Ο δρόμος προς τη Δύση...

Την Τρίτη που μας πέρασε, αποφασίσαμε κάπως αργά-σχεδόν μεσημέρι- να ανεβούμε τις Άλπεις και περνώντας από το Arthur Pass, να φτάσουμε στο Greymouth στη Δυτική ακτή...Αρχικά είχαμε σκεφτεί να κλείσουμε εισητήρια στο Transalpine, και να κάνουμε την διαδρομή μέσα απ' τα βουνά, ανάμεσα στις λίμνες και τα ποτάμια, με το τρένο...Καθώς όμως ο καιρός είναι γενικά ευμετάβολος αυτήν την εποχή, προτιμήσαμε να κάνουμε την ημερίσια αυτή εκδομή, με το αυτοκίνητο...

Ο δρόμος προς την Δύση λοιπόν, ονομάζεται Alpine scenic road και οδηγεί κατευθείαν στο Greymouth, τον τελικό προορισμό και του Transalpine...Τον δρόμο τον κρατούν ανοιχτό πάσει θυσία, καθώς είναι το πιο δημοφιλές και σίγουρο πέρασμα προς τη Δυτική ακτή...Μιλάμε όμως για πολύ χιόνι...

Η λίμνη Lyndon, παγωμένη εντελώς αυτή τη φορά, σε παλαιότερο ποστ την είχατε δει υπο διαφορετικές συνθήκες...Αυτές τις φωτό, ο Ίωνας (καθώς και τις αμέσως επόμενες) τις έκανε wallpaper ...

Το Castle Hills, περιοχή που γυρίστηκαν κάποιες σκηνές του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και το οροπέδιο του περάσματος, η κοίτη του μεγαλύτερου ποταμού του Canterbury, του Waimakariri, που φυσικά πηγάζει από τις Άλπεις...

Λοιπόν, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, μ΄αυτούς τους παπαγάλους, τους Kea, που συναντήσαμε σε ένα μικρό πάρκινγκ στο Arthur Pass, όπου σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτό...Θυμήθηκα που κλεινόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μου, και διάβαζα με τις ώρες την "Εγκυκλοπαίδεια των Ζώων"...Θυμήθηκα και τον τρόμο που μου προκάλεσε η πληροφορία πως υπάρχουν παπαγάλοι που τρέφονται με σάρκες νεκρών ζώων, καταλαβαίνω όμως απόλυτα πλέον, τη θέση στην τροφική αλυσίδα που κατέλαβαν αυτά τα πουλιά: στις πεδιάδες υπάρχουν οι ΝΖηλανδικές γερακίνες, οι πετρίτες και οι Νίνοξ...Στα βουνά όμως που δεν υπάρχουν πτωματοφάγα όρνια και για χιλιάδες χρόνια δεν υπήρχαν στα νησιά καθόλου θηλαστικά ποιο ζώο θα ήταν ο καθαριστής της φύσης;

Κι εκεί που ταΐζαμε τους παπαγάλους που πεινούσαν με ό,τι είχαμε μαζί μας, τυρόψωμα, κέϊκ και μπισκότα, είδα στο βάθος του πάρκινγκ ένα ακόμα πουλί, που αρχικά νόμιζα πώς ήταν κι αυτό Kea...Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα λιμασμένο από την πείνα Weka, που ξεπερνώντας την φυσική του ντροπαλοσύνη, μας πλησίασε και το ταΐσαμε κι αυτό...Έπρεπε όμως να με δείτε από μια μεριά: Ανεβοκατέβαινα τρέχοντας το πάρκινγκ, κάνοντας σινιάλα σαν τροχονόμος στα αυτοκίνητα που ήθελαν να παρκάρουν, φωνάζοντας σε άπταιστα ...Ελληνικά: "Είναι ένα weka...Προσοχή, είναι ένα weka"... Φυσικά τα αμάξια φεύγανε, ενώ και ένα ζευγάρι Αυστραλών που ήθελαν να ξεπαρκάρουν με την τροχοβίλα τους , αναγκάστηκαν να μείνουν εκεί που ήταν...Αποζημιώθηκαν όμως με το βίντεο του σπανιότατου ζωντανού, ενώ δεν αποκλείεται να με δείτε και μένα σε κανένα ytube, με τίτλο "η τρελή Ελληνίδα και το πεινασμένο weka"...

Η ιστορική ταβέρνα του Jackson's (από την εποχή του πυρετού του χρυσού) στη Δυτική ακτή και τα παρθένα αδιαπέραστα δάση της...Η 2η φωτό δεν είναι καλή λόγω του οτι βρισκόμασταν σε κίνηση, αλλά θα μπορέσετε να παρατηρήσετε τις φτέρες Coru το έτερο εθνικό συμβολο (και δη των Μαορί) της ΝΖ...Μπορεί να μοιάζουν με φοίνικες, αλλά δεν είναι...Η γεωγραφική απομόνωση της χώρας είναι υπεύθυνη για την διατήρηση μέχρι σήμερα αυτών των φυτών...

Η γέφυρα που οδηγεί στο Greymouth, το ρολόι σύμβολο της πόλης και το ιστορικό ξενοδοχείο Revingtons...Δεν μείναμε για πολύ στην πόλη, επειδή φτάσαμε αργά το απόγευμα, και μπροστά μας είχαμε τα βουνά...Την επόμενη φορά πάντως θα φροντίσουμε να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας...

Το μικρό ρέμα Wainohinohi, που σημαίνει ακριβώς αυτό: "Μικρούτσικο νερό"...Οι πέτρες στις όχθες του έχουν πάρει την πανέμορφη πορτοκαλιά απόχρωση από τις λειχήνες που φύτρωσαν επάνω τους...Όταν η φύση έχει κέφια...
Τεσπά, γυρίσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι, και είμασταν πολύ τυχεροί που ο σεισμός έγινε την επόμενη μέρα ακριβώς, επειδή θα μπορούσαν να έχουν προκύψει μέχρι και κατολισθήσεις...
(Μην δω κανέναν να με λέει "γκαντέμω", κάηκε...)