Winter Garden Arts Festival...

Την περασμένη Πέμπτη, άνοιξε το χειμερινό φεστιβάλ του Christchurch, που θα ολοκληρωθεί στις 16/8...Το προγραμμα περιλαμβάνει συναυλίες, εκθέσεις τέχνης και φωτογραφίας, εκπαιδευτικά προγράμματα και ένα ολόκληρο παγοδρόμιο, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, την Cathedral square...

Λέμε στην Ελλάδα πώς όλα τα οργανώνουμε πρόχειρα...Είναι που δεν έχετε δει πχ την παραπάνω εικόνα: Τεράστια κοντέινερ, 12 τον αριθμό, μοιρασμένα σε εξάδες στις 2 άκρες της πλατείας, να προσομοιάζουν με ...πύλες, μασκαρεμένα με άσπρα μακριά υφάσματα τυπωμένα με διαφημιστικές φωτό...

Το προγραμμα των εκδηλώσεων, σε έναν από τους χώρους, με χορηγία εταιρείας τηλεπικοινωνιών, και με εισητήριο παρακαλώ (αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να χρειάζονται χορηγούς, τότε...) Τα περισσότερα από τα event αφορούν Νεοζηλανδική μουσική, ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω, το βουκολικό ποπ, ποτέ δεν συμπεριλαμβανόταν στις προτιμήσεις μου...

Το παγοδρόμιο, όπου οι κόρες μας έκαναν πατινάζ για πρώτη φορά στη ζωή τους...Βγάλαμε άπειρες φωτό, η συγκεκριμένη είναι μία από τις ελάχιστες που δεν τις περιέχουν...Φυσικά, προχειροκατασκευή και αυτή, με το πάγο, να "στέκεται" πάνω σε στρώμα άμμου...Επίσης με χορηγία, τηλεοπτικού καναλιού της ΝΖ, και με εισητήριο...

Οι κύριοι με το "παγωμένο" μακιγιάζ και τα άσπρα ρούχα, είναι οι ηθοποιοί που επιφορτίστηκαν με το έργο της υποδοχής, στα διάφορα σημεία της πόλης όπου γίνονταν οι εκδηλώσεις...Ήταν οικείοι μέχρι αγένειας...Τόση διαχυτικότητα μπορεί να είναι ανεκτή από τους κουσκουσιάρηδες ΝΖηλανδούς, αλλά εγώ δεν τα μπορώ αυτά...

Αυτόν τον καιρό, την καθημερινότητα των ΝΖηλανδών, την μονοπωλεί το ψάρεμα του whitebait...ΟΙ φωτό είναι από την ανοιχτή έκθεση που αφορά αυτό το είδος ψαρέματος, που έχει τις ρίζες του στον πολιτισμό των Μαορί και διεξάγεται κάτω από πολύ αυστηρούς όρους και για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα...Το whitebait είναι ένα ψαράκι που μοιάζει με την αθερίνα , στην ουσία όμως πρόκειται για το γόνο ενός μικρού ψαριού, το οποίο το ψαρεύουν με παγίδες, απόχες και μικρά δίχτυα σε ακτές , εκβολές και δέλτα ποταμών, εσωτερικές λίμνες κλπ...Το μαγειρεύουν σαν ομελέτα, μόνον με το ασπράδι του αυγού, και δεν είναι και ό,τι καλύτερο οπτικά...Να το δοκιμάσω πάντως αποκλείεται...

Μακράν η καλύτερη έκθεση του φεστιβαλ...Η διαφορετικότητα και το δικαίωμα να διαλέγεις ποιος θες να είσαι...Με λίγα λόγια, η αποδοχή της αντιστροφής ρόλων από τις παραδοσιακές αυτόχθονες κοινότητες σε ολόκληρο τον πλανήτη, και η σύγκρουση με τον υποκριτικό και επικριτικό Δυτικό πολιτισμό...Περιλαμβάνει φωτό, συγκινητικές συνεντεύξεις και χάρτες δικαιωμάτων, με πρωταγωνιστές ανθρώπους από όλον τον κόσμο...

