Σαββατοκύριακο στην πόλη...(συνεχίζεται)

...και βδομάδα στα πέριξ...

Λοιπόν, τις τελευταίες μέρες έχω πρόβλημα με το νετ, επειδή αλλάξαμε εταιρεία/πάροχο και θα πάρει μερικές μέρες να διευθετηθεί το ζητημα...Αν λοιπόν μπαίνω σπανίως -και ακόμα σπανιότερα να απαντάω στα σχόλια και να μπαίνω στα μπλογκ σας- , μην ανησυχείτε...Δεν λείπω, απλά δεν έχω σύνδεση στο σπίτι...Έλεγα μάλιστα να αναρτήσω κοσμήματα στην ανάρτηση αυτή λόγω του προβλήματος αυτού , αλλά τελικά αποφάσισα να συνεχίσω με το προηγούμενο θέμα το "Σαββατοκύριακο στην πόλη" συν μερικές παραγράφους σχετικά με τις βόλτες στα πέριξ, που θα αναρτηθούν σε πλήρες ποστ στο μέλλον...

Παγκάκι στους Βοτανικούς

Λεύκες στους κήπους

Τα Σαββατοκύριακα στην πόλη λοιπόν, οι καλύτερες βόλτες γίνονται -κλασικά- στους Βοτανικούς, και μέσα στα άλλα μεγάλα πάρκα της...Βασικός κανόνας όμως είναι ο καλός καιρός, διαφορετικά, δεν συνιστάται ο περίπατος ανάμεσα στα μεγάλα δέντρα και τα βρεγμένα χορτάρια, καραδοκούν κρυώματα, εκτός του οτι οι φωτό βγαίνουν χάλια, σαν νοτισμένες αν και απίστευτα πράσινες...

Μονοπατάκι στο Riccarton bush

Ρίζες δέντρου στο Riccarton bush

Η υγρασία του Christchurch που οφείλεται κυρίως στους 2 ποταμούς του καθώς και στην γειτνίασή του με τον ωκεανό (καθώς πιάνεται για παραθαλάσσια πόλη), κατακάθεται πάνω απο την πόλη, δημιουργώντας άλλοτε ομίχλη και άλλοτε αναμεμειγμένο με τις εξατμήσεις των αυτοκινήτων και την ατμοσφαιρική ρύπανση, πυκνό νέφος, ειδικά τα χειμωνιάτικα πρωϊνά...

Η έξοδος του τούνελ στο Lyttelton

Άποψη του λιμανιού

Η φύση γύρω απο την πόλη όμως είναι επίσης υπέροχη -αν και οι ΝΖηλανδοί, παρόλο που κόπτονται γενικά για την διατήρησή της, αποδεικνύονται το λιγότερο αφελείς: Το Christchurch διαθέτει υποτυπώδες σύστημα αγωγών ομβρίων, και τώρα περνούν σωλήνες και κάνουν αυτές τις εργασίες στις γειτονιές, έχουν απαγορεύσει τη χρήση των τζακιών και των σομπών με ξύλο, και όλα τα σπίτια εγκαθιστούν κλιματιστικά -με τις γνωστές επιπτώσεις στο κλίμα-, ενώ ακόμα και σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, τα λύματα των σπιτιών φτάνουν στη θάλασσα (αν κάνω εγώ μπάνιο εκεί, να με φτύσετε!!!)


Ακολουθούνε μερικές φωτό από τις γύρω περιοχές, και πολύ σύντομα θα ακολουθήσει πόστ αφιερωμένο αποκλειστικά σε αυτές...

Αλπικό τοπίο κοντά στο Ashburton

Προβατάκια, τί άλλο; Στο βάθος ένα απο τα σημεία γυρισμάτων του Άρχοντα

Αλπική λίμνη

Ανθισμένο μονοπατάκι στους λόφους

Ροζ Πρωτέα στο Sumner

Ο βράχος-παρατηρητήριο, το σήμα κατατεθέν του Sumner

Θαλασσόξυλο στην παραλία


Καλά να περνάτε, καλό Σ/Κ να έχετε...Φιλιά πολλά...

