![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizICSkFTPG98TypBKoiarilLgCDvd0y7JMlz_EwGyz9958iKlu4ZUyDvD6lsrsdqba9pYIa-mFLHmCI_m0NzbR3Cze-kxMg1OCJyYC53Q2xv1RDVULUOlB_-U7aEbcIYNbdB4T0dKrvwU/s320/%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BD.jpg)
Ατιτλο
...Χαμογελάει μ' αμηχανία
-αυτό είναι το σενάριο του προγράμματος-
φοράει και μια κόκκινη μύτη, ψηλό καπέλο
-μανσέτες χωρίς μανίκια-,
κι όλα συμβαίνουν σχεδόν χωρίς να συμμετέχει,
επιβιώνει απ΄ τις απανωτές ατυχίες του-
ενώ όλοι οι άλλοι χασκογελάνε.
Κάτω από το βαμμένο πρόσωπο
-τα στρώματα των ψιμυθίων-
μια ψυχή και ένα κορμί σπαράζουν ελπίζοντας
-σκαρφαλωμένα πάνω σε ξυλοπόδαρα-
να κερδίσουν μια θέση στη χώρα των σαλτιμπάγκων
-μια χώρα σπαρμένη με κατσαρά γέλια παιδιών-
όπου τα τσιγγούνικα κέρματα θα αντηχούν αδιάκοπα
και θ' αποκτούν τη δύναμη να γεμίζουν κάπου-κάπου τις τσέπες του
-αντίθετα από τη χώρα του ποτέ και πουθενά των ποιητών-
που απομένουν να μουρμουρίζουν αλλοπαρμένοι κι ολομόναχοι
-άεργοι άγγελοι-
και να μετρούν τις χάντρες της ανίας τους
-κάθε καινούρια μέρα που έρχεται-
στα κατώφλια της σιωπής
των μεγάλων...