Στη Γόνδολα (:τελεφερίκ)

(Πατήστε το play)

Μία από τις κυριότερες ατραξιόν του Christchurch είναι η Γόνδολα, ή κατά το ...Ελληνικότερο, το τελεφερίκ...Ξεκινήσαμε λοιπόν, να το επισκεφτούμε κι εμείς, παρέα με μια φίλη και συμμαθήτρια των κοριτσιών μου, την Grace...

Η Grace είναι από την Κορέα, και βρίσκεται στη ΝΖ τα τελευταία 2 χρόνια...Κάθε χρόνο, χιλιάδες Κορεατάκια, τα περισσότερα ασυνόδευτα, παίρνουν το αεροπλάνο για τη ΝΖ, όπου τα περιμένουν συγγενείς, ωστε να παρακολουθήσουν εδώ σχολείο και να μάθουν τα αγγλικά...Συνήθως πληρώνουν δίδακτρα ενώ οι συγγενείς τους οι οποίοι έχουν βίζα εργασίας, δηλώνονται κηδεμόνες, και εφόσον βρίσκονται εντός σχολικής ζώνης, εγγράφονται κανονικά στο σχολείο...Διαθέτουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά σε περίπτωση που αδυνατούν να πληρώσουν τα 11.000$ ετήσια δίδακτρα που απαιτεί το ΝΖηλανδικό κράτος, επιστρέφουν στη χώρα τους...

Η Grace έχει να δει τη μαμά της από τον Γενάρη...Μένει με μια θεία της που δουλεύει όλη τη μέρα σε ένα Κορεάτικο εστιατόριο και στην ουσία φέρνει βόλτα μόνη της, σπίτι, μαθήματα και λοιπές δραστηριότητες, ανάμεσα στις οποίες και τα μαθήματα φλάουτου που παρακολουθεί...Έχει κάθε μέρα ατελείωτες ώρες ESOL, τα μαθήματα Αγγλικής για τα παιδιά που προέρχονται από μη αγγλόφωνες χώρες, σίγουρα όμως πολλές περισσότερες από τις κόρες μου... Πολλά σαββατοκύριακα την παίρνουμε μαζί μας για βόλτες, ειδικά την περίοδο των διακοπών ανάμεσα στα τρίμηνα του σχολείου, καθώς είναι συνέχεια μόνη της στο σπίτι...

Η θέα προς τη χερσόνησο της Ακαρόα από το τελεφερίκ, καθώς ανεβαίνουμε...Ευτυχώς δεν είχε αέρα και δεν κουνούσαν τα κουβούκλια, ενώ είχε και πολύ καλή ορατότητα, ειδικά προς την πόλη, μιας και αυτή τη μέρα δεν είχε σχεδόν καθόλου νέφος, πράγμα σπάνιο τον χειμώνα...

Το ημικυκλικό κτίριο και η θέα προς το Pegasus bay, και τα ανατολικα προάστεια της πόλης...Η μικρή κλειστή λιμνοθάλασσα που φαίνεται ακριβώς μέσα στις εκβολές των δύο ποταμιών της πόλης που σχηματίζουν μια πολύ μεγαλύτερη λεκάνη, είναι οι εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού...Μέσω των εκβολών, όλα τα (ημι-)επεξεργασμένα λύματα, καταλήγουν στη θάλασσα του Sumner, όπου το καλοκαίρι κάνουν μπάνιο χιλιάδες ανθρωποι...Ελάχιστοι δινουν σημασία στις προειδοποιητικές πινακίδες...Εμείς πάντως, μόνον για καφέ, εκεί...

Η θέα προς τις Άλπεις και η επεξηγηματική ταμπέλα, καθώς και η θέα από την άλλη πλευρά του παρατηρητηρίου προς το λιμάνι του Lyttleton και την χερσόνησο της Ακαρόα...Είχε τόσο πολύ κρύο εκεί πάνω (έχουμε συνθήκες Φλεβάρη), που αποφασίσαμε να κατεβούμε δίπλα στη θάλασσα για καφέ και φαγητό για τα παιδιά, μόλις θα τελειώναμε την βόλτα...

Η καφετέρια-παρατηρητήριο...Αν έκανε περισσότερη ζέστη θα βγαίναμε έξω από το κτίριο και θα περπατούσαμε στη ράχη του λόφου, αλλά δυστυχώς, λόγω των συνθηκών δεν γινόταν...

