Saturday, September 11, 2010

Riccarton bush: Lorien

Eπειδή ο σεισμός μου έφερε τα πάνω- κάτω στο μπλογκ και μετά από 3 απανωτές αναρτήσεις, δεν αντέχω άλλες εικόνες καταστροφής, αποφάσισα να κάνω τη στροφή και να δείξω λίγη ομορφιά...Τα πράγματα πάνε σαφώς καλύτερα, αν και έχουμε ακόμα αρκετούς μετασεισμούς...Το κέντρο της πόλης είναι ανοιχτό πλέον, αλλά υπάρχει απαγόρευση στην ελεύθερη πρόσβαση σε πολλά κτίρια και συνοικίες του Christchurch, όπως και στα χωριά Kaiapoi, Leeston και Darfield που έχουν εκτεταμένες ζημιές...
Τις μέρες όμως αυτές που πέρασαν, είχαμε με τον Ίωνα και την επέτειο του γάμου μας, αλλά την περάσαμε στρωματσάδα μαζί με τα παιδάκια μας, στο σαλόνι στου σπιτιού, έτοιμοι να πεταχτούμε έξω σε περίπτωση ανάγκης...
Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ' αυτόν, τον άντρα της ζωής μου...

Το Λόριεν :)
Εντάξει, το Μίρκγουντ υποτίθεται πως ήταν το πάρκο Victoria, αλλά το πάρκο του Riccarton, του ομώνυμου προαστίου του Christchurch, αντιστοιχεί μόνον στο Λόριεν, για έναν πολύ απλό λόγο: Τα πανύψηλα δέντρα kahikatea της οικογένειας των ποδόκαρπων...
Τα δάση των ενδημικών ειδών των ποδόκαρπων της ΝΖ, κάλυπταν κάποτε όλη την περιοχή του Canterbury, αλλά θεωρείται οτι καταστράφηκαν από μια μεγάλη πυρκαϊά, την εποχή της αποίκισης των νησιών από τους Μαορί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν φωτιά κατά το κυνήγι των μόα , με αποτέλεσμα να μείνουν ελάχιστα διάσπαρτα μικρά τμήματα, το Riccarton bush ήταν ένα από αυτά...
(Στις φωτό, ο χώρος της εισόδου στο πάρκο και το κτίριο στο Riccarton bush -η φωτό είναι από το νετ-, που εξυπηρετεί σαν χώρος εκδηλώσεων και καφετέρια...Δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα είναι μετά το σεισμό των 7,1 Ρίχτερ, της 4ης Σεπτεμβρίου :(
Στη γλώσσα των Μαορί, το άλσος Deans Bush- όπως αλλιώς είναι γνωστό το πάρκο αυτό από το όνομα των ιδιοκτητών του- ονομάζεται Pūtaringamotu (η γη της Ηχούς)...Η περιοχή κατοικούνταν από τη φυλή Ngāi Tahu (Ngāi Tūāhuriri), που στα ελώδη εδάφη του, κυνηγούσαν πουλιά και ψάρευαν χέλια και καραβίδες του γλυκού νερού...Πρόκειται για το ένα από τα δύο αμιγή -κατά την εποχή της αποίκισης της χώρας από τους Βρετανούς- νοτιότερα διατηρημένα δάση ποδόκαρπων, το συγκεκριμένο είχε έκταση 22 εκτάρια, το άλλο, στην περιοχή του Papanui (=Μεγάλο Χωριό), αποψιλώθηκε από τους αποίκους, και καταστράφηκε, το 1850...
Τα ποδόκαρπα ανήκουν στη οικογένεια των κωνοφόρων, μετρούν 105 είδη και αποτελούσαν την βασική βλάστηση της Νότιας Γκοντβάνας, πριν από τον διαχωρισμό της σε ηπείρους...Καθώς οι ήπειροι άρχισαν να παίρνουν την τωρινή τους θέση πάνω στον πλανήτη, κάποια είδη ποδόκαρπων υιοθέτησαν πιο ξηροφυτικές συνήθειες, αλλά παρόλα αυτά τα συναντάμε κυρίως στο Νότιο ημισφαίριο καθώς και σε κάποιες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας...
(Στην φωτό, τα παγκάκια κάτω από τα δέντρα δίπλα στο ποταμάκι, και το μικρό σπιτάκι των Deans όπως διασώζεται σήμερα...)
