Κελτοσκωτική ονομασία του Εδιμβούργου, "Dun", σημαίνει λόφος...Εγώ πάλι, επηρεασμένη από το Σιλμαρίλιον του Τόλκιν, το λέω όπως το λέω, επειδή μου θυμίζει τους Ντούνενταϊν, τους ανθρώπους του Βορρά...Έ, ένα ψώνιο το έχω, το έχω δηλώσει...

Μία όμορφη είσοδος μαγαζιού, στο κέντρο της πόλης...Μας 'εκανε εντύπωση που στις 9-10 η ώρα, κυκλοφορούσε ακόμα κόσμος στους δρόμους και οι καφετέριες γύρω από την Οκτάγωνη Πλατεία ήταν ανοιχτές...Στην κάτω φωτό, η πρόσοψη του δημαρχείου της πόλης, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1878,

...κι ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο καθεδρικός Αγγλικανικός ναός του Αγίου Παύλου...Όπως όλες οι ΝΖηλανδικές πόλεις, το Dunedin διάθέτει πολλά ιστορικά κτήρια, αλλά και βοτανικούς κήπους, όμως εμείς τα μόνα δυο μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε στην πόλη, ήταν το κάστρο του Larnach, στο κέντρο της χερσονήσου του Οτάγκο, λίγο έξω από το Dunedin, καθώς και τον "Σοκολατόκοσμο της Cadbury", στον οποίο όμως γίνονται εργασίες ανακαίνισης και θα ξανανοίξει τον Ιούνιο...Να φανταστείτε, έχει και καταρράχτη σοκολάτας μέσα...Το οικογενειακό εισιτήριο είναι στα 48$...

Στο κάστρο του Larnach όμως, έπρεπε να πάμε οπωσδήποτε...Αν και ο καιρός δεν ήταν καλός (φθινόπωρο γαρ), ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί της επόμενης να το επισκεφτούμε...Το κάστρο είχε χτίσει ο William Larnach, επιχειρηματίας και πολιτικός , ενώ η κατασκευή του κράτησε από το 1873 ως το 1887...Αποτελείται από 43 δωμάτια και μία αίθουσα χορού, που προστέθηκε το 1887, ενώ απαιτούσε 46 υπηρέτες για την καθημερινή λειτουργία του...

Είναι χτισμένο στην κορυφογραμμή της χερσονήσου, πολύ κοντά στην Μαορί εγκατάσταση Πουκεχίκι...Οι αγροί της χερσονήσου διαχωρίζονται με χτιστά τειχάκια από πέτρες, στο στυλ των Σκωτσέζικων highlands και των Ιρλανδικών νησιών, ενώ η θέα είναι απίστευτη: Από την μία πλευρά είναι ο κόλπος του Οτάγκο, και από την άλλη πλευρά, ο ανοιχτός ωκεανός...

Η είσοδος στο κάστρο μας κόστισε 70$ το οικογενειακό πακέτο, και στην τιμή περιλαμβανόταν η είσοδος και περιήγηση στο κάστρο και τους κήπους του...Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν η φωτογράφηση των χώρων όπως μας είπε ένας πολύ ευγενικός γενειοφόρος φύλακας, ο Άλεξ, η γιαγιά του οποίου ήταν Ελληνίδα, από την Κάλυμνο...Μιλούσε κάποια ελάχιστα Ελληνικά, αλλά είχε επισκεφτεί και γυρίσει την Ελλάδα 4 φορές...Καλά λένε πώς όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...

Δυστυχώς, παρά την φαινομενική ευτυχία, τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον ιδιοκτήτη, που μετά από πολλά οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα, και τις φήμες οτι η νεότατη 2η σύζυγός του τα έφτιαξε με τον πρωτότοκο γιο του από τον προηγούμενο γάμο του, κλειδώθηκε σε μια αίθουσα των επιτροπών μέσα στην ΝΖηλανδική βουλή, και έδωσε τέλος στην ζωή του, τον Οκτώβριο του 1898...Έκτοτε το κτίριο περιέπεσε σε αχρηστία, εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε...Μετά από διαδοχικές αγοραπωλησίες σε διάφορους ιδιοκτήτες, αγοράστηκε από τους τωρινούς του ιδιοκτήτες το 1967, συντηρήθηκε και άνοιξε στο κοινό, ενώ οι κήποι του πρόσφατα βραβεύτηκαν ως "Κήποι Διεθνούς Ενδιαφέροντος"