Το ένα από τα καταστήματα μέσα στο παρατηρητήριο και η αναφορά στα είδη πουλιών που χάθηκαν από την πρώτη αποίκιση των νησιών από τους ανθρώπους...Το πουλί Huia, με το κυρτό (για τα θηλυκά) ράμφος, κυνηγήθηκε ανηλεώς, επειδή ο δούκας του York, γυρίζοντας πίσω στην Αγγλία από ένα ταξίδι του στην Αυστραλία και τη ΝΖ το 1901, στόλισε το καπέλο του με ένα ασπρόμαυρο φτερό από την ουρά ενός Huia...Δημιούργησε νέα μόδα σε όλη την Ευρώπη και καταδίκασε το είδος σε ολοκληρωτική εξαφάνιση, μέσα σε μόλις 6 χρόνια, το 1907...

Μετά το τέλος της βόλτας, καταλήξαμε στο Sumner, όπου εμείς πήραμε καφεδάκια και τα κορίτσια φάγανε κλασικά Fish & chips...

(Το τραγούδι επιλέχτηκε όχι μόνον για να περιγράψει την δική μας ξενιτιά, αλλά κυρίως για να υπογραμμίσει την ιδιότυπη ξενιτιά της Grace...Είναι μετέωρη ανάμεσα στην επιθυμία των γονιών της να μορφωθεί και τον αγώνα που κάνουνε οικογενειακώς να τα καταφέρει, αλλά και την νοσταλγία της για την μαμά της που είναι μακριά, το σπίτι της στην Κορέα, το μικρό αδελφάκι της...Ταυτόχρονα το να πάει πίσω στη χώρα της μέσα στο Σεπτέμβρη, λόγω έλλειψης χρημάτων, θα σημαίνει την αποτυχία των γονιών της να της προσφέρουν όλα όσα θα ήθελαν κι ας την έχουν αποχωριστεί για τόσον καιρό...Ο αγώνας τους θα έχει χαθεί...)

Read More

Επί του θέματος (πυρκαϊές- 2ο μέρος)

Προσοχή, το βίντεο περιέχει σκληρές φωτό...


(Πατήστε το play, αν αντέχετε)

Και ναι, γίναμε θέμα και στη ΝΖ...Το αστείο είναι οτι καθώς και εδώ(ΝΖ) ΥΠΑΡΧΟΥΝ εμπρησμοί, αντίθετα, στο δημοσίευμα, δεν γίνεται ο παραμικρός λόγος για δολιοφθορά...
Όλοι όμως ξέρουμε τί συνέβη και γιατί...Οι πολιτικοί μας είναι που με κάνουν και αναρωτιέμαι, για το νοητικό τους επίπεδο...Το θέμα των εμπρησμών και της πολιτικής του κράτους σχετικά με το περιβάλλον, θα αναλυθεί όσο δεν πάει, τις επόμενες ημέρες και μέχρι τη ΔΕΘ...Πολλοί θα προσπαθήσουν να καπελώσουν τις όποιες αντιδράσεις του απλού κόσμου, και θα ξεχάσουν πώς οι ίδιοι όταν έιχαν ίσως την ευκαιρία, δεν κάνανε απολύτως τίποτα ωστε να θωρακίσουν την Ελληνική φύση...Μετά όμως από τον Γ.Ράλλη και τις γνωστές κουκουνάρες, τις -Αμερικανικής εμπνεύσεως- "ασύμμετρες απειλές ", τον "στρατηγό άνεμο" που φυσικά φυσσάει όπως του έρθει, και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν δίστασε να ρίξει το φταίξιμο στα δέντρα...

Βέβαια, για τη τρομερή φωτιά ήταν υπεύθυνα τα πεύκα που βρίσκονταν εκεί, και όχι η ανοργανωσιά και η ανικανότητα του κράτους να προλάβει ή και να σταματήσει την καταστροφή...Οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται περισσότερο για τα καινούρια αυτοκίνητά τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) , παρά για να κοιτάξουν να εξοικονομίσουν χρήματα για την αγορά και άλλων μέσων πυρόσβεσης, αλλά φυσικά το 2007 είναι κιόλας (πολύ) πίσω...Η απώλεια τόσων ψυχών στις φλόγες, δεν τους έγινε μάθημα...Τις παραμονές των εκλογών, η κυβέρνηση μοίρασε τα γνωστά τριχίλιαρα και (κατά παράδοξο τρόπο) κέρδισε και πάλι τις εκλογές...Δεν ψηφίζουν φυσικά τα δέντρα ή τα ζώα, αλλά οι άνθρωποι που αποδεικνύονται μια χαρά ζωντόβολα, με μνήμη χρυσόψαρου...
Φέτος πάλι, με απώλειες δασών που φτάνουν τα 300.000 στρέματα, θα ξαναμοιράσει τα τριχίλιαρα και με λίγη τύχη (μιας και δεν θρηνήσαμε πολίτες-θύματα) θα πάει και στη ΔΕΘ και αν έχει ελάχιστη "τσίπα", θα προχωρήσει σε νέες εκλογές τον Μάρτιο...Κι εκεί θα βγει πιθανότατα το "άλλο" κόμμα (εξίσου ανεπαρκές σε παρόμοιες καταστροφές του παρελθόντος)...
Εγώ όμως έχω και μια απορία, πριν συνεχίσω με το ποστ: τα λεφτά που μαζεύτηκαν με εράνους, από το υστέρημα των πολιτών αυτής της χώρας, για να βοηθηθούν οι συμπολίτες μας που έχασαν περιουσία και συγγενείς στην Ηλεία το 2007, πού είναι; Εεεεεε;;;;
(Μήπως τα κάνατε Lexus;)

