Bracelets

Βραχιόλια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Earings

Σκουλαρίκια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Necklaces

Περιδέραια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Hairpins

Καρφίτσες με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Rings

Δαχτυλίδια με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Special Constructions

Ειδικές κατασκευές με ασήμι 925 και πολύτιμες πέτρες

Saturday, July 31, 2010

Τα διαμάντια και η εταιρεία DeBeers


Όταν παρακολουθούσα το Μουντιαλ, και η Ισπανία με την Ολλανδία έφτασαν στον τελικό, δεν ήθελα με τίποτα να κερδίσουν οι Oranje…Θύμωσα… Ειδικά για αυτήν την χώρα διεξαγωγής των αγώνων, το να κερδίσει η Ολλανδία μου φάνηκε ιεροσυλία, μετά από όλα όσα συνέβησαν εκεί…Το γκολ του Ινιέστα, τους έφερε εκεί που έπρεπε, στην 2η θέση, και η ιδέα να κάνω την ανάρτηση αυτή, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά ως ολοκληρωμένο ποστ, όταν ξεκίνησα την έρευνα…

Το διαμάντι είναι το σκληρότερο υλικό επί της γης…Στην ουσία πρόκειται για ένα κρύσταλλο που δημιουργήθηκε από άτομα άνθρακα, στα έγκατα της γης, σε βάθη που ξεπερνούν ακόμα και τα 150 χιλιόμετρα, πριν από περίπου 3 δισεκατομμύρια χρόνια και έφτασε στη επιφάνεια της γης μέσω των μετακινούμενων προς την επιφάνεια της γης κάποιων ειδικών μαγμάτων, που ονομάζονται Κιμπερλίτες…Αυτοί δημιουργούνται στους υπόγειους ηφαιστειακούς κώνους μικρών ηφαιστείων και εκτός από διαμάντια, μεταφέρουν επίσης και άλλα μέταλλα και ορυκτά…
Πήραν το όνομά τους, από την περιοχή Κίμπερλυ, της Νοτίου Αφρικής, όπου το 1868, ανακαλύφθηκαν τεράστια αποθέματα διαμαντιών, γεγονός που σηματοδότησε την εμπλοκή των Βρετανών στις υποθέσεις της Νοτίου Αφρικής που τότε ελέγχανε οι Ολλανδοί, ενώ η ανακάλυψη των επίσης τεράστιων ποσοτήτων χρυσού στο γειτονικό Τρανσβααλ το 1886, ήταν τα δυο γεγονότα που πυροδότησαν τους 2 πολέμους των Μπόερ, το 1879-1881 και το 1899-1902 …

Μετά τις καταστροφές των καλλιεργειών, τους χιλιάδες νεκρούς, την συρρίκνωση και αποδυνάμωση των φυλών των Ζουλού, που χρησιμοποιήθηκαν σαν εργάτες στα αδαμαντωρυχεία, την εξορία των ανδρών Μπόερ σε διάφορες υπερπόντιες κτήσεις της Αγγλικής Αυτοκρατορίας, και τους μαζικούς θανάτους των γυναικόπαιδων που στοιβάχτηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων των Βρετανών, χωρίς τροφή και φροντίδα, το 1909, ιδρύθηκε η Ένωση της Νοτίου Αφρικής, από τη συνένωση των πρώην Αγγλικών αποικιών του Ακρωτηρίου της καλής Ελπίδας, του Νατάλ, του Τρανσβαάλ και του Orange free State, με την προϋπάρχουσα Ολλανδική Νότια Αφρική…Η προσπάθεια για δημιουργία καλών σχέσεων και αρμονικής συνύπαρξης ανάμεσα στους Ολλανδικής καταγωγής Μπόερ αγρότες και τους Βρετανούς κατακτητές και αποίκους, άφησε απ’ έξω τους γηγενείς Αφρικανούς , με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σταδιακά στο καθεστώς Απαρτχάιντ…

Στην υπόθεση των διαμαντιών, η βασική εταιρεία εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων της Νοτίου Αφρικής ήταν η DeBeers, με βασικούς ιδρυτές τον Cecil Rhodes και τον Barney Barnato, που χρηματοδότησαν την αγορα των πρώτων ορυχείων που ανακαλύφθηκαν στη φάρμα Vooruitzicht του αγρότη Johannes Nicholas DeBeers στο Κίμπερλυ, με κεφάλαια της οικογένειας Rothschild, το 1888… Στη διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου εξαγόρασαν το γειτονικό –ανταγωνιστικό- ορυχείο του Cullinan, στο οποίο το 1905, εξορύχτηκε και το ομώνυμο διαμάντι που αποτελεί μέρος των κοσμημάτων του Στέμματος, της Αγγλιας…

