Για το Μαράκι/ MariaTweety85

Η Μαρία Δημητρίου είναι ένα γλυκύτατο κορίτσι από την γειτονική μας Κύπρο. Μόλις στα 15 της χρόνια και με αρκετή καθυστέρηση (δυστυχώς για αυτήν) οι γιατροί διέγνωσαν μια πολύ σπάνια εκφυλιστική ασθένεια με την ονομασία σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Bechet. Το σύνδρομο αυτό προσβάλει ολόκληρο των οργανισμό και τα όργανα του.

 Η περίπτωση της Μαρίας, λόγω αργής διάγνωσης των γιατρών έλαχε να είναι από τις χειρότερες αφού στο διάστημα αυτό η νόσος πρόλαβε να χτυπήσει όλον τον οργανισμό της με αποτέλεσμα να πάσχει αυτή την στιγμή από ΡΕΥΜΑΤΟΕΙΔΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ, ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ, ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, ΑΝΑΙΜΙΑ, CHRON’S DESEASE, Απώλεια όρασης από το αριστερό μάτι και μερική από το δεξί, μερική απώλεια ακοής, γεύσης και οσμής, υδρονέφρωση, όγκους στον εγκέφαλο και στο στομάχι και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Ακούγεται εξωπραγματικό; Δυστυχώς για την Μαρία είναι μια σκληρή πραγματικότητα που τη βιώνει εδώ και 10 χρόνια ... Έχει υποβληθεί σε ατελείωτα χειρουργεία σε Κύπρο, Ισραήλ, Γερμανία και άλλες χώρες. Αρχικά με τη βοήθεια του Κυπριακού κράτους και του υπουργού υγείας, όμως επειδή μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν είχαν το επιθυμητό-αίσιο αποτέλεσμα όλοι την ξεχάσανε και πάψανε να ασχολούνται με μια “τελειωμένη” και “ζημιογόνο” για αυτούς περίπτωση.

Όμως ξέχασαν πως η Μαρία είναι ένα κορίτσι 25 χρόνων, που μέσα σε όλο αυτό το Γολγοθά που βιώνει ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ…

 Ένας άνθρωπος που έχει τέτοια δύναμη ψυχής που για όποιον θελήσει να τη γνωρίσει λίγο καλύτερα και να μιλήσει μαζί της όπως έκανα κι εγώ έχει να μοιραστεί ένα απόσταγμα,σοφίας και δύναμης, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα θέλησης για ζωή και αγάπης για όποιον θελήσει να πιστέψει την τραγική της ιστορία και να της προσφέρει έστω ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα η μια προσευχή…

Η Μαρία είναι πολύ περήφανη για να μιλήσει η ίδια για όλα αυτά, και δε ζητά οίκτο, μόνο πίστη και αγάπη. Κατάφερε μέσα από όλες αυτές τις αντιξοότητες να πάρει πτυχίο στην ψυχολογία! και παρ’ ότι τα φάρμακα, οι θεραπείες και ο πόνος που βιώνει την έχουν εξασθενίσει, προσπαθεί ακόμα και ελπίζει…

Για όποιον από εσάς ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τη Μαρία, να επικοινωνήσει μαζί της ή να της στείλει μια ευχή, υπάρχει το παρακάτω blog:
http://mariatweety.blogspot.com
Επίσης το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της mariademetriou@ymail.com
ενω υπάρχει ιστοσελίδα στο facebook για τη συναυλία που δόθηκε για αυτήν με τίτλο “Μια βραδιά για τη Μαρία” και τέλος, για όποιον θελήσει να προσφέρει μια βοήθεια γι αυτήν υπάρχει ο παρακάτω λογαριασμός τραπέζης Τράπεζα Κύπρου (demetriou maria) Δημητρίου Μαρία CY65 0020 0107 0000 0000 0213 6300 (IBAN) ή στο BCYPCY2N(swift)

