Από το Haast, στους καταρράκτες του Thunder Creek

Και μετά από ένα διάλειμμα με φωτό από το σύνολο του ταξιδιού στη Δυτική ακτή και τα Φιορδ (εντάξει, αυτά τα τελευταία δεν σας τα έχω δείξει ακόμα :), συνεχίζω με τα ταξιδιωτικά ποστ από τις περιοχές που επισκεφτήκαμε...

Επίσης να σας επιστήσω ένα ζήτημα που έχει προκύψει εδώ και λίγο καιρό με το μπλογκ: Εκτός από το οτι το "Αρτάνις" συμπλήρωσε ήδη 4 χρόνια αναρτήσεων, και εν ολίγοις είχαμε γενέθλια στις 25/1, φαίνεται οτι ο Blogger το έχει βάλει σκοπό να "με εκμεταλλευτεί" και για αυτό τον λόγο κάθε φορά που πατάτε ένα οποιοδήποτε λίνκ στο μπλογκ, ανοίγει σε διάφορες άλλες ιστοσελίδες παιχνιδιών/υπηρεσιών downloading κλπ, παρόλο που εγώ έχω προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσω το μπλογκ καθαρό από τέτοιου είδους εκμετάλλευση...

Ο μέγας χακεράς Ίωνας έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να βρει την ρίζα του κακού (υπο μορφή σκριπτ, θεωρώντας οτι ίσως κάποιος έχει παρεισφρήσει στον κώδικα, αλλά δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει κάτι περίεργο, οπότε πλέον θεωρούμε οτι είναι ζήτημα του Blogger, και όχι του μπλογκ...Το μόνο που δεν έχω δοκιμάσει ακόμα, και επιφυλάσσομαι να το δοκιμάσω, είναι να αφαιρέσω όλα τα λινκ από το μπλογκ, οπότε αν δείτε καμιά μέρα την σελίδα του Αρτάνις μόνον με το τρέχον ποστ, χωρίς ετικέτες/αρχείο και λοιπά λινκ, μην ανησυχήσετε, πρόκειται για το τελευταίο τέχνασμα στο οποίο μου μένει να καταφύγω, ώστε να απαλλαγώ από τις ενοχλητικές διαφημίσεις...

Πρωινό στο Haast, τον μικρό οικισμό κοντά στον ομώνυμο ποταμό...Εδώ ακούσαμε για πρώτη φορά στη ΝΖ, βατράχια να κοάζουν, από τον μικρό νερόλακο στον περίβολο του μοτέλ μας...Με τόσα sandflies τριγύρω να μας ρουφάνε το αίμα, πολύ τα εκτιμήσαμε -για ακόμα μια φορά- τα βατραχάκια...

Το βουνό Alba, στεφανωμένο από Altocumulus Lenticularis , καθοδόν προς την παραλία του Haast...

Χωματόδρομος και μοναξιά...Μόνον ακόμα μία οικογένεια βρισκόταν εκεί κοντά, που κάνανε διακοπές με την νοικιασμένη τροχοβίλα τους, οι λιγοστοί τουρίστες της περιοχής, -που εκτείνεται σε έκταση 2.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων (και αριθμεί μόλις 300 άτομα)-, απλώς προσπερνάνε αυτήν την όμορφη παραλία...

Το βουνό Άλμπα όπως το φωτογραφήσαμε από την παραλία, με τους ωραίους φακοειδείς σχηματισμούς των σύννεφων κρεμασμένους στην κορυφή του...

Ένας κορμός από τους αναρίθμητους που είχαν ξεβραστεί στην παραλία...Από μακριά μας φάνηκε σαν φώκια που είχε βγει στην άμμο, και το φωτογραφήσαμε από διάφορες γωνίες, κι ενώ είχε βγει και ο ήλιος και μας έκανε την χάρη να αστράψει για λίγο η μέρα, -για λίγο όμως, επειδή ως γνωστόν, ο καλός καιρός δεν είναι ακριβώς το φόρτε της ΝΖ, ακόμα και την καλοκαιρινή περίοδο, και ειδικά στην Δυτική ακτή και την Fjordland...

Στο δρόμο από Haast προς Makarora, στην βόρεια άκρη της λίμνης Wanaka, όπου θα κατευθυνόμασταν μετά, προκειμένου να περάσουμε από τις λίμνες και το Queenstown, ωστε να πάρουμε τον δρόμο προς τα φιορδ... Ερημιά, και ένας από τους πολλούς καταρράχτες που συναντήσαμε στον δρόμο μας (μαζί με εκατοντάδες προειδοποιητικές ταμπέλες του δηλητηρίου 1080, αλλά επειδή έχω ξανα-αναφέρει/δημοσιεύσει σχετικές φωτό, λινκ και λοιπά, και κινδυνεύω να γίνω γραφική, δεν θα ποστάρω τίποτα σχετικό σε αυτό το ποστ...Ίσως στο επόμενο να έχω μια-δυο...)