Εκείνη την εποχή, η εταιρεία DeBeers, κατείχε το 90% της αγοράς διαμαντιών παγκοσμίως, και σε πολλές περιπτώσεις ήρθε αντιμέτωπη τόσο με κυβερνήσεις όσο και με ολόκληρα έθνη, ενώ επέκτεινε τα συμφέροντά της (εκτός από τη Νότια Αφρική και τα γειτονικά προς αυτήν κράτη), και στην Αυστραλία, τον Καναδά και πολλές άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο, με ορυχεία και αποκλειστική εκμετάλλευση και διακίνηση των κοιτασμάτων και των διαμαντιών τόσο σε στεριά όσο και θάλασσα…

Οι εργάτες στα ορυχεία της DeBeers ελέγχονται διεξοδικά αναπάσα στιγμή και οπωσδήποτε 1 φορά τη μέρα, περνούν οδοντιατρικό έλεγχο και ακτίνες Χ…ΟΙ μαύροι εργάτες όπως είναι φυσικό, πληρώνονταν λιγότερα, ζούσαν σε συνθήκες σκλαβιάς και συνεχούς απειλής, ενώ τα ίδια τα ορυχεία φυλάσσονταν -και φυλάσσονται- από πάνοπλους φρουρούς… Οι κίνδυνοι από την εξόρυξη των διαμαντιών, οπου τόνοι κιμπερλίτη σκάπτονταν και μεταφέρονταν σε σπαστήρες και πλυντήρια που αποσπούν τα διαμάντια από τα χώματα, είναι τεράστιοι, καθώς η σκόνη από την εξόρυξη αποτελείται κυρίως από σερπεντινίτη άσβεστο (αμίαντο), που προκαλεί καρκινογενέσεις και διάφορες άλλες ασθένειες των πνευμόνων, ενώ με την πρώτη υποψία ασθένειας ανάμεσα στους εργαζομένους της εταιρείας, οι γιατροί που απασχολούνταν για το λόγο αυτό, προχωρούσαν στην εξέταση των ασθενών, οι οποίοι απολύονταν και εκδιώκονταν από τις εγκαταστάσεις της, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, τουλάχιστον μέχρι το 1994, όπως ανακάλυψα σε ένα αρχείο στο νετ…

Η αποκλειστική εκμετάλλευση της αγοράς των διαμαντιών, η διαμόρφωση των τιμών που εξυπηρετούσαν το μονοπώλειο της εταιρείας και οι συνεχείς προστριβές με την Αμερικανική κυβέρνηση (κυρίως), την πίεση από άλλες αδαμαντοπαραγωγές χώρες (όπως η Ρωσία), που προσπαθούσαν να αυξήσουν την επιρροή τους προς δικό τους συμφέρον καθώς και η εμπλοκή της σε πολιτικά σκάνδαλα (Βουσμάνοι της Μποτσουάνα, χρηματοδότηση της προεκλογικής καμπάνιας του πρώην προέδρου Μασίρε) και οι δικαστικές διευθετήσεις προς την προστασία διαφόρων αυτοχθόνων λαών σε σχέση με τους τόπους εγκατάστασης ορυχείων (πχ υπόθεση Mabo, Αυστραλία 1992) αλλά και η οικονομική δυσπραγία της δεκαετίας του ‘90, ανάγκασαν την DeBeers να μειώσει τον έλεγχό της από το 80% στο 40% της παγκόσμιας αγοράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει αποδυναμωθεί οικονομικά, μιας και τα κέρδη της αυξήθηκαν…

