Στην έκθεση γλυπτών του Ron Mueck (α' μέρος)

Όπως είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ, στην γκαλερί μοντέρνας τέχνης της πόλης, φιλοξενείται από τις 2/10 η έκθεση του υπερρεαλιστή Αυστραλού γλύπτη Ron Mueck...

Ο Mueck, γεννήθηκε στη Μελβούρνη το 1958, αλλά εδώ και μια 20ετία ζεί και εργάζεται στο Λονδίνο...Οι γονείς του, γερμανικής καταγωγής μετανάστες, διατηρούσαν εργαστήριο και κατάστημα παιχνιδιών, και κατασκεύαζαν οι ίδιοι κούκλες, και ο νεαρός Ronald, από πολύ νωρίς ασχολήθηκε κι εκείνος με την σχεδίαση και κατασκευή μαριονέτας και κούκλας...

(Στις 2 πρώτες φωτό, το πρώτο εργο του Mueck, ο "Νεκρός πατέρας". Το έργο αναπαριστά ακριβώς τον νεκρό πατέρα του γλύπτη, προς κλίμακα 1/3, και για την κατασκευή του ο Mueck χρησιμοποίησε για πρώτη και μοναδική φορά, δικά του μαλλιά, στο τελικό αποτέλεσμα...)

Ο Mueck πολύ σύντομα μπήκε στο χώρο του θεάματος, ως κατασκευαστής και χειριστής μαριονεττών, σε διάφορες παιδικές εκπομπές της Αυστραλιανής τηλεόρασης, και το 1986 συμμετείχε στην παραγωγή της ταινίας "Λαβύρινθος" με τον David Bowie και τη Jennifer Connelly...

Εκείνον τον καιρό, μετακόμισε στο Λονδίνο όπου άρχισε την δική του εταιρεία παραγωγής και κατασκευής, για διαφημιστικούς και τηλεοπτικούς σκοπούς, όμως όλες αυτές οι κατασκευές έπρεπε να φωτογραφηθούν από μία συγκεκριμένη πλευρά, ώστε να μην φαίνεται το πίσω μέρος, που ήταν ατελές και άσχημο...

(Η "Μάσκα" ένα τεράστιο γλυπτό/ αυτοπροσωπογραφία του 1997, που ανήκει σε ιδιωτική συλλογή)

Το 1996, η δουλειά του Mueck είχε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο και βοηθώντας την Πορτογαλίδα ζωγράφο και πεθερά του, Paula Rego, σε μια εικαστική κατασκευή, κέντρισε το ενδιαφέρον του Charles Saatchi, που τον έπεισε να λάβει μέρος στην έκθεση Sensation των Νέων Βρετανών Καλλιτεχνών, την επόμενη χρονιά, όπου και εξέθεσε το έργο "Dead dad"...

Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία...

(Το έργο "Έγκυος γυναίκα" του 2002, ύψους 2,5 μέτρων, που αγοράστηκε και ανήκει στη συλλογή της National Gallery της Αυστραλίας)

(Το έργο "Νεότητα/Υouth" του 2009, ύψους μόλις 65 εκ και ανήκει στη συλλογή του Anthony d' Offay, όπως και πολλά άλλα έργα του Mueck)

(Το έργο του 2006 "Ένα κορίτσι/Α girl" , που απεικονίζει ένα νεογέννητο μωρό, με κάθε λεπτομέρεια, και "διατηρεί" ακόμα και τον κομμένο ομφάλιο λώρο του...Το έργο ανήκει στην National Gallery του Καναδά...)

(Το έργο "Στο κρεβάτι/ In bed" του 2005, σε κλιμακα χ3...Το σώμα της γυναίκας σταματάει εκεί που αρχίζει το πάπλωμα, το υπόλοιπο είναι μεταλλικός σκελετός...Ανήκει στη Γκαλερί μοντέρνας τέχνης του Queensland...)

(Ο "Ανδρας στη βάρκα/ man in a boat" του 2002, με το γλυπτό ενός άνδρα σε κλίμακα 1/3, μέσα σε μια βάρκα 4 μέτρων...Το έργο ανήκει σε ιδιωτική συλλογή...)

Στο επόμενο, τα υπόλοιπα έργα της έκθεσης...Συγγνώμη για την ποιότητα των φωτό, οι αίθουσες δεν είχαν φυσικό φωτισμό, και τα φλας απαγορεύονταν, αλλά προσπάθησα για το καλύτερο...