Η Μαρία γράφει στο ιστολόγιό της “Το παλεύω μέχρι που παλεύεται και όσο μπορώ”(λινκ).
Ζητά μια ελάχιστη ποιότητα ζωής, μια ελπίδα. Σκέφτεται και αυτούς που ίσως αφήσει πίσω, τη μητέρα της, τα αδέλφια της…
Στο προφίλ του γκρουπ υποστήριξης της Μαρίας στο FB(link), υπάρχει και προσωπικό της σημείωμα, που -εφόσον έχετε κι εσείς προφιλ στο FB- μπορείτε να το διαβάσετε στο παρακάτω λινκ: 
https://www.facebook.com/notes/387455161312471

Επίσης, μπορείτε να δείτε και τις προηγούμενες αναρτήσεις στο μπλογκ Αρτάνις:
http://artanis71.blogspot.co.nz/2010/11/tweety.html
Και τις πιο πρόσφατες στον Τρυποκάρυδο
http://trupokarudos.com/?p=8748
http://trupokarudos.com/?p=8778
(Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου, προέρχεται από την παλαιότερη ανάρτηση του http://arahova.wordpress.com/), στο παρακάτω λινκ)

Σας ευχαριστώ πολύ, όλους,
Φιλιά, Αρτάνις

Read More

Οι θάλασσες του Ουέλλινγκτον

Το ποστ αυτό θα είναι φωτογραφικό, και το εχω υποσχεθεί εδώ και μέρες, στη φίλη Μαρία Βερυβάκη από τα Χανιά της Κρήτης...Οι περιγραφές θα είναι λιτές και σύντομες, επειδή οι φωτό είναι πολλές, και η ανάρτηση προβλέπεται τεραστίων διαστάσεων, και υπόσχομαι να επιστρέψω σύντομα, με παρόμοιο ποστ, αρκεί να φτιάξει ο καιρός (επειδή μας έχει πρήξει στις βροχές...)

Φ1-2: Στην Evans bay...

Φ3-4: Στο ακρωτήριο Halswell, με τον φάρο και τη θέα προς το λιμάνι του Wellington

Φ5-6: Στη Scorching bay, και ενώ το φέρρυ (μάλλον το Kaitaki) που περνάει τα στενά Κούκ,  της εταιρείας Interslander, πλέει προς το λιμάνι...

Φ7:  Στην ακτή Karaka, την ώρα που ένα kotare (Halkyon Sancta- αλκυόνη) λιάζεται, παρέα(;) με έναν γλάρο karoro (Larus Dominicanus)

Φ8: Η ξύλινη προκυμαία στην ακτή Seatoun... 

Φ9-12: Στη Lyall Bay, ενώ έρχεται το δειλινό...

Φ13-14: Στο πετρώδες και ανεμοδαρμένο ακρωτήριο Moa, που έχει και πολλές paua (halliotis Iris)...Το συγκεκριμένο κοχύλι στην κάτω φωτό, το πήρα :)

Φ15: Στην ακτή Tarakena...Η κατασκευή πάνω στο λόφο, είναι το μνημείο Ατατούρκ (μεγάλη ιστορία, τεσπά, το '84 ζήτησαν οι Αυστραλοί να μετονομαστεί η ακτή Ari Burnu στην χερσόνησο της Καλλίπολης σε ακτή Anzac, και οι Τούρκοι δέχτηκαν, και σε αντάλλαγμα στήθηκαν μνημεία προς τιμήν του Ατατούρκ στην Κανμπέρρα και στο Ουέλλινγκτον...)

Φ16- 21: Στην ακτή Makara, κοντά στο Ουέλλιγκτον, και λίγο πιο κάτω από το ομώνυμο χωριό, μια Κυριακή με κακοκαιρία...Στην 4η φωτό, είναι ένα εκβρασμένο νεκρό ψάρι Diodon nicthemerus, το οποίο είναι δηλητηριώδες (τα κόκκαλά του, το δέρμα του και τα εσωτερικά του όργανα, περιέχουν τετραδοτοξίνη -TTX)

Φ22-29: Στο Petone, απέναντι από το Wellington, δίπλα στο Lower Hutt...Στην πρότελευταία φωτό, η θέα προς το Wellington (ανάμεσα στις πετονιές των ψαράδων), από την προκυμαία στην παραλία, και στην τελευταία, μια παράξενη ψαριά: ένας 11ποδος Coscinasterias calamaria, εντόπισε το δόλωμα και πιάστηκε εκείνος στο αγκίστρι...Τον ξεψάρωσαν και τον έριξαν πάλι στη θάλασσα... 

