Άστεγος Σταθμός Προστασίας...

Βασικά είμαι έξαλλη...Μόλις γύρισα από τη Νομαρχία, όπου μας είχε καλέσει, όλες τις εθελοντικές ομάδες της Μαγνησίας, ο Νομάρχης, για να παραβρεθούμε σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στους σύγχρονους Αργοναύτες...Δεν μου έφταιξαν τα παιδιά, καθώς μάλιστα έχω και φίλους ανάμεσά τους, με πείραξε αυτό που έμαθα σχετικά με την μετεγκατάσταση του Σταθμού προστασίας, στο νέο κτίριο, μετεγκατάσταση που ...ναυάγησε...

Για να τα πάρω από την αρχή: Ο Σταθμός Προστασίας λειτουργεί μέσα σε παλιά οικία με μικρή αυλή σε κεντρικό σημείο του πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου-Ν.Ιωνίας...Υπάρχει ενοίκιο, που μέχρι τώρα, πλήρωνε συγκεκριμένη υπηρεσία του Δήμου, όπως επίσης και τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ...Τα υπόλοιπα, νερό, τροφές, φάρμακα, θεραπείες, αναλώσιμα κλπ, βαρύνανε αποκλειστικά τις τσέπες των εθελοντών του Σταθμού, καθόσον οι δωρεές είναι μηδαμινές...Ξεπερνώντας όλα τα εσωτερικά προβλήματά του ο Σταθμός, προβλήματα που είχαν να κάνουν με τη σύνθεση των μελών του προεδρείου του, συνέχισε να δουλεύει αδιαλείπτως, μέχρι τη στιγμή που ο Δήμαρχος μας διαμήνυσε πως πρέπει να φύγουμε από το χώρο στον οποίο στεγαζόμαστε, λόγω του ότι, δεν θέλει να ξοδεύει άλλα χρήματα για μας...Μάλιστα μας απείλησε με οριστικό κλείσιμο, εάν δεν πηγαίναμε σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις του που θα λειτουργούσαν (και λειτουργούν ήδη, υποθέτω) ως κυνοκομείο (τελικά), στην Κάπουρνα/Γλαφυρές..

Από τα 4 μέλη του Σταθμού που ασχολούνται αποκλειστικά με την περίθαλψη, μόνον η Γ. οδηγεί, μάνα 4 παιδιών και καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης...Από τους υπολοίπους, οι 2 χρησιμοποιούμε αστικά λεωφορεία, και ο τέταρτος το ποδήλατό του...Η Κάπουρνα λοιπόν, είναι υπερβολικά μακριά για μας, εκτός του ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι μιλάμε για εθελοντές...

Μετά από μπαράζ συναντήσεων με αντιδήμαρχο και Δήμαρχο, και κυρίως μετά την ανάληψη των Μεσογειακών, όπου θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν ως κράχτες των περιβαλλοντικών ευαισθησιών τους, (εκτός από το "σπάσιμο" με τον Δήμο Βόλου, εν όψει του νέου Καποδίστρια)βρέθηκε η λύση για χρήση συγκεκριμένου ισογείου κτιρίου, το οποίο χρησιμοποιεί το τοπικό ΚΕΘΕΑ, ενώ εμείς θα παίρναμε το ευρύχωρο υπόγειο που λειτουργούσαν τμήματα ζωγραφικής και κεραμικής του Δήμου.

Όμως ο Δήμαρχος απαίτησε από το ΚΕΘΕΑ να εγκαταλείψει το κτίριο παραβλέποντας την ύπαρξη συμβολαίου χρήσης που έχει διάρκεια μερικών χρόνων ακόμα, με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι του ΚΕΘΕΑ, με την αποχώρηση και μετεγκατάσταση των εργαστηρίων προκειμένου να ανοίξει ο χώρος για μας, να αλλάξουν κλειδαριές στην πόρτα του υπογείου και να το καταλάβουν (το συμβόλαιο το περιλάμβανε), και τώρα εμείς να κινδυνεύουμε με οριστικό κλείσιμο, μιας και δεν μπορεί να παραταθεί ο χρόνος παραμονής μας στο οίκημα που στεγαζόμαστε ακόμα και σήμερα (ενώ και η υπηρεσία που λέγαμε, έχει αφήσει απλήρωτα τα ενοίκια του ιδιοκτήτη, τους τελευταίους 3 μήνες τουλάχιστον, και δεν μπορεί να κάνει άλλο υπομονή ο άνθρωπος...Και είναι λογικό)...

Δεν είναι τα 8 χρόνια που δούλεψα κοντά στα ζώα και τα πουλιά του σταθμού, ούτε τα χρήματα που έχω ξοδέψει τόσον καιρό, για κιμάδες, σπόρια, φρυγανιές, αυγά, λάδι, κουπάκια μιας χρήσης, τα φάρμακα, τις φωτοτυπίες, και γενικά ό,τι μου αναλογούσε να αγοράσω κάθε βδομάδα όλον αυτόν τον καιρό, ούτε το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ούτε αργίες, ούτε Εθνικές επέτειοι, ούτε Πάσχα, ούτε Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστοι, Πρωτομαγιές, Κυριακές...Είναι το γαμώτο για αυτά τα ζώα και όλους αυτούς τους ανθρώπους, που έτρεχαν να τα μεταφέρουν είτε οι ίδιοι, είτε με το ΚΤΕΛ και τα πλοία, από όλη τη Θεσσαλία και τα νησιά των Σποράδων (και κάποιες φορές και μακρύτερα), για περίθαλψη και φροντίδα, και εκστασιάζονταν με την μικρή ζωούλα που της πρόσφεραν έστω μια ελπίδα για επιβίωση, φέρνοντάς την σε μας...
Ζώα όπως η χελώνα Μάνα κουράγιο με το σπασμένο καβούκι από τροχαίο, ο πυροβολημένος στο φτερό Λώρης ο πετρίτης, ο Αττίλας ο Ούνος το ταξιδιωτικό περιστέρι με τον διαλυμένο αγκώνα, ο γλάρος ο Κεραμίδης με τον ακρωτηριασμό, ο Τάκης το ορτύκι με το βόλι στο στήθος, τα ορφανά σκαντζοχοιράκια Λητώ και Αστερία, τα επίσης ορφανά δίδυμα κιρκινέζια του Επίκουρου που τα έστειλε από τη Θεσσαλονίκη, η στουκαρισμένη σταχτάρα της Κυκλάμινου του Βουνού, και εκατοντάδες άλλα, που παρελήφθησαν από μας, και ενώ κάποια τα φιλοξενούμε ακόμα, πολλά άλλα τα επιστρέψαμε εκεί όπου ανήκαν, στη Φύση...