Read More

Σαββατοκύριακο στην πόλη (1ο μέρος)

Τα Σαββατοκύριακα στην πόλη, είναι μια υπόθεση που αφορά ολόκληρη την οικογένεια…Συνήθως ο ένας ξυπνάει από τα χαράματα (το νυχτοπούλι του είδους Αρτάνις, αν το έχετε ακουστά) και οι υπόλοιποι τρεις, αφήνουν τα ζεστά κρεβατάκια τους κατά τις 10-11 το πρωί…

Κατεβαίνουμε στο κέντρο με τα κορίτσια να κουβαλούν τα σκέιτ τους μαζί, οπότε από το πάρκινγκ και μέχρι να καταλήξουμε στα Starbucks της οδού Cashell, κάνουμε βόλτες μέσα σε όλες τις κεντρικές πλατείες της πόλης, για περισσότερη εξάσκηση...Το πιο κοινό θέαμα, το πρωί, είναι τα προσεκτικά τυλιγμένα και «αφημένα» βιβλία σε διάφορα κεντρικά σημεία του Christchurch και φυσικά οι πάπιες και οι χήνες που βολτάρουν ανενόχλητες παντού, ενόψει του χειμώνα και της κυνηγετικής περιόδου που έχει αρχίσει στη Νέα Ζηλανδία…

Τα βιβλία μέχρι τις 3 το μεσημέρι «εξαφανίζονται» (για να εμφανιστούν και πάλι «μαγικά» το επόμενο Σαββατοκύριακο), ενώ τα παπιά και τα υπόλοιπα πουλιά, ειδικά τα αυστηρώς προστατευόμενα, απαγκιάζουν στις όχθες του Avon, ή γεμίζουν τα πάρκα και τους Βοτανικούς, όπου εκεί υπάρχει σίγουρο φαί και προστασία…Η πόλη είναι αλήθεια οτι δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από την κλασική βόλτα στα μαγαζιά και τα κεντρικά καφέ…

...εκτός βέβαια και αν έχει καμία εκδήλωση στη Cathedral square, όπως αυτή της Ασιατικής κοινότητας για τα γεννέθλια του Βούδα...

Τώρα τον χειμώνα (τις ημέρες με κακό καιρό) δεν έχουμε πολλές επιλογές και οι μικρές προτιμούν να μένουν στο κέντρο λόγω των σκέιτ τους …Τα πρωινά της υπόλοιπης βδομάδας βλέπουμε και κάτι παραπάνω (το Ελληνικό σχολείο είναι απογευματινό), πάμε πχ μέχρι τη θάλασσα, επισκεπτόμαστε τις γύρω περιοχές, αλλά το Σ/Κ ακολουθούμε κυρίως τα παιδιά στις βόλτες τους...

Δυστυχώς δεν βοηθάει και ο καιρός (χειμώνας γαρ), αλλά αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα όλων, τέτοια εποχή…Οι ΝΖηλανδοί ειδικά που έχουν μάθει να δουλεύουν ακόμα και Κυριακές με 1-2 κυλιόμενα ρεπό στη μέση της βδομάδας, γεμίζουν ασφυκτικά τα πελώρια εμπορικά κέντρα που έχουν και που στεγάζουν τα πάντα: Από σούπερ μάρκετ μέχρι βιβλιοπωλεία, φαρμακεία, ρουχάδικα, εστιατόρια κλπ.

