Thursday, May 1, 2008

Μάης του…


Μάης του....

Γυμνά σώματα

αντικείμενα που απορροφούνται

στο ημίφως των διαδρόμων,

καρέκλες και τραπέζια

και ποτήρια που φυλάσσουν

λίγη ακόμα κουβέντα

και μια στάλα κρασί στο βάθος…

Πάνω σ’ αυτά τα γυάλινα χείλη

πόση δίψα σβήσαμε

πόσες λέξεις σκορπίσαμε

μιλώντας για επαναστάσεις κι έρωτα

για ποίηση, για όνειρα,

με διάπλατα χαμόγελα…

Πού πήγαν όλες αυτές οι αναλύσεις,

που τόσο όμορφα διατυπώναμε όταν ήμασταν νέοι

πού έχουν πάει,

πού έχουν κρυφτεί,

τώρα που συνθηκολογούμε

μέρα με τη μέρα περισσότερο

καθώς διαπιστώνουμε

τις ανίερες συμμαχίες εκείνων που προπορεύονταν

τις υποχωρήσεις, τα ψεύδη…

Πώς συνεχίζουμε,

πώς επιμένουμε να επιζητάμε το αυτονόητο

τώρα που ξέρουμε

και ίσως δικαιολογούμε;

Τόσες θεωρίες,

τόσες αλήθειες, πού ξεχάστηκαν

πού θάφτηκαν και πώς θα συνεχίσουμε γνωρίζοντας

ή υποθέτοντας,

το αύριο που μας ανοίγεται

με τις προδομένες υποσχέσεις που μας δόθηκαν

σε καιρό ειρήνης για τον καιρό πολέμου

που μας ξημερώνει;

Έμειναν άραγε τα λόγια

όνειρα μόνο δυο –σχεδόν– μεσηλίκων εραστών,

που επιμένουν να τριγυρνούν στο μισοσκότεινο σπίτι

και αναδεύουν τη μνήμη τους για να κρατήσουν ζωντανή

την ανάμνηση της ζέσης της νιότης,

όπου όλα αντιμετωπίζονταν ως ανυπόφορα κοινότυπα

ή μήπως προετοιμάζονται ακονίζοντας σχολαστικά

τα ξεθαμμένα τσεκούρια της εξέγερσης

που δεν έγινε ποτέ, αλλά ελπίζουν πως θα γίνει μια μέρα

που θα επιστρέψει η ιδέα,

ο ρομαντισμός μιας εποχής

που δυστυχώς για τους ρεαλιστές έχει παρέλθει,

ανεπιστρεπτί…

45 comments:

eva said...

Κάθε μικρή ανατροπή στη ζωή σου, αρτανάκι, είναι επανάσταση.
Κάθε όχι, μικρό ή μεγάλο, είναι επανάσταση.
Κάθε επιχείρημα κόντρα στις αυθεντίες, είναι επανάσταση.

Ο ρομαντισμός είναι μέσα μας
και δεν πεθαίνει ποτέ
αν δεν το αφήσεις.

Καλό μήνα, φιλενάδα :))

faraona said...

"ή μήπως προετοιμάζονται ακονίζοντας σχολαστικά
τα ξεθαμμένα τσεκούρια της εξέγερσης
που δεν έγινε ποτέ, αλλά ελπίζουν πως θα γίνει μια μέρα
που θα επιστρέψει η ιδέα,
ο ρομαντισμός μιας εποχής
που δυστυχώς για τους ρεαλιστές έχει παρέλθει,
ανεπιστρεπτί…"
"Δυστυχως" για τους ρεαλιστες λιγο οξυμωρο το βρισκω.Για τους ρεαλιστες δεν ειναι δυστυχως ,ειναι ευτυχως.Εκτος κι αν το λες απ την πλευρα του ρομαντικου.
Πολυ ομορφο ποιημα ΑRTANIS.
Πολλα φιλια.

patsiouri said...

Εμείς όμως είμαστε ρεαλιστές?????/
Ελπίζω να περάσατε υπέροχα!

Sophia Kollia said...

Καλησπέρα Αρτάνις, όταν ήμουν μικρή ζήλευα όλους αυτούς που πίστευαν σε κάτι, σε πολιτικό και ιδεολογικό εννοώ. Τώρα λυπάμαι γιατί βλέπω τόσους πολλούς απογιτευμένους..Δεν βαριέσαι.. Ονειρο και ντουνιάς είναι ένα.. Ασχετο αλλά μου αρέσει.
Ωραίο το ποίημα όμως, πολύ ωραίο.
Καληνύχτα

Hfaistiwnas said...