Αυτή είναι η μία και μοναδική φωτογραφία που τράβηξα από το εσωτερικό του...Η σκάλα είναι το κεντρικό σημείο του κτιρίου, που μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης και παρά την συντήρηση, έχει την τάση να γέρνει προς τα μέσα: Οι δύο πάνω όροφοι παρουσιάζουν κλίση προς το κέντρο, ενώ η διαστολή και συστολή των δομικών υλικών, ειδικά τη νύχτα που πέφτει πολύ η θερμοκρασία, το κάνουν να τρίζει αφόρητα...ΟΙ φήμες οτι είναι στοιχειωμένο, έχουν κάνει το γύρο του κόσμου, και αρκετοί είναι αυτοί που ελπίζουν πως θα συναντήσουν το πνεύμα του δυσαρεστημένου αυτόχειρα κτήτορα, μέσα σε κάποιο από τα δωμάτια...Εγώ πάντως δεν είδα τίποτα, τίποτα αόρατο δεν με σκούντησε, δεν ένιωσα κρύο ή ανεξήγητο τρόμο, και οι μόνοι ήχοι που άκουσα ήταν από τα βήματα των πολυάριθμων τουριστών , πάνω στην παλιά ξύλινη σκάλα...

Η θέα όμως από την κορυφή του πύργου ήταν υπέροχη, παρά τη συννεφιά και μπορείτε να δείτε πολλές φωτό στο βίντεο στην αρχή της ανάρτησης, ενώ και οι κήποι ήταν πολύ ωραίοι, με μια σαφή αναφορά στο βιβλίο του Λούις Κάρολ, "Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων"...Η μικρή κόρη του Λάρνακ ονομαζόταν Αλίκη και το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν πολύ αγαπητό στα παιδιά της οικογένειας...Τα διάφορα αγάλματα, πλην του αγάλματος της βασίλισσας και του Βασιλιά Κούπα, μπήκαν αργότερα, για να δώσουν έμφαση στην παράγραφο του βιβλίου που ανέφερε την απορία της Αλίκης για το ποια χώρα βρισκόταν στην άλλη πλευρά του κόσμου, στους Αντίποδες: "μακάρι να είναι η Νέα Ζηλανδία!"

Έτσι λοιπόν, ο κήπος στολίστηκε με διάφορα στοιχεία από το βιβλίο, όπως η βασίλισσα, η καρέκλα- θρόνος με την καρδιά στην πλάτη, και το άγαλμα της Αλίκης που κρατάει ένα φλαμίγκο, και που κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας των ιδιοκτητών το 2007...

Εκτός από το εισιτήριο για την επίσκεψη, οι σταύλοι του κτηρίου μετατράπηκαν σε ξενώνα και τραπεζαρίες πρωινού, για όσους θέλουν να μείνουν εκεί, μιας και λειτουργεί σαν λουξ (-και στοιχειωμένο ;-) ξενοδοχείο, καθώς το κτίριο απέχει μόλις 10 χλμ από την πόλη, ενώ δίνεται και για διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμους, χορούς κλπ...

Η ανάρτηση αυτή συνδέεται επίσης με τις αναρτήσεις των φίλων Ξωτικού και Τρελλού, μία πρόσφατη και μία περσινή, σχετικά με την Αλίκη, ως πρόσωπο και περιεχόμενο (με σημειολογική ανάλυση του κάθε κεφαλαίου, καθώς και αναφορά των προθέσεων, σε ό,τι αφορά την ανάρτηση του φίλου Τρελλού) του Λούις Κάρολ...

Τώρα που το σκέφτομαι, έκανε υπερβολικό και ανεξήγητο κρύο στην αίθουσα της οπλοθήκης, όπου υπήρχε και το ολόσωμο πορτραίτο του ιδιοκτήτη...Βέβαια, μπορεί και να ήταν και σύμπτωση , καθώς επρόκειτο για ένα σκοτεινό μικρό δωμάτιο στα έγκατα του κτηρίου...

Ελπίζω να είστε όλοι καλά, στο επόμενο μάλλον η συνέχεια του ταξιδιού αυτού, στο Νότο του Νοτίου νησιού...Φιλιά πολλά από ΝΖ!

