Η επιστροφή της σιωπής

Η επιστροφή της σιωπής

Όταν ακόμα φοβόσουν,
έψαχνες να βρεις το άδικο
στα πρωινά του Σαββάτου,
με την εφημερίδα στη μασχάλη.
Γευόσουν το αλάτι της ημέρας
όπως αν την επόμενη, έπαυες να ζεις,
ν' ανασκαλεύεις την ομίχλη,
τις στιγμές που τελειώνουν αναπάντεχα,
τα φτερουγίσματα των γλάρων,
κι επέστρεφε η σιωπή.
Όλες αυτές οι παρορμήσεις
που άφηναν πίσω τους έλκη μοναξιάς,
πόσο πολύ σου έλειψαν όταν αναζήτησες,
κρυφά από τις διεκδικήσεις των υπολοίπων,
να βρεις το στήριγμα ή τη συντριβή.
Φευγαλέα σου έμενε τότε
η ανάμνηση της αποτυχίας
μαζί με το λίκνισμα των κυμάτων,
ένα ακόμα στιγμιότυπο νοσταλγικό
στη μονόχρωμη ροή του χρόνου σου.
Μα τώρα πιο συχνά ακόμα,
στέκεσαι άφωνος και παρατηρείς,
τα σκιρτήματα των ονείρων
τους εφιάλτες που προσδιορίζουν τη θέση σου,
τις αδιαπέραστες μνήμες που σε στοιχειώνουν.
Η ανάγκη των άλλων
που διαφύλαξες τόσο ζηλόφθονα
και οι τεμαχισμένες εντυπώσεις
που συνέλεγες ιδιοτελώς,
αποτέλεσαν την κορυφαία εκδήλωση
της οδυνηρής σου συμβατότητας.
Χωρίς ν' αλλάξεις στο ελάχιστο
παραδίδεσαι αβοήθητος
στους παραληρηματικούς ρυθμούς
της σκέψης σου
και στην απομόνωση της εσωτερικής σου
αγωνίας...