Read More

Sweet Sixteen, με τούρτα "Ουράνιο Τόξο"

Ιούνιος μήνας, και οι κόρες μου έχουν τα γενέθλιά τους: Κλείσαμε τα 16! (πωπω πώς περνάνε τα χρόνια...), έβαλαν σκοπό λοιπόν, να φτιάξουν μια τούρτα- ουράνιο τόξο, ολομόναχες, και 2 βδομάδες τώρα,  ψωνίζανε τα υλικά (μέχρι και στο Spotlight -κατάστημα με οικιακό εξοπλισμό, υφάσματα κλπ-τις πήγαμε, που έχει και τμήμα ζαχαροπλαστικής!). Τα αγοράσανε λοιπόν, και να η συνταγή, στην οποία για λόγους ευκολίας (τρόπος του λέγειν), χρησιμοποιήσανε έτοιμο μείγμα για κέικ βανίλιας, εσείς μπορείτε να φτιάξετε τη κλασική συνταγή κέικ που προτιμάτε, να προσθέσετε τα χρώματα ζαχαροπλαστικής, και συνεχίζετε από 'κει...

Υλικά για τούρτα -ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

2 κουτιά έτοιμο μείγμα κέικ βανίλια (ή ετοιμάζετε την κλασική συνταγή που φτιάχνετε σπίτι, σε 2πλή δόση)

2 φακελάκια έτοιμη κρέμα ζαχαροπλαστικής (μπορείτε να βάλετε όποια κρέμα σας αρέσει, ή μαρμελάδα κλπ)

Γάλα (όσο χρειάζονται οι οδηγίες στα κουτιά του κέικ και της κρέμας)

χρώματα ζαχαροπλαστικής

πολύχρωμες καραμελίτσες-κουφέτα m&m's

2 πακέτα Ζαχαρόπαστα (εμείς πήραμε 1 πακέτο σε τυρκουάζ χρώμα και δεν μας έφτασε, οπότε είναι καλύτερα να πάρετε 2 πακέτα εσεις, διαφορετικά μπορείτε να την φτιάξετε και μόνοι σας)

Υγρή καραμέλα σε σωληνάριο( με γεύση λευκής σοκολάτας, για τη διακόσμηση της τούρτας)

Ζάχαρη άχνη, για το άνοιγμα της ζαχαρόπαστας σε φύλλο

Βούτυρο για το άλλειμμα

Τα κορίτσια ετοίμασαν  το μείγμα του κέικ, όπως έγραφαν τα κουτιά (έπρεπε να χρησιμοποιήσουν 3 ασπράδια αυγών σε κάθε δόση, οπότε διαχώρησαν τους κρόκους...Εσείς μπορείτε να κάνετε την κλασική συνταγή για κέικ βανίλιας, και να μην πάρετε έτοιμο μείγμα κέικ, όπως οι κόρες μου...

Το μείγμα έτοιμο να χωριστεί σε μπολάκια, για να προστεθούν και να ανακατευτούν τα χρώματα της ζαχαροπλαστικής...Φτιάξανε και τις 2 δόσεις μείγματος για κέικ, και λόγω κακού υπολογισμού, δεν έφτασε για 7 χρώματα, αλλά για 6, έχετε το νου σας να μην κάνετε λάθος κι εσείς!

Και ο χρωματο-ανάμειξη αρχίζει...Χρησιμοποιήσαμε 2 ίδια μικρά στρόγγυλα ταψάκια, οπότε ψήναμε και ανακατεύαμε ταυτόχρονα ...Κάθε στρώση δεν χρειάστηκε παραπάνω από 20' στους 180c, ο χρόνος ψησίματος διαφέρει από φούρνο σε φούρνο, γι' αυτό μην ξεχνάτε να το ελέγχετε συχνά, ώστε να μην καούν...

