Μακρυνίτσα uber alles!!!

Όχι, δεν μιλάω Γερμανικά...Μιλάω άλλες γλώσσες, αλλά όχι αυτήν την συγκεκριμένη...Δεν νομίζω οτι μου αρέσει κιόλας, παρά την κλίση μου να μαθαίνω εύκολα γενικώς...Αλλά την Μακρυνίτσα δεν την αλλάζω με τίποτα...Έχω πάει και στο Συράκο, και στους Καλαρρύτες, και στο Βουλγαρέλι, με παρόμοια αρχιτεκτονική όλα, αλλά σαν την Μακρυνίτσα πουθενά...Κι επειδή έρχεται Πάσχα και η άνοιξη ταιριάζει στο Πήλιο, βρήκα μερικές φωτό, τραβηγμένες τον Δεκέμβριο που μας πέρασε...Μπορεί να έιναι χειμώνας, αλλά σαν άνοιξη μοιαζει με όλο αυτό το φως...Σαν να μου έκανε την χάρη για να την φωτογραφήσω και να την πάρω μαζί μου...

Συνήθως όταν ανεβαίναμε για να πάμε στο χωριό, και τα παιδιά είχαν όρεξη για περπάτημα, αφήναμε το αμάξι στο πάρκινγκ κάτω απο τον Άγιο Αθανάσιο, και απο 'κεί με τα πόδια, φτάναμε μέχρι την πλατεία, για καφέ, καρυδόπιτα ή κανταϊφι και πολλή κουβέντα...Ο ναός της φωτό, κατέρρευσε παρά τις προειδοποιήσεις των κατοίκων του χωριού και του φίλου μου του Γιωργου που σπούδασε συντηρητής στην Ιταλία και έχει αφιερώσει χρόνια ολόκληρα απο την ζωή του για να καταγράψει όλες τις επιγραφές των ναών της Μακρυνίτσας...Μετά την καταστροφή (φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως), άρχισαν οι εργασίες για την ανακατασκευή του, με εντυπωσιακά αποτελέσματα...Πόσο περισσότερο χρόνο όμως και χρήμα, θα σώζανε εφόσον κάνανε τις εργασίες αναστήλωσης τον καιρό που έπρεπε!!!

Στο καλντερίμι προς την πλατεία: Ένα παλιό αρχοντόσπιτο που ακόμα στέκει, παρά την εγκατάλειψη...Πάντα έλπιζα οτι θα το ξανάβλεπα επιδιορθωμένο και κατοικημένο, αλλά από τότε που το θυμάμαι, είναι σ' αυτήν την κατάσταση...Άλλες φορες σαν κοτέτσι, άλλοτε σαν παχνί για έναν γαϊδαράκο, και άλλοτε με κατσίκες...Κρίμα, επειδή αυτό το σπίτι έχει ψυχή από μόνο του...

Η ξεχαρβαλωμένη σιδερένια πόρτα του Δημοτικού σχολείου του χωριού...Ο παραστάτης έχασε τα θεμέλιά του -αν υπήρξαν ποτέ, και έγυρε...Το Πέτρινο διώροφο που στεγάζει τα 15 περίπου παιδάκια, στέκει καλοδιατηρημένο στο ενδιάμεσο της απόστασης Άγ.Αθανασίου και πλατείας...

Ο παλιός πλάτανος στην πλατεία...Θυμάμαι όταν θα 'μουνα 8-10 χρονών, είχα δει την κουφάλα του -που τώρα παίζουν μέσα τα παιδιά και βγάζουν φωτό όσοι ανεβαίνουν στο χωριό-, γεμάτη με σακκιά γεννήματα, κάποια άλλη φορά, με μεγάλους τενεκέδες μπογιά...Ακόμα στέκει όρθιος παρά τα χρόνια του, μόνον η φλούδα του αναγεννάται και ροζιάζει και τον κρατάει, και πετάει μόνος του καινούρια κλαδιά, σαν για αντιστήριγμα στο βάρος του που τον γέρνει προς το κέντρο της πλατείας (όπως κι ο ίταμος που ρίχνει ρίζες από τα κλαδιά, όταν σαπίζει από τα χρόνια η ρίζα)...

