Tuesday, July 3, 2012

Στους Βοτανικούς κήπους του Wellington (α' μέρος)


Update: Την ώρα που έγραφα αυτό το ποστ, έκανε ένα ισχυρό σεισμό με επίκεντρο στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Βορείου και Νοτίου Νησιού, στα Στενά Κουκ, και τον καταλάβαμε κι εμείς στο Ουέλλιγκτον...Δεν υπήρξαν σοβαρές ζημιές κλπ, ο σεισμός ήταν πολύ βαθύς και η δόνηση μετριάστηκε...
http://nz.news.yahoo.com/a/-/mp/14122792/7-magnitude-quake-hits-nzs-north-island/
...................................................................
Τις τελευταίες μέρες, έχουμε πολύ καλό καιρό, στο Ουέλλιγκτον...Χθες, με την ευκαιρία οτι άρχισαν και οι χειμωνιάτικες διακοπές του 2 τριμήνου για τα σχολεία της ΝΖ, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τους Βοτανικούς κήπους..Καθώς όμως ήμασταν συνηθισμένοι από τους αντίστοιχους Βοτανικούς του Christchurch, με απογοήτευσε λίγο αυτή η πρώτη επίσκεψη, αν και για να είμαι ειλικρινής, είδα μόνον ένα μέρος τους (και έχουμε και χειμώνα), και ελπίζω οτι σταδιακά θα αλλάξω γνώμη...Σίγουρα δεν έχει τις λίμνες και τα συντριβάνια των Βοτανικών στο Christchurch, ούτε και τον πλούτο της άγριας ζωής, υδρόβια και παρυδάτια πουλιά κλπ, αλλά έχει το ηλεκτρικό τρενάκι (που επίσης δεν το έχουμε πάρει ακόμα- προς 3.50$ το άτομο μονή διαδρομή), το θερμοκήπιο με τα εξωτικά λουλούδια και τα νούφαρα (που το βρήκαμε προσωρινά κλειστό), το ροδώνα (που θα ανθίσει την άνοιξη) κλπ...
Η θέα από την κορυφή του λόφου όπου βρίσκεται η βασική είσοδος για το τρενάκι...Βασικά ψάχναμε να βρούμε το δημοτικό πάρκινγκ που είναι δωρεάν, αλλά βγήκαμε στο λάθος σημείο, τελικά παρκάραμε στο πάρκινγκ για το τρενάκι (δεν είναι τελεφερίκ, ούτε οδοντωτός, είναι ένα μικρό ηλεκτρικό βαγόνι που κάνει τη διαδρομή λιμάνι- Βοτανικούς) προς 3$ την ώρα- το παρκάραμε για 2 ώρες...
Ένας χάρτης με τα δρομάκια στο πάρκο, και την βασική διαδρομή προς την πόλη...Τα πιτσιρίκια είχαν πλακωθεί στις μπουνιές και δεν έλεγαν να απομακρυνθούν από την ταμπέλα, μετά ήρθε η ΝΖηλανδή μάνα τους και τα χώρισε (και τους έριξε και από μία στον πωπό- πρώτη φορά το είδα αυτό το πράγμα να συμβαίνει, αυτοί έχουν ποινικοποιήσει ακόμα και το στραβό κοίταγμα προς το παιδί, από τον γονιό του τον ίδιο), όμως εγώ δεν μπορούσα να περιμένω να φύγουν, οπότε βλέπετε και τα μικρά στην φωτό...
Και δυστυχώς γυριζουμε στα γνωστά "κόλπα" για την προστασία του περιβάλλοντος της ΝΖ: Δεν φτάνει που όλα τα πάρκα/πλατείες κλπ του Ουέλλινγκτον είναι σπάρμένα με δηλητηριασμένα δολώματα για τον φόβο των οπόσσουμ και των άλλων -φερμένων από τους ίδιους τους αποίκους- ζωντανών όπως τα κουνάβια, οι νυφίτσες και οι σκαντζόχοιροι, άλλα έχουν ρίξει δηλητήριο ακόμα και μέσα στους Βοτανικούς!
Ο δρόμος κάτω από το αστεροσκοπείο Carter, αλλά επειδή αυτές τις μέρες γιορτάζεται και η πρωτοχρονιά των Μαορί (Matariki), ο τόπος ήταν γεμάτος από μπαμπαδομαμάδες μαζί με τα βλαστάρια τους, αποφασίσαμε να το αφήσουμε για άλλη φορά...
Εντωμεταξύ επειδή είχε πολύ ήλιο, οι φωτό βγήκαν πολύ λαμπερές, αλλά το κοντράστ δεν διόρθωνε την κατάσταση (μάλλον την χειροτέρευε), οπότε τις άφησα απολύτως φυσικές...
Το μικρό θεατράκι (στο βάθος) και το ηλιακό ρολόι, κοντά στην κεντρική είσοδο "των Ιδρυτών" (φωτό στο επόμενο ποστ) και το δρομάκι που ξεκινά από την κεντρική είσοδο...
Tο περίπτερο με παγκάκι, στη μνήμη ενος παιδιού 10 χρονών, που θυσιάστηκε για να σώσει τον μικρό του αδελφό που πνιγόταν...Όλα αυτά έγιναν τον Ιούλιο του 1891, και το παιδί που πνίγηκε, λεγόταν William John Morris...
Η λιμνούλα με τις πάπιες, το ωραιότερο σημείο -κατά τη γνώμη μου-, μέσα στον κήπο:)
Στο λεγόμενο "Tree House" (δεντρόσπιτο), που λειτουργεί σαν γραφείο πληροφοριών για τους επισκέπτες,  έχει χάρτες και φυλλάδια, και φιλοξενεί τα γραφεία του WWF, ενώ στεγάζει και μια αίθουσα παρουσιάσεων/σεμιναρίων...
"Δεντρόσπιτο' μόνον κατ' όνομα, επειδή πρόκειται για ένα τεράστιο κτίριο που εκμεταλλεύεται την υψομετρική διαφορά του λόφου πάνω στον οποίο είναι χτισμένο, ενώ το ασανσέρ του, βρίσκεται μέσα σε έναν μεταλλικής κατασκευής  "πύργο", ο οποίος είναι καμουφλαρισμένος ως δέντρο, με την "βοήθεια" κάμποσων τεράστιων αναρριχώμενων φυτών πασσιφλόρας...
Πολλοί απο τους υπόλοιπους χώρους είναι ακόμα αχρησιμοποίητοι, γεμάτοι με διάφορα πράγματα, στοιβαγμένα γραφεία/μοκέτες, και κουτιά με  έντυπο υλικό, όμως η θέα απο το μπαλκόνι τους ήταν πολύ ωραία, αλλά είχε πολύ ήλιο και μόνον 2 φωτό αξίζουν για ποστάρισμα...
Η λιμνούλα με το ωραίο περίπτερο, και οι παλιοί σταύλοι...
Στο επόμενο ποστ, οι υπόλοιπες φωτό από την πρώτη επίσκεψη στους Βοτανικούς...