Τη τελευταία δεκαετία εκτός από την προσπάθειά της να ξαναμπεί δυναμικά στην αγορά της Αμερικής από την οποία είχε στην ουσία σχεδόν εκδιωχθεί, υποστήριξε από ιδρύσεως το πρόγραμμα Κίμπερλυ του ΟΗΕ, και αν και συνεργαζόταν στενά με τις κυβερνήσεις του Απατχάιντ στο παρελθόν, επιδιώκει πλέον να προβάλει ένα ανθρωπιστικό πρόσωπο, προκειμένου να συγκινήσει τους «ευαισθητοποιημένους» Δυτικούς πολίτες –και φυσικά να εκμεταλλευτεί προς όφελός της- την αγοραστική τους δύναμη …
ΟΙ τεράστιες τρύπες -ορυχεία στην γη, η απάνθρωπη εκμετάλλευση των μαύρων εργατών, η υποστήριξη του καθεστώτος Απαρτχάιντ, η εμπλοκή της εταιρείας σε σκάνδαλα και χρηματοδοτήσεις δικτατορικών κυβερνήσεων σε όλη την Αφρική, η μόλυνση και ανεπανόρθωτη υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος, ξεχάστηκαν;
Ο λύκος φόρεσε την προβιά του προβάτου, και παριστάνει κι ο ίδιος το πρόβατο;
Η φράση όμως “Diamonds are forever”, οφείλεται καθαρά στην διαφημιστική πολιτική της εταιρείας και έγινε συνώνυμη των διαμαντιών DeBeers…
(συνεχίζεται...)
Όλες οι φωτογραφίες προέρχονται από το νετ
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από τις παρακάτω ιστοσελίδες και έγγραφα:
http://en.wikipedia.org/wiki/First_Boer_War
http://www1.american.edu/TED/diamond.htm
http://www.africaresource.com/index.php?option=com_content&view=article&id=246:blood-diamond-russell-simmons-de-beers-and-genocide&catid=111:hip-hop&Itemid=327

Tuesday, July 27, 2010

Μανιτάρια της ΝΖ

Εδώ και αρκετό καιρό, μάζευα φωτό από διάφορα μανιτάρια που συναντήσαμε στους περιπάτους μας στην φύση και σε διάφορα σημεία μέσα και γύρω από την πόλη...Τις καλύτερες τις παρουσιάζω σε τούτο το ποστ, και ελπίζω στην επόμενη σχετική ανάρτηση, να έχω και κάποια από τα πολύχρωμα (και σπάνια) είδη της ΝΖ, τα μπλε, μωβ, κόκκινα, πράσινα και μαύρα μανιτάρια...Ελπίζω να είμαι τυχερή και να μπορέσω να τα φωτογραφίσω η ίδια :)
Όποιος μπορέσει να αναγνωρίσει κοινά Ευρωπαϊκά είδη (πολλά μανιτάρια εισήχθησαν στη ΝΖ) και ξέρει περισσότερες πληροφορίες για κάποιο από αυτά που παρουσιάζονται στο ποστ, ας αφήσει σχόλιο...

Μερικά μανιτάρια του είδους amanita muscaria, φυτρωμένα σε πάρκο στα όρια της πόλης...Ξέρω σίγουρα πώς πρόκειται για δηλητηριώδες είδος που προκαλεί στομαχικές διαταραχές και παραισθήσεις, αλλά επίσης στην Βόρεια Ευρώπη το μαγειρεύουν με ειδικό τρόπο και το καταναλώνουν χωρίς πρόβλημα...

Δηλητηριώδη μανιταρια του είδους Amanita, φωτογραφημένα σε διαφορετικά σημεία στους Βοτανικούς κήπους της πόλης...

Αρχικά νόμιζα οτι είναι το δηλητηριώδες Amanita carea, αλλά τελικά πρόκειται για το εδώδιμο είδος chlorophyllum rachodes, φωτογραφημένο στο Scarborough Heads, πάνω από το προάστιο του Sumner...

Ένα coprinus comatus (shaggy ink cap), ένα εδώδιμο μανιτάρι που χρησιμοποιείται και για την παραγωγή μαύρου φυσικού μελανιού...Τρώγεται μόνον όταν είναι νεαρό και αμέσως μετά την συλλογή του, διαφορετικά αρχίζει και διαλύεται...Το συγκεκριμένο της φωτό, μάλλον έπεσε θύμα κανενός κοτσυφιού και είναι σχετικά κακοποιημένο...

Ένας cortinarius alboaggregatus, με κάπως ιδιαίτερο σχήμα, φωτογραφημένος στο νότιο Brighton...Δεν τρώγεται...
Ένας μεγάλος Cortinarius armiae, δεν είναι εδώδιμος...

Ένας μικρός cortinarius paraoniti, φωτογραφημένος στο Sumner, όπως και το παραπάνω μανιτάρι...Επίσης δεν τρώγεται...

Ένα μεγάλο xerula radicata, στο Godley Heads, πάνω από τα πυροβολεία...

Μερικά μανιτάρια του είδους Entoloma canoconicum, φωτογραφημένο κι αυτό στο Sumner...

Μανιτάρια του μικροσκοπικού είδους Hygrocybe firma, φυτρωμένα πάνω σε έναν βώλο κοπριάς, στην παραλία του Birdlings Flat... Τα πράσινα και κόκκινα βότσαλα που διακρίνονται ανάμεσα στις άλλες πέτρες, είναι πράσινος και κόκκινος ίασπης...