Στην περιοχή του Pūtaringamotu, εγκαταστάθηκαν το 1842, πρώτοι από όλους και χωρίς αρχικά να διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας μιας και νοίκιαζαν τη γη από τις ντόπιες φυλές Μαορί, τα αδέλφια William και John Deans, μαζί με την σύζυγο του John, Jane...Έχτισαν το μικρό σπίτι τους και ξεκίνησαν μια φάρμα με λαχανικά και εκτροφή προβάτων, δίπλα στο δάσος, όμως παρά την υλοτόμηση αρκετών δέντρων από τους ίδιους και τη συρρίκνωσή του, σύντομα κατάλαβαν πώς το ιδιαίτερο εκείνο μέρος έπρεπε να προστατευτεί...Εισήγαγαν αρκετά Ευρωπαϊκά είδη, αλλά διατήρησαν τον μεγαλύτερο αριθμό από ποδόκαρπα, και περιόρισαν τη χρήση του δάσους στην απόλυτη αναγκαία για την διαβίωσή τους... Όταν γύρω στο 1845 η New Zealand Company εξαγόρασε μεγάλο μέρος του Canterbury από τους Μαορί, ώστε να εγκατασταθούν άποικοι προερχόμενοι από τη Μ.Βρετανία, και η απομόνωση των Deans τελείωσε, με δική τους πρωτοβουλία, το 1848, υπέγραψαν με τη New Zealand Company μια πρώτη συμφωνία προστασίας του δάσους...
(στις φωτό, η είσοδος του πάρκου, που είναι pest free, και μέσα σ' αυτό ζούνε σπάνια είδη της ΝΖηλανδικής πανίδας, όπως το περιστέρι kekeru, τα fantail, και τα πολύτιμα kiwi, και τα καταπληκτικά ριζώματα των δέντρων...)
Τα δέντρα Κahikatea (Podocarpus dacrydioides), μαζί με τα συγγενικά είδη Μatai (P. spicatus) και Τotara ( P. totara), ζούνε σε ελώδη εδάφη, όμως η συνεχής αποστράγγιση των εδαφών λόγω της αστικής και αγροτικής χρήσης της γης, τα έχει περιορίσει στη βροχερή Δυτική ακτή...Το ύψος τους μπορεί να ξεπεράσει τα 60 μέτρα και η διάμετρος του κορμού τους φτάνει το 1 1/2 μέτρο, ανάλογα με την ηλικία τους, που μπορεί να φτάσει και τα 600 χρόνια...
Στο Riccarton bush, η ηλικία κάποιων από τα δέντρα υπολογίζεται στα 550 χρόνια και το ύψος τους φτάνει τα 30 μέτρα...Το χαρακτηριστικό αυτών των δέντρων, είναι οτι ο κορμός τους είναι ολόισιος και πολύ ψηλός, και τα κλαδιά τους παρουσιάζουν τη μορφή μιας μικρής στρογγυλής φυλλωμένης κορώνας στη κορυφή, ενώ μεγάλο μέρος των ριζών τους είναι ορατές στην επιφάνεια του εδάφους, και απλώνονται σε απόσταση έως και 15 μέτρων, γύρω από το κάθε δέντρο...
(Στις φωτό, κι άλλες ορατές ρίζες, και τα δύο αρχαιότερα kahikatea του πάρκου)
Δυστυχώς, το 1851, ο William πνίγηκε σε ναυάγιο, και ο John τον ακολούθησε 3 χρόνια μετά, σε ηλικία μόλις 34 ετών...Όμως πριν πεθάνει (από φυματίωση) τρία χρόνια μετά τον αδελφό του, μεταβίβασε την κυριότητα της γης στην νεαρή γυναίκα του, που έκτοτε έβαλε σκοπό της ζωής της να πραγματοποιήσει την τελευταία του επιθυμία...Και το κατάφερε...
Το 1914 λοιπόν, υπογράφηκε η τελική συμφωνία προστασίας του δασυλλίου, με πρωτεργάτες αρκετούς σημαίνοντες πολίτες του Christchurch όπως ο δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής Harry Ell και ο βοτανολόγος Dr. Leonard Cockayne...Για πολλά χρόνια μετά την πράξη αυτή, η άγνοια συνόδευε όλες τις ενέργειες καθαρισμού και διατήρησης του δάσους, όμως από το 1974 και μετά, ακολουθήθηκαν πιο δραστικές μέθοδοι, όπως η σχολαστική αφαίρεση όλων των ζιζανίων, η απομάκρυνση των εισαγομένων ειδών, και το διαρκές πότισμα του πάρκου, ώστε να μην χάσει την απαιτούμενη υγρασία που έχουν τόσο ανάγκη τα kahikatea...