Σ’ αυτό της φωτογραφίας καταλήγουμε κι εμείς συνήθως μετά από την βόλτα μας, για τις ανάγκες του σπιτιού και της οικογένειας …Πολλά είναι αυτά που μας λείπουν σε σχέση με την Ελλάδα, από φαγητά πάντως δεν πάσχουμε…Έχω ένα μικρό πρόβλημα να βρω χταπόδι, αλλά θα το λύσω κι αυτό, όπως έλυσα το πρόβλημα με τα «μικρά» Ελληνικά ψάρια: εντόπισα κατεψυγμένο γαύρο Αλάσκας (!) καθώς και σαρδέλες…

Το ακριβότερο προϊόν είναι φυσικά το ελαιόλαδο, αλλά Ελληνικό δεν μπορούμε να βρούμε προς το παρόν…Ισπανικά και Ιταλικά βρίσκουμε, όμως τα ράφια των μεγάλων σούπερ μάρκετ μας επιφυλάσσουν και εκπλήξεις…Ανάμεσα στα υπόλοιπα τυριά «φέτες» και μια Αυστραλέζικη από Ελληνικά χέρια, όπως φαίνεται και από το όνομα, με τα σωστά υλικά και δοσολογία …

Μάθαμε ότι υπάρχει «Δωδώνη» στα μεγάλα καταστήματα του Wellington, αλλά όχι στο Christchurch…Γιαούρτια «Ελληνικού τύπου» (γιατί, υπάρχει και άλλος;) από την φίρμα Yoplait ( αν θυμάστε, ήταν το όνομα μιας σειράς προϊόντων της ΦΑΓΕ, προφανώς η πατέντα πουλήθηκε σε Αυστραλία/ΝΖ)…


Ντολμαδάκια εξ Αυστραλίας (οι Ομογενείς που λέγαμε) και επίσης λατρεμένα ΖΑΝΑΕ (!!!), και ελιές Σαπουνά, από …Βόλο(!!!!!!)…Το πιστεύετε; Γι’ αυτό τα φωτογράφησα κι εγώ, για ντοκουμέντα…Αυτά όλα θεωρούνται «εξωτικές» γεύσεις και ανήκουν στην κατηγορία των διεθνών φαγητών, ευτυχώς η πολυπολιτισμικότητα της ΝΖ μας ευνοεί, επειδή πριν από 20-30 χρόνια, το ελαιόλαδο το αγόραζες μόνον στα φαρμακεία…


Το 2ο μέρος της ανάρτησης θα ακολουθήσει σε μερικές μέρες (επειδή θα πάει μακριά η βαλίτσα…) Επίσης: κοιτάξτε οπωσδήποτε αυτό, το λάτρεψα με την πρώτη...Δοκιμάστε να "κινήσετε" την όλη δράση με τον κένσορά σας, πιστεύω θα σας αρέσει κι εσάς...
Φιλιά πολλά, καλά να περνάτε…

Read More

Μια όμορφη προσπάθεια και κάτι παλιό

Μια όμορφη προσπάθεια

Μου το στείλανε με μέηλ, και αποφάσισα να το αναρτήσω...Είναι μια όμορφη προσπάθεια, μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση που θα παρουσιαστεί αυτές τις μέρες στο Βόλο...



«Η Παραπαίουσα Κόρη»

Μια ανατρεπτική cult ιλαροτραγωδία μετά πολλών ασμάτων και τέλος αίσιον
από το Θεατρικό Εργαστήρι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου
το Μάιο στο «Αχίλλειο»