Αυτή η εξέγερση θα γίνει κάποια στιγμή, όταν θα είναι αναγκαία... για να αναζωπυρώση αυτό που ξεθύμανε...
Καλό μήνα!!!!

Artanis said...

Καλησπέρα @Ευαγγελία...Ρομαντική ώς το τέλος..., αυτό λέω πάντα...Η ζωή μου όμως δεν μπορώ να πω οτι είχε ανατροπές...
Μάλλον μικρούς σταθμούς έχει, σε μια ίσως τεθλασμένη πορεία, αλλά πάντως με έναν σκοπό να με περιμένει στο τέλος...Τουλάχιστον εγώ έχω ένα όραμα, αναρωτιέμαι για τους υπόλοιπους όμως...
Καλό μήνα και σε σένα...

Artanis said...

Καλή μου @Φαραόνα καλησπέρα...
Έχεις δίκιο, το "δυστυχώς" κολάει στην προηγούμενη πρόταση και όχι στους ρεαλιστές..., όμως νομίζω οτι ένας ρομαντικός άνθρωπος δεν είναι αναγκαστικά και αιθεροβάμων, μπορέι να είναι και λίγο ρεαλιστής ταυτόχρονα, εκτός από πεσιμιστής, που είναι σίγουρα...Μήπως ο πεσιμισμός δεν εμπεριέχει ως ένα βαθμό, καί ρεαλισμό;
Εμένα ας πούμε που γενικώς θεωρώ οτι είμαι ρομαντικό άτομο, αν με ρωτήσεις για τη σημερινή κατάσταση σε διάφορα θέματα, το πιο πιθανό θα είναι να σου πω, τα χειρότερα...
Αυτό είναι γεγονός όμως...Δεν εξωραΐζω τα πράγματα...Ευελπιστώ βεβαίως οτι θα υπάρξει αλλαγή, αλλά συνήθως αυτή δεν έρχεται..., κι εγώ όμως είμαι προετοιμασμένη...Και σπανίως πέφτω έξω..., δυστυχώς...
Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Φαραώνα, νά ΄σαι καλά...
Φιλιά πολλά κι από μένα...

Artanis said...

Καλό μου @Πατσιουράκι, είμαι ρεαλίστρια, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ρομαντική...Ξέρω τί θα ακολουθήσει και γιατί, αλλά ευελπιστώ πάντα, πως κάτι θ' αλλάξει...Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ...
Τις μέρες του Πάσχα, περάσαμε καλά, δεν μπορώ να πω, αλλά τις τελευταίες 3 μέρες έχω άρρωστο τον Αρίσταρχο και του κάνω θεραπεία, αλλά δεν φαίνονται να πηγαίνουν προς το καλύτερο τα πράγματα...Με έχει "ρίξει" αυτή η κατάσταση...
Δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, παρά μόνον να περιμένω να δω πώς θα πάει η θεραπεία..., κι αυτό θα πάρει καμιά 'βδομάδα...
Σε χαιρετώ Πατσιούρι μου...Φιλιά...

Artanis said...

Καλή μου @Σοφία καλησπέρα...Κι εγώ κάποτε πίστευα οτι ο κόσμος έχει ελπίδες επειδή ενδιαφέρονται οι νέοι, ή πρόκειται να ενδιαφερθούν...Τελικά βλέπω οτι όλοι έχουμε επαναπαυτεί και καθώς δεν περιμένουμε τίποτε, δεν κάνουμε κι εμέις τίποτε...Τί αξία έχει το "ξεθαμμένο τσεκούρι" του πολέμου, αν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσεις ποτέ; Την ίδια αξία έχει και μια θεωρία, μια ιδέα ή ένα όνειρο, το οποίο δεν πρόκειται να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις ποτέ...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια καλή μου...Φιλιά...

Artanis said...

Καλέ μου @Ηφαιστίωνα, 40 χρόνια πέρασαν από τον Μάη του '68, και ακόμα αυτόν μνημονεύουμε...Αλλά ούτε αναζωπύρωση των νεανικών κινημάτων βλέπω, ούτε και τίποτε άλλο, μια έμπνευση, ένα όραμα, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια βελτίωση τις ζωές μας...Τίποτα...
Και αυτοί οι πιτσιρικάδες, μόνον για κινητά, αμάξια, αρπαχτές και βόλεμα είναι...Και ολοένα και πιο πολύ χαζεύουν...Τα έχω πάιξει με τη μαζική βλακεία που κυκλοφοράει εκεί έξω...
Τεσπά, μην μου δίνεις και πολλή σημασία, έχω τον Αρίσταρχο σοβαρά άρρωστο και μου την έχει δώσει ολίγον...
Εσύ, πώς είσαι;

Hfaistiwnas said...

