Απολογισμός τετραετίας στη ΝΖ

Θα μου πείτε γιατί να κάνω απολογισμό, στο μπλογκ, ο λόγος όμως είναι οτι το μπλογκ έκλεισε 5 χρόνια λειτουργίας, εκ των οποίων τα 4 πέρασαν στη ΝΖ…Και πέρασαν πολύ δύσκολα, με ελάχιστες στιγμές χαράς, πολλή στεναχώρια, και τεράστιες προσπάθειες απ’ όλους μας, ώστε να αντέξουμε και να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τα καθημερινά προβλήματα, μεγάλα και μικρά.
Δεν ξέρω τι περίμενα να βρω, ερχόμενη στη ΝΖ, ειλικρινά όμως αν είχα από πριν την πληροφόρηση που έπρεπε, το πιο πιθανό θα ήταν να μην έχω πατήσει καν το πόδι μου εδώ. Αφού όμως ήρθα, δεν έχει σημασία πια, την όλη υπόθεση την αντιμετωπίζω πλέον σαν μια ταξιδιωτική εμπειρία: Είδα αρκετά μέρη, γνώρισα κάμποσους ενδιαφέροντες ανθρώπους, και θα κρατήσω μόνον τα καλά, τα περίεργα και τα χρήσιμα, ενώ τα υπόλοιπα θα πεταχτούν στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν. 

Απολογισμός λοιπόν…
Όπως θα θυμάστε, ήρθαμε εδώ για τη δουλειά του Ιωνα, και εγκατασταθήκαμε στο Christchurch. Τα πράγματα ήταν δύσκολα από την αρχή, αλλά εργαστήκαμε πολύ σκληρά και αντέξαμε μια τριετία, μέσα από πολλές αντιξοότητες, σεισμούς, ασθένειες, σχολικό και εργασιακό bullying, συστηματικό υποβιβασμό της προσωπικότητας και της εθνικότητάς μας, και πολλά άλλα... Αντέξαμε, αλλά όπως καταλαβαίνετε, αντέξαμε με πολύ μεγάλο κόστος, και μόνον επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι σαν οικογένεια και στηρίξαμε ο ένας τον άλλον… 

Και σαν να μην μας έφταναν οι αναποδιές της πρώτης τριετίας, αποφασίσαμε να παρατείνουμε την παραμονή μας, για 2 χρόνια ακόμα, και μετεγκατασταθήκαμε στο Ουέλλιγκτον που (-όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών-) ήταν μέγα λάθος! Κατά πώς φαίνεται λοιπόν, εκ των πραγμάτων, αυτή η ανάρτηση, και πιθανώς και μια-δυο επόμενες, θα είναι οι τελευταίες αναρτήσεις από τη ΝΖ.

Παρόλο που αρχικά αντιδρούσα στην ιδέα της πρόωρης επιστροφής μας, ο Ίωνας και οι κόρες μου είναι αποφασισμένοι να γυρίσουμε πίσω, με όποιο κόστος, αρκεί να μην ζούμε πια εδώ… Θα είχαμε ήδη γυρίσει από τον περασμένο Αύγουστο, αν δεν επέμενα ότι για το σύντομο χρονικό διάστημα που μας απέμενε μέχρι τη λήξη της σύμβασης εργασίας του Ίωνα, τον Δεκέμβριο του ’13, θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε στη ΝΖ, αν και η κατάσταση πλέον, ήταν ιδιαιτέρως ψυχοφθόρα.
Αυτή τη στιγμή ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση και σε λίγο καιρό θα τα λέμε από Ελλάδα, τα θέματα υποθέτω θα είναι λίγο -πολύ παρόμοια, και τα επόμενα -και τελευταία ποστ από τη ΝΖ, μάλλον θα είναι προγραμματισμένα , επειδή δεν θέλω να τα αφήσω για την τελευταία στιγμή.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί από σας που επισκέπτεστε το μπλογκ το διαβάζετε κυρίως λόγω της ΝΖηλανδικής θεματολογίας, κάποια στιγμή όμως τα θέματα αυτά θα έκλειναν τον κύκλο τους, όταν θα τελείωνε και η σύμβαση εργασίας του Ίωνα, απλά τώρα συμβαίνει να κλείνουν άμεσα. 

Υποθέτω κάποιοι θα απορήσουν με την απόφασή μας για άμεση αναχώρηση, άλλοι θα χαρούν επειδή επιτέλους θα λείψουν τα ενοχλητικά ποστ για τη ΝΖ, και άλλοι ενδεχομένως να επιδιώξουν να μάθουν τους λόγους της απόφασής αυτής, όπως όμως έχω δηλώσει και στο παρελθόν μέσω του μπλογκ, δεν ενδιαφερόμασταν να ζήσουμε εσαεί εδώ, και δεν ήρθαμε ως μετανάστες, και φυσικά δεν ζητήσαμε υπηκοότητα, την οποία εννοείται ότι δεν θα την παίρναμε, ούτως ή άλλως.