Οι μικρές επί το έργον (εγώ δεν ανακατεύτηκα καθόλου, παρά μόνο στο άνοιγμα της ζαχαρόπαστας σε φύλλο, και αυτό επειδή δεν μας έφτασε το ένα πακέτο)

Οι 6 στρώσεις έτοιμες για τη σύνθεση της τούρτας ( η φωτό είναι κάπως σκοτεινή, στραβή κλπ , για το φωτισμό φταίει που οι μικρές τραβούσαν χωρίς φλας...Αλλά δεν πειράζει, νόημα βγαίνει :) Το ποτήρι με τα μυρωδικά και η κούπα του καφέ (μου) είναιμέρος της ευρύτερης διακόσμησης...Κάντε πώς δεν τα είδατε...

Κάποιες από τις βάσεις χρειάστηκε να "ισιωθούν", με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, και ανάμεσα στο κάθε κέικ περάσανε μια στρώση κρέμα ζαχαροπλαστικής, που οι μικρές είχαν ετοιμάσει εντωμεταξύ, σύμφωνα με τις οδηγίες στο πίσω μέρος των φακέλων. Μετά γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις άκρες των κέικ, και πέρασαν και μια στρώση με κρέμα, την επιφάνεια του τελευταίου κέικ, για να καθήσει και να κολλήσει η τυρκουάζ ζαχαρόπαστα...Την βάλανε για μια ωρίτσα στο ψυγείο, πριν συνεχίσουν με τα υπόλοιπα...

Επειδή λοιπόν το ένα πακέτο που πήρανε για τη συνταγή,  τους  έβγαινε "τσουρούτικο" να το ανοίξουν και να το στρώσουν από πάνω, επιστρατεύσανε τη μαμά! Αποφασίσαμε λοιπόν, κατόπιν οικογενειακού συμβουλίου, αντί να στείλουμε τον Ίωνα να μας αγοράσει κι άλλο πακέτο ζαχαρόπαστα, να ανοίξουμε το φύλλο και να κόψουμε ένα στρογγυλό καπάκι με το οποίο καλύψαμε το πάνω μέρος της τούρτας, και την υπόλοιπη ζαχαρόμαζα να την ξανανοίξουμε σε λωρίδα, και να καλύψουμε και τα πλαινά... Όπερ και εγένετο!

Μετά με τον κορνέ, θα φτιάχνανε ροζέτες από σαντιγί, ακριβώς πάνω στις ενώσεις, ώστε να μην φαίνονται, γράψανε τα "Χρόνια τους Πολλά", ζωγραφήσανε λουλουδάκια και διακοσμήσανε με m&m's, και ήταν έτοιμη να ανάψουμε τα κεράκια τους, να τους ευχηθούμε, και να την κόψουμε!

Έτοιμη λοιπόν (στα κανονικά της χρώματα), την ανάψαμε, τους τραγουδήσαμε και τραβήξαμε άπειρες φωτό (και βίντεο) και επήλθε η πολυαναμενόμενη σφαγή!

6 στρώσεις λοιπόν, 4 ώρες προετοιμασίας ( λόγω απειρίας) για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, και μια κουζίνα αγνώριστη, αλλά χαλάλι ο κόπος τους: Η τούρτα ήταν φανταστική! Βέβαια μου είπαν οτι  μετά από καναδυο χρόνια θα ξαναφτιάξουν τέτοια τούρτα, επειδή ...κουράστηκαν...