Και όλα αυτά μέσα σε μια μέρα, το Σάββατο που μας πέρασε...Η πρώτη φωτό είναι βγαλμένη από τη μικρή γεφυρούλα πάνω από τον Avon, που χωρίζει τους Βοτανικούς από το πάρκινγκ , καθώς τρέχαμε να προλάβουμε να πάρουμε το αμάξι (μιας και το πάρκινγκ έκλεινε στις 5.30), ενώ η τελευταία ενώ φεύγαμε ήδη...

Το ποστ αυτό αφιερώνεται, στη φίλη Freedula, τον Έκτορα/Jamanftou, τη Θαλασσινή και το μωρουδέλι της, την Αναστασία, τον Αμμοδύτη και σε όλους τους φίλους και φίλες...Δεν ξέρετε πόσο καλό μου έχετε κάνει όλοι, σε στιγμές που χρειάστηκα την παρουσία σας...Σας αγαπώ πολύ, καλά να περνάτε...

Read More

Εκτός προγράμματος...

Την άλλη βδομάδα έχει προγραμματιστεί να γίνει ο ετήσιος χορός της Ελληνικής κοινότητας του Christchurch...Εχω υποσχεθεί να βοηθήσω με το στήσιμο του χώρου, το πρόγραμμα και κυρίως με τα ψώνια...Κανονικά αυτήν την ανάρτηση θα την έκανα αύριο πρωί, αλλά επειδή το τρέξιμο και οι προετοιμασίες άρχισαν από σήμερα, λίγο πριν την πρόβα των Ελληνικών παραδοσιακών χορών και τις τελικές συννενοήσεις, αποφάσισα να ανεβάσω το ποστ, επειδή διαφορετικά πιθανόν δε θα προλάβαινα να το κάνω μέσα στο Σαββατοκύριακο...

(Πατήστε το play)

Βασικά το άκουσα στο Σκάι και δεν το πίστευα: Επαναφέρουν μετά από μια δεκαετία και βάλε, το μέτρο της απόσυρσης αυτοκινήτων…Το θέμα είναι γιατί η κυβέρνηση διάλεξε να φορολογήσει τα υβριδικά αυτοκίνητα με τον ίδιο τρόπο που φορολογεί και τα υπόλοιπα συμβατικής τεχνολογίας αυτοκίνητα, εφόσον πραγματικά(!!!) ενδιαφέρεται για το φυσικό περιβάλλον και ο σκοπός που επαναφέρει την απόσυρση των παλαιάς τεχνολογίας αυτοκινήτων είναι ακριβώς αυτός…(Η πιο λογική εξήγηση που θα μπορούσα να βρω, θα ήταν το κόστος αυτών των αυτοκινήτων, καθώς θα θεωρούν προφανώς πώς ένας πολίτης ο οποίος θα κάνει την υπέρβαση να αγοράσει ως αυτοκίνητο πόλης ή μεγάλο οικογενειακό ένα υβριδικό που είναι ακριβότερο (προς το παρόν) από αντίστοιχου κυβισμού αυτοκίνητα συμβατικής τεχνολογίας, μπορεί ταυτόχρονα να πληρώσει και τον φόρο…
Ε μα τότε αγαπητοί φωστήρες της κυβέρνησης, μπορείτε κάλλιστα να παρατήσετε τους υπουργικούς θώκους και να γίνετε καφετζήδες…Με τέτοιες πάντως ελεϊνές προβλέψεις, δεν σας εγγυώμαι πώς θα θησαυρίσετε…Ας προχωρήσουν λοιπόν σ’ αυτό το μέτρο, που έχει φέρει αποτελέσματα στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, δίνοντας όμως τα αντίστοιχα κίνητρα σ’ εκείνους που θέλουν να κάνουν κάτι παραπάνω για το περιβάλλον…Φτιάξτε και ποδηλατοδρόμους, όχι όπως πχ. την Ρήγα Φεραίου που εξυπηρετεί μια χαρά στην στάθμευση αυτοκινήτων και έχει χαλάσει το πλακόστρωτο τόσο στα πεζοδρόμια όσο και οι ωραιότατες tometes των διασταυρώσεων...