(Στις φωτό, διάφορα σημεία μέσα στο πάρκο, που είναι περιφραγμένο, πολύ βατό, και σχεδόν σε όλη τους την έκταση, τα μονοπάτια είναι υπερυψωμένα και με ξύλινους διαδρόμους- εξέδρες = εξ'ου και η ομοιότητά τους με το Λόριεν :)
Μέχρι το 1974, το υπόστρωμα του δάσους κουρευόταν με μηχανές γκαζόν, και όλα τα πεσμένα κλαδιά, σπόροι και φύτρα, συλλέγονταν και καταστρέφονταν...Αυτό οδήγησε στην έλλειψη -για πολλά χρόνια- νεαρών φυτών kahikatea, τα οποία συν την υλοτόμηση για το άσπρο ξύλο τους (που αποδείχτηκε πώς δεν έκανε για οικοδομικές εργασίες), υπέφεραν από το σχολαστικό μάζεμα της κόκκινης σάρκας των σπόρων τους, οι οποίοι είναι εδώδιμοι...
Η ιστορία αυτή μου θύμισε το Καναδέζικο προηγούμενο με το φύλλο του σφενδαμιού, που έχουν στην Εθνική σημαία τους, όμως παρά την σημασία που είχαν για τους πρώτους αποίκους, δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε: Το σημείο που διατηρούσε το έτερο δασύλλιο kahikatea στο Papanui, ονομάζεται Sawyers arms (=τα χέρια του πριονιστή), και εκτός από την ομώνυμη μπυραρία, υπάρχει και δρόμος με το ίδιο όνομα...
(Στις φωτό, μια "πύλη" δημιουργημένη φυσικά, από μια ενδημική ΝΖηλανδική passiflora που βρήκε στήριγμα για να απλωθεί πάνω στα νεαρά ποδόκαρπα, γύρω από το μονοπάτι...Θέλουμε να ξαναπάμε με την πρώτη ευκαιρία, για να τη δούμε ανθισμένη :)
Λόγω της μεγάλης υγρασίας, και της ύπαρξης σχεδόν αποκλειστικά πλέον ενδημικών ειδών, το πάρκο είναι καταπράσινο, χειμώνα- καλοκαίρι...Από τα 22 εκτάρια του αρχικού δάσους, διατηρούνται πλέον 6,4 εκτάρια (=64 στρέμματα)...Αυτό θεωρείται επιτυχία στην περίπτωση του συγκεκριμένου πάρκου, λόγω της μοναδικότητάς του και της ύπαρξής τους στο κέντρο ενός από τα πιο πυκνοκατοικημένα προάστια του Christchurch, αλλά ποτέ όποτε πήγαμε δεν συναντήσαμε πολύ κόσμο να το επισκέπτεται, αν και είναι μοναδικό στο είδος του...
Αποτελεί ένα θαυμαστό παράδειγμα της θέλησης κάποιων ανθρώπων, που άφησαν πίσω τους μεγάλη κληρονομιά και ήταν ήδη γνωστοί για τη δράση τους στην Σκωτία (απ' όπου προέρχονταν) όπου επίσης προστάτευαν το φυσικό περιβάλλον και φύτευαν δέντρα και διατηρούσαν τα δάση...
(Στις φωτό, το μονοπάτι όπως συνεχίζεται μέσα στο δασάκι, τα δέντρα είναι πανύψηλα και ολόισια σαν κολώνες...Η επίσκεψη έγινε στις 3/9, μια μέρα πριν το σεισμό...Ελπίζω πώς δεν έγιναν μεγάλες ζημιές μέσα στο πάρκο...
Η οικογένεια Deans, εκτός από την φάρμα που διατηρούσαν στο Riccarton bush, κατείχαν μεγάλες εκτάσεις και στο Darfield, όπου βρισκόταν το επίκεντρο του σεισμού...Το ιστορικό Deans homestead, μια διώροφη έπαυλη που ανήκε ανέκαθεν στην οικογένεια (και χρησιμοποιήθηκε στα γυρίσματα της 1ης ταινίας της σειράς "Νάρνια"), χτυπήθηκε από τη δόνηση και πρόκειται να κατεδαφιστεί...
Και μια πρώτη εικόνα της άνοιξης που έρχεται, αν και ο Σεπτέμβρης μας μπήκε με επεισοδιακό τρόπο...Στο επόμενο ποστ, μάλλον τα καταπληκτικά μανιτάρια από το Riccarton Bush και το Victoria's park, στα Port Hills...Να είστε όλοι καλά, να έχετε ένα υπέροχο Σ/Κ...
Σας φιλώ...