Ο Haast, στο ύψος του Myrtle Creek...Εννοείται οτι πηδήξαμε περιφράξεις, αγνοήσαμε ταμπέλες, απαγορεύσεις και λοιπές ΝΖηλανδικές ιδιοκτησιακές νευρώσεις, και φτάσαμε στην κοίτη, μερικά μέτρα κάτω από το δρόμο...Υπέροχα, απλά υπέροχα, κι ας είχε και συννεφιά...Εννοείται όμως πως με τόσο 1080 ριγμένο τριγύρω, δεν αγγίξαμε τίποτα α-πο-λυ-τως! (Τις πέτρες τις βρήκα εκεί, οι Μαορί συνηθίζουν να στήνουν τέτοια "σήματα", σε διάφορες περιοχές, και απλά τις φωτογράφισα)

Νερό "γυαλί"... Εγώ πάντως κρατάω μόνον την εικόνα, και αφήνω τα υπόλοιπα...
Μαγικό τοπίο, χωρίς άλλα λόγια...

Στο δρόμο προς τους καταρράκτες Fantail (το όνομά τους το πήρανε από ένα όμορφο μικρό πουλί που ανοίγει την ουρά του σαν βεντάλια- πατήστε το όνομα του πουλιού στο ποστ, να δείτε σε λινκ την φωτό του), και όντως η περιοχή έχει πάρα πολλά, όπως και ολόκληρη η χώρα, και εγώ προσωπικά τα αγαπάω πολύ, επειδή είναι μικρά, πανέμορφα και πολύ θαρραλέα: τα ενοχλεί ο θόρυβος, δεν διστάζουν να πλησιάσουν τους ενοχλητικούς ανθρώπους για να να τους "προγκήξουν" και δυστυχώς στη ΝΖ -όπου ζουν 10 είδη- έχουν και πολύ μεγάλη θνησιμότητα, κυρίως λόγω των σκληρών καιρικών συνθηκών...

ΝΖηλανδικές φτέρες και άλλα φυτά, στο μονοπάτι που οδηγεί στην κοίτη του ποταμού και τους καταρράκτες...

Και η απίθανη έκπληξη της μέρας : Ένα Tui, σε ένα κλαδί πάνω από τα κεφάλια μας! Πρώτη φορά βλέπαμε στη ΝΖ, εκτός από ένα βιαστικό πέταγμα που είχαμε προλάβει να δούμε στις προπερσυνές διακοπές μας, στο Βόρειο νησί, όταν είχαμε επισκεφτεί και την κοιλάδα Waimangu...

Και οι καταρράχτες Fantail, από σχετική απόσταση (είπαμε, η μια μου φωτογραφική μου μηχανή πέθανε μυστηριωδώς και η άλλη έπαθε εγκεφαλικό, οπότε οι φωτό δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, γι αυτό τις διαλέγω με προσοχή, ωστε να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο καθαρές...)

Ένα από τα πιο τουριστικά σημεία στην διαδρομή προς τη λίμνη Wanaka, κατα μήκος του ποταμού Haast: Οι καταρράκτες του Thunder Creek...Βρίσκεται πολύ κοντά στο Εθνικό πάρκο του όρους Aspiring όπως και στην Makarora της λίμνης Wanaka, έχει πάρκινγκ μεγάλης δυναμικότητας, καλή σήμανση και πρόσβαση ακόμα και από άτομα με αμαξίδια, μέχρι ένα μεγάλο μέρος της 10λεπτης διαδρομής τουλάχιστον, επειδή όταν αρχίζουν οι ξύλινες σκάλες κατάβασης στην κοίτη του ποταμιού, αναγκαστικά περνάνε μόνον οι "αρτιμελείς" (μέσα σε εισαγωγικά, ε!)...

Μετά από αρκετές μέρες πάντως στις ερημιές, οπου συνηθίσαμε να μην βλέπουμε αυτοκίνητα σε απόστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων, μας ήρθαν κάπως ξαφνικές οι ορδές των τουριστών, που συνωστίζονταν πάνω στις στενές σκάλες και στριμώχνωνταν στις κουπαστές τους, για να φωτογραφηθούν με φόντο τον καταπληκτικό καταρράχτη των 28 μέτρων, με τον απίστευτο θόρυβο του κεραυνού...Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν υπέροχα!

Στο επόμενο, η συνέχεια του ταξιδιού, Φιλιά!