Δύο μανιτάρια του είδους Ileodictyon cibarus, φωτογραφημένα στα θεματικά πάρκα Willowbank και Orana...Είναι ένα μάλλον κοινό είδος της ΝΖ, που μυρίζει άσχημα, επειδή βασίζεται για την αναπαραγωγή του στις μύγες τις οποίες ελκύει με την οσμή του...ΟΙ Μαορί το ονομάζουν "σταγόνες των φαντασμάτων" τόσο εξαιτίας της εμφάνισής του, όσο και της δυσοσμίας του...

Μία εδώδιμη morchella elata, η φωτό είναι περσινή, από τον κήπο μας...Φέτος δεν ξαναφύτρωσε αν και το άφησα απείραχτο, αλλά βέβαια τον κήπο τον καλλιέργησα και πλέον δεν έχει σχέση μ'αυτό που βλέπετε...Kανονικά αυτό και πολλά από τα μανιτάρια που έχω φωτογραφήσει, φυτρώνουν στο δάσος, αλλά η εκτεταμένη χρήση θρυμματισμένου φλοιού διαφόρων δέντρων για υπόστρωμα σε κήπους και πάρκα, έχει φέρει αυτά τα μανιτάρια μέσα στην πόλη...

Ένα περίεργο μανιτάρι, πιθανόν του είδους Cortinarius epiphaeus...Έψαξα σε 3 διαφορετικούς καταλόγους μανιταριών της ΝΖ και κατέληξα πώς αυτό είναι το κοντινότερο...Τεσπά, μάλλον είναι τοξικό και το συγκεκριμένο φωτογραφήθηκε στο πάρκο του Styx Mill...

Μανιτάρια του εδώδιμου εισηγμένου είδους suillus luteus (αλλιώς γνωστό και ως slippery Jack), φωτογραφημένο στο δασάκι της προηγούμενης ανάρτησης...

Ένα μεγάλο -επίσης εισηγμένο- εδώδιμο μανιτάρι του είδους suillus granulatus & μικροσκοπικά μανιτάρια του είδους camarophyllus aurantiopallens, που συμβιώνουν στο γρασίδι στην είσοδο του δάσους της προηγούμενης ανάρτησης, στα όρια του βορείου Brighton- Kaiapoi ...
Μικρά μανιτάρια του είδους Tubaria furfuracea, σε άλλο σημείου του ίδιου δάσους...
Μερικά μανιτάρια του ΝΖηλανδικού είδους weraroa erythrocephala, φωτογραφημένα στους Βοτανικούς κήπους... Κόντεψα να τσακωθώ με έναν από τους κηπουρούς, για να μπορέσω να βγάλω τη φωτό...
Στην αναγνώριση των ειδών, χρησιμοποιήθηκαν οι παρακάτω ιστοσελίδες :

Στο επόμενο, μάλλον μια ανάρτηση που προετοιμάζω από τον τελικό Μουντιάλ...Δεν είναι ποδοσφαιρική πάντως...

Friday, July 23, 2010

Αγάπη είναι...