Και το σκέφτηκα μόλις είδα το σχόλιο σου στο scripta, τι έπαθε βρε? Απο τι το έπαθε;
Το ποίημα αναφέρεται στο Μάη του '68?
'Αλλο κατάλαβα...

P. Kapodistrias said...

Βλέπω, το μπήγουμε το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο! Και καλά κάνεις!
Εύγε!

Καλό Μάη σας!

Artanis said...

Αχ @Ηφαιστιωνάκι, είναι μια μόλυνση που του βγάινει κάθε τόσο και που δεν μπορούμε να τη θεραπέυσουμε τελείως..Μάλλον την είχε πάρει από τη μητέρα του, και ήταν αυτή που του προκάλεσε την ατροφία και τον ακρωτηριασμό..., τώρα του βγήκε στο δεξί πίσω πόδι...Τον έχω με ισχυρή αντιβίωση, αύριο θα του βάλω και επουλωτική αλοιφή...Χάλια είναι το καλό μου...Όλο το βράδυ χθες το έβγαλε πάνω στο μαξιλάρι μου, ακίνητος, δεν μπορεί να κάνει τίποτε...
Το κομμάτι δεν μιλάει για τον Μάη του '68, αλλά τον μνημονεύει στον τίτλο...Μην ανησυχείς και κατάλαβες σωστά...Θα ήθελα βέβαια να λέει Μάης του 2008, αλλά όπως το βλέπω δεν θα πει ούτε του 2018, ούτε του ποτέ...
Συγγνώμη για τη χάλια διάθεση...

Artanis said...

Αγαπητέ @Π.Κ., καλησπέρα...Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, νά 'στε καλά...
Καλό μήνα να έχετε...

Hfaistiwnas said...

Artanis μου, μην ανυσηχείς, το έχετε ξαναπεράσει και μπορείτε να το αντιμετωπίσετε, αυτό είναι καλό. Εύχομαι να πάνε όλα καλά! Δηλαδή (χτυπάω ξύλο) υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί ακρωτηριασμό? Οκ, κατάλαβα για το Μάη...

ΥΓ. Έλαααα δεν μπορώ να σε ακούω (μπορεί να διαβάζω τα ποστ, αλλά βάζω φωνή , χροιά και διάθεση στις λέξεις) έτσι!!! Αισιοδόξία δεν είπαμε;;;;

Anonymous said...

Ωραίοι στίχοι, όμορφες εικόνες, γλυκιά μελαγχολία. Καλό μήνα Αρτάνις

Anonymous said...

αχ πολυ απαισιοδοξια αρτανις μου. Δε λεω κι εγω απογοητευομαι ωρες ωρες. Αλλα απο τις σχισμες των βραχων παντα ξεφυτρωνουν λουλουδια. Παντα. Ασχετα με την προσπαθεια μου να παραμερισω την αγωνια σου, καλα εκανες και τογραψες αυτο το κοματι. Πολυ δυνατο, χρειαζοτανε!
Φιλια!

xaos said...

Χρόνια πολλα και καλό μήνα.Πως πέρασες?

eva said...

Πέρασα για ένα γεια και να δω πώς πάει το σκυλάκι σου και πώς πας κι εσύ. Όλα καλύτερα;

φιλιά..

Artanis said...

Καλέ μου @Ηφαιστίωνα, σου έχω στείλει σχετικό μέηλ, εξηγώ τα πάντα...
Πολλά φιλιά σου στέλνω...

Artanis said...

Καλέ μου @Ιάσονα, καλό μήνα και σε σένα...Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, να περνάς όμορφα...
Φιλιά...

Artanis said...

Καλή μου @Δεσποινάριον, σχεδόν πάντα, γράφω με αυτόν τον τρόπο, μου βγαίνει φυσικά...Το κομμάτι αυτό, γράφτηκε πριν από την "Ανάσταση" του άντρα μου, που είχα αναρτήσει στο προηγούμενο ποστ, αλλά μπορείς να πεις ότι αποτελεί συνέχειά του...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά -και αισιόδοξά σου- σου λόγια...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Καλή μου @Χελώνα, χρόνια πολλά και καλό μήνα και σε σένα...Ήσυχα πολύ, καλή μου, περάσαμε το Πάσχα, στην πόλη μέσα, έβρεχε κιόλας...Ψήσαμε στο πατρικό μου, ανάσταση κάναμε τον Αγ. Κωνσταντίνο...Εσείς, πήγατε πουθενά;

Artanis said...

