Ο τρόμος της (πιθανής) απώλειας

Αυτό το ποστ, περιέχει το χθεσινό μας πάθημα, σε σχέση με την ασφάλεια της μητέρας μου, που ζει μόνη της, και γράφεται εν αναμονή των εξελίξεων και των επίσημων ερευνών, για την υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης προς τα νεαρά μέλη της ΧΑ, στην Αθήνα, θέμα που θα απασχολήσει –πιθανά- το επόμενο ποστ …

Μια γρήγορη εισαγωγή στο ζήτημα: Πριν 8 χρόνια λοιπόν, χάσαμε τον πατέρα μου, και έκτοτε η μητέρα μου ζει μόνη της στο πατρικό μου, στο κέντρο του Βόλου…Η αδελφή μου μένει μόνιμα στην Κρήτη, και ο αδελφός μου στην Θεσσαλονίκη, και μόνον εγώ ήμουν στο Βόλο, εν τω μεταξύ τα επίσης ηλικιωμένα αδέλφια της στα οποία παραστάθηκε, αποδήμησαν σε τόπους χλοερούς, που σημαίνει οτι από άμεσους συγγενείς, δεν ζει κανένας στο Βόλο…
Μετά την αναχώρησή μας οικογενειακώς για τη ΝΖ, η μητέρα μου φοβισμένη και από τα διάφορα νέα που κατέκλυζαν τα δελτία ειδήσεων για επιθέσεις σε ηλικιωμένους κλπ, μετέτρεψε το σπίτι, σε Φορτ Νοξ: Έβαλε μπάρες και κάγκελα πίσω από την κεντρική πόρτα και την πόρτα της αυλής, κάγκελα έξω από τα παράθυρα, και διπλοκλείδωσε το υπόγειο κι από τις δυο εισόδους του, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή περίπτωση, εφόσον κάποιος καταφέρει να διαρρήξει την κεντρική είσοδο, να μπορέσει να περάσει στην αυλή και το ανάποδο… 

Προχθές το βράδυ λοιπόν, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, την άκουσα βραχνιασμένη από ένα κρύωμα που επέμενε, καληνυχτιστήκαμε, και όλα καλά…Χθες, είχα τις δουλειές μου το πρωί, οι μικρές πήγαν στο σχολείο τους, το μεσημέρι ήρθαν και μου είπαν ότι η γιαγιά δεν είχε ανοίξει όταν της χτύπησαν το κουδούνι, ούτε και απαντούσε στο κινητό της που της τηλεφωνούσαν, κι ας το άκουγαν εκείνες από την είσοδο…

Το απομεσήμερο πέρασε ήσυχα (τα κορίτσια την ξαναπήραν καναδυο φορές τηλέφωνο χωρίς απάντηση), το απόγευμα της τηλεφώνησα εγω, της τηλεφώνησαν κι εκείνες σε σταθερό και κινητό μετά το φροντιστήριό τους, και πάλι τίποτα… ΚΙ έλεγαν τα μικρά: "Δεν μας πήρε τηλέφωνο να μας πει καλό μήνα, ούτε και θέλησε να μάθει πώς πήγε ο Ολυμπιακός και αν έπαιξε καλά (στον επαναληπτικό με το Άρη, στο Κύπελλο Ελλάδος στο ποδόσφαιρο), ούτε και μας τηλεφώνησε στο κινητό, όπως κάνει συνήθως όταν χάνει μια κλήση μας"…

Ας πάμε να ελέγξουμε, είπα κι εγώ και με τα πολλά, έβαλα τον Ίωνα να μας πάει στο πατρικό μου (έχω κλειδιά), πήραμε και την μια κόρη μαζί, και η άλλη έμεινε σπίτι για να συντονίζει τις ενέργειες, σε περίπτωση που η μητέρα μου ήταν έξω με φίλες ή για δουλειές, και είχε αφήσει το κινητό της να φορτίζει, και φυσικά, δεν απαντούσε και στο σταθερό… 

Φτάνουμε λοιπόν, ξεκλειδώνω την εξώπορτα (4 φορές κλειδωμένη), ξεκλειδώνω την εσωτερική σιδεριά (2 κλειδαριές), και ξεκλειδώνω και την ξύλινη ενισχυμένη εσωτερική (3 φορές κλειδωμένη), και πάω να σπρώξω να ανοίξω…Αμ δε! Είχε βάλει και τις διπλές σιδερένιες μπάρες (4 λουκέτα)…Ά ρε μάνα κλειδοκρατόρισσα!

Ε λέω, θα κοιμάται, κι ας είναι νωρίς, αλλά δεν θα άκουγε τα απανωτά τηλεφωνήματα, ή δεν θα έβλεπε τις κλήσεις που της κάναμε όλη τη μέρα; Η μικρή εν τω μεταξύ, έπαθε πανικό, σκαρφάλωσε στην μπαλκονόπορτα και κοπανούσε τα ρολά, έκλαιγε και έτρεμε, ανέβηκε και ο Ίωνας στο μπαλκόνι και χτυπούσε κι αυτός, ξαναχτυπήσαμε την πόρτα και τηλεφωνήσαμε στην αδελφή μου στην Κρήτη, να ρωτήσουμε αν εκείνη είχε τουλάχιστον μιλήσει μαζί της, μέσα στην μέρα: Μέγα λάθος! 