Read More

Σπιτική Μερέντα

Iceland, Eyjafjallajökull - May 1st and 2nd, 2010 from Sean Stiegemeier on Vimeo.

(Καταρχήν ένα καταπληκτικό βίντεο, από την Ισλανδία και το ηφαίστειο με το δύσκολο όνομα Eyjafjallajokull (προφέρεται  "Έϊγιαφλατλαγιόκουτ" )...Στο επόμενο ποστ θα έχω ένα δικό μου βίντεο και δεν ήθελα να καθυστερήσω άλλο τούτο 'δω, περιμένοντας να έρθει πιο ταιριαστή ανάρτηση...Πατήστε το play και ανοίξτε το βίντεο στην πλήρη οθόνη...)

ΣΠΙΤΙΚΗ ΜΕΡΕΝΤΑ

Στις καλοκαιρινές διακοπές τον Γενάρη, λόγω των μακρινών διαδρομών με το αμάξι, ξεκίνησα να ετοιμάζω θρεπτικά πρωινά, που συνεχίζω να φτιάχνω για τις κόρες μου και τον Ίωνα, κάθε πρωί, πριν φύγουν για το σχολείο…Είναι λίγο μπελάς, να ετοιμάζω με την τσίμπλα στο μάτι, αυγά με λουκάνικο, ζεστές σοκολάτες, χυμούς, τοστ με τυρί και pancakes (όχι όλα μαζί, έλεος;) όμως είναι καλύτερα για τις μικρές, αφού ήταν ικανές να περάσουν όλη τη μέρα χωρίς τίποτα μες το στομάχι τους, μιας και ξεχνούσαν να φάνε το κολατσιό τους, αλλά και επειδή απεχθάνονται τα φαγητά που πουλιούνται στην καφετέρια του σχολείου…Καθώς λατρεύουν την μερέντα, δεν αγοράζουμε από το μάρκετ μιας και πριν από 2 χρόνια η μία κόρη μου παρουσίασε αλλεργική δερματική αντίδραση με επώνυμο αντίστοιχο προϊόν, οπότε αποφάσισα να φτιάχνω μόνη μου από σπιτική συνταγή, που είναι πανεύκολη, ελεγχόμενης ποιότητας, και μεγάλης ποσότητας…

Τα υλικά της συνταγής είναι τα εξής:

1 βιταμ μαλακό των 500 γραμμαρίων(σε πλαστικό κεσεδάκι)

1 κουτί κακάο (250 γρ)

1 κουτί ζαχαρούχο γάλα

2 ½ κούπες ζάχαρη άχνη (περίπου μισό κιλό)

70-100 γρ τριμμένο αμύγδαλο ή φουντούκι

Στα ΝΖηλανδικά σούπερ μάρκετ δεν υπάρχει μαλακό βούτυρο χωρίς αλάτι, οπότε αυτό που χρησιμοποιώ εγώ, είναι το πιο ανάλατο της αγοράς...Επίσης, είχα το γάλα στο ψυγείο, ενώ δεν χρειάζεται, και γενικά, όλα τα υλικά πλην του βουτύρου , μπορούν να είναι σε θερμοκρασία δωματίου...

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα βαθύ μπωλ χτυπάμε το βούτυρο μαζί με την ζάχαρη που προσθέτουμε σταδιακά, ώσπου να βάλουμε όλη την ποσότητα...Εγώ βάζω 2 1/2 ποτήρια άχνη ζάχαρη (περίπου μισό κιλό)

Αφού έχουμε χτυπήσει το βούτυρο μαζί με την ζάχαρη, προσθέτουμε τα τριμμένα αμύγδαλα και το ζαχαρούχο γάλα μας, μέχρι να ομογενοποιηθούν κι αυτά...

Αρχίζουμε να προσθέτουμε το κακάο, ενώ δουλεύουμε το μείγμα...

...που σιγά- σιγα αποχτά το χρώμα και την υφή της μερέντας του εμπορίου...Μόλις το μείγμα έχει απορροφήσει όλα τα υλικά μας και είναι και χρωματικά ομοιογενές,

...γεμίζουμε τα βαζάκια μας, ή τα τάπερ μας, με την βοήθεια ενός κουταλιού, και αποθηκεύουμε στο ψυγείο...Διατηρείται μέχρι και μήνα, αν βέβαια δεν φαγωθεί νωρίτερα, καθώς την χρησιμοποιούμε όπως και όποτε θέλουμε (και σε συνταγές γλυκών) και τα πιτσιρίκια την λατρεύουν...Μικρά και μεγάλα :)

Ειδικά στρωμμένο πάνω σε πανκέικ, λέει πολλά για πρωινό...