Και η φωτιά φυσικά, ξεκίνησε από το Γραμματικό, κοντά στον υπό κατασκευή (και ούτε κατα διάνοια οικολογική λύση) ΧΥΤΑ...Και η αστυνομία με την Πυροσβεστική, ψάχνουν συνομωσιολιογικά σενάρια προβοκάτσιας, από τους πολίτες του Γραμματικού που ...προφανώς, προσπάθησαν να κάψουν τον εαυτό τους και την περιοχή που τόσο λυσσαλέα προστάτευαν...Και αντί για αυτό, "έκαψαν" ολόκληρη την βορειοανατολική Αττική, που κατά σύμπτωση, είχε προταθεί από το Υπουργείο Περιβάλλοντος (και τον γνωστό υπουργό με δικό του αυθαίρετο), ως περιοχή για την μελλοντική επέκταση της Αθήνας...
Με μια φωτιά λοιπόν, ξεκαθάρισε το τοπίο, ίσως βέβαια να κάηκαν περισσότερα στρέμματα από όσα υπολόγιζαν, αλλά τουλάχιστον γλύτωσαν τον κόπο, επόμενων χρονιών...Η τύχη αυτών των δασών ήταν προδιαγεγραμμένη, όπως και είναι η μοίρα της Πεντέλης...Τόσοι οικοδομικοί συνεταιρισμοί περιμένουν να εκμεταλλευτούν τα εδάφη που τους πούλησε η μονή Πεντέλης, σα να ήταν ακόμα ένας κερδοσκοπικός οργανισμος...Μετράει μέρες λοιπόν, κι αυτό το βουνό...

Με την ίδια λογική, εκατοντάδες χιλιάδες στρέματα βακουφιών και άλλων διεκδικούμενων -από την Εκκλησία- εκτάσεων, μπορούν αύριο-μεθαύριο να έχουν την ίδια τύχη, απλά και μόνον επειδή θα της αποφέρουν χρήματα, κι ας μην φορολογείται κανένα εισόδημά της, και υπάρχει πλήρης άγνοια περί των περιουσιακών της στοιχείων...
Όσο για το κράτος, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να στηρίξει τους τοπικούς πληθυσμούς που θίγονται, αλλά ούτε και να προστατέψει τα τοπικά είδη της πανίδας και της χλωρίδας...Το έχω δηλώσει ξανά, οτι το αυτό το κωλοχανείο που ονομάζεται υπουργείο Γεωργίας και είναι αρμόδιο και για το κυνήγι, προτιμά να μετράει τα φράγκα από τις άδειες κυνηγιού, παρά να εκδόσει ανακοίνωση οριστικής απαγόρευσής του, ωστε τα ζωντανά που είχαν την τύχη να επιζήσουν, τουλάχιστον να βρουν την ασφάλεια στις εναπομείνασσες δασικές γειτονικές εκτάσεις, να επιβιώσουν και να ανανεώσουν τους αποδεκατισμένους πληθυσμούς τους...

Το άλλο ζήτημα, είναι οι παράπλευρες απώλειες...Ανέφερα κάπου παραπάνω για τα υπερπολυτελή νέα αυτοκίνητα των βουλευτών μας...Για αυτά βρήκανε λεφτά, αλλά για να αγοράσουν κι άλλα ιπτάμενα μέσα πυρόσβεσης, ωστε να αυξηθεί πχ ο αριθμός των Καναντέρ και να προλαμβάνονται καταστροφές και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, δεν "κατάφεραν" να βρούνε...Ακόμα όμως και για να νοικιάσουνε αυτά που νοικιάσαμε ως κράτος με υπέρογκα ενοίκια, έπρεπε να "περάσουν πρώτα οι βροχές", ενώ εξαιτίας των πεπαλαιωμένων PZL, πέθανε σήμερα κι ένας πιλότος κατα τη διάρκεια κατάσβεσης στην Κεφαλονιά..
Μετά τα δάση των πεύκων λοιπόν, μας φταίνε και οι βροχές, που πέσανε ή δεν πέσανε, και όχι η ανοργανωσιά μας, που οδηγεί οικογενειάρχες ανθρώπους, στο θάνατο...Τρέχανε τα έξοδα των Lexus, βλέπεις...Και κάηκε η Κάρυστος, και η Εύβοια, επειδή όλο το βάρος των προσπαθειών, έπεσε στην Αττική...Η υπόλοιπη επικράτεια δεν μετράει...Και γράφει όλο παράπονο η Σοφία, για τις φλόγες που απειλούν τα χωριά και κατατρώνε τα δάση...