Χρόνια τους και χρόνια μας πολλά, να τις χαιρόμαστε και να μας χαίρονται, κι εσείς καλά να περνάτε, καλό καλοκαίρι να έχετε (κι εμείς καλό χειμώνα), σας φιλώ

Αρτάνις

Read More

Φρούτα της ΝΖ

Αποφάσισα για το σημερινό ποστ, να φωτογραφίσω τα φρούτα που συνήθως αγοράζω για το σπίτι, συμπεριλαμβανομένων, εκτός από τα πολύ κοινά και άμεσα αναγνωρίσιμα (μήλα, πορτοκάλια, μανταρίνια, ακτινίδια κλπ), και διάφορα άλλα φρούτα, τα οποία δεν μπορούν να βρεθούν (-εύκολα-) στην Ελλάδα, αλλά που ωστόσο καλλιεργούνται κατά κόρον στη ΝΖ και είναι κοινά στα ΝΖηλανδικά μάρκετ...

Ανάμεσα λοιπόν στα φρούτα που μου αρέσει να αγοράζω, υπάρχουν φυσικά, τα ακτινίδια (kiwi), τα (περίεργα) αχλάδια, αλλά και τα feijoa, τα tamarillo, τα φρούτα του πάθους, και το kiwano, ένα φρούτο που έρχεται από την έρημο Καλαχαρι, και που για τις ανάγκες της φρουτοσαλάτας (και της φωτογράφισης) δοκίμασα για πρώτη φορά...

(Για τη σαλάτα αυτή χρησιμοποίησα όλα τα φρούτα της πρώτης φωτό, εκτός από το καρπούζι, το οποίο το έφαγαν οι κόρες μου, που γενικώς είναι πολύ δύσκολες με όλα τα φρούτα και λαχανικά...)

     

Το κίτρινο ακτινίδιο (golden kiwifruit- Actinidia chinensis) είναι υβριδικό είδος του απλού ακτινίδιου (Actinidia deliciosa) και βασικά προέρχεται από την Κινεζική ποικιλία "hong yang".

Η γεύση του κίτρινου ακτινίδιου είναι πιο γλυκιά και λιγότερο όξινη από το απλό ακτινίδιο, και ο πιο κοινός τρόπος καθαρισμού του είναι ο εξής: κόβουμε το ακτινίδιο στη μέση, και βγάζουμε τη σάρκα (που χαράζουμε κυκλικά διαχωρίζοντάς την από τη φλούδα) με τη βοήθεια ενός μικρού κουταλιού...

Το σύστημα αυτό χρησιμοποίησα με σχεδόν όλα τα φρούτα της σαλάτας αυτής :)

  

Τα φρούτα του πάθους, είναι το ακριβότερο φρούτο από οσα αγόρασα, έκανε σχεδόν 20$ το κιλό... Αν μάλιστα σκεφτούμε οτι όλη κι όλη η σάρκα του είναι μια κουταλιά, ε τότε και τα δυο φρούτα που αγόρασα, πολλά ήταν...

Το φρούτο αυτό προέρχεται από ένα αναρριχητικό λουλούδι, την πασιφλόρα (passiflora edulis), το οποίο κατάγεται από την Νότιο Αμερική και πλέον καλλιεργείται σε πολλές χώρες παγκοσμίως, και διαφέρει από την κίτρινη (και μεγαλύτερη ποικιλία του) τόσο στην γεύση όσο και την εμφάνιση. Η γεύση του είναι υπόξινη προς γλυκιά, και θυμίζει λίγο και τον ανανά...

Τα σπόρια ίσως είναι ενοχλητικά ενώ το τρώτε (συμφέρει με το κουτάλι, αλλά θέλει καλό μαχαίρι για να κοπεί στη μέση, και αρκετή προσοχή) όμως περιέχει ασκορβικό οξύ και πολλές άλλες βιταμίνες και κάνει καλό στη λειτουργεία της καρδιάς...

Το πράσινο κοινό ακτινίδιο (Actinidia deliciosa) εισήχθη στη ΝΖ το 1906, από μια ΝΖηλανδή δασκάλα η οποία επισκεπτόταν ιεραποστολικά σχολεία στη νότια Κίνα, το δοκίμασε και το πρότεινε ως καλλιέργεια, σε συγγενικό της πρόσωπο. Η καλλιέργεια πέτυχε, και 4 χρόνια μετά, έγινε η πρώτη συγκομιδή φρούτων.  