Καλή επιτυχία! Στο επόμενο, πιθανότατα κάποιο φωτογραφικό-ταξιδιωτικό ποστ...

Φιλιά πολλά από ΝΖ...

(Sorry για τις φωτό...Με το δεξί κρατούσα το μίξερ, με το αριστερό την ψηφιακή! Έ, δεν είμαι και η θεά Κάλι με τα τέσσερα χέρια!)

ΥΓ. Τα νέα του Βρασίδα δεν σας τα έχω γράψει, ε; Λοιπόν, ο Βρασιδάκος απελευθερώθηκε στο πάρκο του Styx Mill, στο οποίο πήγε και ο πρώτος φιλοξενηθείς σκάντζος κατά την παραμονή μας στη ΝΖ, ο θρυλικός Νώντας...Τώρα πρέπει να ετοιμάζονται κι οι δυο, για την χειμέρια νάρκη...Στη φωτό, το φωτογενές μωρό μας, στα χέρια του Ίωνα, πριν την απελευθέρωση...

Σας φιλώ...

Read More

Το μποστάνι

(Πατήστε το play)

Ω, ναι! Είμαι πολύ περήφανη για το μποστάνι μου...Θα θυμάστε σίγουρα όταν ανάρτησα φωτό από μια βόλτα στο Riccarton market, τον Οκτώβριο που μας πέρασε...Τότε είχαμε αγοράσει φυτώρια ντοματιάς, πιπεριάς, και μελιτζάνας, ενώ είχαμε ήδη σπείρει μπιζέλια, κρεμυδάκια, σκόρδα, κολοκυθάκια και φραουλιές... Σ' αυτά ήρθαν να προστεθούν και φασολάκια, σέλινα, μαϊδανός, μάραθος, μαρούλια και παντζάρια...

Τα λουλούδια μπήκαν για να διευκολύνουν την επικονίαση και να ομορφύνουν τα παρτέρια...Στους πανσέδες προστέθηκαν τα μελισσάκια, οι μαργαρίτες, οι καλέντουλες και οι βιολέτες, κι όλα μαζί θέριεψαν όμορφα, και έδωσαν χρώματα και μυρωδιές, ενώ το καθημερινό ξεχορτάριασμα και το πότισμα αποδείχτηκαν πολύ ψυχοθεραπευτικά αθλήματα!

Κι ενώ η άνοιξη ήταν πολύ ωραία και ζεστή, το καλοκαίρι μας τα έκανε μαντάρα από βροχές! ΟΙ ντοματιές μεγάλωσαν και κάρπισαν, αλλά οι ντομάτες δεν έλεγαν να κοκκινίσουν, οι πιπεριές άργησαν να ανθίσουν, από τα κολοκυθάκια μείνανε μόνον 3 ρίζες από τις 18, ενώ οι μελιτζανιές, όπως τις φύτεψα, έτσι έμειναν: ούτε πόντο δεν πήραν! Μεγάλη ήττα...Κι έλεγα θα φάω μελιτζάνες! ΟΙ φραουλιές όμως, λύσσαξαν στην φράουλα, τα μπιζέλια αν και δεν φύτρωσαν όλα, καταφέραμε να φάμε 2 μαγειρεψιές, τα σκόρδα και τα κρεμμυδάκια είχαν μεγάλη επιτυχία, το ίδιο και τα σέλινα και οι μαϊδανοί...