...σα να ξεκινάς ένα πρωί, πολύ νωρίς, να διασχίσεις ένα δάσος...Διαλέγεις έναν δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, ανάμεσα στα δέντρα, και μοιάζει σαν κάπου να οδηγεί...Ο ήλιος πάνωθέ σου σου δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις...
Η μέρα προχωρά, το έδαφος κάτω από τα πόδια σου αλλάζει: χάνει την μαλακή χορτάρινη επιφάνειά του, γεμίζει πευκοβελόνες, οι κορμοί πρασινίζουν από την υγρασία, σαν κάποιο χέρι να τους έχει βάψει επίτηδες, όχι όλους, μα σκόρπια -δεξιά κι αριστερά σου-, τους βλέπεις όπως τους προσπερνάς...
Ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά, περνά η ώρα...Οι κορμοί στέκουν αγέρωχοι, επιτρέποντας στις ακτίνες του φωτός να ανοίξουν για τα μάτια σου νέα περάσματα, που ίσως δεν οδηγούν πουθενά...
Σαν τείχος, κρατάνε τώρα τον ήλιο μακριά σου, πέρα από τα όριά τους, μακριά από τον δρόμο στον οποίο εξακολουθείς να προχωρείς...Άραγε, αντέχεις στον πειρασμό να μην ξεστρατίσεις;
ΟΙ κορυφές των δέντρων αγίζουν η μία την άλλη, καθώς ο άνεμος τις σαρώνει...Ψηλές , πανύψηλες για τα μέτρα τα ανθρώπινα, μα έχουν ένα κοινό στοιχείο αυτές οι ρίζες και ο άνθρωπος, το πείσμα...
Σαν τύμβος φυτρωμένος, αυτό το μικρό ύψωμα κοντά στον δρόμο, ίχνος ζωής τριγύρω, δεν υπάρχει...Σιωπηλό στέκει το δάσος εδώ, το παχύ στρώμα των ξερών πευκοβελόνων απορροφά κάθε θόρυβο...
Το τέλμα είναι πάντα ένας κίνδυνος...Βαθύ και σκοτεινό, με πράσινα άλγη που υποδεικνύουν τη στασιμότητα...Παράξενα αισθήματα ευδοκιμούν εδώ, η συνήθεια, η επανάληψη, η ρουτίνα...Μα αρκούν μερικές ακτίνες φωτός, για να φωτίσουν και να διαλύσουν τις σκιές του, και να φέρουν το πάθος στην επιφάνεια...
Ένας αντικατοπτρισμός του φωτός, σε μία καθαρή λιμνούλα στα ριζά των δέντρων, σε κάνει να νομίζεις πώς έφτασες στον προορισμό σου: μα είναι μόνον μια φευγαλέα εντύπωση, ο δρόμος μακραίνει κι άλλο...
Κι εκεί στο βάθος, αχνοφαίνεται η έξοδος: Τα δέντρα μοιάζουν να τελειώνουν, μπροστά το άπλετο καθαρό φως, ένας άλλος κόσμος, λαμπερός, γεμάτος ελπίδα και υπόσχεση...
Ο φλοίσβος του πάθους, μια θάλασσα αλμυρών δακρύων που πια περιμένει να την πλεύσεις, να ανακαλύψεις τα νησιά της, να εξερευνήσεις τους βυθούς της, να κατανικήσεις τις θύελλές της και να δέσεις στο απάγκιο λιμάνι της...

(Οι φωτό τραβήχτηκαν στο δασάκι ανάμεσα στο North Brighton και το Kaiapoi...Παρά το τσουχτερό κρύο, η μέρα ήταν λαμπερή σαν άνοιξη...

Την χελώνα "Μάνα Κουράγιο" δεν σας την έχω δείξει φέτος, έτσι δεν είναι; Τις φωτό μου τις έστειλε με μέηλ η φίλη Δέσποινα από τον ΣΒΑΖΠ, για να μην ανησυχώ: Έχει ακόμα δρόμο μπροστά της μέχρι την πλήρη αποκατάσταση, αλλά είναι η δεύτερη χρονιά που πέρασε τον χειμώνα χωρίς πρόβλημα, η πληγή είναι επουλωμένη πλήρως και το καύκαλο αναφύεται και σκληραίνει, όσο περνάει ο καιρός, και μέχρι να καλύψει πλήρως το κενό...
3 χρόνια ακόμα, και θα είναι πάλι μια χαρά, όπως ήταν πριν το τροχαίο :)

Saturday, July 17, 2010

Moko, το φιλικό δελφίνι

Ο τίτλος του ποστ αυτού θα μπορούσε να είναι και "Περι συγκρίσεων Ελλάδας-ΝΖ", αυτό όμως ίσως να έρθει μελλοντικά...Αντί όμως να γραφτούν τα διάφορα όσα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την επικαιρότητα της ΝΖ, που δυστυχώς είναι πλούσια και άσχημη...Κάθε μέρα λοιπόν, μαθαίνω τα νέα μέσω νετ, τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη ΝΖ...Τηλεόραση δεν βλέπω, (έχω να δω Ελληνικές ειδήσεις πάνω από δίμηνο) ενώ τα δωρεάν κανάλια της ΝΖηλανδικής τηλεόρασης, πέρα από τις γνωστές σειρές CSI και κάποιες καλούτσικες ταινίες που παίζουν τα σαββατοκύριακα, είναι εντελώς για πέταμα...
Ανάμεσα στα άλλα νέα λοιπόν, μάθαμε και για την τύχη του δελφινιού Μόκο...Ο Μόκο, ένα αρσενικό ρινοδέλφινο ηλικίας 4 ετών, αγνοούνταν τις τελευταίες 4 εβδομάδες, από την ημέρα που υποτίθεται ακολούθησε ένα ψαροκάικο που κατευθυνόταν από την Tauranga προς το Whakatane, στον κόλπο του Bay of Plenty...Μόνον που δεν έφτασε ποτέ εκεί...Το σώμα του εκβράστηκε στο Matakana Island, απέναντι από την ακτή της Tauranga...