Καλή μου @Ευαγγελία, δεν είναι σκύλος, είναι ένα είδος σκίουρου, για την ακρίβεια ονομάζεται Δασομυωξός...
Τον έχω με ισχυρή αντιβίωση και περιμένω να δράσει...Δεν ξέρω τίποτα ακόμη...Μόνον περιμένω και ελπίζω...
Σ' ευχαριστώ που ενδιαφέρθηκες...
Φιλιά πολλά κι από μένα...

Roadartist said...

δυστυχώς για τους ρεαλιστές έχει παρέλθει, ανεπιστρεπτί… .. Δυστυχώς.. Καλο μηνα Αρτανις!!! :)

Artanis said...

Καλησπέρα @Καλλιτέχνιδα, καλό μήνα και σε σένα...Θα περάσω να τα πούμε και από το μπλογκ σου...
Φιλιά...

Βάσσια said...

Artanis Καλό μήνα.

Πολύ χαίρομαι που σε επισκέφτηκα και βρέθηκα εμπρός ενός κειμένου τόσο αληθινού και ρεαλιστικού.

Κοινές ανησυχίες, ίσως και εμμονές για το που έχουν ταξιδέψει οι ιδέες μας και οι ελπίδες μας.

Θέλω να με πείσω ότι δεν έχουν πάει πολύ μακριά.
:-)

------ said...

Από ότι βλέπω η ποιητική σου διάθεση κρατάει μια χαρά κι ας είσαστε γεμάτοι με τζιπάτους Αθηναίους!!!!χιχιχιχι!!!!

Artanis said...

Καλή μου @Βάσσια καλωσόρισες... Χαίρομαι που βρίσκεις να υπάρχουν κοινές ελπίδες και όνειρα, ανάμεσά μας...Καμιά φορά αναρρωτιέμαι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται όπως εγώ, αλλά μέσα από αυτό το μπλογκ γνωρίζω ολοένα και περισσότερους που οι απόψεις μας συμφωνούν...Είσαι ρεαλίστρια ρομαντική, όπως και 'γω Βάσσια;
Θα περάσω και από τη γειτονιά σου να τα πούμε...Φιλιά από 'δω...

Artanis said...

Καλή μου @Νανά, χαίρομαι που δεν παρεξήγησες...Όχι μόνον Αθηναίους, αλλά και ντόπιους, Θεσσαλονικείς, Γιαννιώτες, χαμός έγινε εδώ, από κόσμο...Και να βλέπανε και τίποτε περισσότερο από τα τσιπουράδικα, να πω οτι κάτι καλό βγήκε από την εκδρομή τους...Αλλά το μόνο που έμεινε, ήταν μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων στην είσοδο και την έξοδο της πόλης, γρινιάρηδες που φωνάζανε αντί να συζητούν στις καφετέριες της πόλης, και κορναρίσματα...Τόσα κορναρίσματα, που μπορείς να τρελαθείς...
Άντε και από μεθαύριο, κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του...

Υπερμίκης said...

Διανοούμενοι δεν υπάρχουν πια..
Πως να αλλάξει κάτι;

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη καλημέρα...Μάλλον οι υπερβολικά πολλοί διανοούμενοι, μας την έκαναν τη "δουλειά", οι ψευτο-διανοούμενοι, όχι οι άλλοι...Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάνε τη δουλειά τους, πιστεύω, παράγουν έργο χωρίς να προκαλούν φασαρία για να καλύψουν την είδηση τα κανάλια, και να τους αφιερωθούν τετράστηλα στις εφημερίδες...Είναι άνθρωποι που η σκέψη τους είναι απόσταγμα εμπειριών και μελέτης... Ένας -ένας όμως, τα μέλη της εκλεκτής αυτής κάστας, εκλείπουν, κι αυτοί που ανεβαίνουν στην επιφάνεια είναι φελλοί, και στα λόγια και στη ζωή...
Σχετικά με την απορία σου στο ποστ του Ηφαιστίωνα: Βέμπελη είναι μια παιδική αρρώστια με εξανθήματα, μάλλον η ιλαρά...Όπως λοιπόν έχεις ψηλό πυρετο με εξανθήματα όταν είσαι άρρωστος με ιλαρά,τη βέμπελη δηλαδή, την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε τα συμπτώματα της έκθεσης στον ήλιο σε συνδιασμό με την υπερβολική ζέστη και τα ρούχα...Αυτό είναι εν ολίγοις...
Καλημέρα και καλό μήνα Υπερμίκη...