Εν τω μεταξύ, ο πίσω κήπος, δηλαδή στην ουσία μία λωρίδα γης ίδια με αυτήν που έσπειρα τα κρεμμυδάκια και τα σκόρδα και φύτεψα τις φραουλιές, ήταν άδειος...Μέσα στα ντουλάπια μου λοιπόν, εκεί που αποθήκευα τις πατάτες που αγοράζαμε από το μάρκετ, ανάμεσα στις άλλες του τσουβαλιού, έβρισκα και φυτρωμένες...Τις έπαιρνα λοιπόν, και τις φύτευα εκεί, άσπρες και κόκκινες ανάκατες, με την ελπίδα οτι θα φάμε και πατάτες δικές μας, χωρίς φάρμακα, 100% οικολογικές...Φυσικά, χωρίς ήλιο, δεν άνθισαν και δεν κατάφερα και πολλά πράγματα από σοδειά (και δεδομένου του μικρού χώρου), αλλά όπως και νά 'χει, γύρω στα 4-5 κιλά πατάτες τις βγάλαμε...

Και μετά τις διακοπές που πήγαμε τον Γενάρη, και σταμάτησαν οι βροχές, ξαφνικά το μποστάνι με τα λαχανικά, σαν να πήρε μπρος: Πιπεριές; χαμός...Ντομάτες; πιο χαμός! Οι καλύτερες ντοματιές στο Canterbury, όχι μόνον στο Christchurch (όπως είπαν γνωστοί και γείτονες)! Τί γεμιστά φάγαμε, τί σαλάτες, στραπατσάδες, σάλτσες, πίτσες, μέχρι και σε noodles βάλαμε, ακόμα και τώρα που έχουμε Μάιο (ισοδυναμεί με τον Νοέμβριο του βορείου ημισφαιρίου), έχουμε παραγωγή...Μεγάλη επιτυχία...Και οι κολοκυθιές, βγάλανε πολύ καρπό, τώρα μεγαλώνω κολοκύθια για πίτα...

Είναι φοβερό αίσθημα όμως...Στην ουσία από το τίποτα, με λίγη αγάπη, προσοχή και φροντίδα, φτάσαμε να τρώμε από τον κόπο των χεριών μας, να γλυτώνουμε χρήματα και το βασικότερο, να ξέρουμε τί τρώμε και να το εκτιμούμε περισσότερο και να μην το χαραμίζουμε, επειδή είναι δικό μας έργο, "δια χειρός", που λένε :) Και σκοπεύω να το συνεχίσω, και ένα ακόμα πλαϊνό παρτέρι που είχαμε φυτέψει λουλούδια, θα τα βγάλω από εκεί και θα τα μεταφυτέψω στον πίσω κήπο, και θα βάλω κι άλλα μυρωδικά και λαχανικά, την άνοιξη...

Κι αν δεν επρόκειτο να μείνουμε τόσο λίγο, θα φύτευα και δέντρα, κι ας είμαστε με το ενοίκιο(δεν άντεξα όμως τον πειρασμό, και έσπειρα τριγύρω στον κήπο-κατά το συνήθειό μου- κάμποσες ιπποκαστανιές 2 ειδών ;) Και τα μυρωδικά μου πήγαν καλά φέτος, η ρίγανη, το δίχρωμο φασκόμηλο, το θυμάρι, ο δυόσμος, οι λεβάντες και το δεντρολίβανο που φύτεψα πέρυσι, πρώτη χρονιά στη ΝΖ, στον κήπο που είχε "πετρώσει" από την αφροντισιά, νοστίμεψαν τα φαγητά μας, έφτιαξαν αφεψήματα και μοσχοβόλησαν στα βάζα...

Δεν θέλει τίποτα περισσότερο: λίγη αγάπη, προσοχή και φροντίδα...Μεράκι, εν ολίγοις...Κι όλα τα άλλα έρχονται...Μόνον να θυμηθώ του χρόνου, να κρεμάσω και μια μπλε χάντρα για το "μάτι"...Ωραίες μεν οι ντοματιές, αλλά μετά τα απανωτά κοπλιμέντα, μου την πέσανε ορδές από κάμπιες, που ευτυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν τις ντομάτες, αλλά δεν έμεινε φύλλο ούτε ζωγραφιστό, στα φυτά...

Μπα, τώρα που το σκέφτομαι, κολλιέ από μπλε χάντρες θα τους κρεμάσω :)

Διαβάζω λοιπόν αυτόν τον καιρό, σε άλλους συνμπλογκερ, τον Ευρύνοο, και τη Θαλασσένια, που ετοιμάζουνε τα δικά τους μποστάνια...Και για πρώτη φορά δεν ζηλεύω πώς το κάνουν, επειδή τώρα ξέρω κι εγώ...Μεράκι θέλει...Κι όλα γίνονται...

Read More