Παραολυμπιακοί μονόλογοι (α μέρος)

Εναλλακτικός τίτλος: 

Από τον Καιάδα στην Ολυμπιάδα (ή την Παραολυμπιάδα, για να είμαστε πιο ακριβείς)

Μην μπερδεύεστε, αυτή η ατάκα δεν είναι καν δική μου, ο Ίωνας την είπε, την ώρα που παρακολουθούσαμε παρέα, μέσω διαδικτύου, την τελετή λήξης της Παραολυμπιάδας του Λονδίνου, αλλά μου έδωσε το έναυσμα για αυτήν την ανάρτηση. Είναι γνωστό ότι δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ η θεωρία του Καιάδα, αλλά μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε μεταφορικά: "Από την αφάνεια, στην καταξίωση"...

Ας επιστρέψουμε όμως στο ποστ μας: την έκθεση της μπλογκερ Αρτάνις, με θέμα «Γιατί δεν αγαπώ τους Ολυμπιακούς -και προτιμώ τους Παραολυμπιακούς», που θα ολοκληρωθεί σε 2-3 μέρη…

Λοιπόν, είναι ισως παράξενο, αλλά οι πρώτοι Ολυμπιακοί που θυμάμαι, ήταν οι Ολυμπιακοί του Μόντρεαλ, το ’76…Ήμουν πολύ μικρή, μόλις 5 χρονών, αλλά θυμάμαι την Κομανέντσι, 14 χρόνων τότε, να σκίζει στην ενόργανη, όπως θυμάμαι και το μποϋκοτάζ των αγώνων από τις Αφρικανικές χώρες, λόγω…Νέας Ζηλανδίας και άπαρτχαϊντ…

Μετά, το ’80, αυτό που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά ήταν η λήξη των Ολυμπιακών της Μόσχας, με τον αρκούδο Μίσα, να κλαίει με χάρτινα δάκρυα και να σηκώνεται στα ουράνια με μπαλόνια, όπως και το μποϋκοτάζ των Αμερικανών…

Το ’84, τσαντίστηκα με το μποϋκοτάζ των Σοβιετικών και των συμμάχων τους, και το ’88, τους πρώτους συλλογικούς Ολυμπιακούς μετά από 3 Ολυμπιάδες, θυμάμαι που οι Κορεάτες είχαν πουλήσει κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής της φλόγας, και σε άλλη εταιρεία, για να βγάλουν μέρος από τα έξοδα…

Το ’92, μου κόλλησε η έναρξη με τον Ισπανό παραολυμπιακό τοξότη που άναψε τη φλόγα με το βέλος του (ήμουν ήδη τοξόβόλος η ίδια, και συγκινήθηκα :), το ’96 κέρδισε την Ολυμπιάδα η έδρα της κόκα κόλα και του CNN, και μια Αφροαμερικανή εθελόντρια αποκεφαλίστηκε μετα από βομβιστική επίθεση λευκού συμπατριώτη της- τρομοκράτη (και έγινε διάρρηξη στο σπίτι της, όταν ο άνδρας της πήγε να την αναγνωρίσει στο νεκροτομείο και να παραλάβει το πτώμα της- ελεος!), ενώ το 2000, αυτό που θυμάμαι αχνά, ήταν κάτι πρόβατα μέσα στο γήπεδο, μαζί με χλοοκοπτικά και άλογα, στην τελετή έναρξης...

Τους αγώνες του Πεκίνου το 2008, θα τους περάσω επί τροχάδην: εκτός από τα digital βήματα-πυροτεχνήματα της τελετής έναρξης, τα 24 Ελληνικά μετάλλια στην Παραολυμπιάδα ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε να θυμάται κανείς. 

Και επιστρέφω στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, και κυρίως, τους Παραολυμπιακούς της: Τους έζησα από μέσα και έχω ιδία γνώμη...

Ναι, ξέρω τι θα πείτε: Οι αγώνες της ρεμούλας, της μίζας κλπ κλπ, και άλλα τέτοια μίζερα και βαρετά σχόλια, όπου πάντα οι Έλληνες τα κάνουν όλα σκ@τ@, και όλοι οι άλλοι είναι άψογοι (τελικά έχω καταλήξει ότι αν ήμασταν κι εμείς τίποτα POM’s, θα βγάζαμε το σκασμό και δεν θα αντιδρούσαμε σε τίποτα), αλλά δεν πειράζει, εμείς είμαστε Έλληνες και φωνάζουμε (γκαρίζουμε) λίγο παραπάνω, όταν εξασκούμε το αγαπημένο μας άθλημα: την σύγκριση με τους άλλους λαούς

Έλεγα λοιπόν, ότι τους αγώνες της Αθήνας, τους έζησα από μέσα, ως εθελόντρια της τοξοβολίας…Οι Ολυμπιακοί δεν με ενδιέφεραν, αλλα πήρα μέρος κι εκεί, ώστε να βοηθήσω με την εμπειρία μου από το άθλημα, όμως ειλικρινά δεν άξιζαν τον κόπο –και δεν αξίζουν γενικώς-, το μόνο καλό που βγήκε, ήταν ότι γνώρισα την καλύτερη ομάδα συνεργατών/συνεθελοντών που μπορούσα να φανταστώ ότι θα συναντούσα, πέρασα καλά, έμαθα πολλά, και με τα ίδια αυτά άτομα, δούλεψα και στους Παραολυμπιακούς...