Madame de la Luna said...

Όπως έγραψα και σ' ένα νέο φίλο, εφόσον "είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους δρόμους..." όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Τίποτα δεν χάνεται, αν δεν εγκαταλείψεις την ιδέα του. Καλό μήνα. Καλημέρα...

Artanis said...

Καλημέρα @Φεγγαροκυρά...'Οπως λέει και ο φίλος Ηφαιστίωνας, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...Ε, και εγώ, όσο ζω ελπίζω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...Μόνον που συνήθως απογοητεύομαι...
Φιλιά πολλά...

Βάσσια said...

Artanis, την ίδια διαπίστωση έχω κάνει κι εγώ γι' αυτό και έχω αγαπήσει το blogging (ας μου επιτραπει η λέξη).
Πίστευα ότι λίγοι σκέπτονταν ακόμη ρομαντικά, αισιόδοξα και ρεαλιστικά όπου χρειάζεται, όχι όμως κυνικά και ισοπεδωτικά.

θα τα λέμε τώρα συχνά.
:-)

Artanis said...

Καλή μου @Βάσσια, γεια σου και πάλι...Απλώς και 'γω, διαπιστώνω οτι είμαστε πολλοί, τελικά, μόνον που είμαστε σκόρπιοι...Και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα περιμένουν εκεί έξω, να ανακαλύψουν άλλους φίλους...Έχεις δίκιο για το blogging...
Καλό Σ/Κ...

Υπερμίκης said...

Αγαπητή μου Artanis,με μεγάλη μου χαρά σε διαβάζω!Στο τελευταίο σου γραπτό μήνυμα δεν απάντησα γιατί δεν είχα τίποτα καινούργιο να σε γράψω,έλλειψη ιδεών ίσως.
Ελπίζω ή υγεία του Αρίσταρχου να βελτιώνεται.
Ποια είναι τα άτομα που πχ θαυμάζεις για τη σκέψη τους;
Τον Σαρτρ δεν τον συγκατάλεγες στην κατηγορία των διανοουμένων;
Ναι και γω βρίσκω ότι ωρισμένες βεντέτες στα κανάλια είναι όντως φελλοί..
Έχουν όμως τόση επιτυχία στη ζούγκλα...που ζουν και ζωντανεύουν..Αυτά δεν θέλει στο κάτω-κάτω και ο κόσμος τους;Πάντως εγώ θαυμάζω πολύ τον Γεωργακόπουλο για το βάθος των σκέψεών του!
Όσο για τη βέμπελη με ενημέρωσες πλήρως,την εμπέδωσα!Και να φανταστείς κοίταξα σε δύο λεξικά -του Χάρη Σακελλαρίου και του Α. Γεωργοπαπαδάκου-πριν κάνω την ερώτηση στον Ηφαιστίωνα.Δεν υπήρχε
λήμμα για τη λέξη αυτή!! Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως ήταν μια τοπική στερεολλαδίτικη έκφραση..

Ευχαριστώντας σου,σε εύχομαι να περάσεις ένα ευχάριστο ΣΚ!

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, μη στεναχωριέσαι για το αν μου γράφεις συχνά ή όχι...Γράψε όποτε σου κάνει κέφι, κι εγώ το ίδιο κάνω...Η υγεία του Αρίσταρχου φαίνεται οτι βελτιώνεται, αλλά ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η θεραπεία για να ξέρουμε το μέγεθος της βλάβης...
Όταν μιλούσα για πνευματικούς ανθρώπους, εννοούσα τους Έλληνες, από τους ξένους φυσικά αναγνωρίζω πολλούς...Το θέμα όμως είναι τί γίνεται εδώ..., στην Ελλάδα...Στη δική μας πραγματικότητα αναφερόμουν, πόσοι μας έχουν μείνει αλήθεια; Μίκης, Βασιλικός Γεωργουσόπουλος...Άλλος;
Σχετικά με τη λέξη "βέμπελη/μπέμπελη", αυτά τα ονόματα είναι κατάλοιπα παλαιότερων εποχών, όπου οι αρρώστιες, τα φυτά, τα ζώα, είχαν ποικίλες ονομασίες, που εξακολουθούν και χρησιμοποιούνται έχοντας χάσει τις περισσότερες φορές, την αρχική τους σημασία ή έχουν παραμείνει στην τοπική διάλεκτο κάποιας περιοχής...πχ. βέμπελη/ιλαρα, τσουτσούτα/σκίουρος,φλαμούρι/τιλιά κλπ...
Θυμάσαι ένα τραγούδι του Τσιτάνη "Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα";
Έλεγε λοιπόν σε μια στροφή:
"Απόψε που την έβγαλα την βέμπελη
γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη..."
Βασικά και γω μια τέτοια βραδιά ευελπιστώ οτι θα περάσω, μέσα στο σπίτι, επειδή έχω μια τρομερή ημικρανία...Πήρα panadol extra, αλλά όπως βλέπω, θα χρειαστώ άλλο ένα...Τώρα που έκοψα τον καφέ...
Καλό βράδυ Υπερμίκη, και καλή Κυριακή αύριο...