Ο Μόκο εμφανίστηκε στην περιοχή της Mahia Beach στο Hawke's Bay και αργότερα "μετακόμισε" στο βορειότερο Gisborne, όπου απέκτησε πολύ γρήγορα ένα μεγάλο κοινό φίλων και θαυμαστών, όλων των ηλικιών... Κάποιοι από αυτούς, ταξίδευαν δεκάδες χιλιόμετρα κάθε μέρα, για να τον συναντήσουν, σε όποια παραλία μάθαιναν πώς βρισκόταν, ενώ πολλοί τουρίστες πριν πάνε οπουδήποτε αλλού στη χώρα, κατέφθαναν από όλες τις γωνιές του πλανήτη για να τον δουν και να παίξουν μαζί του...Η αγαπημένη του συνήθεια ήτανε να φέρνει ψάρια και ιππόκαμπους στους ανθρώπους, να "κλέβει" τις σανίδες κολύμβησης από τους κάθε λογής κολυμβητές, ενώ λάτρευε να παίζει με τα παιδιά: καθώς συνήθως έβγαινε στα ρηχά, τα πιτσιρίκια τον έφταναν πρώτα...
Εκτός όμως από την παιχνιδιάρικη διάθεση, ο Μόκο πραγματικά έκανε θαύματα στην Mahia, όταν μια μέρα στην ακτή Waikokopu, αντιλήφθηκε οτι μια πυγμαία φάλαινα φυσητήρας μαζί με το ενός έτους μωρό της, εκβράστηκε στην παραλία...ΟΙ διασώστες του τοπικού τμήματος του υπουργείου περιβάλλοντος, μετά από συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες να τις τραβήξουν στα ανοιχτά, ήταν έτοιμοι να τους κάνουν ευθανασία, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Μόκο και τις οδήγησε μόνος του, στο πέρασμα μια υποθαλάσσιας αμμούδας που τις εμπόδιζε να προσανατολιστούν και να φύγουν...Στα αγγλικά, τα δελφίνια είναι θηλυκού γένους, αντί για ουδέτερου, όπως στην γλώσσα μας, οπότε το άρθρο "she" που ακούγεται, αναφέρεται στο είδος και όχι στο φύλο, ο Μόκο ήταν αρσενικός...
Όπως είναι φυσικό επόμενο, ο Μόκο έγινε διάσημος τοις πάσει...Ακόμα περισσότεροι έρχονταν κοντά του, τώρα πια με τζετ -σκι και ταχύπλοα, τον έγδερναν στην πλάτη με τα ρολόγια τους και τα δαχτυλίδια τους, τον νύχιαζαν προσπαθώντας να τον τραβήξουν προς το μέρος τους, κι αυτός μετακινούνταν από παραλία σε παραλία, σαν για να αποφύγει αυτούς που τον κακοποιούσαν...Με τον καιρό μεγάλωνε και πια δεν χειραγωγούνταν... Εξακολουθούσε να πλησιάζει τους ανθρώπους και ήταν πολύ φιλικός με τα άτομα που γνώριζε από παλιά, ενώ επέτρεπε και στους κτηνιάτρους και τους οδοντιάτρους να τον εξετάζουν, όταν κατα καιρούς το Υπουργείο τους έστελνε για να ελέγξουν την υγεία του...Στα 4 του χρόνια όμως είχε ήδη μπει στην εφηβεία, και είχε φτάσει τα 250 κιλά και τα 3 μέτρα μήκος...

Μέχρι τότε, ο Μόκο αποδείχτηκε χρυσωρυχείο: Τουριστικά πρακτορεία προμοτάριζαν τα παιχνίδια του ως ατραξιόν των περιοχών του Hawke's Bay και του Bay of Plenty, και κάποιοι επιχειρηματίες της περιοχής τσακώνονταν στις συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων στο Whakatane, για τα δικαιώματα εκμετάλλευσής του...
Ο Μόκο όμως δεν ενδιαφερόταν για τις διαφορές των ανθρώπων, οι άνθρωποι για εκείνον ήταν η διασκέδασή του, κάποιοι όμως δεν το διασκέδαζαν καθόλου...Πλέον αντιδρούσε όταν ορισμένοι κολυμβητές γίνονταν φορτικοί, και προσπαθούσαν να τον καβαλικέψουν, και αρκετοί την πλήρωσαν με μελανιές και γρατσουνιές, οι γυναίκες τον έλκυαν και προσπαθούσε να τις κρατήσει όσο πιο πολύ κοντά του μπορούσε, εμποδίζοντας τες να βγουν στην ακτή και ρίχνοντάς τες από τις σανίδες τους, ενώ σε μια περίπτωση μία τρομοκρατημένη καγιάκερ, τον χτύπησε τόσο δυνατά με το κουπί της που αυτό έσπασε πάνω στο ραχιαίο πτερύγιό του...

