Παραολυμπιακοί μονόλογοι (β μέρος)

Κατ’ αρχήν, να απολογηθώ: Τις τελευταίες μέρες, το έριξα στο “σορολόπ”, καθώς ασχολούμαι και με τα άλλα μπλογκ που διαθέτω, το FB, το Panoramio, το scribd, και ένα σωρό άλλες ιστοσελίδες στις οποίες διαθέτω προφιλ, οπότε το Αρτάνις έμεινε πίσω...Δεν πειράζει όμως, αφού έτσι κι αλλιώς έδωσα με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερη έμφαση στο προηγούμενο ποστ, το α’ μερος των Παραολυμπιακών μονολόγων….

Ανάμεσα στους φίλους και γνωστούς που άφησα πίσω μου στην Ελλάδα, άφησα και τον Αντώνη. Ο Αντώνης λοιπόν, πριν μερικά χρόνια, είχε πάθει ένα ατύχημα στο χέρι του: κόντεψε να χάσει τον παράμεσο του δεξιού χεριού του, πάνω στη δουλειά, οι γιατροί όμως στο νοσοκομείο του το έσωσαν, και πλέον δεν διακρίνεται παρά μόνο μια μικρή ουλή, από την επέμβαση της επανασυγκόλλησης.
Όμως, παρόλο που δεν φαίνεται σχεδόν τίποτα και χειρίζεται όλα του τα δάχτυλα χωρίς πρόβλημα, η εμπειρία αυτή σημάδεψε βαθιά τον Αντώνη,  και τον πληγώνει ακόμα και τώρα...

Όταν λοιπόν είχα πάρει μέρος ως εθελόντρια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ιστιοπλοΐας για αθλητές με αναπηρία, και έκλεισα το εργαστήριο για σχεδόν 20 μέρες, με ρώτησε πώς αντέχω…Του απάντησα ότι για μένα είναι αθλητές και πως τους κοιτάζω στα μάτια και όχι στα χέρια ή στα πόδια, δεν σοκάρομαι, δεν ψυχοπλακώνομαι, και ότι συμμετέχω και βοηθάω, επειδή βασικά γουστάρω…
Κανείς δεν εχει καταφέρει τίποτα, αν δεν έχει καταλάβει, αν δεν έχει βάλει τον εαυτό του να σκεφτεί και να συνειδητοποιήσει πόσο καλύτεροι από πολλούς «αρτιμελείς» είναι αυτοί οι άνθρωποι, πόσο πιο πολύ αγωνίζονται και μοχθούν να πετύχουν στη ζωή τους και στον αθλητισμό, να κερδίσουν τον σεβασμό, να νοιώσουν την αποδοχή.

Όλοι μας στη ζωή μας, πρέπει να νοιώσαμε κάποια στιγμή αδύναμοι, εξαρτημένοι από τους άλλους…Είναι τρομερό συναίσθημα, σαν ήττα, σκεφτείτε όμως να το βιώνατε μια ζωή; Δείτε όμως αυτά τα παιδιά, τους αθλητές της Εθνικής Παραολυμπιακής ομάδας, που μολις γύρισαν από το Λονδίνο, με 12 μετάλλια στις αποσκευές τους! 

Πόσο δύσκολο ήταν για αυτούς (ορισμένοι επιβιώνουν μόνον με το επίδομα αναπηρίας), να βρουν χρόνο και εγκαταστάσεις ώστε να προπονηθούν, να «πιάσουν» τα υψηλά όρια, να ταξιδέψουν στο Λονδίνο και να διακριθούν, ορισμένοι μάλιστα γύρισαν πολύ- μεταλλιούχοι! Ίσως να μην το πιστεύετε, αλλά η οικονομική κατάσταση ενός κράτους, έχει και άμεσο αντίκτυπο στα αθλητικά αποτελέσματα των μεγάλων διοργανώσεων (μόλις 2 χάλκινα ήταν η συγκομιδή των μεταλλίων για την Εθνική αποστολή στους Ολυμπιακούς, αλλά 12 κατάφερε να συγκεντρώσει η Παραολυμπιακή αποστολή –σημειώτεον κάποιοι από τους αθλητές ταξίδεψαν στο Λονδίνο χωρίς τους προπονητές/συνοδούς τους, για οικονομικούς λόγους)

Έτυχε να δω το βίντεο της αναχώρησης τους αλλά και το βίντεο της επιστροφής, θα μου πείτε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για να κρατάτε επαφή με τέτοιες αθλητικές διοργανώσεις, και πολλοί από σας δεν ξέρετε τι ξημερώνει αύριο, αλλα μη νομίζετε, δεν είστε οι μόνοι! 

Άλλο όμως η μιζέρια και η αυτολύπηση, και άλλο η αδιαφορία και η άγνοια! 

Εθνική υπερηφάνεια δεν προσφέρουν μόνον οι αρτιμελείς αθλητές, αλλά και οι αθλητές με αναπηρία που καταβάλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια ώστε να φορέσουν το εθνόσημο, και που αγωνίζονται ακόμα σκληρότερα για την διάκριση, με όλη τους την ψυχή, για το "γαμώτο" που τόσο μας έλειψε!

Αγόρια και κορίτσια της Ελληνικής Παραολυμπιακής αποστολής, εγώ προσωπικά, σας ευχαριστώ: με κάνατε υπερήφανη, σας αγαπώ πολύ… Και τώρα, καλή προετοιμασία: Ρίο, ερχόμαστε! Samba! 

(στο επόμενο, μάλλον κάποιο φωτογραφικό ποστ! Φιλιά!)