Ένα παράξενο Φθινόπωρο

Είναι ένα παράξενο φθινόπωρο. Και δεν είναι επειδή βρισκόμαστε στο Νότιο ημισφαίριο και όλα είναι ανάποδα, αλλά επειδή είναι όντως περίεργο και γεμάτο με διάφορα αστεία κλπ περιστατικά…Ας πιάσουμε τον καιρό: Πέρα από τις πολλές βροχές που έχει -κάποιες μέρες ίσως και συνεχόμενα- συνήθως νωρίς το πρωί κάνει πολύ κρύο και μετά τις 10 έχει έναν τέτοιον λαμπερό ήλιο που νομίζεις πώς από Δεκέμβρη έκανε Ιούνιο μέσα σε μια μέρα (με τα Ελληνικά δεδομένα πάντα). Οι παραλίες, τα πάρκα, γεμίζουν από κόσμο που πάει βόλτες και κάνει ηλιοθεραπεία, κι ας ρίχνουν τα φύλλα τους τα δέντρα και οι ΝΖηλανδικές βελανιδιές, τα σφεντάμια, οι ζητιές παίρνουν καταπληκτικά κόκκινα και πορτοκαλιά χρώματα.



Στις πλατείες και στα πάρκα οι κηπουροί του δήμου φυτεύουν πανσέδες και πρίμουλες –τα παραδοσιακά λουλούδια της άνοιξης, και οι πασχαλίτσες εκολλάπτονται και τις βρίσκεις και σαν ολοκληρωμένα έντομα και σαν προνύμφες…Και καλά, είναι γνωστό ότι οι πασχαλίτσες πέφτουν σε ένα είδος χειμερίας νάρκης και ξυπνούν μετά τον χειμώνα, αλλά αυτό το φαινόμενο δεν το έχω δει στην Ελλάδα να συμβαίνει, κι ας είναι τα πρώτα έντομα –μαζί με τις μέλισσες- που βλέπεις την άνοιξη.


Το άλλο ζήτημα είναι τα χελιδόνια…Στην ΝΖ τα χελιδόνια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά γύρω στο ’50, ερχόμενα από Αυστραλία… Είναι αυστηρά προστατευόμενα και ονομάζονται Welcome Swallows (Hirundo Neoxena, αν και οι ΝΖηλανδοί συνηθίζουν να τα συγχέουν με το είδος Hirundo Tahitica). Μοιάζουν πολύ με τα δικά μας σταυλοχελίδονα (Hirundo Rustica) και δεν …μεταναστεύουν ποτέ…Απλά φεύγουν από τις πόλεις και πάνε κοντά στις ακτές, ενώ πχ θα μπορούσαν να γυρίζουν για τον χειμώνα στη πιο ζεστή Αυστραλία. Το συζητούσα με τον Pitta (από τη σύντμηση Peter+Παναγιώτη) μαθητή του Ελληνικού σχολείου και μου είπε πώς "μάλλον με το που ήρθαν στα νησιά, έγιναν κι αυτά ράθυμα (lazy) όπως οι κάτοικοί τους"...Νόστιμη εξήγηση, αλλά δεεεε…

Κατά τα άλλα, ταΐζουμε ό,τι πεινάει, είτε είναι αυτό το αδέσποτο γατάκι -τα μικρά την βάφτισαν "Dulcia" - (από πού πήραν τα παιδιά μου το ταλέντο της ονοματοδοσίας δεν έχω καταλάβει ακόμα…), είτε είναι οι σκαντζόχοιροι της πίσω αυλής,


τα κοτσύφια που μου έχουν κατασκάψει τον κήπο, τα 2 θηλυκά σπουργίτια σε 2 διαφορετικές καφετέριες (το ένα μάλιστα κουτσό από το ένα πόδι- πρώτη φωτό, το άλλο μέσα στο Starbucks- μπαινοβγαίνει απο την αυτόματη πόρτα), με τα οποία πιάσαμε φιλίες,


ή τα χέλια που συχνάζουν δίπλα στην Remembrance bridge (το κάνουμε κι αυτό…).

Ένα άλλο ζήτημα είναι πως σιγά-σιγά με εγκαταλείπουν τα ρούχα μου και τα παπούτσια μου…Εντάξει, ήρθα με μόνον 2 παντελόνια τζιν στην βαλίτσα και τελευταία μου έρχονταν και φαρδιά, αλλά πριν 10 μέρες έσκισα το ένα (επειδή δεν μπορεί ένα περιστέρι πχ να κάνει απλά βόλτα περπατώντας στο γκαζόν στους βοτανικούς, πρέπει «κάτι να έχει», και φυσικά να περιμένει εμένα να το σώσω…Έ, έκανα πλονζον τύπου σπαγγάτου και πάπαλα το μαύρο τζινάκι μου) και στάθηκε αδύνατο να βρω κάτι παρόμοιο –της προκοπής-, μόνον τα skinny τζιν άξιζαν 2ης ματιάς…Πήρα και ‘γω skinny παντελόνι, στα 38 μου…Και πάλι μεγάλο μου βγήκε κι αυτό (και θα προσπαθήσω να το στενέψω, διαφορετικά θα φάει πέταμα), απορώ βέβαια πώς τα κατάφερα, κι ενώ το είχα δοκιμάσει και ήταν μια χαρά πάνω μου (όποιος μπορεί να μου δώσει μια λογική εξήγηση, πολύ θα το εκτιμούσα…).


Επίσης πήρα την σπαραξικάρδια απόφαση να κόψω το μαλλιά μου (ναι, έπεσε και το τελευταίο προπύργιο ηθικών φραγμών) και η μακριά καστανή χαίτη μου πήγε περίπατο (μαζί με το μαύρο παντελόνι, στην ίδια σακούλα σκουπιδιών) και τώρα μοιάζω με την φίλη Δεσποινάριο (μόνον στο μήκος, όχι στο χρώμα).
Το δεύτερο μέρος στο επόμενο (μάλλον) ποστ. Οι φωτό είναι όλες δικές μου εκτός από την φωτό του χελιδονιού, που είναι από το νετ…Δεν καθόντουσαν τα άτιμα να τα κάνω διάσημα…