Οι προμελετημένες επιθέσεις εναντίον του συνεχίστηκαν, σε μια άλλη περίπτωση, μια ομάδα γυμνασιόπαιδων του επιτέθηκαν με γροθιές, και όταν άλλοι λουόμενοι διαμαρτυρήθηκαν και προσπάθησαν να τον προστατεύσουν, δέχτηκαν και οι ίδιοι επίθεση και απειλές...Το υπουργείο τότε αποφάσισε να βάλει κάποια άτομα να τον ακολουθούν σε όποια ακτή πήγαινε και να ενημερώνουν τον κόσμο, για τις συνήθειες του δελφινιού, ωστε να είναι ασφαλείς και οι λουόμενοι -αλλά κυρίως- εκείνο...
Όλα αυτά, μέχρι το τριήμερο των γενεθλίων της βασίλισσας, στις 3 Ιουνίου, όταν οι εθελοντές "συνοδοί" του Μόκο ειδοποιήθηκαν από το υπουργείο οτι δεν ήταν πλέον απαραίτητοι, καθώς θεωρούσε οτι ήταν ασφαλής και μπορούσε μόνος του να προστατέψει τον εαυτό του...Στις 4 Ιουνίου το δελφίνι εγκατέλειψε την ακτή, ενώ ήδη από τις 8/6 αγνοούνταν, αλλά όλοι θεώρησαν οτι ακολουθούσε ένα ντόπιο ψαροκάικο, οπότε και δεν ανησύχησαν σοβαρά...Όταν όμως στις 7 Ιουλίου βρέθηκε το πτώμα ενός δελφινιου, όλοι μέσα τους φοβήθηκαν πώς ήταν αυτός...
Και δυστυχώς ήταν...

Κατόπιν εορτής, το υπουργείο περιβάλλοντος δήλωσε οτι ο Μόκο ταυτοποιήθηκε από τα οδοντικά του χαρακτηριστικά: του έλειπαν 8 δόντια, "πιθανά" από το παιχνίδι του με την αλυσίδα της άγκυρας κάποιας βάρκας...Επίσης η εκπρόσωπος του υπουργείου δήλωσε οτι μάλλον πέθανε από "φυσικά αίτια" (στα 4 του χρόνια, αντί πχ στα 15 ή τα 20, που θα ήταν μάλλον λογικές ηλικίες για ένα δελφίνι του είδους του) ενώ δεν βγήκε πόρισμα από τη νεκροψία και πλέον περιμένουμε τις εργαστηριακές εξετάσεις ...
Ο κόσμος δέχτηκε μάλλον με λύπη την επίσημη αναγγελία του θανάτου του, και το Gisborne με την Mahia διεκδίκησαν την ταφή του στις περιοχές τους, τελικά ως χώρος ταφής επιλέχτηκε το νησί Matakana, στο οποίο εκβράστηκε το πτώμα του...Δεν θα μιλήσω για το τελετουργικό, ούτε για την διαδικασία... Όλα αυτά είναι υποκριτικά και είναι απορίας άξιον, γιατί το υπουργείο απέσυρε την νομική υποστήριξή του προς τους συνοδούς του οι οποίοι ήταν όλοι τους εθελοντές, και συνέχισαν να τον προσέχουν έως τη στιγμή που το δελφίνι αναχώρησε μόνο του προς άγνωστη κατεύθυνση και έκτοτε αγνοείτο...
Αναρωτιέμαι βέβαια, για ποιο λόγο έπρεπε να φτάσουν εκεί τα πράγματα...Ο Μόκο αποζητούσε και απολάμβανε την ανθρώπινη επαφή, και με απλές διαδικασίες θα μπορούσαν αν ήθελαν να τον προστατεύσουν, με επιτυχία...Ακόμα κι αν χρειαζόταν να φτιάξουν ειδικό νόμο για αυτόν, το άξιζε...Όμως επίσης αναρωτιέμαι τί θα γινόταν στην περιπτωση που ένα άγριο δελφίνι, έβγαινε σε κάποια Ελληνική ακτή για να παίξει με τα πιτσιρίκια: Ούτε θέλω να το σκέφτομαι...