Sophia Kollia said...

Έλα μ΄ακούς? Σας έχω ωραίο ανέκδοτο..
καλή κυριακή

Υπερμίκης said...

Artanis μου σε χαιρετώ.Ελπίζω να σε πέρασε η ημικρανία.Κι γώ εδώ και τρεις μέρες κάθε άλλο παρά ρόδινα τα βλέπω τα πράγματα.Ένα τραίνο πάλι πέρασε και με άφησε μόνο στο σταθμό..Δεν βαριέσαι.Βρίσκω όμως πάντα τον τρόπο να ξεπερνώ τέτοιες καταστάσεις και να μην πέφτω σε κατάθλιψη.
Το αλτσχάιμερ άρχισε φαίνεται να μου την πέφτει.Γεωργουσόπουλος φυσικά ήθελα να πω.Γράφει και στο Βήμα νομίζω.Τον γνώρισα με το ΧΡΟΝΙΚΟ του Μαρκόπουλου αλλά τότε υπέγραφε Μύρης...Αχ με τα τραγούδια αυτά θυμήθηκα τον Ξυλούρη.Τι φωνή ήταν και αυτή!!
Ποιους άλλους έχουμε;Νομίζω με τους στίχους τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Μάνος Ελευθερίου μας προσφέρουν πολλά!Αν και αυτοί όπως όλοι μας,έχουν γίνει λίγο κατεστημένο..
Και βέβαια το ξέρω το τραγούδι, Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα.Με τα τραγούδια και το σινεμά μεγάλωσα!Είναι γνωστό και ως ο Τραμπαρίφας,με τη Σωτηρία Μπέλλου και τον Τάκη Μπίνη.Δεν είναι όμως του Τσιτσάνη,είναι του βασιλιά των αρχοντορεμπέτικων Μιχάλη Σουγιούλ.Μου θύμησες τα γραμμόφωνα και την παιδική μου ηλικία,την δεκαετία 50-60 που τόσο νοσταλγώ..
Τη λέξη βέμπελη μάλλον δεν θα την έπιασα τότε,ενώ το κορίτσι το έβλεπα εικονικά με μαγιό να πηγαίνει παραλία..!Ένα άλλο τραγούδι της εποχής με παρόμοιο θέμα ήταν το ΚΟΡΙΤΣΙ ΘΕΛΕΙ ΠΑΡΑΛΙΑ.Ιδού,ένας στίχος που με εμεινε στο μυαλό:Το κορίτσι θέλει βάρκα και κουπί για να νιώσει καλοκαίρι τι θα πει.Όσο απλό και αν είναι, μ΄αρέσει!
Ούτε και τη λέξη τσουτσούτα την άκουσα ποτέ.Αντίθετα τη λέξη φλαμούρι την ξέρω καλά,ήταν το αγαπημένο ρόφημα της μητέρας μου.Ξαναζεστάθηκε η καρδιά μου με τη θύμισή της..
Ας αφήσουμε όμως τους συναισθηματισμούς.Σήμερα κάνει πολύ κάλο καιρό.Σε λίγο παίρνω μια μεγάλη πετσέτα και το δισάκι μου και πάω να την αράξω σε μια πλαγιά του δάσους,περιτριγυρισμένος από πανύψηλες οξιές και βελανιδιές..Επίγειος παράδεισος για μένα..

Καλό σου απόγευμα Artanis!Δεν το βάζεις για τα Πευκάκια;

Artanis said...

Καλησπέρα @Σοφία...Πέρασα ήδη και σου άφησα σχόλιο...Καλή Κυριακή και σε σένα, αν και έφτασε απόγευμα...
Φιλιά πολλά...