(Η οδός Ρήγα Φεραίου στην διασταύρωση με την Αχιλλέως, πολύ κοντά στο ΔΙΙΕΚ)
Και καλά σε μια πόλη σαν το Βόλο, είναι υπερβολή να μένεις στα πέριξ του κέντρου, (ειδικά αν είναι ωραίος ο καιρός) και να παίρνεις το κωλάμαξο για να πας για ψώνια στο καράκεντρο ή για καφέ στην παραλία, χώρια που δεν βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις…Έχει και πολύ συχνά δρομολόγια των λεωφορείων, και ταξί, χώρια που όπως είπαμε είναι ιδανική για ποδήλατα…Αλλά οι ποδηλάτες φοβούνται πλέον να κυκλοφορήσουν σε κεντρικές οδούς, καθώς φυσικά τις έχει καταλάβει ο Ελληναράς με το τουτού του…Άντε να κυκλοφορήσεις στην Καρτάλη, την Πολυμέρη ή στην Αναλήψεως με το ποδήλατο…Ευτυχώς έχουν μείνει κάποια μικρά και στενά δρομάκια όπως πχ η Ορφέως (που είναι ...πεζόδρομος και έχει μετονομαστεί σε Κονταράτου)(φωτό), καθώς και η παραλία...


Στην Αθήνα όμως γιατί δεν δίνει κίνητρα για χρησιμοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς; Γιατί δεν σχεδιάζει σωστά μια πολιτική που θα επιτρέψει στην πόλη να αποσυμφορεθεί από το κυκλοφοριακό και την μόλυνση του περιβάλλοντος; Γιατί τόσα χρόνια δεν φρόντισε να σχεδιάσει ποδηλατοδρόμους, καθώς πολλοί άνθρωποι θα θέλανε να χρησιμοποιήσουν (με ασφάλεια) το ποδήλατό τους στις μετακινήσεις τους;
Μα φυσικά, επειδή το όνειρο του Έλληνα είναι το αμάξι… Να του τρώει ένα σκασμό λεφτά, και καταευχαριστημένος -την περίοδο των εκλογών, των διακοπών, των μεγάλων θρησκευτικών εορτών, των Εθνικών επετείων κλπ-, να πηγαίνει στο χωριό του με την φαμελιά και να κάνει επίδειξη…Και να ψηφίζει και εκείνους που τον …βοήθησαν να το πάρει…Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει…Φυσικά μετά από λίγο οι ίδιοι που τον προέτρεψαν να πάρει την «κούρσα» ή το «άγριο», θα τον μαδήσουν με την ίδια ακριβώς αιτιολογία: Αφού το πήρες , πλήρωνε τώρα(..)
Η κλιματική αλλαγή, το διοξείδιο της ατμόσφαιρας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και όλα αυτά τα δεινά με τα εξωτικά ονόματα που μας προοιωνίζονται, δεν τον αγγίζουν…Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι πιάσει ο κ...ς μας...
Σώπα βρε αδελφέ, από μένα θα σωθεί το κλίμα!!!

Το «Καλοκαίρι», το αριστούργημα αυτό του Βιβάλντι από τις 4 εποχές, γράφτηκε φυσικά, στην αγαπημένη πόλη του συνθέτη, την Βενετία…Καθώς οι κάτοικοί των γύρω περιοχών αναζητούσαν ένα ασφαλές καταφύγιο από τις επιθέσεις των Βαρβάρων, βρήκαν αυτά τα νησάκια στο κέντρο ενός τεράστιου έλους, όπου τα σμήνη των κουνουπιών σχημάτιζαν πυκνά σύννεφα πάνω από τα καλάμια…Όση γη τους έλειπε, την δημιούργησαν, με τον γνωστό τρόπο…Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία…
Ο ίδιος ο Βιβάλντι λοιπόν, άφησε παρακαταθήκη δίπλα στο μουσικό κείμενο και τις σημειώσεις σχετικά με την έμπνευση που είχε για το 3ο μέρος (Ρresto) του «Καλοκαιριού»…: Ήταν ξαπλωμένος στην βεράντα του σπιτιού του πάνω από το Μεγάλο κανάλι, και ρέμβαζε στην θέρμη του απογεύματος, όταν ξαφνικά πέρασε δίπλα από το αυτί του ένα κουνούπι…Το έδιωξε και συνέχισε να ρεμβάζει…Το κουνούπι πέρασε και πάλι και τον ενόχλησε και εκείνος το ξαναέδιωξε…Πολύ σύντομα όμως, εκνευρισμένος με την επιμονή του κουνουπιού, παράτησε τους ρεμβασμούς και βάλθηκε να το κυνηγάει σε όλη τη βεράντα , κουνώντας το μαξιλάρι του εδώ κι εκεί, για να το σκοτώσει…
Με λίγη προσπάθεια λοιπόν, ακούγοντας την θεϊκή αυτή μουσική, μπορείτε να δείτε το κουνούπι να εισβάλει στο χαλαρό απόγευμα του Βιβάλντι…Και να έχετε την εικόνα αυτή στο μυαλό σας, όταν στο εγγύς μέλλον, η Βενετία θα είναι πια υποθαλάσσια…