Επίσης θέλω να ζητήσω συγγνώμη που δεν μπαίνω στα μπλογκ σας: το πρόβλημα με το λάπτοπ της μιας μου κόρης συνεχίζεται, και για να πάρω σειρά στον Η/Υ μου, πρέπει να νυχτώσει...Τεσπά, ελπίζω να το ξεπεράσουμε σύντομα και να επιστρέψω στους ρυθμούς μου...

Καλό Σ/Κ να έχετε, φιλιά!!!

Read More

Band Together concert for Canterbury

To Σάββατο είχαμε στο Christchurch, την μεγαλύτερη ανοιχτή συναυλία που έχει γίνει ποτέ στην πόλη...Ήταν μια πρωτοβουλία των καλλιτεχνών και των μουσικών γκρουπ της ΝΖ, και πραγματοποιήθηκε στο Hagley Park, ακριβώς δίπλα στους Βοτανικούς...Υπολογίζεται οτι την παρακολούθησαν 100.000 άτομα, ανάμεσα σε αυτά και οι κόρες μου...Ξεκίνησε στις 12 το μεσημέρι και ολοκληρώθηκε στις 8 το απόγευμα...Φυσικά οι μικρές ήταν τόσο ενθουσιασμένες που δεν πρόσεξαν ούτε την εστίαση στις φωτό, ούτε και την ποιότητα των εικόνων, αλλά ξεκαθάρισα μερικές από τον ...χαμό και αλίευσα και κάποιες από το νετ...

Να αναφέρω μερικά από τα ονόματα που πήραν μέρος (αν και μάλλον δεν θα τους ξέρετε): η Anika Moa, το συγκρότημα Opshop, οι Feelers, οι Dane Rumble & J Williams, η Bic Runga κλπ...

2 από τα τραγούδια που ακούστηκαν στη συναυλία, το "Always be here" του Dane Rumble και το "Sway" της Bic Runga...Για να πάρετε μια γεύση της ατμόσφαιρας πατήστε ΕΔΩ

Και επειδή άνοιξη χωρίς παπαρούνες δεν γίνεται, κατάφερα και βρω φυτά κόκκινης παπαρούνας που τώρα σιγά -σιγά, μετά από 3 μήνες αναμονής, μου βγάζουν τα πρώτα λουλούδια...Και μπορεί να λύσσαξα από τη ζήλια όταν έβλεπα παπαρούνες στις δικές ανοιξιάτικες φωτό (που πολύ ευγενικά μου τις αφιερώνατε), αλλά τώρα έχω κι εγώ τις δικές μου...Ο επιμένων, νικά!

Ψιλομπάχαλο η σημερινή ανάρτηση, αλλά δεν γινόταν αλλιώς...

Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι!

Read More

Τα περίεργα του ταξιδιού

Όπως κάθε ταξίδι, έτσι κι αυτό, σημαδεύτηκε από τα περίεργα που συναντήσαμε στο δρόμο μας...Εδώ, σας τα παρουσιάζω, έχοντας τις φωτό -ανάλογα από το περιεχόμενο- σε 2 διαστάσεις...Κάποιες είναι βιαστικές και πρόχειρες, άλλες είναι θολές, κι άλλες τραβηγμένες σε κίνηση...Ήταν στιγμές που μείνανε στην ψηφιακή επειδή για κάποιο λόγο αξίζανε να διατηρηθούν...

Το ροζ στρουμφάκι, η Πόπι...Δε ξέρω πώς της ήρθε και με συμπάθησε, μάλλον όμως είναι η εξαίρεση στον κανόνα: Όλα τα μικρά με μισούν...ΟΙ ανηψιές μου με τρέμουν, πράγμα που με διασκεδάζει αφάνταστα, αν και απορώ γιατί...Μάλλον φταίει το χιούμορ μου, επειδή όποτε τις έβλεπα, τους περιέγραφα συνταγές μαγειρικής, με αυτές πρώτο πιάτο...Η Πόπι όμως, ακάθεκτη...Με τα νυχτικούλια της την έφεραν οι γονείς της στο sunset point της Hokitika για να δουν το δειλινό...Και ατρόμητο παιδί...Ισορροπούσε πάνω στα βράχια σαν κατσίκι...

Στο ίδιο σημείο, οι ψαράδες του whitebait, του μικροσκοπικού γόνου των ψαριών της οικογένειας galaxias, που παραδοσιακά ψάρευαν οι Μαορί και πλέον ψαρεύεται τόσο στη ΝΖ όσο και στην Αυστραλία, με την ίδια μανία...Το κάνουν ομελέτα, αφαιρώντας από τα αυγά τους κρόκους, επειδή κόβουν την ψαρογέυση...