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη, έχεις δίκιο για το συνθέτη του τραγουδιού, μπέρδεψα το συγκεκριμένο με το "Απόψε κάνεις μπαμ", του Τσιτσάνη...Έλα τώρα..., αλτσχάιμερ...Πλάκα μου κάνεις...
Ο Ελευθερίου είναι ταπεινός άνθρωπος, δεν ακούγεται πολύ...Γράφει τα τραγούδια του, τα μυθιστορήματά του, αλλά δεν είναι άτομο του τζερτζελέ... Ο Παπαδόπουλος πάλι, δεν μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, παρόλο που γενικώς προκαλεί θόρυβο, και είναι και αθυρόστομος...
Ποιος άλλος; Ποιητής; Όλοι οι μεγάλοι έχουν πεθάνει και στους νεώτερους δεν δίνουν σημασία...
Πανεπιστημιακός; (Ο Ζουράρις ξεφούσκωσε γρήγορα, ο Μπιτσάκης απέχει, ο Μπαμπινιώτης αναλώνεται σε ενδοπανεπιστημιακές τριβές) Πολιτικός; (Η πολιτική έχει απολέσει εδώ και καιρό την πνευματικότητά της)
Δεν μου ΄ρχεται κανένας άλλος ζώντας πνευματικός άνθρωπος στο μυαλό, εκτός από αυτούς που ανέφερα...
Χαίρομαι που Θα περάσεις όμορφα τη μέρα σου...Στα πευκάκια, καλά θα ήτανε, αλλά μόλις και μετά βίας, πήγαμε για ένα καφεδάκι, στην παραλία...Είχα βάρδια στο Σταθμό και μετά έπρεπε να γυρίσω για να φτιάξω κατσικάκι φρικασέ...(Καλό βγήκε πάντως...)
Οι φλαμουριές στη πόλη είναι μπουμπουκιασμένες...Τέτοια εποχή κάθε χρόνο, αφήνω την αγαπημένη μου διαδρομή προς Ν.Ιωνία (παραλιακώς) και πηγαίνω από μία οδό που είναι όλη φυτεμένη με φλαμουριές... Μοσχοβολά ο τόπος...
Μην στεναχωριέσαι για το οποιοδήποτε τραίνο,λεωφορείο ή πλοίο...Θα περάσει το επόμενο...
Ψυχραιμία χρειάζεται και υπομονή...Μην αγχώνεσαι...
Καλό βράδυ Υπερμίκη...

Υπερμίκης said...

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Artanis.Ναι,πέρασα ένα απλό,ευχάριστο απόγευμα στο δάσος.Βρήκα ένα ήσυχο μέρος όπου είναι σχεδόν απίθανο να περάσει κάποιος -το δάσος είναι αρκετά μεγάλο-και έκανα την πρώτη μου ηλιοθεραπεία.Φαίνεται όμως ότι μία ώρα στον ήλιο είναι πολύ γιατί γυρνώντας ένιωθα λίγο ζαλισμένος.Στο διαμέρισμά μου ευτυχώς αισθάνθηκα εκ νέου καλά.Βλέπεις εδώ δεν έχουμε κάθε μέρα ήλιο και όταν βγαίνει χαζεύουμε..
Τά Ελληνικά μου είναι κυρίως αυτά που μιλούσαν στην Κεντρική Μακεδονία πριν το 69.Δυστυχώς και η λέξη τζερτζελές απουσιάζει απ΄το λεξικό μου.Θα΄πρεπε κανονικά να΄ταν αναμεσα στις λέξεις ΤΖΕΡΕΜΕΣ
και ΤΖΙΒΑ..Μήπως ύπονοείς ότι ο Ελευθερίου δεν είναι άτομο που λέει ότι να΄ναι,ότι είναι σοβαρός και μετρημένος;Στα λεξικά του Μπαμπινιώτη εμπεριέχονται όλες οι λέξεις ευρείας χρήσεως;Αν όχι ρωτήστε τον,πότε επιτέλους θα έχουμε ένα καλό λεξικό;Για τη γαλλική γλώσσα υπάρχουν μονότομα λεξικά -δηλαδή εύχρηστα,πολύ βολικά- που περιέχουν από 60 ως 70 χιλιάδες λέξεις.Για καθε λέξη αναφέρονται παραδείγματα,η προφορά της και πολλές φορές ακόμα και η ετυμολογία της!
Γιατί δεν δίνουν σημασία στους νεώτερους;Δεν είναι καλοί;
Εγώ μόνο ξερά φύλλα φλαμουριάς έβλεπα με τα οποία η μητέρα μου έκανε τσάι αν δεν γελιέμαι.Για να περνάς ταχτικά από το μέρος αυτό,υποθέτω ότι το άρωμα της φλαμουριάς θα είναι μεθυστικό!
Η Νέα Δημητριάδα που βρίσκεται;Κοντά στο λιμάνι;
Σε ζάλισα πάλι με τις ερωτήσεις μου..Απάντησε μόνο για όσες
έχεις όρεξη.