(Ο καταπληκτικός αυτός καλλιτέχνης που δημιουργεί όλες αυτές τις υπέροχες εικόνες, ονομάζεται Ferenc Cakó, και είναι Ούγγρος…Θα άξιζε να δείτε και τις οπτικοποιημένες υπόλοιπες 3 εποχές, καθώς στην ουσία η ιστορία που έχει δημιουργήσει αποτελείται από 4 συνέχειες...)

Read More

Τέλεια μέρα

(Πατήστε το play)

Ναι, αυτός είναι καλύτερος τίτλος για αυτό που έπαθα Σάββατο πρωί…Επειδή δεν γελιέμαι εγώ, κάποιος/α με έχει βάλει στο μάτι και με γλωσσοτρώει…Και μην μου πείτε πώς εγώ κουβαλάω την γκαντεμιά, επειδή την Τρίτη πήγα βόλτα στην Δυτική Ακτή και την Τετάρτη έκανε σεισμό 7.8 ρίχτερ, ούτε επειδή ανέφερα το Τρωκτικό, την Παρασκευή και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, του κάνανε μήνυση για το αδίκημα της κατασκοπείας…Αλλά όχι -όχι, δεν είναι δική μου η γκαντεμιά, άλλος/άλλη μου την έχει φορτώσει, το ξέρω καλά…Διαφορετικά δεν εξηγείται που το Σάββατο το πρωί, ωραία και μοιραία μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, πέρναγα για τελευταία φορά την βούρτσα από τα ωραιότατα φυσικά καστανόξανθα μαλλάκια μου , όταν ξαφνικά είδα στον καθρέφτη τον «εχθρό»…Μια άσπρη τρίχα…
ΑΣΠΡΗ ΤΡΙΧΑ, στα 38 μου, OMG!!!

Πιάνω την τρίχα απαλά- απαλά, μην τυχόν τη βγάλω και φυτρώσουν περισσότερες (ισχύει αυτό ή πρόκειται για αστικό μύθο;) και τρέχω στον Ίωνα.

"Τι είναι ΑΥΤΟ;" τον ρωτάω τεντώνοντας την τρίχα ίσα -ίσα για να ξεχωρίσει από τις άλλες καστανές …
"Ποιο;" με ρωτάει εκείνος
(με τα νεύρα μου παίζει…)

"Αυτό…Η τρίχα…ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΕΙ;;;"

Μέχρι να φορέσει τα γυαλιά του, έρχεται και το ένα παιδί, ας την πούμε Dulcia:
"Ξανθιά είναι η τρίχα", αποφάνθηκε το παιδί μου με τα νεαρά ματάκια του
"Ξανθιά", λέει και ο Ίωνας, πίσω από τα γυαλιά, κοιτάω κι εγώ
(τι στην ευχή μου λένε και οι δύο;;;)

"Γμτ, έχασα ΤΗΝ τρίχα!!!" (ξανά μέσα στο μπάνιο…)

Μετά από λίγο έχω συλλάβει τον σωστό ένοχο αυτή την φορά:
"Άσπρη", μου λέει το παιδί
"Άσπρη", αποφαίνεται κι ο Ίωνας.


"Όχιιιιιιιιιι, δεν είναι δυνατόν, στο άνθος της ηλικίας μου άσπρη τρίχα στο μαλλί…"

"Και τι θα την κάνεις;" με ρωτάει το άλλο μου το παιδί, ας την πούμε Cloe…
"Θα την αφήσω στην θέση της, και θα κάνω πώς δεν την ξέρω, δεν την γνωρίζω την κυρία…"
"Μην αφήσεις να γίνει άσπρο το κεφάλι σου!!!", τσίριζε η Cloe, "δεν θέλω να έχω γριά μαμά…"
"Μια τρίχα είναι παιδί μου", απάντησε ο γκριζομάλλης Ίωνας, και γέλαγε…
Και γέλαγα κι εγώ μαζί, και τα παιδιά δεν καταλάβαιναν αν τόση ώρα έκανα πλάκα ή πραγματικά είχα πανικοβληθεί…