Ναι, ΟΚ, ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω...

Ένα μνημείο, νομίζω κοντά στο Ngatimoti...Το άσπρο κτίσμα είναι εγκαταλειμμένη εκκλησία, τριγύρω τα προβατάκια βόσκουν αμέριμνα...Για να συμπληρωθεί το καρέ των όσων περίεργων υπάρχουν μέσα στη φωτό, μπροστά από το μνημείο, υπήρχε ένας στύλος ηλεκτροδότησης, που στην 1η φωτό, τον αφαίρεσα με το photoshop, διαφορετικά η όλη σύνθεση θα ήταν ελεεινή και τρισάθλια (2η φωτό)...

Αστερίες του είδους kokkinasterias kalamaria, ή αλλιώς όπως είναι γνωστός εδώ, "αστερίας με 11 πόδια"...Βέβαια ο αριθμός των ποδιών ποικίλει και μπορεί να βρεθούν ζώα με 7 έως14 πόδια, στη συγκεκριμένη φωτο, ο ένας έχει 10 και ο άλλος 12...Το χαρακτηριστικό τους είναι οτι μπορούν να κοπούν στη μέση, και παρόλα αυτά και τα δυο μέρη να επιζήσουν και να γίνουν 2 νέοι αστερίες...

Η δύναμη της φύσης: δέντρα που φύτρωσαν πάνω στους βράχους (!), στον παγετώνα Franz Josef...

Oι Pancake rocks , στην ακτή Punakaiki ...Η ταμπέλα απευθύνεται (κυρίως) στα παιδιά επισκέπτες, αλλά είχε μεγάλη επιτυχία και ανάμεσα στους μεγάλους

Ο cliff road, δίπλα στον ποταμό Buller...Μου θύμισε λίγο το δρόμο προς το μοναστήρι του Προυσσού, στο Καρπενήσι...(Ωραία είναι εκεί...)

Οι ΝΖηλανδικοί δρομοι είναι ένα ζήτημα...Αν περιμένετε φωτισμό, εθνικές οδούς με πολλές λωρίδες κυκλοφορίας, διαζώματα και μεγάλες ταχύτητες, κλπ, ξεχάστε το...Δεν υπάρχουν και ούτε πρόκειται να φτιαχτούν ποτέ, λόγω του υψηλού κόστους...Αντίθετα, θα συναντήσετε πολλά έργα, καθυστερήσεις, παρακάμψεις, και αίσχιστο οδικό δίκτυο, που αντίστοιχα στην Ελλάδα θα σας έκαναν να αναφωνήσετε το ιερό και άκρως δικαιολογημένο "αϊ σιχτίρ", εδώ όμως -πλην των τουριστών που τραβάνε τα πάνδεινα λόγω του πολιτισμικού σοκ- δεν αντιδράει κανείς...

Α ναι, ξέχασα να σας πώ! Πώς λέμε εμείς "Ελλαδιστάν";; ΟΙ ΝΖηλανδοί λένε "Niwzillun"...

Ένα τροχόσπιτο, ή καλύτερα ένας θάλαμος-υπνωτήριο στηριγμένο πάω σε ένα απλό αγροτικό...Κι όμως με αυτή τη πατέντα, πάω στοίχημα οτι το γηραιό ζευγάρι των ιδιοκτητών, θα ταξίδεψαν και κατασκήνωσαν σε όλη τη ΝΖ...Τους ζήλεψα...

Μεταφορά ζώων, στην Εθνική οδό...Ένα μικρό φορτηγό με καρότσα μετέφερε 3 γελάδες και στο ρυμουλκούμενο ήταν τα μοσχαράκια τους...Μας πήγε έτσι για κάμποσα χιλιόμετρα, μέχρι να στρίψει σε μια φάρμα που ήταν ο τελικός προορισμό τους...

Ένας αρσενικός σπίνος, που συμπάθησε τον Ίωνα, όταν σταθμεύσαμε για λίγο δίπλα στη λίμνη Ιάνθη...Δεν τον φοβόταν αλλά απαιτούσε να ταϊστεί, όπερ και εγένετο, με ψωμί του τοστ, που είχαμε στα λιγοστά μπαγάζια μας...Μετά, μην τον είδατε...