Το πιο κοινό του Κινέζικο όνομα, ήταν (σε μετάφραση) το "ροδάκινο του μακάκου", επειδή προφανώς οι μακάκοι πίθηκοι το προτιμούσαν ως τροφή, οπότε οι άνθρωποι που τους παρατηρούσαν αποφάσισαν να το δοκιμάσουν και έκτοτε το καθιέρωσαν. Αρχικά ήταν γνωστό στη ΝΖ με το όνομα "Chinese gooseberry", αργότερα ονομάστηκε "mellonette", και το 1962 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το όνομα "kiwifruit", εμπνευσμένο από το πουλί kiwi, το οποίο αποτελεί ένα από τα εθνικά σύμβολα της ΝΖ...

Το feijoa (Acca sellowiana) είναι ένα φυτό που προέρχεται από τη Νότια Αμερική και οφείλει το όνομά του σε έναν Πορτογαλικής καταγωγής βοτανολόγο, τον João da Silva (Barbosa) Feijó,  ο οποίος γεννήθηκε στη Βραζιλία. 

Τα δέντρα feijoa  χρησιμοποιούνται και σαν καλλωπιστικά φυτά κήπου και τα φρούτα τους είναι σχετικά ξινά, πολύ δροσερά και ευχάριστα στη γεύση, αρωματικά και ζουμερά, και αφήνουν επίγευση μπανάνας/ανανά, όταν είναι ώριμα...Για να τα καθαρίσουμε, αρκεί να τα κόψουμε στη μέση και να βγάλουμε τη σάρκα του φρούτου με τη βοήθεια ενός μικρού κουταλιού...

 

Η σαλάτα σε πρώτο στάδιο, μόνον με τα φρούτα που πάθους, τα ακτινίδια και το feijoa... 

Το κόκκινο tamarillo (Solanum betaceum), κατάγεται από την περιοχή των Άνδεων και ανήκει στην οικογένεια των Σολανιδών, όπως η ντομάτα. η μελιτζάνα, η πατάτα κλπ...
Το όνομα  tamarillo χρησιμοποιήθηκε αρχικά στη ΝΖ, από το συνδυασμό της λέξης tomato και της Ισπανικής amarillo (κίτρινο), μιας και υπάρχει και κίτρινη ποικιλία (την οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω αυτή τη φορά στο μάρκετ). 

Το φρούτο μοιάζει ακριβώς με ντοματάκι, όμως το φλούδι δεν τρώγεται, αλλά μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί με τη βοήθεια ενός κουταλιού...Η υφή του είναι σχετικά γλοιώδης αλλά σταθερή (δεν διαλύεται), τα σπόρια είναι μεγαλύτερα από αυτά της ντομάτας, και τα κόκκινα φρούτα είναι  πιο όξινα και έχουν επίγευση ανώριμης ντομάτας, ενώ τα κίτρινα είναι σαφώς πιο γλυκά...Εμένα μου αρέσουν και τα 2 είδη :)

 

Το αχλάδι nashi (Pyrus pyrifolia), προέρχεται από την ανατολική Ασία...Εξωτερικά μοιάζει με μήλο, αλλά πραγματικά πρόκειται για ένα μεγάλο στρογγυλό αχλάδι, και δεν υπάρχει περίπτωση να έχει προκύψει από διασταύρωση αχλαδιών με μηλιές...

Είναι ευαίσθητο φρούτο και έχει την τάση να μαυρίζει (και το δικό μου φαίνεται λίγο μαυρισμένο) αλλά είναι πολύ γλυκό, με λευκή, τραγανή σάρκα και στην Ιαπωνία συνηθίζεται να το χαρίζουν ή να το σερβίρουν αποκλειστικά στους καλεσμένους, ενώ το λουλούδι του δέντρου συμβολίζει την άφιξη της άνοιξης... 

Τα τελευταία 2 χρόνια καλλιεργείται συστηματικά και στην Κύπρο μας...