Και μπορεί να φαίνεται σε ορισμένους ότι χάνουμε μια ευκαιρία και για αυτούς να πρόκειται για μια λανθασμένη απόφαση –όπως και πώς η στάση μας ήταν εξαρχής αρνητική προς τη ΝΖ-, όμως αυτό συμβαίνει συνήθως με τα άτομα που δεν έχουν προσωπική άποψη και γνώση των γεγονότων και της ζωής σε ένα ξένο μέρος, το οποίο προφανώς αρέσκονται να φαντασιώνονται ως την γη της επαγγελίας, επειδή είδαν μερικές τοποθεσίες σε μια ταινία, ή διάβασαν «επίσημες» εκθέσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα επειδή ήταν κατευθυνόμενες ή αφορούσαν συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού …

Επειδή έτσι την πατήσαμε κι εμείς αρχικά, και για αυτόν το λόγο άρχισα να ποστάρω κάτω από την ετικέτα "Ζωή στη ΝΖ", ώστε να δώσω στους ενδιαφερόμενους νεο-μετανάστες της Νέας Ζηλανδίας, μια καλύτερη εικόνα της κατάστασης που θα αντιμετωπίσουν εφόσον έρθουν εδώ, μιας και αυτά τα καίρια ζητήματα δεν πρόκειται να τα μάθουνε από πουθενά αλλού…Βλέπετε, οι περισσότεροι που έρχονται, είτε είναι ήδη βολεμένοι, είτε αποφεύγουν να  παρουσιάσουν την οικτρή πραγματικότητα που ζουν, και προσπαθούν να κάνουν υπομονή... Η ελπίδα είναι μεγάλη παγίδα, στην ίδια παγίδα πέσαμε κι εμείς, τουλάχιστον στην περίπτωση της μετεγκατάστασής μας στο Ουέλλιγκτον... 

Είχα σκοπό να γράψω κι άλλα πράγματα σε αυτό το ποστ, όπως πχ να ετοιμάσω μια λίστα ζητημάτων και γεγονότων που αφορούν την κατάσταση που συναντήσαμε εδώ, τους ομογενείς, τους νέους μετανάστες (οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν διπλή ΝΖηλανδική & Ελληνική υπηκοότητα καθώς είναι γόνοι Ελλήνων μεταναστών που επέστρεψαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο της ΝΖηλανδικής οικονομικής κρίσης- οπότε και αντιμετωπίζονται διαφορετικά από το ΝΖηλανδικό κράτος), κλπ, αλλά δεν θα το κάνω. Πλέον το έχω πάρει απόφαση οτι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και δεν μπορώ να αισθάνομαι οτι πρέπει να πληροφορήσω τον οποιοδήποτε "εν δυνάμει" μετανάστη, για τη "Ζωή στη ΝΖ".
Ιδιωτικώς, έχω συζητήσει τα θέματα αυτά, με τα άτομα που θέλησαν να ενημερωθούν μέσω μέηλ για συγκεκριμένα ζητήματα που δεν έχω αναφέρει μέχρι στιγμής στο μπλογκ, και επιμένω ότι δεν έχω σκοπό να τα αναλύσω σε σχετική ανάρτηση, προς το παρόν τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι, ας πάρουν την απόφαση να έρθουν, αν έχουν τα κότσια: ιδού η ΝΖ, ιδού και το πήδημα (κατά το παράδειγμα της Ρόδου.)

Τεσπά για τα επόμενα ποστ, κρατάω να αναφέρω κάποια τελευταία ζητήματα, και μπορεί και να αναρτήσω ένα τελευταίο φωτογραφικό αφιέρωμα στη ΝΖ, ενώ μετά θα κάνω ένα διάλειμμα από το μπλογκ, μέχρι να μπορέσουμε να οργανώσουμε το σπίτι μας κι την ζωή μας, στα πάτρια.

Καλά να περνάτε 

Αρτάνις

ΥΓ: Σόρρυ που έβαλα ό,τι νά 'ναι από φωτό, αλλά τελευταία έχω ανακαλύψει ένα φοβερό site και ποστάρω συνέχεια...Ευκαιρία είναι να δείτε μερικές κι εσείς...
ΥΓ. Αγαπητέ @Ανώνυμε, από το τελευταίο σου σχόλιο κατάλαβα, πόσο μεγάλο πρόβλημα πρέπει να έχεις... Κρίμα, πολύ κρίμα αγαπητέ! Είμαι όμως σίγουρη οτι μπορεί να υπάρξει και βελτίωση για στην περίπτωσή σου, αρκεί να βγάλεις ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη ΝΖ  και να έρθεις προς τα ΄δω -αφού θα έχω φύγει εγώ όμως! Έλα λοιπόν, όσο πιο γρήγορα μπορείς, έχει πολλούς σαν εσένα εδώ, και τουλάχιστον στην αρχή, δεν θα νοιώσεις μοναξιά...Και να είσαι σίγουρος, η Ελλάδα θα μου είναι πολύ πιο αρεστή άμα ξέρω οτι επιτέλους ξεκουμπίστηκες από τη χώρα που μισείς,- εκτός του οτι σίγουρα, θα είναι απείρως καλύτερη! Στο καλό λοιπόν, και να μην μου γράφεις!