Καλή σου μέρα Artanis!!

Artanis said...

Καλησπέρα @Υπερμίκη...Χαίρομαι που πέρασες καλά, και που η ζαλάδα σου πέρασε, εγώ έχω πάλι πονοκέφαλο, δούλευα όλη μέρα με τη φωτιά, πάνω σε μια αλυσίδα και παρόλο που είχα τη λάμπα του πάγκου σβηστή, με πείραξε στα μάτια η λάμψη της φλόγας, είμαι φωτοαλλεργική...
Τζερτζελές είναι ο θόρυβος, η φασαρία, αλλά με καλή έννοια , πχ. λέμε συχνά οτι έγινε μεγάλος τζερτζελές σε ένα γλέντι, ένα τραπέζι, επειδή είχε κόσμο, φώναζαν, γελούσαν και πέρασαν καλά, εν ολίγοις...Το λεξικό του Μπαμπινιώτη θεωρείται από τα καλύτερα, εγώ έχω εδώ, ένα του Δημητράκου, πολύ παλιό αλλά περιλαμβάνει και αρχαία με την ετυμολογία τους, και επίσης το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας τoυ Πάπυρου, που παρεπιπτόντως περιλαμβάνει τη λέξη.
Για τον Ελευθερίου εννοούσα οτι είναι πολύ σοβαρός σαν άτομο, και γενικά δεν απασχολεί χωρίς λόγο τα ΜΜΕ. Το ίδιο και ο Παπαδόπουλος για άλλους λόγους...
Η περιοχή που μένω είναι μέσα στην πόλη, στον Ανατολικό τομέα, μετά από το ποτάμι του Αναύρου. Είναι μεγάλος τομέας, με πολλά νεόδμητα, κάτω από τον καταπράσινο όγκο του λόφου της Γορίτσας με τα ερείπια του Αρχαίου Ορμινίου.Η Ν.Ιωνία απέχει στην ευθεία 4χλμ, και χωρίζεται από το Βόλο από ένα άλλο ποτάμι(νέα κοίτη), τον Κραυσίδωνα, που περνάει δίπλα από το εργαστήριό μου. Θα ανεβάσω φωτό εντός των ημερών.
Στους νεώτερους ποιητές δεν δίνουν σημασία, επειδή δεν έχουν να επιδείξουν κάτι τόσο σημαντικό όσο πχ. ένα Νόμπελ λογοτεχνίας...Τί να κάνουμε, δεν έχουμε ...δικτατορία κάθε μέρα...
Αυτά τα ολίγα, φίλε Υπερμίκη...Για οτιδήποτε άλλο σε απασχολεί, μή διστάσεις να με ξαναρωτήσεις...Καλό σου βράδυ...

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος said...

Πολλα τα ερωτηματικα σου φιλε.Εγω προσπαθησα να τ απαντησω σημειωνοντας σε λιγες αραδες το τι εγιναν ολοι εκεινοι οι φιλοι που μαζι καποτε ονειρευομασταν εναν καλυτερο κοσμο.Αυτες λοιπον τις γραμμες σου αφιερωνω.
...................................

Οι φιλοι ολοι σκορπισαν.
Σιγα σιγα, εφυγαν ολοι.
Ο
ενας
μετα
τον
αλλον.
Σχεδον ανεπαισθητα.
Χωρις να το καταλαβω.
Παρασυρθηκαν σα χνουδια στον ανεμο.
Χαθηκαν.
Αργα αργα.
Μα στ αληθεια σα σιφουνες ξεχυθηκαν βροντηξαν πισω πορτες κι εξαφανιστηκαν.
Απροσδοκητα εντελει.
Ο καθενας στη δικια του κατευθυνση.
Ειπανε λεει
στο μελλον να ξανανταμωσουν.
Νικητες, ευτυχεις και πλουσιοι.
Μα φευγοντας
απ τη βιασυνη
επεσε του καθενος και χαθηκε
Ενας ορκος,
λιγες σημαιες
και καποια εφοδια .
Και τωρα,
που απεκλεισαν καθε επιστροφη
κανεις δε μοιαζει
Ουτε νικητης
Ουτε ευτυχης
Ουτε πλουσιος.