UPDATE!!! «Καλλιπόλεως 29»

UPDATE!!!
Γειά σας...Μόλις γύρισα από την παρουσίαση του βιβλίου της κας Γεωργίας, που έγινε στο Πολιτιστικό κέντρο της Ν.Ιωνίας Μαγνησίας...Λοιπόν, η βραδιά ήταν καταπληκτική, (εκτός από το τελος της, που θα αναφέρω παρακάτω τί συνέβη), η όλη εκδήλωση κράτησε περίπου 2,5 ώρες, και η αίθουσα ήταν κατάμεστη...Δεν έχω ξαναπάει σε παρουσίαση λογοτεχνικού βιβλίου, πάντοτε πίστευα πώς αν ένα βιβλίο αξίζει πραγματικά, αυτό φαίνεται κυρίως από τις πωλήσεις του (κι αυτό αποδεικνύεται και από την απήχηση που είχε το συγκεκριμένο βιβλίο, στην καταγραφή του καθημερινού βίου των απλών ανθρώπων του προσφυγικού συνοικισμού της Ν.Ιωνίας...) Ακούστηκαν λοιπόν πολλά χειροκροτήματα, μάτια δάκρυσαν, δόθηκαν ακόμα περισσότερα συγχαρητήρια, καθώς και πολλές ανθοδέσμες και γλάστρες...Και η κα Γεωργία, ήταν εμφανώς συγκινημένη, και ανταπέδωσε όλα τα φιλιά, όλες τις χειραψίες και τις ευχές, που δέχτηκε από τον κόσμο που άκουγε, κυριολεκτικά κρεμασμένος από τα χείλης της, όταν σηκώθηκε να διαβάσει ένα μικρό απόσπασμα, λίγο πριν το τέλος της εκδήλωσης...Ώς εδώ καλά λοιπόν...
Κάποια στιγμή, περίπου στην μέση της παρουσίασης, πρόσεξα ανάμεσα στο πλήθος μια γνωστή φιλόλογο, την Ε. Ταμία, η οποία μόλις είχε μπει εκείνη τη στιγμή (είδε προφανώς το φως και την ανοιχτή πόρτα, που λένε, διαφορετικά δεν εξηγήται η τόοοοοοσο μεγάλη καθυστέρηση), και για κακή μου τύχη, αδειάζοντας κάποια θέση πίσω μου, την κατέλαβε (καθόμουν στην πρότελευταία σειρά) και άρχισε να χαζογελάει, για άγνωστο λόγο, πιθανότατα προσπαθώντας να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κυρίου που καθόταν στην διπλανή θέση...Την στιγμή που ανέβηκε η συγγραφέας στο βήμα, αναφώνησε το υποτιμητικότατο "Ά, αυτή είναι...", φθονώντας προφανώς το παρατεταμένο χειροκρότημα...
Δεν αντέδρασα, αλλά κάποια στιγμή που σιγοψυθίριζα με την διπλανή μου κυρία, η οποία τύχαινε επίσης φίλη της συγγραφέως, μας έκανε παρατήρηση...Της την αντιγυρίσαμε, αλλά παρόλα αυτά, συνέχιζε να χαζογελάει, προς τον διπλανό της κύριο, ενώ βλέποντας πώς εκείνος δεν ανταποκρίνεται, σηκώθηκε να φύγει, την ώρα που η συγγραφέας ήταν ακόμα στο βήμα και μιλούσε...Της είπα απλά, ένα "Δεν είχα καμία αμφιβολία...", αν και δεν πιστεύω να κατάλαβε τί εννοούσα...Συμφώνησα βέβαια με την κυρία δίπλα μου, πώς ήταν αγενέστατη...Γυρίζοντας στο σπίτι, ρώτησα τον άνδρα μου αν η συγκεκριμένη φιλόλογος (που την γνωρίζει πολύ καλά) στέκει στα μυαλά της, και μου απάντησε "ποτέ δεν έστεκε, η Ελένη..."
Το καλό είναι πώς η υπόλοιπη βραδιά πέρασε χωρίς άλλα προβλήματα, ενώ και η συγγραφέας, δεν αντιλήφθηκε το επεισόδειο, που όπως προείπα, συνέβη στα τελευταία καθίσματα...

«Καλλιπόλεως 29» είναι η αφετηρία από την οποία η φίλη μου κα Γεωργία Καρακατσοπούλου - Χαϊδούλη αρχίζει να καταγράφει «πράγματα που ξεχάστηκαν ή δεν γνωρίζουν κάποιοι». Παιδί της Νέας Ιωνίας/Μαγνησίας η συγγραφέας του νέου βιβλίου έπιασε το μολύβι «από ανάγκη ψυχής» για να περιγράψει στην πορεία τί έγινε στη Μικρά Ασία και πώς βρέθηκαν οι άνθρωποί της στη Νέα Ιωνία, μετά τη καταστροφή του '22.