Η κρήνη στην πλατεία, δίπλα στην εκκλησία...Κάποτε την θυμάμαι να έχει χρυσόψαρα, άλλοτε με κυπρίνους, τώρα χωρίς τίποτα, μόνον με νερό και φύλλα (και κάποια νομίσματα που ρίχνουν οι τουρίστες και τα πιτσιρίκια τσαλαβουτάνε ξυπόλυτα στο παγωμένο νερό για να τα βγάλουν)...

Το εργαστήριο και μαγαζί της φίλης μου της Γεωργίας, πίσω ακριβώς από την εκκλησία στην πλατεία...Δίπλα -δίπλα ήταν τα εργαστήριά μας στο Μεταξουργείο, μέχρι που άνοιξε εκεί...Την ζήλεψα για αυτήν της την ιδέα...Νά 'ναι καλά, η δουλειά της στα κοσμήματα και το γούστο της, είναι καταπληκτικά...Αν τυχόν περάσετε από την Μακρυνίτσα αυτές τις μέρες, μπείτε στο μαγαζί της και πείτε της ένα γεια κι από μένα...

Ένα γατάκι στην πόρτα του Θεόφιλου...Έτσι λέγεται το μαγαζί με την απεικόνιση του "Γλεντιού του Κατσαντώνη" στον ανατολικό του τοίχο, από τα χέρια του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, που πέρασε πολλά χρόνια στο Πήλιο, ζωγραφίζοντας...Σε ένα παρόμοιο καφενείο, ένας ηλίθιος ντόπιος τον έριξε για πλάκα από την σκάλα, την ώρα της δουλειάς, και πήρε την απόφαση να γυρίσει στην Μυτιλήνη (1927), όπου και πέθανε τις παραμονές του Ευαγγελισμού του '34... (Την ώρα που τράβηξα την φωτό είχε πολύ ήλιο...Λίγο μετά που επέστρεψα για νέα λήψη, κάθονταν κολλητά στην τοιχογραφία με τις καρέκλες τους, μια οικογένεια "μοσχαριών" -βρίζω και τα καημένα τα ζωντανά- που δεν εννοούσαν να καταλάβουν τις προειδοποιήσεις του μαγαζάτορα να προσέχουν το fresko πίσω τους... Βρε Μουουου!!!)

Η θέα του Βόλου και του Παγασητικού, από το χωριό...Θυμάμαι πώς δεν την χόρταινα την θέα αυτή, εκείνη την ημέρα, γνωρίζοντας πως θα φεύγαμε μερικές μέρες μετά...Δεν μου λείπει -ακόμα- ούτε και την νοσταλγώ, αλλά θεωρώ πώς είναι απίστευτα όμορφη...


Καλά να περάσουμε όλοι μας, αυτές τις μέρες, καλό Πάσχα να 'χουμε...Εγώ δεν θα λείψω από το νετ, οπότε θα σας επισκεφτώ όλους -και ακόμα περισσότερους-, και θα επανέλθω με φωτό από το Ν.Ζηλανδικό μας Πάσχα, και ένα μπλογκοπαίχνιδο που με κάλεσε ο Λεβιάθαν...(Παρεπιπτόντως, σήμερα ήταν η Κυριακή του Πάσχα για τους Νεοζηλανδούς...Σα να μην συνέβαινε τίποτα απολύτως, μόνον τα μαγαζιά που ήταν κλειστά...Ε, ας μείνει και κανένας στο σπιτάκι του να ξεκουραστεί μια μέρα, όλο δουλειά, δουλεια...)

Σας φιλώ γλυκά...