Το έργο της συμπολίτισσας μας Μάρως Αισώπου «Η παραπαίουσα κόρη» (μπορεί να γραφτεί και ανορθόγραφα "παραπέουσα" και να παραμείνουμε εντός του νοήματος της) μια ανατρεπτική ιλαροτραγωδία μετά πολλών ασμάτων και τέλος αίσιον, θα παρουσιάσει το Ερασιτεχνικό Θεατρικό Εργαστήρι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου στις 22,23,24,27,28,30, 31 Μαΐου και 1 Ιουνίου στο «Αχίλλειο» Βόλου.
Πρόκειται για μια παράσταση διαφορετική όπου ο έμμετρος λόγος δένει αρμονικά με τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο αλλά και παραδοσιακά τραγούδια, ενώ Γιαπωνέζοι και πολεμικές τέχνες συνυπάρχουν επί σκηνής με ράπερ πειρατές και γοργόνες στα χορικά, πλαισιώνοντας μία κόρη παραπαίουσα ανάμεσα στη φωνή της καρδιάς και τις πατρικές επιταγές.
Συνεχείς ανατροπές αλλάζουν με ξεκαρδιστικό τρόπο τη ροή των γεγονότων ενώ οι ερμηνείες με την υπερβολή στο έπακρο δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό «ιλαροτραγωδία» και συνθέτουν μία cult παράσταση, πρωτόγνωρη για τα θεατρικά δεδομένα της πόλης μας.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το έργο έγραψε η συμπολίτισσά μας, Μάρω Αισώπου, μέλος του Ερασιτεχνικού Θεατρικού Εργαστηρίου, η οποία συμμετέχει και στην παράσταση.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης έχει ο Δημήτρης Δακτυλάς τη μουσική επιμέλεια η Βίκυ Νούσια η οποία έχει αναλάβει και τη διδασκαλία των τραγουδιών και ο Ηλίας Χατζόγλου, τις χορογραφίες η Δέσποινα Ακρίβου και τα κοστούμια ο Κωνσταντίνος Μαγαλιός. Όσοι είστε Βόλο ή πρόκειται να ταξιδέψετε ως εκεί, αυτές τις μέρες, να παρακολουθήσετε την παράσταση και να μου γράψετε εντυπώσεις...Πολύ θα χαρώ να μάθω οτι πέτυχε αυτή η προσπάθεια...

Και κάτι παλιό, ...αλλά ωραίο...

Το ανακαλύψαμε κατα τύχη και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και ωραίο κατα την γνώμη μας...Στα βόρεια της Αυστραλίας υπάρχει ένα μικρό νησί που ονομάζεται Έλκο...Εκεί ζουν απομονωμένοι περίπου 2000 Αβοριγίνες, σε πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης...Τρέφονται με κυνήγι και ψάρεμα, ενώ δεν υπάρχουν δουλειές...Σε μια προσπάθεια να βγουν προς τον "έξω" κόσμο και θέλοντας να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή τους, πήραν μέρος ως διαγωνιζόμενοι στο "Αυστραλία έχεις ταλέντο"...
Παρακολουθήστε τα βιντεάκια και πατήστε τα λινκ, για περισσότερες πληροφορίες...Μην βιαστείτε να κρίνετε, σκεφτείτε μόνον τη δύναμη της μουσικής και της δύσκολες συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων, που πολύ σύντομα βρέθηκαν κάτω απο την αιγίδα του Ελληνικού συλλόγου Αποδήμων που τους έκανε και γνωστούς πέρα απο τα σύνορα της χώρας...Αρκεί να σας πω πώς έγιναν πρώτο θέμα σε μεγάλα ειδησειογραφικά πρακτορεία από όλον τον κόσμο...(Δεν θυμάμαι να το είδα σε Ελληνικό κανάλι, πάντως...)




The Sydney Morning Herald
The Indipendent (world)
BBC News
LIfe in the fast Lane

Και μετά τη θεϊκή μουσική του Θεοδωράκη και τον ιδιαίτερο χορό των Αβοριγίνων, σας φιλώ όλους, καλό Π/Σ/Κ να έχετε...

Read More

2 Μπλογκοπαίχνιδα

ΜΠΛΟΓΚΟΠΆΙΧΝΙΔΟ 24

Mπλογκοπαίχνιδο: Το αγαπημένο μου κομμάτι

Ο φίλος μου ο Λάμπρος, με κάλεσε να παίξω σε ένα μπλογκοπαίχνιδο σχετικά με το αγαπημένο μου τραγούδι...Επειδή μ' αρέσουν πολλά τραγούδια, δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω...Τελικά όμως κατέληξα σε ένα κλασικό κομμάτι, με υπέροχους στίχους, τραγουδισμένο απο έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς τζαζ...Τον Louis Armstrong γνωστό και με τα παρατσούκλια "Satchmo" ή "Pops". Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1968 και μπήκε για ένα μήνα στα Βρεττανικά charts, ενώ δεν κατάφερε να μπει στα Αμερικανικά. Γνώρισε όμως την μεγάλη επιτυχία 17 χρόνια μετά το θάνατό του (1971), όταν συμπεριελήφθηκε στο σάουντρακ του φιλμ Good Morning, Vietnam,το 1987...



ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ 25
Το μπλογκοπαίχνιδο του κινηματογραφόφιλου Λεβιάθαν: ΟΙ 5 χειρότερες ταινίες..

Λοιπόν έχω δει πολλές ταινίες στον κινηματογράφο, που δεν μου άρεσαν για διάφορους λόγους, και όχι αναγκαστικά λόγω σεναρίου ή ηθοποιών, αν και υπάρχουν κι αυτές...Θα με συγχωρήσετε λοιπόν οι διανοούμενοι της μπλογκοπαρέας για τις επιλογές μου...

Εντάξει, το καταλάβατε, πρόκειται για την "Τροία"...Γενικά το όλο επιχείρημα να γυριστεί (διασκευασμένη φυσικά!!!) η Ιλιάδα σε φιλμ, ήταν απο χαζό έως γελοίο...Και δεν μιλάω μόνον για τους ηθοποιούς (μισώ τον Brad Pitt) αλλά γενικότερα για την ξενέρωτη Αμερικανιά που παρακολουθήσαμε όλοι...Αυτά τα λίγα σχετικά με αυτή την ταινία, επειδή εκνευρίζομαι και που το σκέφτομαι...


Άλλη μία αποτυχημένη επιλογή, περίπου την ίδια εποχή που είδα και την προηγούμενη...Μόνον τα ειδικά εφέ άξιζαν, κατα τα άλλα, χάλια όλα!!!


Όταν λέμε "πατάτα" εννοούμε μάλλον αυτό το φιλμ...Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς...2 χαμένες ώρες απο τη ζωή μου...Ούτε με το high school musical 3, που με έσυραν οι κόρες μου, δεν βαρέθηκα τόσο...Ήξερα ακριβώς τί θα γίνει στην επόμενη σκηνή...


Δεν το κατάλαβα βρε παιδιά...Τί να πω...2 φορές το είδα (την 1η στο σινεμά), δεν κατάλαβα τί ήθελε να πει ο ποιητής, εμ..., ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος κλπ...Πώς πήρε βραβείο σκηνοθεσίας αυτό το ...πράμα;;;; Και κυρίως, γιατί;;;;


Κλασική ταινία του '72...Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο: "Όταν ξέσπασε η Βία"...Πήγα και το είδα στη Κινηματογραφική Λέσχη πριν απο μερικά χρόνια...Δεν άντεξα...Πολλή βία, υπερβολικά πολλή για τα γούστα μου...Αναρρωτιέμαι οι άνδρες της παρέας αν το είδαν και πώς τους φάνηκε...Εγώ πάντως δεν μπόρεσα να τη δω ολόκληρη...

Έχετε -φυσικά- όλοι, ανοιχτή πρόσκληση να παίξετε...Σας φιλώ...

Read More

Είναι ένα παράξενο φθινόπωρο, 2ο

Λοιπόν για να συνεχίσω από τα προηγούμενα, γενικά μου συμβαίνουν διάφορα περίεργα, που πολλές φορές νομίζω πώς κάποιος μου κάνει φάρσα…Ήμασταν με τον Ίωνα στα Starbucks στην εμπορική οδό Cashell, και λόγω της καλοκαιρίας καθήσαμε στα τραπεζάκια στον πεζόδρομο, εντελώς αθλητικοί και οι δυο, εγώ μάλιστα με ένα καπέλο των Ολυμπιακών του 2004 και με έναν μπλε σάκο από το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυμναστικής που έγινε στον Βόλο το 2006, με την Ελληνική σημαία επάνω.