Εκτός από ελάχιστους αθλητές, όλος αυτός ο επαγγελματισμός, μου κάθεται στο στομάχι, δεν τον αντέχω…Και η τοξοβολία δεν διαφέρει: η πρωταθλήτρια της τοξοβολίας του 2004 η Κορεάτισσα Παρκ, κατέβαινε στον στίβο σαν να πήγαινε στο γραφείο της, με ωράριο 9-5, αμίλητη, αγέλαστη, ανέκφραστη, και έτσι ήταν και όταν ανέβηκε στο βαθρο -βέβαια, κανένα μετάλλιο ποτέ δεν γράφει πάνω του το όνομα του μελλοντικού του νικητή, κι έτσι κι εκείνη, έχασε την πρωτοκαθεδρία της, όταν εμφανίστηκαν νέα ταλέντα στο χώρο, και αυτό συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα…

Μόνον που από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, για μένα τουλάχιστον, όλες αυτές οι επιδόσεις, τα ρεκόρ, οι σούπερσταρ του αθλητισμού και οι χορηγοί τους, οι αμοιβές τους, με αφήνουν πια εντελώς αδιάφορη, και λυπάμαι, δεν μπορω να βάλω καμία Σανγκ Χιουν Παρκ δίπλα στην Άννα Τζήκα, ή τον Matt Stutzman, τον Jeff Fabry, ή τον John Cavanagh…Την Άννα, καθώς και τους δυο τελευταίους τους είχα γνωρίσει και προσωπικά, στην Αθήνα, και ναι, πριν να είναι άριστοι τοξότες, ήταν Άνθρωποι, με το Α κεφαλαίο… Όπως και οι περισσότεροι αθλητές των Παραολυμπιακών…

Ως φυσικό επόμενο, μετά τους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, «κόλλησα» για τα καλά, οι Ολυμπιακοί δεν μου έκαναν καμία εντύπωση, από Πεκίνο και Λονδίνο δεν θυμάμαι τίποτα, και νομίζω ότι και το ελάχιστο που ασχολήθηκα, μέχρι να αρχίσουν οι «πραγματικοί» αγώνες – οι Παραολυμπιακοί- παραήταν! 

Αμφιβάλλω να με νοιάξει τι θα γίνει στο Ρίο, θα δω κλασικά την έναρξη και τη λήξη, και θα τελειώσει η υπόθεση, ώσπου να ξεκινήσει το πραγματικό πανηγύρι, σκέφτομαι μάλιστα να δηλώσω εθελόντρια, μαζί με τα κορίτσια μου, που ενδιαφέρονται να πάνε κι αυτές να βοηθήσουν…

Πήρα μέρος και σε άλλες αθλητικές διοργανώσεις, μετά από τους Παραολυμπιακούς: Στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυμναστικής στο Βόλο, ήμουν εκεί, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ιστιοπλοΐας για αθλητές με αναπηρία, ήμουν επίσης εκεί.

Στο παγκόσμιο πρωταθλημα στίβου της IPC, στο Christchurch τον Γενάρη του 2011( ένα μήνα πριν τον καταστροφικό σεισμό του Φεβρουαρίου), κάναμε οτιδήποτε μπορούσαμε ωστε να εξυπηρετήσουμε τους αθλητές μας: Τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά, πήραν μέρος και στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου, αγωνίστηκαν καθαρά, πάλεψαν και διέπρεψαν...

Το μέλλον κρίνεται λαμπρό, τουλάχιστον από την πλευρά νέων αθλητικών ταλέντων: Νέα παιδιά μπαίνουν στον Παραολυμπιακό αθλητισμό, και νέα σπορ αναπτύσσονται, όπως η ξιφασκία και το ράγκμπυ, αλλά ειλικρινά, αυτό που εύχομαι, είναι να καταργηθούν σιγά-σιγά οι Ολυμπιακοί της ντόπας και να αντικατασταθούν από τους Παραολυμπιακούς, με την προϋπόθεση οτι θα είναι καθαροί και ανταγωνιστικοί, αν και σε αυτούς ακόμα, τα κρούσματα ντόπινγκ αυξάνονται και αμαυρώνουν την αξία των αγώνων...

Το γεγονός όμως παραμένει: οι Παραολυμπιακοί αθλητές είναι καλύτεροι αθλητές από τους αρτιμελείς, ακριβώς επειδή έχουν μάθει να αγωνίζονται όχι μόνον κατά των αντιπάλων τους στον αθλητικό στίβο, αλλά και στον στίβο της ζωής, ενάντια στις προκαταλήψεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω της αναπηρίας τους... 

(Συνέχεια στο επόμενο)