Επιστροφή

Επιστροφή

Το πιο μακρύ ταξίδι σου τελειώνεις,
το ταξίδι του γυρισμού σε μιαν Ιθάκη,
άραγε ποιος να σε περιμένει εκεί;
Θα ‘βρισκες άραγε τον Εύμαιο,
τόσο πολιτισμένα ευγενικό, το χαμένο παρελθόν του,
οι τιμές που θ’ απολάμβανε στη μακρινή πατρίδα του,
η υψηλή καταγωγή του που έχει τέτοιον αντίκτυπο στους τρόπους του
(αν και χοιροβοσκός),
ή μήπως το ψέμα δυο προνοητικών αφεντάδων,
τον κάνει να πιστεύει πως είναι ανώτερος άλλων
με τη μεγαλοψυχία που διακρίνει τους αληθινούς αριστοκράτες;
Την Ευρύκλεια, γρια πια τώρα,
ανέγγιχτη όλη τη ζωή της απ’ τον έρωτα,
που παρακολουθεί τα παιδιά του κύρη της από το νόμιμο γάμο
να μεγαλώνουν,
το κύδος της Άλλης να αυξάνει,
ενώ εκεινής τα αθήλαστα στήθια μαραζώνουν
κι όμως, καταπνίγει την επιθυμία και αφοσιώνεται στα ξένα βρέφη
και σ’ αυτά μένει προσκολλημένη, στη δύση πλέον της ζωής της;
Τον Άργο,
που αναθυμάται τα κυνήγια και τα παιχνίδια με το τόπι,
υπέργηρος, ψειριασμένος και πανβρώμικος,
δεμένος στην εξώπορτα,
με το κοντό λουρί της υποταγής;
Τον Λαέρτη,
απομονωμένο στο κτήμα, εργάτη της γης,
με τα μάγουλα ρουφηγμένα απ’ τον καημό,
τα μαλλιά λευκά, τα ρούχα λερά από τον κόπο του ξωμάχου;
Τον Τηλέμαχο, άντρα πια,
γιο μονογενή που δεν πρόλαβε να σε γνωρίσει
(και δε σε θυμάται)
μόνον ό,τι έχει ακούσει για σε,
δεν τον κανάκεψες στα γόνατά σου,
δεν του έμαθες το σπαθί και το κοντάρι,
αλλά τον άφησες στα χέρια (επιστασία θα την έλεγες εσύ)
ενός εμπόρου του χαλκού
κατώτερου στο σθένος λόγω του χωλού ποδιού –εξ’ ου και τ’ όνομα-
λειψού στο πνεύμα λόγω της αμάθειας,
της παραμονής στο σπίτι δίπλα σε μια εξίσου αμαθή μητέρα,
παιδί ακόμα κι εκείνη όταν τον απόκτησε;
Κι αυτή η Πηνελόπη,
τί τάχα να θυμάται από τον λιγοστό χρόνο,
εκτός από το βλέμμα του οίκτου καθώς την αντίκριζες,
τόσο νεαρή σαν σύζυγος, τρόπαιο μόνον ενός αγώνα,
υποκατάστατο μιας άλλης,
που με τη σκέψη της πλάγιαζες στο στρώμα δίπλα της,
-όποτε σου ‘ρχόταν η όρεξη-
όμως στο πλευρό της θέλεις να γυρίσεις,
ή μήπως όλα τα υπόλοιπα που σου έλειψαν,
ο τόπος, το κλέος του παρελθόντος, τα οικεία πρόσωπα,
απλώς την περιλαμβάνουν;
Είκοσι χρόνια έλειψες,
το άνθος σου δεν μαράθηκε, κοντά σε άλλα νεαρά γυναικεία σώματα,
που εναλλάσσονταν τόσο εύκολα και σου ξεδίψαγαν τον πόθο,
το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να διαλέγεις από το σωρό των σκλάβων,
κι όμως,
δεν ήταν εκείνης που παντρεύτηκες, ούτε έμοιαζαν,
μια καλή συμφωνία μεταξύ ανδρών ήταν το προξενιό της,
ούτε η Ελένη, άλλος την πήρε τελικά, αλλουνού πόνος,
το τί είδους έρωτα να γεύτηκε κι εκείνη -πλην του Μενελάου-
γιατί να σ’ ενδιαφέρει,
μα θ’ απαιτήσεις από τη νόμιμη την αρετή…
Δύο μέτρα και δυο σταθμά έχει η ζυγαριά σου,
ο ήρως του πολέμου, ο παρά τη θέλησή του εξερευνητής του κόσμου,
δικαιούται βεβαίως τ’ αυτονόητα,
τη διοίκηση του κράτους, την περιουσία,
την τιμή και την πίστη της συζύγου και του λαού,
μα είκοσι χρόνια που ήσουν μακριά δε σ’ ένοιαζε πως έζη,
ποιος κράταγε τα ηνία στον τόπο, πως μεγάλωσε το παιδί μονάχη…
Μόνον πού βρίσκεται το κρεβάτι σου, σε νοιάζει
και ποιος πάνω σ’ αυτό,
και δε σ’ απασχολούν οι φτηνές λεπτομέρειες,
σαν κλέφτρα θα την κρέμαγες απ’ το κεντρικό δοκάρι της σιταποθήκης,
μαζί με τις δούλες της
που τη διευκόλυναν στην ακολασία,
αν όλα αυτά τα χρόνια συνεριζόταν τις ανάγκες του κορμιού,
όπως εσύ.
Ας είναι! Οδυσσέας είσαι και τέτοιος θα παραμείνεις,
ο μισητός των Θεών και των ανθρώπων,
ούτως ή άλλως άντρες γράφουν την ιστορία και είναι αρκετό
στη σκέψη τους θα μείνεις ως σύμβολο,
θύμα των περιστάσεων και των αλλοπρόσαλλων διαθέσεων των Θεών,
κι η Ιθάκη σύντομα θα απαλλαγεί από ‘σένα,
φτάσε λοιπόν, τρέξε κι είναι κοντά, εκεί ήταν πάντα, στη θέση της,
κι ας προσπαθούσες να την αποφύγεις μ’ όλους τους τρόπους,
τα φονικά δε θα τελειώσουν όσο ζεις, βιάσου,
κι έχεις ακόμα δρόμο μέχρι το τέλος,
θραύσε τη ψευδαίσθηση της ατυχίας, απόδειξε ποιος είσαι,
έστω κι αργά.
Θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, χωρίς οδύσσειες,
χωρίς κύκλωπες και λοιπά μυθικά τέρατα,
χωρίς θέαινες που λιγωμένες από το πάθος κυλιούνται στα πόδια σου,
και μόνον η Πηνελόπη θα προσμένει ν’ ακούσει το νέο,
κι από εξαπατημένη θα δικαιωθεί και θα ελευθερωθεί
και το πνεύμα της δε θα ξανασιγήσει,
Οδυσσεύ,
κι ας αποσιωπείται πάντα η Τηλεγονία.