Ένας φασιανός, κάτω από ένα δέντρο, δίπλα στο δρόμο κοντά στο Νέλσον...Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, έψαξα για πληροφορίες και βρήκα που τους φέρανε οι άποικοι στα τέλη του προηγούμενου αιώνα...Μετά τους κυνηγούσαν ανηλεώς για να μειώσουν τον πληθυσμό τους, επειδή όμως γινόταν εκτεταμένη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων για να μειωθεί ο αριθμός των ποντικιών, οι φασιανοί έπεσαν επίσης θύματα του δηλητηρίου...Τώρα έχουν μείνει λίγοι στην περιοχή του Νέλσον, και περισσότεροι στο Βόρειο νησί, όπου ακόμα τους κυνηγούν, φυσικά...

Φοίνικες Nikau και ένα weka, που έψαχνε για φαγητό...Ήταν όμως πολύ ντροπαλό και δεν πλησίαζε στο φαΐ που του ρίχναμε (πάλι ψωμί του τοστ)...

Ένα νεκρό μωρό kekeno, στην παραλία της Χοκιτίκα, εκεί ακριβώς που περιμέναμε να δούμε τη δύση του ήλιου...Και την επόμενη μέρα, εκεί ήταν...Φαντάζομαι και την μεθεπόμενη...Μέχρι την ώρα που καμιά κακοκαιρία, θα ανέβαζε τη θάλασσα τόσο ψηλά στην ακτή, ώστε να το ξεσύρει πάλι στα ανοιχτά και να το ξεβράσει κάπου αλλού...

Και το τελευταίο: τέτοιες ταμπέλες, όλων των μεγεθών και των σχημάτων, κατακλύζουν τη Westland...Αυτή εδώ, μάλλον ξέμεινε από την οργανωμένη διαμαρτυρία τον περασμένο Μάιο, οπότε είχανε στήσει πλακατ σε όλη την έκταση της Δυτικής ακτής, ενάντια στη χρήση του 1080...

Το 1080 είναι ένα δηλητήριο που εισάγεται από την Αμερική και χρησιμοποιείται σε δολώματα για να "ελέγξει" τους πληθυσμούς πόσουμ (κυρίως), αλλά σκοτώνει εκτός από όλων των ειδών τα άγρια ζώα της ΝΖ, ακόμα και αγελάδες, πρόβατα, άλογα και κάθε λογής οικόσιτα...(Εμείς είδαμε άπειρα νεκρά πόσουμ, λαγούς και κουνέλια, ακόμα και ένα αγριογούρουνο, πεσμένο στην άκρη του δρόμου, απλά περνώντας με το αμάξι...)

Σε όλες τις βρύσες που συναντήσαμε στο δρόμο μας, άλλες ταμπέλες ανέφεραν πως το νερό πριν χρησιμοποιηθεί, έπρεπε οπωσδήποτε να βραστεί...Εγώ προσωπικά δεν άγγιξα τίποτα και απορώ πώς ετούτοι εδώ είναι τόσο αφελείς ώστε να νομίζουν οτι το δηλητήριο αυτό δεν βλάπτει τον άνθρωπο, και πως είναι ακίνδυνο όταν διαλύεται...

(Δηλαδή που πάει, όταν διαλυθεί το δόλωμα; Εξανεμίζεται;;;)

Τεσπά, μετά από χρόνια αγώνων, το Αμερικανικό Κογκρέσο απαγόρευσε την παρασκευή και χρήση του δηλητηρίου, και τώρα οι ΝΖηλανδοί -μάλλον- θα ξεμείνουν από προμηθευτές...

Πάρτε και μερικά σχετικά λινκ...Προσοχή!!! ΟΙ φωτό είναι ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ...

http://thegrafboys.blogspot.com/2010/07/spca-must-prosecute-doc-ahb-for-mass.html

http://www.stop1080poison.com/

http://thegrafboys.blogspot.com/2010_09_01_archive.html

http://thegrafboys.blogspot.com/2010/03/poisoning-paradise-nominated-for-uk.html

http://kaka1080.co.nz/

http://www.predatordefense.org/1080.htm

http://www.youtube.com/watch?v=2yJSvAe8SXw&feature=related

http://www.thegrafboys.org/

http://www.1080.org.nz/1_Welcome_to_ESPC;_an_overview.html

http://www.opencongress.org/bill/111-h5643/show

ΥΓ. Ο υπολογιστής της μιας μου κόρης χάλασε, και μέχρι να φτιαχτεί, θα χρησιμοποιεί τον δικό μου...Αν αργώ να απαντήσω στα σχόλια ή δεν σας επισκέπτομαι, να ξέρετε οτι είναι απ' αυτό...

Read More

Στους παγετώνες

Το τραγουδάκι της Brooke Fraser παίζει συνέχεια στα ΝΖηλανδικά ραδιόφωνα...Απ' ότι φαίνεται αρέσει σε όλους εκτός από μένα, που μου θυμίζει αγελαδάρηδες και άγρια Δύση...Τεσπά, αν δεν βαριέστε ακούστε το και γράψτε μου τη γνώμη σας...

