Τέλεια μέρα

(Πατήστε το play)

Ναι, αυτός είναι καλύτερος τίτλος για αυτό που έπαθα Σάββατο πρωί…Επειδή δεν γελιέμαι εγώ, κάποιος/α με έχει βάλει στο μάτι και με γλωσσοτρώει…Και μην μου πείτε πώς εγώ κουβαλάω την γκαντεμιά, επειδή την Τρίτη πήγα βόλτα στην Δυτική Ακτή και την Τετάρτη έκανε σεισμό 7.8 ρίχτερ, ούτε επειδή ανέφερα το Τρωκτικό, την Παρασκευή και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, του κάνανε μήνυση για το αδίκημα της κατασκοπείας…Αλλά όχι -όχι, δεν είναι δική μου η γκαντεμιά, άλλος/άλλη μου την έχει φορτώσει, το ξέρω καλά…Διαφορετικά δεν εξηγείται που το Σάββατο το πρωί, ωραία και μοιραία μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, πέρναγα για τελευταία φορά την βούρτσα από τα ωραιότατα φυσικά καστανόξανθα μαλλάκια μου , όταν ξαφνικά είδα στον καθρέφτη τον «εχθρό»…Μια άσπρη τρίχα…
ΑΣΠΡΗ ΤΡΙΧΑ, στα 38 μου, OMG!!!

Πιάνω την τρίχα απαλά- απαλά, μην τυχόν τη βγάλω και φυτρώσουν περισσότερες (ισχύει αυτό ή πρόκειται για αστικό μύθο;) και τρέχω στον Ίωνα.

"Τι είναι ΑΥΤΟ;" τον ρωτάω τεντώνοντας την τρίχα ίσα -ίσα για να ξεχωρίσει από τις άλλες καστανές …
"Ποιο;" με ρωτάει εκείνος
(με τα νεύρα μου παίζει…)

"Αυτό…Η τρίχα…ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΕΙ;;;"

Μέχρι να φορέσει τα γυαλιά του, έρχεται και το ένα παιδί, ας την πούμε Dulcia:
"Ξανθιά είναι η τρίχα", αποφάνθηκε το παιδί μου με τα νεαρά ματάκια του
"Ξανθιά", λέει και ο Ίωνας, πίσω από τα γυαλιά, κοιτάω κι εγώ
(τι στην ευχή μου λένε και οι δύο;;;)

"Γμτ, έχασα ΤΗΝ τρίχα!!!" (ξανά μέσα στο μπάνιο…)

Μετά από λίγο έχω συλλάβει τον σωστό ένοχο αυτή την φορά:
"Άσπρη", μου λέει το παιδί
"Άσπρη", αποφαίνεται κι ο Ίωνας.


"Όχιιιιιιιιιι, δεν είναι δυνατόν, στο άνθος της ηλικίας μου άσπρη τρίχα στο μαλλί…"

"Και τι θα την κάνεις;" με ρωτάει το άλλο μου το παιδί, ας την πούμε Cloe…
"Θα την αφήσω στην θέση της, και θα κάνω πώς δεν την ξέρω, δεν την γνωρίζω την κυρία…"
"Μην αφήσεις να γίνει άσπρο το κεφάλι σου!!!", τσίριζε η Cloe, "δεν θέλω να έχω γριά μαμά…"
"Μια τρίχα είναι παιδί μου", απάντησε ο γκριζομάλλης Ίωνας, και γέλαγε…
Και γέλαγα κι εγώ μαζί, και τα παιδιά δεν καταλάβαιναν αν τόση ώρα έκανα πλάκα ή πραγματικά είχα πανικοβληθεί…

(Για παίξτε κι αυτό)

Ά ρε Ίωνα, που τον Δεκέμβρη στα γενέθλιά μου «ξεχνάς» πόσο γίνομαι, και ρωτάς με σαστισμένο ύφος: «Μα καλά, πότε έγινες 26…», «…32…», «…38…»
Έ, έχω φτάσει και τόσο, και ακόμα έχω μπροστά μου…Και σ’ αγαπώ γι’ αυτό, και για αυτό που ήσουν και είσαι για μένα, για τα παιδιά σου και για τους ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς…Για τις υπέροχες μέρες που έχουμε περάσει μέχρι τώρα και για εκείνες που θα ζήσουμε στο μέλλον…
Απλά ήταν η ώρα μου να αρχίσω να ασπρίζω σιγά-σιγά κι εγώ… Και δεν νιώθω κανένα τρόμο για αυτό, και φυσικά δεν πιστεύω σε γλωσσοφαγιές, μάγια, απρίλια, κακά και καλά μάτια, ματοτσίνορα, ωροσκόπια και άλλες τρίχες…κατσαρές (που έλεγε κάποτε ο πατέρας μου)…Και σίγουρα δεν πρόκειται να αρχίσω να κρύβω την ηλικία μου, κόβοντας χρόνια για να περνιέμαι μικρότερη σαν κι εκείνες τις ατυχήσασσες δεσποσύνες των παλιών Ελληνικών έργων, που ξέμειναν με το κοντέρ κολλημένο από τριετίας στα 39, ή τα 43, ...προερχόμενες προφανώς από άλλον αιώνα… Αλίμονο δηλαδή...

