Αρτάνις, τρως! (2ο μέρος)

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Tο 2005, έχασα τον πατέρα μου, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο…Εκείνη την δύσκολη εποχή πήρα πολλά κιλά, τα οποία για διάφορους λόγους δεν κατάφερα να χάσω, παρόλ’ αυτά έχω σταθεροποιηθεί στο βάρος που έχω τώρα: Δεν είμαι λεπτή, ούτε και παχύσαρκη, κάποιοι κακοπροαίρετοι θα με έλεγαν τροφαντούλα, εγώ λέω ότι είμαι υγιής και αυτό προς το παρόν αρκεί…4-5 μήνες μετά λοιπόν, κι ενώ φορούσα ακόμα τα πρώτα ελαφρώς ανοιχτόχρωμα ρούχα μετά τα απόλυτα μαύρα, συνάντησα κατά τύχη ένα καλοκαιρινό βραδάκι στις Αλυκές, την Λίτσα, η οποία έλειπε για μια τριετία τουλάχιστον εκτός πόλης, λόγω εργασίας…Σταθήκαμε να χαιρετηθούμε και αντί για «Καλησπέρα», «Τι κάνεις», «Καιρό έχουμε να τα πούμε», κλπ κλπ…, μου λέει το εξής ανεκδιήγητο και ασυγχώρητο:«Πάχυνες!»

Αν δεν ήμουν αυτή που είμαι, μπορεί να της απαντούσα κάτι εξίσου κατινίστικο, καθώς μάλιστα γνωρίζω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την ζωή της (αυτά που έγραψα παραπάνω για ‘κείνη, είναι μόνον μικρό δείγμα από ΟΣΑ ξέρω), αλλά και πάλι, η κατινιά σε πρώτο πρόσωπο είναι σπάνιο φαινόμενο και πρέπει κάποιος να την εκμεταλλεύεται αμέσως, πόσο μάλλον όταν συμβαίνει ενώπιον τρίτων (ήταν μαζί με μια -«ασχημούλα» φυσικά- φίλη της)…Θυμήθηκα αυτομάτως και μια παρόμοια βλακεία της, σε μια άλλη κοπελιά, κοινή φίλη, η οποία της εστησε καυγά επί τόπου, και την αντέμειψε με την κλασική ατάκα «Γυναίκα χωρίς στήθος- παντελόνι δίχως τσέπες», που την έκανε έξαλλη, αλλά όπως αποδείχτηκε η δεσποινίς είναι αμετανόητη και δεν αποφεύγει τα ίδια λάθη...
Αντί λοιπον να της πω τίποτε άλλο, της απάντησα σε κάπως εύθυμο αλλά καυστικό ύφος, ότι είχε 3 χρόνια να με δει, και το μόνο που βρήκε να πει ήταν αυτό!  Ίσως να το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή οτι έκανε χαζομάρα -για άλλη μια φορά- και προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αλλά δεν ήθελα να αφήσω την όποια συζήτηση να τραβήξει σε μάκρος -στο κάτω –κάτω το βάρος μου αποτελεί δικό μου ζήτημα, και δεν αφορά κανέναν άλλο-, και της απάντησα ότι «έτσι κι αλλιώς σε ήξερα, και δεν μου αποτελεί έκπληξη», την καληνύχτισα τυπικά και έφυγα…

Έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε, και στον πολιτικό γάμο της αδελφής της, εκείνη μάλλον έλειπε, ή την αγνόησα- δεν θυμάμαι ακριβώς…Για μένα είναι πολύ εύκολο να κόψω σχέσεις με άτομα που μου είναι δυσάρεστα, και συνήθως δεν κάθομαι να αναλύσω τις συμπλεγματικές συμπεριφορές τους (εκτός από μια και μοναδική περίπτωση, που θα αναφέρω με λεπρτομέρειες, σε επόμενο ποστ). Και φυσικά δεν θα αναλωθώ σε προσωπικές επιθέσεις, συγκρίσεις και επίδειξη προσωπικής ευτυχίας, επειδή δεν θεωρώ ότι είναι τίμιο να το κάνω, κι ας ξέρω -ότι στην περίπτωση της Λίτσας τουλάχιστον- θα κέρδιζα αμέσως τις εντυπώσεις, όπως και τον αδιαφιλονίκητο τίτλο της «κατινάρας», που σίγουρα τότε, θα μου άξιζε!
Μέχρι τώρα μπορεί να ικανοποιείται με ένα ζευγάρι ανύπαρκτες γάμπες, βαθουλωμένα μάτια και ένα αποστεωμένο πρόσωπο χωρίς μάγουλα που κάνει την μύτη της να μακραίνει και να κρεμάει περισσότερο (είδατε πόσο εύκολα μπορεί να ξεκατινιάσει ένα "θύμα" ;) και να αναλώνεται σε εφήμερες σχέσεις με άνδρες που είναι δεσμευμένοι -και που στην ουσία την εκμεταλλεύονται και μετά την πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά αυτό δεν είναι προσωπική ευτυχία κι επιτυχία,  και δεν μπορεί να συνεχίσει να το κάνει για πάντα...

Δυστυχώς αυτό που δεν έχει καταλάβει η  Λίτσα  και η κάθε  Λίτσα , είναι οτι τα νιάτα είναι εφήμερα, και κανείς δεν μπορεί να τα διατηρεί εσαεί...Το ανθρώπινο σώμα φθείρεται και καταρρέει από μόνο του, και οι εξαντλητικές δίαιτες στερούν τον οργανισμό από υγεία και αντοχές...Μα πάνω απ' όλα, τέτοια άτομα σαν την  Λίτσα, που η καιροσκοπική και προβληματική συμπεριφορά τους και οι ανασφάλειές τους, τα οδηγούν σταδιακά σε μια μοναχική ζωή, θα έπρεπε να έχουν την ικανότητα να αναλογιστούν τα σφάλματα στα οποία υπέπεσαν και επιτέλους να ωριμάσουν, όχι μόνον σωματικά -που είναι αναπόφευκτο- , αλλά και ψυχικά, που όπως αποδεικνύεται είναι και το πιο δύσκολο...Όταν καταφέρουν και συμβιβαστούν με την "νέα" εικόνα του εαυτού τους και τον αποδεχτούν όπως είναι, τότε θα αντιληφθούν και ποιοι είναι πραγματικά, και θα μάθουν να σέβονται τους άλλους ανθρώπους... 

Ως τότε όμως η  Λίτσα (αν ποτέ καταφέρει να φτάσει σε αυτό το σημείο και ξεπεράσει την νοοτροπία του "κελεπουριού" που έχει για τον εαυτό της), θα απομονώνεται ολοένα και περισσότερο, τόσο από την διαπίστωση οτι πολλά νεαρά πανέμορφα κορίτσια γεμίζουν τους χώρους που κάποτε μεσουρανούσε όσο και από τα παρελκόμενα της εγωκεντρικής της συμπεριφοράς, κι αυτό είναι ικανοποιητική τιμωρία...

 Όλες οι φωτό είναι από το νετ, ρίξτε μια ματιά και στα παρακάτω λινκ
http://www.youtube.com/watch?v=sfHlgGftVGY
http://www.bittenandbound.com/2010/12/30/isabelle-caro-photos-anorexia-horror-ends-her-life/
http://www.flickr.com/photos/mohdrais/6797540018/lightbox/