Φιλιά πολλά, 
Αρτάνις

5 comments:

Hfaistiwnas said...

Μα να μην μπορεί η δόλια μάνα να τις βρέξει στο παιδί;;; χαχαχα!
Ωραίες οι φωτό! Αυτό το κωνικό σπιτάκι στην πρωτελευταία και πιο πάνω πολύ ωραίο! Δεν φτιάχνουν κάτι τέτοια και εδώ στη λίμνη να μαζεύετε κόσμος!!!
Ελπίζω όλα οκ με το σεισμό ε;;;

Maria Verivaki said...

dear artanis, this post brings back not just my memories of wellington, but also hald my world in NZ, as i spent it - this is where my parents took us on a βόλτα, the gardens are next to the university where i studied and the botanical gardens (along with the wellington public library) were probably the only two places I would find solace, as an escape from the restricted world of my immigrant upbringing

the photos you have shown are of places that i am very familiar with (unlike the beach photos in your previous post), they look just like i remember them

PS: very interesting little aside of yours, about the smack on the children's bottoms - never seen that in NZ either (i only felt it from my mother's hand)

Artanis said...

@Ηφαιστιωνάκι μου δεν είναι αστείο, και συμβαίνει αυτό ακριβώς...Βασικά το κάνανε για να προστατέψουν το παιδί από την ενδοοικογενειακή βία, σημασία έχει οτι δεν το έχουν καταφέρει ακόμα -και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να το καταφέρουν.
Το σπιτάκι όντως είναι πολύ ωραίο και θα μπορούσαν και στην Ελλάδα να στήσουν τέτοιες κατασκευές σε διάφορα σημεία και να είναι πολύ δημοφιλείς...
Όλα καλά με το σεισμό, μόνον τρομάξαμε λίγο, όπως ήταν φυσικό...

Artanis said...

Φίλη @Μαρία, θα ακολουθήσει ένα ακόμα ποστ, με μερικές ακόμα φωτό από τους κήπους, και ελπίζω να σου αρέσει επίσης...Κατά τα άλλα, τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως δύσκολα για μας, και ήδη σκεφτόμαστε τη μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα.
Καλημέρα, θα τα ξαναπούμε...

Maria Verivaki said...

you are in my thoughts