(Για παίξτε κι αυτό)

Ά ρε Ίωνα, που τον Δεκέμβρη στα γενέθλιά μου «ξεχνάς» πόσο γίνομαι, και ρωτάς με σαστισμένο ύφος: «Μα καλά, πότε έγινες 26…», «…32…», «…38…»
Έ, έχω φτάσει και τόσο, και ακόμα έχω μπροστά μου…Και σ’ αγαπώ γι’ αυτό, και για αυτό που ήσουν και είσαι για μένα, για τα παιδιά σου και για τους ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς…Για τις υπέροχες μέρες που έχουμε περάσει μέχρι τώρα και για εκείνες που θα ζήσουμε στο μέλλον…
Απλά ήταν η ώρα μου να αρχίσω να ασπρίζω σιγά-σιγά κι εγώ… Και δεν νιώθω κανένα τρόμο για αυτό, και φυσικά δεν πιστεύω σε γλωσσοφαγιές, μάγια, απρίλια, κακά και καλά μάτια, ματοτσίνορα, ωροσκόπια και άλλες τρίχες…κατσαρές (που έλεγε κάποτε ο πατέρας μου)…Και σίγουρα δεν πρόκειται να αρχίσω να κρύβω την ηλικία μου, κόβοντας χρόνια για να περνιέμαι μικρότερη σαν κι εκείνες τις ατυχήσασσες δεσποσύνες των παλιών Ελληνικών έργων, που ξέμειναν με το κοντέρ κολλημένο από τριετίας στα 39, ή τα 43, ...προερχόμενες προφανώς από άλλον αιώνα… Αλίμονο δηλαδή...

Και σας ευχαριστώ φίλοι μου για όλα, για την στήριξή σας, το ενδιαφέρον σας, τα μέηλ και τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε στο μπλογκ …
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ, απλά ήθελα να αναφέρω κάποια πράγματα, μιας κι εσείς θα κουραστήκατε, όλο φωτό, ταξίδια στα βουνά, στα χιόνια και στις θάλασσες…Θα ξαναρχίσουν όλα αυτά σε λίγες μέρες και πάλι, ίσως από το επόμενο κιόλας ποστ…
Σας φιλώ λοιπόν, να περνάτε καλά και να μην σκοτίζεστε για μικροπράγματα…Ζήστε τη στιγμή…Αδράξτε τη μέρα!!!

Υστερόγραφο: Το ωραιότερο απ' όλα το είπε η φίλη Χελώνα, την ώρα που μιλούσαμε στο chat:
-Μία είναι η τρίχα;
-Ναι...
-Βάψτην με μαρκαδόρο...
Lol, lol, lol, ακόμα γελάω...Νά 'σαι καλά Χελώνα μου, είσαι καταπληκτική...

Κι αυτή τη συμβουλή δίνει ο Ηφαιστίωνας:
"Άστην στην ησυχία της, μπορεί να της τα πρήξανε οι άλλες και άλλαξε χρώμα!"
Χα,χα,χα,χα, Ηφαιστιωνάκι μου δεν άντεξα όπως βλέπεις και την ανάρτησα κι αυτήν την φοβερή ατάκα...

Κι ο George αναφέρει σχετικά: "πίστευα πως προκειμένου να αποφύγουν την ατίμωση άρχισαν να αυτοκτονούν έως ότου ανακάλυψα οτι τα πιο δειλά άσπρισαν !!"
Φανταστικό!!! Μπράβο Γεώργιέ μου...

Η Γλαρένια έγραψε και έσκισε: "Μμμμμ...σιγά μην πεθάνουμε...τη βάφουμε με ρίμελ που έχει και βουρτσάκι. τί να σου κάνει ο μαρκαδόρος ;-)"

Τάδε έφη η φοβερή Αδαμαντία: "Εγω που ήμουν φυσική κοκκινομάλλα κι όταν βγήκαν οι πρώτες άσπρες τρίχες έγινα σα φανέλλα του Ολυμπιακού τι να πώ?
Κι ειμαι ΑΕΚ..."