29 comments:

Hfaistiwnas said...

Μπαίνει η Άνοιξη! Τι καλά και τι ομορφιές έχουμε να δούμε!
Και το δάσος επίσης ωραίο, ειδικά τα δέντρα με τοθυς κορμούς έξω και η πύλη πασιφλόρας!!
Χρόνια πολλά!!!

Και λοιπόν;E allora? said...

οι τελευταίες φωτογραφίες μου αρέσουν πάρα πολυ!!!!!

φιλιά απ'το φθινόπωρο :)

Idom said...

Artanis + Ίωνα, Χρόνια πολλά!
Να ζείτε πάντα ευτυχισμένοι και αγαπημένοι.

Καλέ Artanis, μην παραπονιέσαι για την στρωματσάδα! Όταν οι κόρες σου μεγαλώσουν και ανοίξουν τα φτερά τους, θα την αναπολείς την στρωματσάδα που κάνατε μαζί!
:-)


Υπέροχο το πάρκο. Αν και από ότι καταλαβαίω είναι τελείως artificial - συντηρείται τεχνητά. Ειδική αποψίλωση, συνεχές πότισμα...

Θα φτιάξουμε και εμείς στην Ελλαδίτσα ένα παρόμοιο - στο χώρο τού παλιού αεροδρόμιου στο Ελληνικό. Αλλά για να γίνει πιο γερό σκέφτονται να φυτέψουν τσιμεντιές, κτηριεριές, οπλισμενο σκυρόδεμα... Μούρλια θα γίνει!
:-(

Φιλιά πολλά
Idom

Thalassenia said...

Πρώτα να ζήσετε και να χαίρεστε τα παιδάκια σας με υγεία.
Τις ίδιες μέρες γιορτάζουμε το γεγονός και μεις. Θυμάμαι την περσινή σου ανάρτηση, με είχε συγκινήσει.

Πολύ όμορφο το πάρκο, σαν παραμυθένιο. Δεν νομίζω να έχει ζημιές.
Η αγάπη και η σοφία των ανθρώπων το δημιούργησε και το διέσωσε.

Φιλιά θαλασσένια.

VAD said...

Καλά,και πώς σ'αντέχει τόσα χρόνια;;;:)))Ηρωας!!!
Να ειστε πάντα ευτυχισμενοι...

