Παράξενες Υιοθεσίες

1η ιστορία.
Στο σταθμό Προστασίας δεν υπάρχουν μόνο τα ζώα που φιλοξενούνται μέχρι να καταφέρουν να αναρρώσουν και να απελευθερωθούν…Υπάρχουν και άλλα, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες, δηλητηριάσεις που χτυπούν το νευρικό σύστημα καθώς και από ακρωτηριασμούς. Ήταν τόσο βαρύ το τραύμα που είχε υποστεί ένας ασημόγλαρος από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, που το φτερό του το δεξί, ήταν σχεδόν τελείως αποκομμένο, από το ύψος του ώμου. (Όσοι πάνε προς Αγριά, θα έχουν προσέξει ένα καΐκι που δένει στο ύψος της Mobil και πουλάει φρέσκα ψάρια. Εκεί κατεβαίνουν πολλοί γλάροι ακόμα και στο οδόστρωμα, και αρκετοί χτυπιούνται από τα αυτοκίνητα, όταν κάποιος οδηγός τρέχει πολύ και δεν προσέχει, μας φέρνουν αρκετούς από αυτό το σημείο)…Παρά όμως τον ακρωτηριασμό και την αιμορραγία που είχε υποστεί ο συγκεκριμένος γλάρος, κατάφερε να επιζήσει και τώρα φιλοξενείται στον χώρο του σταθμού.

2η ιστορία.
Πριν από 3 χρόνια, εμφανίστηκε στην αυλή του χώρου, μια κεραμιδόγατα σε οικτρή κατάσταση: είχε φάει φόλα, κάναμε όμως τα αδύνατα –δυνατά, αν και αδεσποτάκι και άσχετη με τα δικά μας (άγρια ζώα), να τη βοηθήσουμε. Πραγματικά, συνήλθε, και έκτοτε, έβρισκε δίπλα στην πόρτα μας, ένα μπολ με κροκέτες, για να μην ξαναφάει δηλητηριασμένο δόλωμα…Για πολύ καιρό, ενώ ξέραμε ότι ήταν στη γειτονιά, δεν τη βλέπαμε στην αυλή, μας ξαναπλησίασε όμως όταν ήταν να γεννήσει τα μωρά της. Από τότε, τα μωρά των μωρών της, και η ίδια, ζουν σχεδόν μόνιμα στην αυλή, όπου ξέρουν ότι θα βρουν φαΐ και φροντίδα, συνολικά 16 γάτες, ορισμένες από αυτές πρόκειται να γεννήσουν σύντομα τα δικά τους μωρά.

Πώς κολλούν οι δυο ιστορίες.
Ένα από τα γατάκια της περσινής γέννας (οι κόρες μου το φωνάζουν Λούσυ), έχει εξελιχθεί σε μεγάλη κλέφτρα: Ενώ το κουπάκι με τις κροκέτες είναι πάντα γεμάτο, αυτή προσπαθεί να κλέβει το φαΐ του συγκεκριμένου γλάρου. Περνάει το πόδι της μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού του και προσπαθεί με τα νύχια, να τραβήξει κομμάτια σκυλοτροφής (οι γλάροι την τρώνε ανά 3 μέρες για να πάρουν την απαραίτητη πρωτεΐνη), όμως εγώ, τις τελευταίες βδομάδες, βάζω παραμέσα το φαγητό, για να μην το φτάνει. Μόνο που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο…Την προηγούμενη Κυριακή, έπλενα τα κλουβιά και την αυλή, πριν πλύνω και τον σταθμό, και είδα το γλάρο να παίρνει κομμάτια τροφής με το ράμφος και να τα φέρνει κοντά στα κάγκελα, απ’ όπου τα έπαιρνε το γατί και τα έτρωγε…Λέω «αποκλείεται…, τα μάτια μου κάνουν πουλάκια, το φαντάστηκα…». Έφυγα από την αυλή και πήρα τη σφουγγαρίστρα και πήγα στα αρπακτικά για να καθαρίσω κι εκεί. Και μιλούσα μόνη μου και έλεγα ξανά και ξανά «αποκλείεται…». Και πήγα στην πόρτα να παραφυλάξω, για να σιγουρευτώ ότι το φαντάστηκα…Και το ξαναείδα….
Το είπα στον Vulpes, και με κοιτούσε περίεργα…, το επιβεβαίωσε όμως τρεις μέρες μετά, όταν είχε βάρδια και οι γλάροι ξανάτρωγαν σκυλοτροφή. Και μονολογούσε κι αυτός: «Τί τρόπους βρίσκουν τα ζώα…, και ‘μεις οι άνθρωποι, σκοτωνόμαστε…»

(Οι φωτό είναι από το νετ...)