Όλα τα στραβά...

Γενικώς ήταν μια δύσκολη βδομάδα, πολλά συνέβησαν που με έριξαν ψυχολογικά, εκτός του ότι έβγαινα από μία ήδη πολύ δύσκολη κατάσταση…Όλο το προηγούμενο δεκαήμερο, ανέλαβα σχεδόν μόνη μου, την περίθαλψη στο σταθμό προστασίας, ο Vulpes και η Μέλπω έλειπαν, ενώ και ο πατέρας της Δέσποινας, υπερήλικας και πολύ άρρωστος εδώ και αρκετό καιρό, πέθανε, οπότε η 4η περιθάλπτης έπρεπε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, παρά με τα ζώα……Και πέρα λοιπόν από την κούραση, τη Δευτέρα το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, ανακάλυψα ένα παράθυρο μέσα στο εργαστήριό μου που βρίσκεται στον πρώτο όροφο ορθάνοιχτο, το παράθυρο αυτό, βλέπει στον ακάλυπτο, που στην ουσία είναι ένας τοίχος 2,5 μέτρων, που καλύπτει από τα μάτια των περιπατητών, το σύστημα του εξαερισμού του κτιρίου, το οποίο είναι ένα παλιό βιομηχανικό κτήριο, που αγοράστηκε από το Δήμο και αναπαλαιώθηκε, και στεγάζει τώρα επιχειρήσεις σαν τη δική μου…Έλεγξα τις βιτρίνες μου, δεν έλειπε τίποτα, τα χρήματα που είχα αφήσει στο συρτάρι της ταμειακής ήταν κι αυτά απείραχτα…

Έψαξα να βρω το συντηρητή, ο οποίος αν και απεργός, ήρθε για να δει το πρόβλημά μου, και διέγνωσε απόπειρα διάρρηξης…Και βρίσκοντας το σημείωμα της ιδιωτικής εταιρείας security που φυλάει το χώρο παράλληλα με το τοπικό Αστ. Τμήμα, η υποψία επιβεβαιώθηκε…Στην ουσία με έσωσε το σύστημα ανίχνευσης κίνησης που είναι εγκατεστημένο σε ολόκληρο το κτήριο, ένα τέτοιο «μάτι» έχω ακριβώς πάνω από την πόρτα μου…Έκλεισε το παράθυρο, το ασφάλισε και αφού μου προσάρμοσε και στηρίγματα για ένα λουκέτο, με χαιρέτησε και έφυγε, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος…
Κολλητά στο δικό μου εργαστήριο, είναι το εργαστήριο ενός συναδέλφου, του Κώστα, μας χωρίζει μόνον μια μεσοτοιχία…Μιλούσαμε λοιπόν με τον Κώστα και συζητούσαμε το συμβάν, όταν ξαφνικά με ρώτησε αν γνώριζα μια κοπέλα, την Ελπίδα Τάδε…Του απάντησα πως τη γνώριζα από τη σχολή, και μου αποκάλυψε ότι είχε έρθει στο εργαστήριό του και του είχε προτείνει συνεργασία…Με πείραξε λιγάκι, αλλά η συνέχεια της υπόθεσης ήταν χειρότερη…

Λοιπόν, η Ελπίδα, στις αρχές του καλοκαιριού, ζήτησε να έρθει στο εργαστήριο να μιλήσουμε. Ήρθε όντως και συζητήσαμε για τις προοπτικές του κοσμήματος, την κατάσταση στην αγορά και τη διαμόρφωση του κέρδους…Διέκρινα μία δυσαρέσκειά σχετικά με αυτά που της είπα, αλλά της είπα την αλήθεια, υποτίθεται ότι αυτό ακριβώς θα έκανα... Γι’ αυτό άλλωστε θέλησε να με συναντήσει…Της έδωσα και μια ιδέα για το πώς θα ήθελα να επεκτείνω την επιχείρησή μου, κι έφυγε…Δυο μήνες μετά έμαθα ότι θα άνοιγε δικό της κατάστημα, πάνω στις βάσεις της δικής μου ιδέας…Πάνω στις βάσεις, όχι στο πλήρες πλάνο λειτουργίας…Ήταν αδύνατο για εκείνη να την υλοποιήσει σε όλες τις παραμέτρους που είχα θέσει…Εξάλλου, όταν γνωρίζεις τόσο καλά τον άλλο, γνωρίζεις τις δυνατότητές του, οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, το άφησα, μιας και θεώρησα ότι δεν με έθιγε, κι εκείνη δεν επανήλθε…
Ένα απόγευμα Παρασκευής, ήμουν με τα παιδιά μου στο εργαστήριο, και μου είπαν ότι είχε έρθει η Ελπίδα, την είχαν δει να περιφέρεται στο χώρο…Σκέφτηκα ότι θα ερχόταν μέσα να με επισκεφτεί, αλλά εκείνη έφυγε. Και τη Δευτέρα το πρωί, ο Κώστας με διαφώτισε…Εκείνον έψαχνε να βρει, για να δει τις κατασκευές του και να παραγγείλλει, και επίσης, για να του προτείνει να αντιγράψει κοσμήματα δικά μου, μιας και δεν ήθελε να συνδιαλλαγεί μαζί μου…Φυσικά ο Κώστας αρνήθηκε να κλέψει τα δικά μου σχέδια ή να τα παραλλάξει, και της αντέτεινε ότι έχει ήδη πολλά σχέδια δικά του και ότι δεν είναι ηθικό να θίξει συνάδελφο εκμεταλλευόμενος τις δικές του ιδέες, που μόχθησε γι’ αυτές, οπότε κι εκείνη δεν επέμεινε…
Κι εγώ δε θα το έκανα στον Κώστα…Κάθε χειροποίητο κόσμημα έχει 2 σφραγίδες, το κράμα μετάλλου και τον αριθμό εργαστηρίου, και είναι τιμή για το δημιουργό και σεβασμός προς το συνάδελφο, να διατηρείς την αποκλειστικότητα και να μην φθονείς την πρωτοτυπία των σχεδίων του…Όμως η Ελπίδα, παρά τα 3 χρόνια σπουδών στο αντικείμενο, δεν το έμαθε αυτό…
Θύμωσα φυσικά…Θύμωσα και στεναχωρήθηκα, επειδή δεν θεωρώ ότι έφταιξα σε κάτι, δεν προκάλεσα αυτή την ποταπή συμπεριφορά, από ένα άτομο που προσπάθησα να βοηθήσω…Και με έπιασε το παράπονο και καθώς δεν μιλούσα στον άντρα μου που προσπαθούσε να μάθει τι μου συνέβη, έπιασα να γράψω ένα κομμάτι, αλλά στην πορεία, άλλαξε το θέμα, και αν και προσπάθησα να το επαναφέρω στο προκείμενο, τελικά βγήκε κάτι άλλο από αυτό που είχα κατά νου…Θα το «ανεβάσω» στο επόμενο ποστ, ελπίζοντας ότι δεν θα το παρεξηγήσετε, όπως έχω ήδη ζητήσει προκαταβολικά από τον φίλο Zero να κάνει…