Μπορεί να μην είμαι περιβαλλοντολόγος, και για κάποιους να είμαι απλά γραφική, σε απλή γλώσσα όμως, κάθε καταστροφή στην χώρα, την ήπειρο, τον κόσμο, μετράει το χρόνο ανάποδα προς την καταστροφή του οικοσυστήματος, και κατά επέκταση και των ανθρώπων που ζούνε από αυτό και μέσα σε αυτό...
Η κλιματική αλλαγη είναι εδώ...Ακόμα δεν είναι ορατή, στην πατρίδα μας, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό...Με 1-2 βαθμούς πιο πάνω την θερμοκρασία στην Αθήνα, το επόμενο καλοκαίρι, η ζωή θα γίνει πιο αφόρητη, και η γενικευμένη χρήση των κλιματιστικών, σε συνδυασμό με την τσιμεντοποίηση των λιγοστών πράσινων εκτάσεων που είχανε μείνει ακόμα ανέγγιχτες, θα την κάνει απαγορευτική για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τα άτομα με προβλήματα υγείας...

Όσον αφορά τους ΝΖηλανδούς, αυτοί είναι που ζούνε ΕΝΤΕΛΩΣ παραδομένοι στην ευδαιμονία της ΑΓΝΟΙΑΣ τους...Χτίζουν ακόμα και στον αιγιαλό, μέσα ή πλάι σε ρεζέρβες, υγροβιότοπους, ό,τι θέλουν, όπως θέλουν, και όποτε θέλουν...Και έχουν γεμίσει τα καλύτερα μέρη των ακτών τους με κατασκευές/τερατουργήματα, ενώ ο μοναδικός τελικά περιορισμός που υπάρχει, είναι τα εθνικά πάρκα και οι διεκδικούμενες από τους Μαορί περιοχές, κι αυτό επειδή το κράτος δεν θέλει να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί τους, μιας και η προγονολατρική θρησκεία τους είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ίδια τη φύση...
Καθώς λοιπόν οι οικιστικές ανάγκες δεν είναι και τόσο πιεστικές (ακόμα), η κτηνοτροφία είναι εκείνη που ασκεί την μεγαλύτερη πίεση στην εξεύρεση νέων εδαφών βόσκησης...Τα παρθένα δάση της χώρας μπορεί να "προστατεύονται αυστηρά", αλλά ολόκληρες πλαγιές με συμβατική βλάστηση αποψιλώνονται για να γίνουν βοσκοτόπια...Κι επειδή ούτε αυτά φτάνουν, η ΝΖ αποτελεί πλέον τον μεγαλύτερο εισαγωγέα ψίχας κοκοφοίνικα (εισάγει τον 1/4 της παγκόσμιας παραγωγής), καθώς και λαδιού αυτού του φυτού...

Ακόμα όμως και στην καλλιέργεια του συγκεκριμένου είδους, υπάρχουν περιορισμοί, οι οποίοι ξεπερνώνται με ...εμπρησμούς, στην Ινδονησία...Αυτή τη στιγμή 2.400 φωτιές καίνε τα παρθένα δάση της Σουμάτρας, ωστε τα εδάφη αυτά να φυτευτούν με κοκοφοίνικα, που ανάμεσα σε άλλες πολυεθνικές, χρειάζεται και ο κολοσσός στον τομέα των σοκολατοβιομηχανιών Cadbury's, που ένα  παρακλάδι της εδρεύει και στη ΝΖ...
Αλλά οι ΝΖηλανδοί νοιάζονται περισσότερο για τη γεύση της σοκολάτας παρά για την οικολογική καταστροφή...Νομίζουν (όπως και κάποιοι άλλοι "έξυπνοι" Δυτικοί) πώς δε θα θιγούν...Όμως ο παγετώνας Abel Tasman, λιώνει ήδη ταχύτατα, δημιουργώντας μια λίμνη οπου μέσα πλέουν παγόβουνα τεραστίων διαστάσεων...Κατά τα άλλα, περιμένουν πώς θα τους σώσει (ειδικά αυτούς) ο Θεός...Και θέλουν να περνιούνται για πρωταγωνιστές στον αγώνα για την κλιματική αλλαγή...Η κρίση έχει χτυπήσει τις πόρτες όλων, αλλά κωφεύουμε...