Ο φίλος Άθεος, μας έδωσε κι αυτός τα φώτα του:"Σαν τον Γόρδιο δεσμό, κόψε την σίρριζα εξαφανίζοντάς την! Τι να πω κι εγώ, που αν κάνω το ίδιο, πρέπει να μείνω φαλακρός στους κροτάφους μου!"

Ο φίλος VaD είπε: "Αστην μωρέ,μια τριχούλα ειναι,θα πεθάνει από μοναξιά:)))"

Ο φίλος Άκρατ τρομάζει λέει "στην ιδέα ότι τα χυτά μου αλογοουρά μαλλιά ως τον ποπό θα γίνουν από ΚΑΤΡΑΜΙ καταλευκα...."
Εγώ να δεις φίλε μου...

Ο Βασίλης παράφρασε το γνωστό παλιό τραγούδι :«Άσ' τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
να τα χαίρεσαι πολύ και ας είναι ... ασπρισμένα»
Και η Άσπα σιγοντάρει:"Είμαι στην ίδια φάση! Μαζί θα το ξεπεράσουμε! Σιγά μη μας αφήσει η μία μας τρίχα να τα βάψουμε μαύρα!"

Ο Ταχυδρόμος μου παραχώρησε τη λίστα του με "δυνατά επιχειρήματα":
(ξεκινάει από το Β, το Α περιέχει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα..)
Β) Είναι γοητεία
Γ) Ακόμα περισσότερη γοητεία
Δ) Έτσι είναι τα ταξίδια, τρελαίνεσαι και σου ασπρίζει η τρίχα
Ε) Περιπεριπεριπεριπερισότερη γοητεία

Η Ρίτσμας με επανέφερε στη τάξη με την φωνή της λογικής:
"Κοιτα μην ασπρίσεις πολύ. Ειπαμε με μετρο η ωριμότητα. Τί θα κάνεις ολα τα επόμενα χρόνια;

Read More

Ο δρόμος προς τη Δύση...

Την Τρίτη που μας πέρασε, αποφασίσαμε κάπως αργά-σχεδόν μεσημέρι- να ανεβούμε τις Άλπεις και περνώντας από το Arthur Pass, να φτάσουμε στο Greymouth στη Δυτική ακτή...Αρχικά είχαμε σκεφτεί να κλείσουμε εισητήρια στο Transalpine, και να κάνουμε την διαδρομή μέσα απ' τα βουνά, ανάμεσα στις λίμνες και τα ποτάμια, με το τρένο...Καθώς όμως ο καιρός είναι γενικά ευμετάβολος αυτήν την εποχή, προτιμήσαμε να κάνουμε την ημερίσια αυτή εκδομή, με το αυτοκίνητο...

Ο δρόμος προς την Δύση λοιπόν, ονομάζεται Alpine scenic road και οδηγεί κατευθείαν στο Greymouth, τον τελικό προορισμό και του Transalpine...Τον δρόμο τον κρατούν ανοιχτό πάσει θυσία, καθώς είναι το πιο δημοφιλές και σίγουρο πέρασμα προς τη Δυτική ακτή...Μιλάμε όμως για πολύ χιόνι...

Η λίμνη Lyndon, παγωμένη εντελώς αυτή τη φορά, σε παλαιότερο ποστ την είχατε δει υπο διαφορετικές συνθήκες...Αυτές τις φωτό, ο Ίωνας (καθώς και τις αμέσως επόμενες) τις έκανε wallpaper ...

Το Castle Hills, περιοχή που γυρίστηκαν κάποιες σκηνές του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και το οροπέδιο του περάσματος, η κοίτη του μεγαλύτερου ποταμού του Canterbury, του Waimakariri, που φυσικά πηγάζει από τις Άλπεις...