Αντε,να ξαναμπεί η ζωή σας στον ομαλό ρυθμό της...

katrine said...

Η σεισμοφοβία που έχω μου δημιουργεί μια άρνηση για οτιδήποτε έχει σχέση. Τρέμω λέμε!!

Ηρέμησα ,ονειροπόλησα σ εκείνο το κόκκινο παγκάκι στο πάρκο!! Ξέχασα τελείως το φθινοπωρινό σκηνικό το δικό μας.

Χρόνια πολλά Αρτάνις μου να ζήσετε ευτυχισμένα και τυχερά, στο υπόλοιπο της ζωής σας, χρόνια.

Φιλιά Κυριακάτικα

KitsosMitsos said...

Έτσι μπράβο, χαρά και αισιοδοξία και πάλι!
Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό με τα ριζώματα!
Καλημέρα

Sophia Kollia said...

Να τα χιλιάσετε ...και στα κρεβάτια σας γρήγορα!!
-τα άλλα θα τα διαβάσω άλλη ώρα!-
Καλή βδομάδα

nikiplos said...

καλησπέρα...

περαστικά από τους σεισμούς!!!
(ευτυχώς τα σπίτια είναι ξύλινα και δεν είναι επικίνδυνα...)
Έλειπα καιρό και έχασα επεισόδια...
Οι φωτό (για να εγκλιματιστώ στην αλλαγή της διάθεσης) σου, όπως πάντοτε χορταστικές...

Καλή άνοιξη και καλό καλοκαίρι εύχομαι!

Artanis said...

@Hfaistiwnaκι μου, μ'αρέσει αυτό το πάρκο (όπως και τα περισσότερα)...
Ελπίζω όλα να είναι εντάξει μέσα εκεί, και τα πράγματα να γίνουν πάλι όπως πριν...
(και να μας θυμηθεί η άνοιξη...Βρέχει πάλιιιιιιιιιιι :(
Καλή βδομάδα νά 'χουμε!

Artanis said...

Καλή μου @Και λοιπόν;E allora?, ακόμα δεν έχει έρθει η άνοιξη καλά-καλά εδώ, βρέχει τις τελευταίες μέρες...Εν τω μεταξύ οι μετασεισμοί συνεχίζονται, οπότε κουνιόμαστε μουλιάζοντας :(
Μήπως να το ξανασκεφτώ για το φθινόπωρο;

Artanis said...

Φίλε @Idom, ευχαριστούμε για τις ευχές...
Δεν κατάλαβες για το πάρκο: Αν δεν ήταν αυτά τα 2 αδέλφια και κυρίως η χήρα του ενός, δεν θα διατηρούνταν το δάσος αυτό, έστω και συρρικνωμένο...
Το ότι το κρατάνε έστω και τεχνητά, είναι άλλο ζήτημα -καλά κάνουν πάντως, επειδή είναι πανέμορφο-
Το Christchurch, είναι εξαίρεση...Οι άλλες ΝΖηλανδικές μεγαλουπόλεις δεν έχουν τόσο πράσινο...
Σχετικά με το πάρκο του Ελληνικού: ουδέν σχόλιον...Θα γίνω πολύ κακιά και δεν κάνει...
Σε φιλώ...

Artanis said...

@Thalassenia μου, χρόνια πολλά και σε σάς...Να τους χαιρόμαστε και να μας χαίρονται :)
Σχετικά με το "Λόριεν", τα δέντρα είναι θεόρατα και ταρακουνήθηκαν κι αυτά πολύ άσχημα...Ελπίζω να μην σπάσανε κορμοί, έτσι όπως χτυπήθηκαν μεταξύ τους, ο σεισμός ήταν τρομερός...
Τεσπά, αν καλυτερέψει ο καιρός, θα πάμε για έλεγχο και φωτό...
Καλή βδομάδα νά 'χουμε όλοι, σε φιλώ...

Artanis said...