Καληνύχτα Ελλάδα...
Καληνύχτα Νέα Ζηλανδία...
Καληνύχτα Κόσμε...

Read More

Αλλαγή προγράμματος (πυρκαϊές- 1ο μέρος)

(Πατήστε το play…)

Βρέχει πάλι σήμερα το πρωί, και δεν προβλέπεται να βελτιωθεί σύντομα οκαιρός …Για αυτό και διάλεξα την Έλλα, σε αυτό το καταπληκτικό και πολυαγαπημένο τραγουδάκι…Το ποστ με τον ήλιο και το σχετικό τραγούδι αναβάλλεται επ' αόριστον, καθώς η ανάρτηση που ακολουθεί δεν έχει να κάνει με θάλασσα, αλλά με βουνά και λίμνες, και είναι πραγματικά, μια οργισμένη ανάρτηση…Και για να προλάβω τα υπόλοιπα, σας λέω οτι άνοιξα μεν τα ανώνυμα σχόλια ωστε να γράφουν και κάποιοι άλλοι φίλοι μου, αλλά εξακολουθώ να διατηρώ τον έλεγχο σχολίων...Και δεν φημίζομαι για την δημοκρατικότητά μου, σε ορισμένα θέματα...
Επίσης: Φαίνεται πώς υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το μέηλ μου, μάλλον πλαστογραφείται από επιτήδειους, με ύποπτους σκοπούς και περιεχόμενο...Μέχρι να αποφασίσω τί θα κάνω, έχετε το νού σας...

Λοιπόν αλλιώς τα υπολόγιζα κι αλλιώς μου βγήκαν τα πράγματα…Καταρχήν, μας έκανε καλό καιρό για 2 μόνο μέρες, σήμερα πάλι ξημέρωσε με βροχή…Δεύτερον, μια βόλτα μέχρι το Sumner είπαμε να πάμε και δεν καταφέραμε να την κάνουμε: Γυριζόταν ταινία με θέμα της δεκαετίας του ’50 και η παραλία ήταν κλειστή…Είχανε στήσει δίχτυ του βόλευ, ξαπλώστρες και συλλεκτικά ξύλινα σέρφ, και είχαν αποκλείσει και την παραλιακή διαμορφώνοντάς την σε καφέ με τραπεζάκια, ομπρέλες και πλήθος κομπάρσων ντυμμένους με χαβανέζικα λουλουδάτα πουκάμισα και βερμούδες, και γλυμμένο μαλλί, όμως οι νεαρές κοκαλιάρες ηθοποιοί, τρέμανε στο κρύο (συνθήκες Φλεβάρη έχουμε) ενώ ήρθε και η πλημμυρίδα και πήρε το στημένο σκηνικό της παραλίας, και τρέχανε όλοι οι συντελεστές των γυρισμάτων πανικόβλήτοι…

Εκτός αυτού, κουβαλούσαμε μαζί μας κι έναν ασθενή: Έναν νεαρό σκατζόχοιρο που τρώει στην πίσω αυλή μας και τον πήγαμε να το δουνε στο κέντρο προστασίας που υπάρχει στην περιοχή εκεί...Τον μεταφέραμε σε όλη τη διαδρομή, με κουτί στο πορτ μπαγκαζ του αμαξιού, που το παρκάραμε στη σκιά, κι αφού έφαγε του σκασμού μετά την ένεση, το έκοψε στον ύπνο, μέχρι το βράδυ…Το πρόβλημά του είναι οτι πάσχει από μύκητες που τον κάνουν να χάνει αγκάθια και δημιουργούν κρούστα στο απογυμνωμένο δέρμα του...Πρέπει να κάνει 3 ενέσεις σε διάστημα ενός μήνα και φυσικά τον έχουμε αναλάβει (παλιά μας τέχνη κόσκινο)...Είναι αρσενικός και ψάχνουμε να του βρούμε όνομα, μάλλον κάτι αρχαίο και πομπώδες...Προτάσεις τύπου "Κότζακ" και "Γιούλ Μπρύνερ" αποκλείονται... Θα χάσει κι άλλα αγκάθια μέχρι το τέλος της θεραπείας και μετά θα του ξαναφυτρώσουν ΟΛΑ...Ναι, θα ξαναγίνει κανονικός σκαντζόχοιρος, το καημένακι...