Λοιπόν, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, μ΄αυτούς τους παπαγάλους, τους Kea, που συναντήσαμε σε ένα μικρό πάρκινγκ στο Arthur Pass, όπου σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτό...Θυμήθηκα που κλεινόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μου, και διάβαζα με τις ώρες την "Εγκυκλοπαίδεια των Ζώων"...Θυμήθηκα και τον τρόμο που μου προκάλεσε η πληροφορία πως υπάρχουν παπαγάλοι που τρέφονται με σάρκες νεκρών ζώων, καταλαβαίνω όμως απόλυτα πλέον, τη θέση στην τροφική αλυσίδα που κατέλαβαν αυτά τα πουλιά: στις πεδιάδες υπάρχουν οι ΝΖηλανδικές γερακίνες, οι πετρίτες και οι Νίνοξ...Στα βουνά όμως που δεν υπάρχουν πτωματοφάγα όρνια και για χιλιάδες χρόνια δεν υπήρχαν στα νησιά καθόλου θηλαστικά ποιο ζώο θα ήταν ο καθαριστής της φύσης;

Κι εκεί που ταΐζαμε τους παπαγάλους που πεινούσαν με ό,τι είχαμε μαζί μας, τυρόψωμα, κέϊκ και μπισκότα, είδα στο βάθος του πάρκινγκ ένα ακόμα πουλί, που αρχικά νόμιζα πώς ήταν κι αυτό Kea...Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα λιμασμένο από την πείνα Weka, που ξεπερνώντας την φυσική του ντροπαλοσύνη, μας πλησίασε και το ταΐσαμε κι αυτό...Έπρεπε όμως να με δείτε από μια μεριά: Ανεβοκατέβαινα τρέχοντας το πάρκινγκ, κάνοντας σινιάλα σαν τροχονόμος στα αυτοκίνητα που ήθελαν να παρκάρουν, φωνάζοντας σε άπταιστα ...Ελληνικά: "Είναι ένα weka...Προσοχή, είναι ένα weka"... Φυσικά τα αμάξια φεύγανε, ενώ και ένα ζευγάρι Αυστραλών που ήθελαν να ξεπαρκάρουν με την τροχοβίλα τους , αναγκάστηκαν να μείνουν εκεί που ήταν...Αποζημιώθηκαν όμως με το βίντεο του σπανιότατου ζωντανού, ενώ δεν αποκλείεται να με δείτε και μένα σε κανένα ytube, με τίτλο "η τρελή Ελληνίδα και το πεινασμένο weka"...

Η ιστορική ταβέρνα του Jackson's (από την εποχή του πυρετού του χρυσού) στη Δυτική ακτή και τα παρθένα αδιαπέραστα δάση της...Η 2η φωτό δεν είναι καλή λόγω του οτι βρισκόμασταν σε κίνηση, αλλά θα μπορέσετε να παρατηρήσετε τις φτέρες Coru το έτερο εθνικό συμβολο (και δη των Μαορί) της ΝΖ...Μπορεί να μοιάζουν με φοίνικες, αλλά δεν είναι...Η γεωγραφική απομόνωση της χώρας είναι υπεύθυνη για την διατήρηση μέχρι σήμερα αυτών των φυτών...

Η γέφυρα που οδηγεί στο Greymouth, το ρολόι σύμβολο της πόλης και το ιστορικό ξενοδοχείο Revingtons...Δεν μείναμε για πολύ στην πόλη, επειδή φτάσαμε αργά το απόγευμα, και μπροστά μας είχαμε τα βουνά...Την επόμενη φορά πάντως θα φροντίσουμε να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας...

Το μικρό ρέμα Wainohinohi, που σημαίνει ακριβώς αυτό: "Μικρούτσικο νερό"...Οι πέτρες στις όχθες του έχουν πάρει την πανέμορφη πορτοκαλιά απόχρωση από τις λειχήνες που φύτρωσαν επάνω τους...Όταν η φύση έχει κέφια...
Τεσπά, γυρίσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι, και είμασταν πολύ τυχεροί που ο σεισμός έγινε την επόμενη μέρα ακριβώς, επειδή θα μπορούσαν να έχουν προκύψει μέχρι και κατολισθήσεις...
(Μην δω κανέναν να με λέει "γκαντέμω", κάηκε...)

Read More

Ανάβαση στον Όλυμπο της ΝΖ...

15/7/2009 Update...