Φύγαμε από τη Χοκιτίκα, την επόμενη το πρωί, με την ιδέα πριν επιστρέψουμε προς Christchurch, να επισκεφτούμε τους παγετώνες Franz Josef και Fox, περίπου 200 χλμ νοτιότερα...Ο καιρός ήταν πολύ καλός, -να μην ξεχνάμε οτι στη Westland ρίχνει 2,5 μέτρα βροχή το χρόνο- και συνεχίσαμε προς Νότο...

Στον δρόμο, πριν φτάσουμε στον πρώτο παγετώνα, τον Franz Josef, που πήρε το όνομά του από τον Γερμανό εξερευνητή Julius Haast προς τιμήν του Γερμανού αυτοκράτορα Franz Josef Ι, το 1865...Το Μαορί όνομα είναι "Ka Roimata o Hinehukatere" (τα δάκρυα της Hinehukatere), και μιλάει για μια κοπέλα που της άρεσε να σκαρφαλώνει στις κορυφές και συχνά την ακολουθούσε ο αγαπημένος της, που σκοτώθηκε σε μια χιονοστιβάδα...Εκείνη έκλαψε πάρα πολύ και τα δάκρυά της πάγωσαν και μετατράπηκαν σε παγετώνα...

Στη λίμνη Ιάνθη...Έψαξα να βρω από πού πήρε το όνομά της, αλλά δεν τα κατάφερα...Υποθέτω πώς επειδή η Δυτική ακτή είναι κατάφυτη με pohutukawa και southern rata (της οικογένειας των μετροσίδερων), με έντονα κόκκινα λουλούδια που πολλές φορές από μακριά φαίνονται να παίρνουν μωβ αποχρώσεις, κάποιος πρώιμος εξερευνητής με Κλασικές γνώσεις, την ονόμασε έτσι...

Στον Franz Josef...Πολύ περπάτημα, μας βγήκε η γλώσσα μέχρι να φτάσουμε, ειδικά τα παιδιά ταλαιπωρήθηκαν στα κοτρώνια της κοίτης...Έτσι, αρκεστήκαμε σε μερικές σχετικά κοντινές φωτό, και φύγαμε για τον Fox...

ΟΙ καταρράχτες στον Franz Josef...

Ο παγετώνας Fox, βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα νοτιότερα από τον Franz Josef...Πήρε το όνομά του από έναν ΝΖηλανδό πρωθυπουργό, το 1872...Έχει μήκος 13 χλμ και αντίθετα από τους άλλους παγετώνες της ΝΖ, κερδίζει περίπου ένα μέτρο τη βδομάδα...Στη φωτό ο δρόμος προς το πάρκινγκ των επισκεπτών και ενώ ο καιρός χαλάει...

Αυτό σημαίνει οτι σαν επιφάνεια είναι ασταθής, ειδικά στην έξοδό του στην κοιλάδα και όσοι δεν προσέχουν αντιμετωπίζουν θανάσιμο κίνδυνο: το 2009, 2 αδέλφια Αυστραλοί τουρίστες, που ταξίδευαν με την οικογένειά τους και είχαν πληρώσει οι ίδιοι το ταξίδι, σαν δώρο για την επέτειο του γάμου των γονιών τους, σκοτώθηκαν, όταν συντρίφτηκαν από ένα κομμάτι πάγου βάρους 100 τόνων...

Στην επιστροφή προς το πέρασμα Άρθουρ, οι φωτό είναι τραβηγμένες κοντά στον σιδ.σταθμό της Otira...Το βουνό είναι το Mt Rolleston...

Το λεγόμενο Rock Shelter και ο καταρράχτης Reid, φωτογραφημένα από το μικρό πάρκινγκ που την πρώτη φορά που περάσαμε, το χειμώνα του 2009, συναντήσαμε -και ταΐσαμε- παπαγάλους kea, και ένα πεινασμένο weka ...

Λίγο πιο βορειοανατολικά και ενώ πλησιάζουμε στην έξοδο του Arthur's pass, ο καιρός είναι και πάλι ηλιόλουστος...Την επόμενη βέβαια έβρεξε καρέκλες, ή όπως λένε οι ΝΖηλανδοί "It rained cats and dogs"...Τυχεροί ήμασταν :)

Στο επόμενο, τα παραλειπόμενα από το ταξίδι (επειδή είναι κάμποσα)...

Καλό Σ/Κ σε όλους, φιλιά...

Read More