Ο καιρός χθες το πρωί, ήταν σχετικά καλός, μας ξημέρωσε με ήλιο, λίγο αργότερα όμως, μας ξαναθυμήθηκε η καταχνιά και ο Φλεβάρης, αλλά ήδη ήμασταν στον δρόμο για Νοτιοδυτικά, όπου ο καιρός ήταν σαφώς καλύτερος, όπως φάινεται και από τις φωτό...Ο τελικός προορισμός μας ήταν ο παγετώνας του Abel Tasman στο Mt Cook (γνωστό και ως Aoraki). Με τον θάνατο Sir Edmund Hillary πρόσφατο, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στη ΝΖ, να μετονομαστεί η κορυφή αυτού του βουνού, σε κορυφή και βουνό Hillary, αλλά προς το παρόν, δεν πρόκειται να παρθεί κάποια απόφαση...Εγώ το βρίσκω και κάπως γελοίο το ζήτημα...Τον έχουν εθνικό ήρωα, τον τυπώσανε στα νομίσματά τους, του έχουνε στήσει αγάλματα και ανδριάντες, έγινε ιππότης, το σημαντικότερο ορειβατικό κέντρο της χώρας (στο Αοράκι) έχει το όνομά του (και άλλον ανδριάντα), αυτό το έρμο το βουνό, πόσα ονόματα θα του αλλάξουν; Δεν του φτάνουν τα δύο επίσημα που έχει ήδη;

Στο προκείμενο τώρα...Μαθαίνω τις τελευταίες 2 μέρες για τις φωτιές στην Ελλάδα, και κάποιοι φίλοι (και στο facebook) αναπόφευκτα κάνουνε τη σύγκριση: Ελλάδα Vs Νέα Ζηλανδία...Λοιπόν εγώ δεν την κάνω τη σύγκριση...Δεν υπάρχει κοινό μέτρο, μιλάμε για 2 τελείως διαφορετικά πράγματα...Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα, που δυστυχώς, κυβερνάται πάντα από απατεώνες ανθρώπους...Δεν νομίζω ούτε ένας από αυτούς που έχουν ανέβει κατά καιρούς στην εξουσία, να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για την χώρα, τα προβλήματά της, την προστασία της από καταστροφές κλπ...Όλους τους νοιάζει πώς να αρπάξουν, να πλουτίσουν και να σταδιοδρομήσουν -αυτοί και τα παιδιά τους- στην υποτιθέμενη πολιτική ζωή της χώρας (ελλείψει άλλου επαγγέλματος)...Αν πάρετε το Σύνταγμα της Ελλάδας που προβλέπει τα πάντα, και το συγκρίνετε με την κατάσταση που επικρατεί στην πραγματικότητα, θα μείνετε άφωνοι...

Οι νόμοι και όλα αυτά υποτίθεται πώς πρέπει να εξυπηρετούν τον πολίτη και την σχέση του με το οργανωμένο κράτος, τους νόμους, τη δικαιοσύνη την παιδεία την περίθαλψη κλπ...Αυτό δεν υπάρχει...Οι λίγοι καρπώνονται τα πολλά και ό,τι μένει στον λαό, το κατασπαράζει το ίδιο το κράτος...Ακόμα και το περιβάλλον είναι θύμα αυτών των συμφερόντων...Πριν 2 χρόνια ακούγαμε έκπληκτοι για τον στρατηγό άνεμο, τώρα όμως μας έχουν περισσέψει οι στρατηγοί της βλακείας...Και επειδή θα παρεκτραπώ αν συνεχίσω περι πολιτικής, πάμε στο φλέγον (στην κυριολεξία) θέμα:
Όλες οι χώρες πέριξ της Μεσογείου, έχουν πρόβλημα με τις πυρκαϊες, τα τελευταία χρόνια...Η Ισπανία δεν έχει νερό να πιει, η Ιταλία εκτός από όλα τα υπόλοιπα έχει και τον Μπερλουσκόνι, εμείς τους δικούς μας άχρηστους...Τα δάση είναι αυτά που σταθεροποιούν το έδαφος, που δημιουργούν την βροχή και φέρνουν το νερό, είναι ομορφιά και πλούτος που διατηρεί τους πληθυσμούς ζώων και τα χωριά στα βουνά ζωντανά...Αν αυτά λείψουν, όλη η φύση θα ερημοποιηθεί και θα ερημώσει, θα γίνουμε σαν την Σαχάρα και μάλιστα γρηγορότερα απ' όσο υπολογίζουμε...

Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα... Σε σχέση με τη ΝΖ έχει το μισό μέγεθος και τον διπλάσιο πληθυσμό...Δεν υπάρχει διαθέσιμη πολλή ελεύθερη γη, και μεγάλες εκτάσεις που ανήκουν δικαιωματικά στο κράτος πχ.δάση, εθνικοί δρυμοί, βουνα, λίμνες, νησιά, διεκδικούνται από την Εκκλησία, οικοδομικούς συνεταιρισμούς και ιδιώτες...Αν σε όλα αυτά τα διεκδικούμενα εδάφη προσθέσουμε κι εκείνα τα οποία προστατεύονται βάσει προεδρικών διαταγμάτων για αρχαιολογικού ενδιαφέροντος λόγους, η διαθέσιμη γη, μειώνεται ακόμα περισσότερο...Το θέμα μας όμως και πάλι, είναι οι νόμοι και η εφαρμογή τους...Πώς να μην τους αγνοήσει λοιπόν ο οποιοσδήποτε πολίτης όταν τους καταστρατηγούν οι ίδιοι οι βουλευτές που υποτίθεται τους ψηφίζουν, για το καλό μας και το καλό του τόπου;
Μας έχουνε "προκόψει", οι εθνοπατέρες μας...

Και επειδή πολλά είπα σ' αυτό το ποστ, να αναφέρω το εξής τελευταίο: Είμαι υπέρ της Γερμανικής λύσης, στα καμένα, που σημαίνει καταγραφή πριν και μετά, ανακρίσεις, έρευνες, και όταν τελειώνουν αυτές οι ενέργειες, το κράτος κανονίζει το συμφέρον του με σύντομες διαδικασίες...
Φανταστείτε 5 χρόνια μετά την φωτιά, κι ενώ το μέρος έχει κομματιαστεί ήδη σε "ιδιοκτησίες", έχει πουληθεί και χτιστεί, να έρχεται η αστυνομία με πλήρη εξάρτηση, εισαγγελέα και μπουλντόζα, και να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, και με πλήθος κατηγοριών και προστίμων για τον "ιδιοκτήτη", που περιλαμβάνει και μήνυση για καταπάτηση δασικών εκτάσεων...Αυτό αν μπορούσε να εφαρμοστεί στην χώρα μας, μαζί με την οριστική απαγόρευση του κυνηγιού, θα την έσωζε...
Τα υπόλοιπα, δλδ φωτό από την εκδρομή στον παγετώνα και λοιπές παρατηρήσεις, στο επόμενο, 2ο μέρος του ποστ αυτού, σε μερικές μέρες...
Πολλά φιλιά ως τότε...

Read More

Μετά τη βροχή

Σας έχει τύχει ποτέ, να αισθάνεστε λυπημένοι χωρίς αιτία; Να συγκινείστε με ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα ποίημα; Αυτό έπαθα κι εγώ όταν έψαχνα να βρω το βίντεο αυτού του τραγουδιού, το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα...Παρόλο που μιλάει για κάποιο καλοκαίρι στην Πράγα, δεν νομίζω να υπάρχει άλλο τραγούδι να ταιριάζει καλύτερα στο ποστ αυτό, για τις βροχερές μέρες του Christchurch, το Φλεβάρη στη μέση του Αυγούστου, λίγο πριν την άνοιξη του Σεπτέμβρη...
Όλα ανάποδα πια, σ' αυτούς τους Αντίποδες...

Όλες οι εποχές μου αρέσουν, τις βρίσκω όμορφες, την κάθε μία με τα δικά της χαρακτηριστικά, όμως τώρα τον χειμώνα τον βαρέθηκα, κι ας μην έκανε και τόσο πολύ κρύο πια...Μου έχει δώσει την εντύπωση πως παρατράβηξε, πώς θέλει να μείνει κι άλλο κολλημένος εδώ, να μας μουλιάσει περισσότερο, όλο και κάτι αλλάζει όμως τριγύρω, σαν η άνοιξη να αρχίζει να ψιθυρίζει στην φύση πώς πλησιάζει, και με περιμένει να την αφουγκραστώ κι εγώ μαζί με όλα τα πλάσματα, που κοντοζυγώνει...

Βλέπω -και αναγνωρίζω- λοιπόν, τα πρώτα της σημάδια: τα λουλούδια της που ανθίζουν, τα πουλιά που ετοιμάζονται να ζευγαρώσουν ή έχουν κιόλας μωρά, την ημέρα που σιγά- σιγά μεγαλώνει...Μόνον ο ήλιος αργεί ακόμα να μας χαμογελάσει, παγιδευμένος μέσα στα νέφη της βροχής...Όμως θα φανεί κι αυτός, κι ας φέρει η νέα εποχή κι άλλες παγωνιές, βροχές και μουντό καιρό...Θα είναι άνοιξη πλέον και δεν θα μας νοιάζει, επειδή θα ξέρουμε πώς τα φαινόμενα αυτά θα είναι πρόσκαιρα...