Σε περίπτωση που μάθατε από τις ειδήσεις για έναν μεγάλο σεισμό στην Ν.Ζηλανδία, οι αρχές ανέφεραν οτι συνέβησαν 2 ισχυροί σεισμοί 7.8 και 6.1 ρίχτερ στη Δυτική Ακτή, 161 χλμ νότια του Invercargill...Το επίκεντρο εντοπίστηκε στο τμήμα του ρήγματος που διαπερνά τις ΝΖηλανδικές Άλπεις, με εστιακό βάθος 33 χιλιόμετρα, μέσα στην Fjordland ενώ το σήμα που εκδόθηκε για πιθανό τσουνάμι, ανακλήθηκε 2 ώρες μετά την έκδοσή του... Δεν υπάρχουν θύματα, παρά μόνο μικρές υλικές ζημιές, κυρίως στο Tuatapere, καθώς και στο Invercargill και το Dunedin...Το Christchurch "κουνήθηκε" αρκετά, αλλά καθώς βρίσκεται 530 χιλιόμετρα από το επίκεντρο, δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα...
Ευχαριστώ πολύ τους φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου, σας φιλώ όλους...

..............................................................................................................................................................
Χθες ως γνωστόν, έπαιζε η Εθνική μπάσκετ στο Auckland στο Βόρειο Νησί...Καθώς μας έπεφτε κομμάτι μακριά, αποφασίσαμε πώς έπρεπε να δούμε τον αγώνα πάση θυσία...Οι ΝΖηλανδοί, γνωστοί για την αγάπη τους μόνον στα παιχνίδια με ΝΖηλανδικό ενδιαφέρον, πχ ράγκμπυ, κρίκετ κλπ, δεν έδειξαν τον αγώνα στην τηλεόραση, και μιας και δεν διαθέτουμε (ακόμα) δορυφορική, στάθηκε αδύνατο να το δούμε μέσω ΕΡΤ...Ωστόσο επειδή παίζουμε το νετ στα ...δάχτυλά μας, βρήκαμε την ιστοσελίδα www.atdhe.net, απ' όπου παρακολουθήσαμε ζωντανά τον αγώνα, έστω και με ελεϊνή και τρισάθλια Αμερικάνικη περιγραφή...Μπράβο στα αγόρια μας, απέδειξαν οτι είχαν ψυχή, και πολέμησαν μέχρι το τέλος...
Στα καθ' υμάς τώρα...

Λοιπόν, όταν φτάσαμε ΝΖηλανδία, και παρά το γεγονός οτι ήδη γνωρίζαμε πολλά, δεν υπολογίζαμε σε πόσα πολλά πράγματα θα μας εξέπλησσε ευχάριστα...Έτσι λοιπόν, όταν στην αρχή της περασμένης βδομάδας, ξεκινήσαμε να φτάσουμε στην αλπική λίμνη Coleridge, δεν περιμέναμε οτι θα συναντούσαμε τοπωνύμια με ...Ελληνικό ενδιαφέρον...

Στην Εθνική 73, προς το Arthur Pass, το βασικό πέρασμα των Άλπεων στο Νότιο Νησί προς την Δυτική ακτή...Στην 1η φωτό τα βουνά από τον δρόμο, και το μικρό χωριό του Darfield (σύντομη στάση για καφέ), λίγο πριν στρίψουμε, για να βρούμε τον δρόμο προς τη λίμνη...

Προς το πέρασμα του όρους Όλυμπος (το οποίο ήταν κλειστό λόγω των πολλών χιονιών) και ο ποταμός Αχέρωντας, στον δρόμο προς το χωριό Coleridge και την ομώνυμη λίμνη...


Το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο πίσω από το χωριό, και ο χιονισμένος δρόμος προς τη λίμνη...

Τα χιόνια στο πλάι του δρόμου και οι μαραμένοι σπόροι μιας αγριοτριανταφυλιάς, με φόντο το χιονισμένο τοπίο ...

Η λίμνη Coleridge από ψηλά και το βουνό Όλυμπος χιονοσκέπαστο και λαμπερό κάτω από τον ήλιο, στο βάθος ...

Η απέναντι ακτή...



Δύο διαφορετικές απόψεις της λίμνης, κάτω από τα σύννεφα...

Ξύλα στην ακτή, και άποψη της λίμνης, από άλλη γωνία, κατά την αναχώρησή μας το απόγευμα...

Μία ταμπέλα, που όπως βλέπετε δεν διαφέρει και πολύ από τις δικές μας, και μία άποψη των πεδινών, το ποτάμι στην λεκάνη απορροής της λίμνης...
Η ανατολή του ολόγιομου φεγγαριού...

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, περισσότερα χιόνια (πιθανότατα) σε λίγες μέρες...Καλή βδομάδα και πολλά φιλιά...

Read More