Επειδή θυμάμαι την περίπτωση του νεαρού ζωνοδέλφινου στο Αλωνάκι της Αγχιάλου, το 2000, με τον Σταύρο, τη Μέλπω, τους άλλους εθελοντές του σταθμού και τους υπεύθυνους της Δελφίς, να παλεύουν επί 2 βδομάδες να κρατήσουν στη ζωή το άρρωστο δελφίνι, που δυστυχώς δεν τα κατάφερε...Κι ανάμεσα στους άλλους περίεργους που παρακολουθούσαν τις "εξελίξεις", και έναν μεθυσμένο από τα μπυρόνια τυπά, που συν γυναιξί και τέκνοις, είχε στρώσει πρώτο τραπέζι -πίστα στην παραλία (μαζί με όλα τα συμπράγαλα, όπως τα φαντάζεστε) και γκάριζε διαμαρτυρόμενος στους εθελοντές που δεν τον άφηναν να "πιάσει" το άρρωστο ζώο, ενώ είχε κάνει "τόσα χιλιόμετρα"...
Απαπαπα, με τίποτα!

Όλες οι φωτό (εκτός από την τελευταία) είναι από το facebook, από τη σελίδα που είναι αφιερωμένη στον Μόκο
Τα λινκ για τις αντίστοιχες ιστοσελίδες είναι

Καλή πλοήγηση, καλό Σ/Κ...

Wednesday, July 14, 2010

Παγωμένες μέρες


Ένα από τα ωραιότερα χειμωνιάτικα τραγούδια αγάπης...Δυστυχώς το επίσημο βίντεο είχε αποκλεισμό κώδικα και δεν μπόρεσα να το βάλω στο ποστ, μπορείτε όμως να το δείτε εδώ

Καταρχήν να απολογηθώ: Έχω να μπω στα μπλογκ σας, εδώ και μια βδομάδα περίπου...Ο λόγος είναι οτι τα λαπτοπ των μικρών πήγαν για επιδιορθώσεις και κάθονται εναλλάξ στον δικό μου Η/Υ, οπότε για να πάρω εγώ σειρά, μιας και τώρα έχουν 2 βδομάδες διακοπές από το σχολείο τους, μετά από όλα τα sonority life, happy pets, facebook και διάφορα άλλα που έχουν να κοιτάξουν και να παίξουν, πρέπει να νυχτώσει... Μόνον να μεταφορτώσω τις φωτό από την ψηφιακή, να τις ταξινομήσω και να ετοιμάσω αναρτήσεις , προλαβαίνω...Μέχρι να έρθουν πίσω τα λαπτοπ λοιπόν (ελπίζω σύντομα), θα ανεβάζω φωτογραφικά ποστ...

Σας έχω γράψει πώς τα χειμωνιάτικα πρωινά έχουμε πολλή πάχνη...Στην πόλη το φαινόμενο δεν είναι πολύ έντονο, αλλά όσο πιο κοντά στα βουνά, τόσο πιο εντονότερο γίνεται...Όταν λοιπόν αποφασίσαμε με τον Ίωνα να πάμε προς το Hanmer springs και ακόμα πιο ψηλά στο Springs Junction, δεν περιμέναμε να βγάλουμε αυτές τις πανέμορφες φωτό...

Φ1: Η παγωμένη όχθη του Hurunui...Μαζί όμως με τα παχνισμένα δέντρα, έβγαλα και τη γέφυρα, την οποία "έκοψα" και μίκρυνε η φωτό :(

Φ2-3: Παγωμένα βρύα και χορτάρια, στα πρανή του δρόμου, όπου σταματήσαμε για λίγο για να βγάλουμε τις φωτό...


Φ4-5-6: Στα σκιερά μέρη η πάχνη διαρκεί περισσότερο...Έτσι λοιπόν, ενώ οι κρύσταλλοι της πάχνης έλιωσαν όπου έφταναν οι ακτίνες του ήλιου, ορισμένα σημεία την διατήρησαν όλη τη διάρκεια της μέρας...
Φ7-8: Σπιτάκια, μέσα στην παγωμένη κοίτη του ποταμιού, στο Lewis Pass, κοντά στο Springs Junction..Δεν είναι χιόνι, είναι πάχνη...
Φ9-15: Σε ένα μικρό ξέφωτο που διατήρησε την πάχνη όλη τη μέρα...Ο ήλιος το έβλεπε μόνον το απόγευμα, αλλά δεν ήταν αρκετό για να τη λιώσει, καθώς το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό... Ήθελα να βγάλω το λαμπύρισμα των ακτίνων πάνω στους κρύσταλλους του πάγου, γι αυτό τράβηξα πολλές -πολλές φωτό...
Φ16-17: Στην παγωμένη κοίτη του ποταμιού, κατά την επιστροφή...Απλά υπέροχα!Φ18: Παγωμένα χορτάρια στο πλάι του δρόμου...

Καλημέρα από τη χειμωνιάτικη ΝΖ...