Και μετά πιθανόν θα γκρινιάζουμε για το καλοκαίρι και τις ζέστες..., και θα έχουμε ξεχάσει πώς λιαζόμασταν βυθισμένοι στη ραθυμία, τα χειμωνιάτικα πρωινά, και αποζητούσαμε την οξείδωση του ήλιου πάνω μας και την αίσθηση οτι αλλάζουμε χρώμα, σαν βαφή πάνω στο κεραμικό που αποκαλύπτει τα πραγματικά της χρώματα μόνον με το ψήσιμο...Νομίζω καμιά φορά πώς λάμπουν πάνω στο δέρμα μου όλες οι αποχρώσεις της ίριδας, κάτω από το ζεστό φως...Είναι απίστευτο με πόσα λίγα πράγματα μπορεί να είναι ευχαριστημένος ένας άνθρωπος...

Τα αδιέξοδα του Φθινοπωρο/χειμώνα θα ξεπεραστούν όταν θα επελάσουμε και πάλι, με την πρώτη καλοκαιρία στα καταπράσινα λιβάδια, τα βουνά και την θάλασσα, την πιο μεγάλη αγάπη...Να κοιτάμε τις αντανακλάσεις της, να ακούμε τον ήχο της, να γευόμαστε τη δροσιά της...Τα κύματα που σπάνε πάνω στις ακτές ή χαϊδεύουνε την άμμο και την γεμίζουν κοχύλια, τους γλάρους που κρώζουν και εφορμούν σκίζοντας την ήρεμη επιφάνεια του νερού, τον ανοιχτό ορίζοντα του ωκεανού, τα σύννεφα που γεννά, ακόμα κι αν αυτά κουβαλούν πάνω στη ράχη τους την καταιγίδα και τη θύελλα...

Προς το παρόν όμως μένει το βρεγμένο γρασίδι, τα λασπωμένα δρομάκια των Βοτανικών, τα τιτιβίσματα των κοτσυφιών που το πρωί παίρνουν το μπάνιο τους στο λούκι της στέγης του γείτονα -ενώ βρέχει- και μετά πετούν προς την βελανιδιά που μου κόβει (ή στολίζει) τον ορίζοντα της αυγής, και ακόμα δεν έχει βγάλει τα νέα της ανοιξιάτικα φύτρα...Οι ιτιές του Ναπολέοντα όμως, δίπλα στον Avon, έχουν πρασινίσει κιόλας, αλλά ποιος να τις έχει προσέξει κι αυτές, όταν προσπερνάει γρήγορα κάτω απ' την ομπρέλα...Καταβρεγμένες και θλιμμένες κουνάνε συγκαταβατικά τα "κλαίοντα" κλαδιά τους και αγγίζουν το ποτάμι...

Είναι όπως όταν πασχίζεις να χαρείς, και μέσα σου βαθιά ξέρεις πώς έχεις κάθε λόγο: όλα πάνε μια χαρά, ο καιρός περνά γρήγορα, η νύχτα μικραίνει και το γέλιο αντηχεί πιό συχνά...Κι όλα ανθίζουν, τα λουλούδια, οι άνθρωποι, τα χαμόγελα...Κι αν η βροχή τα ραίνει με τα δάκρυά της, σαν στάλες δροσιάς αποτυπώνονται στον φακό, δροσερά και ξεκούραστα, έτοιμα να αρχίσουν μια νέα περίοδο ευτυχίας, κάτω από τις φωτεινές μέρες που ακολουθούν...

Κι έτσι είναι οι κύκλοι της ζωής, κάτι τελειώνει πάντα για να έρθει το νέο, το πιο όμορφο, το πιο υγιές, μέχρι να παλιώσει κι αυτό με τη σειρά του και κάτι άλλο να το διαδεχτεί...Το φως μετά το σκοτάδι, η μέρα με τη νύχτα, η χαρά με τη θλίψη, η προσμονή και η ευόδωση, η σπορά με τη συγκομιδή και μετά πάλι από την αρχή...Η επιθυμία, η αγάπη και η ελπίδα δεν έχουν όρια...Ούτε και η ομορφιά, γύρω μας και μέσα μας...
Κι ας βρέχει ακόμα..., το ξέρω πώς κάποια στιγμή θα σταματήσει...Και τότε τα χρώματα θα είναι πιο ζωντανά και λαμπερά, απλά επειδή κάποτε έβρεχε, έστω και για μέρες...

Όλες οι φωτό είναι δικές μου, βγαλμένες στους Βοτανικούς, χθες το πρωί...
Στο επόμενο ποστ ελπίζω να σας έχω ήλιο...Το τραγούδι το έχω ήδη διαλέξει...
Σας φιλώ...

Read More