Αρχικά, στο εισαγωγικό σημείωμα της καινούριας έκδοσης με τον τίτλο «Καλλιπόλεως 29» αναφέρει: «Αν ωστόσο ξεφυλλίζοντας αυτές τις σελίδες νιώσετε ότι «εντός σας» υπάρχει κάτι από αυτά που περικλείουν, δικαιώνονται οι φίλοι που με παρότρυναν, αλλά κι εγώ που διάλεξα αυτόν τον τρόπο να εκφράσω συναισθήματα και την ανάγκη μου για επικοινωνία.
Αν πάλι έχει τύχει να έχετε γαλουχηθεί από ανθρώπους που είδαν το φως του ήλιου σε κείνα τα «Βλογημένα χώματα», θα έχετε έτσι και αλλιώς μπολιαστεί με την ιδέα, αλλά και η ύπαρξή σας με ό,τι αρχίζει και τελειώνει εκεί στην Ιωνία - «τον κοινό μας τόπο»- κι επομένως δε χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο να πω, για να σκύψετε στις αράδες αυτού του γραπτού. Εμένα με ανάστησαν άνθρωποι τέτοιοι. Ο Αλέκος και η Ντίντα. Δυο «Προσφυγόπουλα» από τη Μικρασία που έσμιξαν τις ζωές τους στη Νέα Ιωνία του Βόλου το 1939 και μέσα στη φτώχεια εκείνου του καιρού, την «αχλύ» του πολέμου του 1940 και τη φρίκη του εμφύλιου, ανάστησαν τρία παιδιά.Εγώ - το δεύτερο παιδί αυτής της οικογένειας - κουβάλησα μέσα μου για χρόνια τους καημούς, τα ντέρτια και τον αγώνα των ανθρώπων μου - και όλων γύρω - να ζήσουν, να ξεχάσουν, να ριζώσουν στον καινούριο τόπο, στην «άλλη Πατρίδα». Τελικά ρίζωσαν και ρίζωσαν βαθιά τόσο, που κατάφεραν να πάει η ζωή τους πέρα από το «μεροδούλι και το μεροφάι».
«Ξεριζωμός» είναι η λέξη που αποκτά ειδικό βάρος στις σελίδες του βιβλίου «Είναι η λέξη που έχει καταγραφεί στην ψυχή και το μυαλό μου να επαναλαμβάνεται γύρω μου με φωνή πνιγμένη στο λυγμό και με μια έκφραση προσώπου όλο σπαραγμό. Έπειτα «χάσμα χρόνου» και μπροστά σου ένας άνθρωπος - άγαλμα, που η ματιά του φτάνει στην άκρη του ορίζοντα να κοιτάζει το χθες που «ήταν», αλλά δεν «υπάρχει»!Απόγονος εκείνων των ανθρώπων -γεννημένη εδώ- κουβαλάω στην ψυχή και το μυαλό μου τον ξεριζωμό τους...»
Έτσι στην οδό «Καλλιπόλεως 29» διατηρούνται μέχρι σήμερα ζωντανές οι μικρασιάτικες μνήμες «Το σπίτι στην «Καλλιπόλεως» σήμερα ανήκει σε μένα. Είναι δικό μου, κατάδικό μου και με χαρτιά. Μετά το θάνατο των γονιών μου έκανα ό,τι μπορούσα, να το στηρίξω, να διατηρηθεί στο χρόνο...Έχει και σήμερα τη μεγάλη πόρτα. Στη μέσα κάμαρα, το καντήλι από «φυσητό ροδί γυαλί», το εικονοστάσι και τις φωτογραφίες των δικών μου. Έτσι κρατιέται όρθια η ψυχή μου με τα «όσια και τα ιερά», αυτά που με έκαναν να είμαι ό,τι είμαι...Αισθάνομαι λοιπόν περήφανη στο σήμερα, ακόμη και για ό,τι με πλήγωσε στο χθες και παίρνω κουράγιο για το αύριο, όπου ανελέητα μας πηγαίνει ο χρόνος...»

Το βιβλίο «Καλλιπόλεως 29» της Γεωργίας Καρακατσοπούλου-Χαϊδούλη θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Νέας Ιωνίας. Η εκδήλωση πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Νέας Ιωνίας και τη διακριτική στήριξη της «Φλόγας».