Και σας ευχαριστώ φίλοι μου για όλα, για την στήριξή σας, το ενδιαφέρον σας, τα μέηλ και τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε στο μπλογκ …
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ, απλά ήθελα να αναφέρω κάποια πράγματα, μιας κι εσείς θα κουραστήκατε, όλο φωτό, ταξίδια στα βουνά, στα χιόνια και στις θάλασσες…Θα ξαναρχίσουν όλα αυτά σε λίγες μέρες και πάλι, ίσως από το επόμενο κιόλας ποστ…
Σας φιλώ λοιπόν, να περνάτε καλά και να μην σκοτίζεστε για μικροπράγματα…Ζήστε τη στιγμή…Αδράξτε τη μέρα!!!

Υστερόγραφο: Το ωραιότερο απ' όλα το είπε η φίλη Χελώνα, την ώρα που μιλούσαμε στο chat:
-Μία είναι η τρίχα;
-Ναι...
-Βάψτην με μαρκαδόρο...
Lol, lol, lol, ακόμα γελάω...Νά 'σαι καλά Χελώνα μου, είσαι καταπληκτική...

Κι αυτή τη συμβουλή δίνει ο Ηφαιστίωνας:
"Άστην στην ησυχία της, μπορεί να της τα πρήξανε οι άλλες και άλλαξε χρώμα!"
Χα,χα,χα,χα, Ηφαιστιωνάκι μου δεν άντεξα όπως βλέπεις και την ανάρτησα κι αυτήν την φοβερή ατάκα...

Κι ο George αναφέρει σχετικά: "πίστευα πως προκειμένου να αποφύγουν την ατίμωση άρχισαν να αυτοκτονούν έως ότου ανακάλυψα οτι τα πιο δειλά άσπρισαν !!"
Φανταστικό!!! Μπράβο Γεώργιέ μου...

Η Γλαρένια έγραψε και έσκισε: "Μμμμμ...σιγά μην πεθάνουμε...τη βάφουμε με ρίμελ που έχει και βουρτσάκι. τί να σου κάνει ο μαρκαδόρος ;-)"

Τάδε έφη η φοβερή Αδαμαντία: "Εγω που ήμουν φυσική κοκκινομάλλα κι όταν βγήκαν οι πρώτες άσπρες τρίχες έγινα σα φανέλλα του Ολυμπιακού τι να πώ?
Κι ειμαι ΑΕΚ..."

Ο φίλος Άθεος, μας έδωσε κι αυτός τα φώτα του:"Σαν τον Γόρδιο δεσμό, κόψε την σίρριζα εξαφανίζοντάς την! Τι να πω κι εγώ, που αν κάνω το ίδιο, πρέπει να μείνω φαλακρός στους κροτάφους μου!"

Ο φίλος VaD είπε: "Αστην μωρέ,μια τριχούλα ειναι,θα πεθάνει από μοναξιά:)))"

Ο φίλος Άκρατ τρομάζει λέει "στην ιδέα ότι τα χυτά μου αλογοουρά μαλλιά ως τον ποπό θα γίνουν από ΚΑΤΡΑΜΙ καταλευκα...."
Εγώ να δεις φίλε μου...

Ο Βασίλης παράφρασε το γνωστό παλιό τραγούδι :«Άσ' τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
να τα χαίρεσαι πολύ και ας είναι ... ασπρισμένα»
Και η Άσπα σιγοντάρει:"Είμαι στην ίδια φάση! Μαζί θα το ξεπεράσουμε! Σιγά μη μας αφήσει η μία μας τρίχα να τα βάψουμε μαύρα!"

Ο Ταχυδρόμος μου παραχώρησε τη λίστα του με "δυνατά επιχειρήματα":
(ξεκινάει από το Β, το Α περιέχει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα..)
Β) Είναι γοητεία
Γ) Ακόμα περισσότερη γοητεία
Δ) Έτσι είναι τα ταξίδια, τρελαίνεσαι και σου ασπρίζει η τρίχα
Ε) Περιπεριπεριπεριπερισότερη γοητεία

Η Ρίτσμας με επανέφερε στη τάξη με την φωνή της λογικής:
"Κοιτα μην ασπρίσεις πολύ. Ειπαμε με μετρο η ωριμότητα. Τί θα κάνεις ολα τα επόμενα χρόνια;