@VAD μου, αν σε πιάσω στα χέρια μου, αλίμονό σου :)
Χαχαχαχα, ευχαριστώ για τις ευχές, κι εμείς ελπίζουμε να το ξεπεράσουμε γρήγορα και να επανέλθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς...
Καλό βραδάκι να έχεις, φιλιά...

akrat said...

καλημέρα Αρτάνις

τελικά αστείρευτη ομορφιά εκεί κάτω...

μαγεία

Artanis said...

@Κatrine μου, όλοι το ίδιο είμαστε, όχι μόνο εσύ...
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, καλημέρα και καλή βδομάδα...

Artanis said...

@Κιτσομήτσε μου, είναι καταπληκτικές αυτές οι ρίζες, έχω τραβήξει πολλές φωτό...
Καλημέρα κι από μένα, καλή βδομάδα να έχουμε...

Artanis said...

@Σοφία μου καλημέρα κι από μένα, και ευχαριστώ για τις ευχές...
Νά'σαι καλά, καλή βδομάδα...

Artanis said...

@Νικιπλέ μου, ευχαριστώ για τις ευχές...Καλημέρα από ΝΖ, καλή βδομάδα νά 'χουμε όλοι...

Artanis said...

@Αkrat μου, όντως...
Καλημέρα, σε φιλώ...

Anonymous said...

Να ζήσετε για την επέτειό σας, ελπίζω οτι η κατάσταση καλυτερεύει εκεί. Οι φωτογραφίες είναι πανέμορφες ώς συνήθως!
Να σαι καλά!

thesikaleon said...

Την καλησπέρα μου μετά από πολύ πολύ καιρό ;)

Ektoras said...

Πάντα να είστε μαζί με υγεία και να σας χαίρονται όσοι σας αγαπάνε και η γή της ηχούς να ηχεί μελωδίες αγάπης για εσάς!

Οι φωτογραφίες και η περιήγηση καταπληκτικές όπως πάντα. Κάπου έλεγα, να... στην παρακάτω φωτογραφία θα δω καναν ποδόκαρπο να μουντάρει προς το κάστρο του Σάρουμαν :)

Χαίρομαι που τα πράγματα είναι καλύτερα, άντε όμως να τελειώνουν και οι μετασεισμοί για να μπορέσετε να βρείτε εντελώς την ηρεμία σας

Να είστε πάντα καλά

Άθεος said...

Για τον σεισμό άκουσα όταν ήμουν στην Κάλυμνο! Διορίστηκε εκεί η γυναίκα μου (νηπιαγωγός) και δεν μπόρεσα να σου γράψω. Φυσικά ο νους μου πήγε σε σένα. Χαίρομαι που είσαστε καλά και δεν πάθατε ζημιές. Να χαίρεσαι τον αντρούλη σου (λόγω επετείου) και τα παιδάκια σας!
Βολιώτισσα εσύ, συνηθισμένη στους σεισμούς!
Φοβερό το δέντρο με τις ορατές ρίζες που απλώνονται, σαν να ψάχνουν να σε βρουν για να σε ρουφήξουν!

Anonymous said...

Τι όμορφες εικόνες!
Αισθάνθηκα σαν να βρισκόμουν κι εγώ
εκεί...σ εκείνο το παγκάκι! Τι όμορφια! Φιλιά πολλά κοριτσάκι!
D.Angel

Υ.γ Ακόμα να ρθει ο πελαργός!
Γμτ κι έχω τόση αγονία!
Φιλιά κ πάλι!

apos said...

Πολύ μου άρεσαν οι ρίζες από τα δένδρα. Μου θύμισαν την Galandriel και το βασίλειό της. Τυχαίο;

Μικρές ανάσες said...

ΆΝτε να ηρεμήσετε και εσείς λιγάκι....

Τι απίστευτες εικόνες εκείνες με τις ρίζες, ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ!!!!!!!!!

Leviathan said...

oneirikes oi fotos sou Artanis mou! filiaaa polla!

agrampelli said...

Να ευχηθώ να είναι η ζωή σας,όσο όμορφες είναι οι φωτογραφίες σου...Ζηλευτές!
Καληνύχτα!