Σε διπλανό τραπέζι κάθισαν 2 νεαροί, που σε λίγα λεπτά τους ακούσαμε να συζητούν για μας και την γλώσσα μας, και να είναι πεπεισμένοι πώς είμαστε Φιλανδοί !!! Λοιπόν μέχρι τώρα μας πέρασαν για Ρώσους (!), Ρουμάνους (!!), Ιταλούς, Ισπανούς, Μαροκινούς (!!!), αλλά να ακούσω ότι μοιάζουμε για Φιλανδοί, δεν το περίμενα…Και τους ακούγαμε και γελούσαμε με τον Ίωνα, και τους αφήσαμε φυσικά στην άγνοιά τους, (αφού δεν μας ρώτησαν, ας πρόσεχαν)…

Τα πιο κουλά όμως τα παθαίνω με τους ταξιτζήδες εδώ…Τις προάλλες, επειδή ήμουν στο κέντρο και έβρεχε καταρρακτωδώς, πήρα ταξί και τηλεφώνησα στον Ίωνα που είχε γρίπη και είχε μείνει σπίτι, για να του πω πώς επιστρέφω. Άκουσε ο οδηγός τα Ελληνικά, με ρώτησε –ως φυσικό- από πού είμαι. Και μόλις του είπα πώς είμαι Ελληνίδα, άρχισαν τα ευτράπελα.
-Εμένα με λένε Μακαρίου, μου λέει , στο επώνυμο. Τον κοίταξα, δεν έμοιαζε ούτε για Έλληνας ούτε για Κύπριος.
"Από πού είστε", τον ρώτησα κι εγώ, "από τη Σαμόα "..., μου απαντάει. "Ο μπαμπάς, λεγόταν έτσι στο επώνυμο;"
-"Όχι", κανένας πρόγονός του, μου απάντησε και μου ανέφερε πώς είχε κάνει έρευνα, δεν υπάρχει αυτό το όνομα στη γλώσσα της Σαμόα, και πως μόνον η οικογένειά του το έχει…

Κάγκελο η κυρία, εγώ δηλαδή, μου δίνει και την ακριβή ετυμολογία του ονόματός του στα Ελληνικά- είχε κάνει έρευνα είπαμε ο άνθρωπος- με ξαναρώτησε κι εμένα καλού-κακού για να σιγουρευτεί, του έκανα μια ανάλυση της λέξης, του είπα και την ιστορία με τη Νήσο των Μακάρων, ενώ ταυτόχρονα κοίταζα γύρω -γύρω μήπως έχει τίποτα κάμερες κρυμμένες, από καμιά Candid camera της ΝΖ, σκέφτηκα να του πω και μια θεωρία σχετική που είχα διαβάσει εδώ και χρόνια ως μύθο αλλά δεν το έκανα, μην με νομίζει και για τίποτα, και τόσες μέρες μετά, ακόμα αναρωτιέμαι, αν και έχω σχεδόν καταλήξει σε 2 λογικές εξηγήσεις…

Το άλλο πάλι με ταξιτζή, Ινδό μάλιστα, μετά τις συνήθεις ερωταποκρίσεις περι καταγωγής, γύρισε ο άνθρωπος και μου λέει, εσείς οι Έλληνες έχετε πολεμήσει σκληρά για την Ελευθερία σας- στήλη άλατος εγώ για ακόμα μια φορά…Αυτή τη φορά όμως ήμουν προετοιμασμένη, Candid -ξε- Candid camera, του έκανα μια ντρίπλα (κατά τον ποδοσφαιρικό όρο) και του την βγήκα με αναλυτική αναφορά στον βασιλιά Ασόκα και μετά πέρασα στον Μέγα Αλέξανδρο και τις περιπέτειές του στην Ινδική…Όχι που θα με τρελάνουν εμένα ετούτοι εδώ…