 

To αχλάδι Buerré Bosc οφείλει το όνομά του στον Γάλλο βοτανολόγο και διευθυντή του Βοτανικού κήπου του Παρισιού, αλλά σχετικά με την καταγωγή του, αυτή προέρχεται είτε από ένα πολύ γηρασμένο δέντρο που βρέθηκε να καρποφορεί κάπου στο Βέλγιο το 1807 (και ο συγκεκριμένος βοτανολόγος κατάφερε να συλλέξει σπόρους και να τους κάνει να βλαστήσουν/ καρποφορήσουν) είτε υπήρχε μια ανώνυμη ποικιλία αχλαδιού στην Γαλλική πόλη d'Appremont, η οποία ανακαλύφθηκε/αναγνωρίστηκε ως  Buerré  d'Appremont , περί το 1830.

 Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για ένα  πολύ ωραίο φρούτο, με βουτυράτη γεύση και σφιχτή λευκή σάρκα, που μαλακώνει και γίνεται υποκίτρινη όταν το αχλάδι ωριμάσει τελείως...

Και για το τέλος άφησα το μυστηριώδες kiwano (Cucumis metuliferus), που κατάγεται από την Αφρική και ειδικότερα από τις χώρες γύρω από την έρημο Kalahari...Ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια του αγγουριού και του πεπονιού, και ονομάζεται επίσης "πεπόνι με κέρατα")...

Υπάρχει ένα ζήτημα με τον τρόπο και την εποχή που συλλέγεται: Αν συλλεχθεί πράσινο, και αφεθεί να ωριμάσει (να γίνει κίτρινο εξωτερικά), η γεύση του θυμίζει κάτι μεταξύ  αγγουριού και ακτινίδιου, αν όμως συλλεγεί ώριμο (κατακίτρινο), τοτε η γεύση του είναι κάτι ανάμεσα σε πεπόνι και μπανάνα...

Λοιπόν -για εμπορικούς λόγους- στη ΝΖ τα φρούτα αυτά προτιμάται να συλλέγονται πράσινα, και αφήνονται να ωριμάσουν στα ράφια των μάρκετ, (ενώ πχ αν το έσπερνα η ίδια στον κήπο μου, θα είχα την δυνατότητα να το μαζέψω στην ώρα του, ώστε να είναι γλυκό κι ωραίο), οπότε η αγορά του στέφθηκε από απόλυτη απογοήτευση: Η υφή ήταν εντελώς γλοιώδης και έμοιαζε με σαλούφα μαζί με τα πλοκάμια και τα αυγά της, και  η γεύση του έμοιαζε επίσης με της σαλούφας (μαζί με τα πλοκάμια της και τα αυγά της)...Αν ήμουν καρέτα-καρέτα δεν θα καταλάβαινα τη διαφορά...

Αν όμως ήταν φυσιολογικά ωριμασμένο, γλιτσιασμένο ή όχι, θα είχε τουλάχιστον, ωραία γεύση...

 

Η σαλάτα μου έτοιμη και ωραία, με το kiwano από πάνω, για ντεκόρ (επειδή δεν τρωγόταν με τίποτα). Τα πιτσιρίκια φάγανε το Αυστραλέζικο καρπούζι και ο Ίωνας "έκλεψε" όλες τις μπανάνες, το Μεξικάνικο μάνγκο, τα αχλάδια και τα κίτρινα ακτινίδια, οπότε σε μένα έμειναν όλα τα υπόλοιπα ωραιότατα φρουτάκια, τα οποία και τίμησα δεόντως... 

 

Όλες οι πληροφορίες που αφορούν κυρίως την προέλευση των φρούτων ,προέρχονται από το νετ (την ξεσκόνισα την wiki), ελπίζω να πήρατε μια γεύση από τα (πιο ιδιαίτερα) φρούτα της ΝΖηλανδικής αγοράς, σκέφτομαι πολύ σύντομα θα κάνω μια αντίστοιχη ανάρτηση με τα πιο περίεργα λαχανικά...

Καλά να περνάτε, καλημέρα καλησπέρα κλπ, από Wellington NZ...

Read More