Art, Bizart, Papart

Art, Bizart, Papart

Ξέρεις, ποτέ δεν είχα ψεύτικες ελπίδες,
ούτε μ’ αρέσει να μιλάω για πράγματα υποθετικά,
που εκ των προτέρων γνώριζα πως δε θα υφίστανται.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει,
εκείνον που δε θέλει να γίνει κατανοητός και κλείνεται στον κόσμο του,
δείχνοντας μιαν άλλη (ξένη;) εικόνα του εαυτού του.
Αν είναι όντως ξένη, και όχι κάποια πτυχή προσεκτικά επιλεγμένη
απ’ τις πολλές πτυχές που μπορεί να έχει, αν είναι τυχερός
(ή πολυσχιδής, όπως κάποιοι ψυχικά άρρωστοι).
Ήταν η Ντ’ Αρκ σχιζοφρενής, ή μήπως οι φωνές που άκουγε να την καλούν
και να την προτρέπουν,
ήταν οι φωνές -όπως ισχυριζόταν- του Αμνού του Θεού
ή των Δαιμόνων του Ανιμισμού των παρωπιδοφόρων παπάδων του;
Μετεφηβικό σύνδρομο, με μπόλικη δόση καταπίεσης, ίσως,
όπως θα ‘λεγε κι ο Φρόιντ, κι ένας υπολανθάνον ερωτισμός,
μια μελλοντική μητρομανής, με άλλα λόγια…
Ή μπορεί και να βαρέθηκε να φοράει φουστάνια, βρε αδελφέ,
να πεθύμησε να δει πώς πεταλώνουν τ’ άλογα,
και να μυρίσει τη ξινή βαρβατίλα των ανδρών που δίπλα της,
ντυμένοι με πανοπλίες σα γιγάντια κινούμενα κονσερβοκούτια,
σήκωναν τη σιδερένια λόγχη και πολεμούσαν…
Και προέκυψε κατά λάθος ηρωίδα, μάρτυρας και αγία,
(για τους πάντα υπερευαίσθητους Γάλλους),
δεν είδα όμως να αγιοποιούν την Κλυταιμνήστρα,
πρωτομάρτυρος του φεμινισμού και θύματος του πάντα νέου δόγματος
(με τις άκρως ορθόδοξες Αριστοτελικές προεκτάσεις του,
όποτε μας βολεύει).
Ποιος γεννά, ποιος τίκτει;
Ποιος είναι ικανός να κρίνει,
να διαλέξει τα υλικά του μείγματος μιας ψυχής;
Τί είδους ζυγαριά χρειάζεται άραγε για να μετρήσει τη δοσολογία;
Κι αν εγώ δε θέλω ν’ αφήσω κανένα να μπει μεσ’ το κουκούλι μου,
ποιος μπορεί να μ’ αναγκάσει να το κάνω
αν δε το θεωρώ εγώ αναγκαίο;
Δε μιλάω, δε μιλάω,
μέχρι πότε θ’ αντέξω, μου λες,
να κρατώ τις σκέψεις κλειδωμένες κι εσένα στην απέξω,
μ’ αυτό δεν είναι αλήθεια, εσύ με ξέρεις απ’ όλους πιο καλά, πιστεύω.
Οι λέξεις και οι σκέψεις μου, καλύτερα να μένουν προστατευμένες,
από τ’ ανυποψίαστα ρεντίκολα
που νομίζουν πως κάτι έχουν καταφέρει κι αυτοί,
και πως έχουνε αφήσει το στίγμα τους στον κόσμο.
Και σου ζητούν τη γνώμη σου «ειλικρινά», κι αν τους την πεις,
σε διαγράφουν απ’ τους καταλόγους των ζώντων,
και δείχνουν τους πορσελάνινους κυνόδοντές τους στους ομοίους τους,
(και συνωστίζονται σαν τις μύγες στην κοπριά,
στις φωτό των ρεπορτάζ life-style)
κι όλοι μαζί στύβουν την κεφάλα τους και πασχίζουν,
ποιος θα επινοήσει πρώτος τη νέα μεγάλη μαλακία,
απόδειξη του ασημαντότατου πνεύματός τους.