Η αδελφή μου πανικοβλήθηκε και άρχισε να μου φωνάζει στο τηλέφωνο, να φωνάξουμε την αστυνομία να σπάσει την πόρτα, και της το ‘κλεισα κακήν κακώς, καθώς ήθελα να ξεκλειδώσω το υπόγειο, για να βγω στην αυλή, και από κει να χτυπήσω την πόρτα της αυλής, μην τυχόν βρισκόταν στο πίσω μέρος του σπιτιού, και δεν μας άκουγε…

Το υπόγειο δεν είχε φως, στα τυφλά κατέβηκα την σκάλα, και έπεσα πάνω σε οχυρώσεις τύπου Ρούπελ που κάνει η μάνα μου, με έπιπλα, βαρέλια και μπαούλα κι ό,τι είχε εύκαιρο, εν ολίγοις δεν περνούσα με τίποτα, εκτός κι αν έφερνα τανκ…

Εν τω μεταξύ, το σπίτι είναι διώροφο και στον πάνω όροφο μένει η θειά μου (από την πλευρά του πατέρα μου), η οποία άκουσε -φυσικά- την φασαρία, και μας άνοιξε να κατεβούμε από τη δική της σκάλα στην αυλή, μας έδωσε και φακό, έναν από εκείνους τους τεράστιους φακούς θυέλλης, που λάμπουν σαν φάροι τη νύχτα, και με θαλασσοταραχή 12 μποφώρ…

Μόνον που η θειά μου, την έριξε την βόμβα: Έχασε –λέει- η μάνα μου το ραντεβού στο κομμωτήριο, και ήρθε η κομμώτρια και την έψαχνε «επειδή δεν έχει χάσει ποτέ ξανά, ραντεβού»… Τετέλεσται λέω (από μέσα μου) η μητέρα μου και να χάσει ραντεβού για τα μαλλιά, με τίποτα, κάτι θα’παθε στα σίγουρα…

Σκέφτηκα, "ας κάνουμε ακόμα μια τελευταία προσπάθεια από τα πίσω παράθυρα, και αν δεν έχουμε απόκριση, τηλεφωνώ στο αδελφό μου και αμέσως μετά στην αστυνομία, να ρίξει την πόρτα"… Με τον φακό αυτόν, και με τη βοήθεια μιας μεταλλικής σκάλας που έχει η μάνα μου στην αυλή για να μαζεύει λεμόνια από το δέντρο, σκαρφάλωσε ο Ίωνας στο πίσω σιδερόφρακτο παράθυρο, και τότε πια, είδαμε φως! 

Η μητέρα μου αγουροξυπνημένη και κατατρομαγμένη από το επίμονο κοπάνισμα των παράθυρων και τα σινιάλα με τον προβολέα, χωρίς να καταλαβαίνει τί έγινε και γιατί, μας άνοιξε, την αγκαλιάσαμε, της βάλαμε και ένα ποτήρι νερό να πιει που την κοψοχολιάσαμε και της εξηγήσαμε … 

Κατόπιν εορτής, ήρεμοι όλοι, ξανασκεφτήκαμε από την αρχή τι είχε πάει λάθος, ενώ όλα ήταν εντάξει: Ηταν καθαρά θέμα τύχης, με μια μικρή δόση αμέλειας, όμως το ανθρώπινο μυαλό πάντα πάει στο κακό και περίπλοκο, και ποτέ στο απλό και λογικό, έτσι λοιπόν από την τρομάρα μας κι εμείς, αρχίσαμε να παριστάνουμε τους ΟΥΚαδες σε αποστολή, προκειμένου να την βρούμε, τέλος καλό όμως όλα καλά…

Περιττό να σας πω ότι μέχρι τώρα της έχουμε τηλεφωνήσει 6 φορές μέσα στη μέρα, και οι μικρές πέρασαν όλο το μεσημέρι μαζί της… Έτσι είναι, όταν έχεις δικό σου άνθρωπο που ζει μόνος και αργείς να μάθεις νέα…Και μπορεί να μην έχεις επικοινωνήσει για μέρες χωρίς να ανησυχείς, αλλά τυχαίνει και να μην έχεις μιλήσει για ένα απόγευμα μαζί του, και από την αγωνία, να νομίζεις ότι έπεσε ο ουρανός και σε πλάκωσε…

Οι φωτό είναι όλες δικές μου και αφορούν διάφορα κτίρια στο Βόλο και το Πήλιο, μπαλκόνια, αυλόπορτες, παράθυρα κλπ. Το κτίριο της πρότελευταίας φωτό, είναι το Σανατόριο, στα Χάνια Πηλίου, η τελευταία, οι καρέκλες της Μινέρβας, στο "νησάκι", με φόντο στο λιμάνι του Βόλου... 

Στο επόμενο, δεν ξέρω τί θα βάλω, αν και όπως έγραψα στην αρχή του ποστ, περιμένω τις εξελίξεις από τις έρευνες για την επίθεση στη ΧΑ...

Καλά να περνάτε, και ψυχραιμία  :)