Ο Pittas λέει ότι έχω τον μαγνήτη και γέλασε πολύ ειδικά με τον Σαμοανό ταξιτζή, και λέει την επόμενη φορά που θα πάρω ταξί να τον ειδοποιήσω να επιβιβαστεί κι αυτός, καθώς το θεωρεί βέβαιο πώς θα πετύχω πάλι κανέναν παράξενο…Κι αφήνω για το τέλος το πιο περίεργο από όλα: Γνωρίσαμε μια κοπελίτσα εδώ, την Melissa, 26 χρονών…Καλό κοριτσάκι, ήπιαμε καναδυο φορές καφέ μαζί στο κέντρο, γύρισε μια μέρα και μας ρώτησε αν όλοι οι Έλληνες είναι σαν εμάς, επειδή η γνωριμία μας μαζί της, της προκάλεσε "πολιτισμικό σοκ"…

Της ζητήσαμε εξηγήσεις και μας είπε ότι δεν συνηθίζεται στη ΝΖ τα ζευγάρια να είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους και αποτελούμε εξαίρεση…Της εξηγήσαμε ότι είμαστε σε μια ξένη χώρα και πως στην πατρίδα μας είχαμε περισσότερη ανεξαρτησία ο ένας από τον άλλο λόγω του καθημερινού μας προγράμματος, αλλά πώς σε γενικές γραμμές, έτσι είμαστε πάντα, το ίδιο και πολλά άλλα ζευγάρια σαν εμάς…

Τεσπα, έχω μέρες να την δω, ελπίζω να το ξεπέρασε, στο κάτω –κάτω τυχερά είναι αυτά…Δεν υπάρχουν πρότυπα, ούτε συνταγές επιτυχίας…Μια σχέση χτίζεται μέρα με τη μέρα και τίποτα εκτός από την αγάπη δεν μπορεί να κρατήσει 2 ανθρώπους μαζί, είτε είναι παντρεμένοι και έχουνε οικογένεια, είτε απλά έχουν σχέση…Εγώ έτσι το βλέπω…

Στο επόμενο ποστ, 2 παιχνίδια μαζί...Το αγαπημένο μου τραγούδι, μια πρόσκληση απο τον φίλο μου Λάμπρο, και οι 5 ταινίες που μετάνιωσα που πήγα σινεμά για να τις δω, από τον φίλο μου Λεβιάθαν...Μέχρι τότε, φιλιά πολλά...

Ψυχραιμία και καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που θα γράψουν Πανελλήνιες...
Α, και Sakis μας, καλή επιτυχία και σε σένα...

Read More

Ένα όνειρο

Το συζητούσα με τον Ίωνα και το ξαναθυμήθηκα, ένα όνειρο που το είχα δει πριν από πάρα πολλά χρόνια. Όπως πολύ συχνά μας συμβαίνει μας εντυπώνονται τα πιο όμορφα ή πιο παράξενα όνειρα που είχαμε δει κάποτε, και δεν τα ξεχνάμε ποτέ…

Ήμουν λοιπόν –υποτίθεται- σε μια παραλία σαν τα Λαλάρια στην Σκιάθο, αλλά δεν ήταν στρωμένη με τα άσπρα της βότσαλα αλλά με χρυσή άμμο…Γύρω -γύρω η ακτή ήταν αποκλεισμένη από απότομες πλαγιές κι εγώ ήμουν μόνη στην αμμουδιά και περπατούσα στην παραλία ξυπόλητη, φορώντας άσπρη βερμούδα και μάλλον άσπρο μπλουζάκι.

Και περπατούσα στην άμμο και ξαφνικά ενώ κοίταζα για κοχύλια (αλλά δεν έβρισκα κανένα) ανακάλυψα μισοθαμμένο στην άμμο, ένα κόσμημα.

Έσκυψα και το μάζεψα, και παρακάτω βρήκα άλλο ένα, και μετά κι άλλο, καθώς και χρυσά νομίσματα, αντικείμενα, όλα από πολύτιμα μέταλλα…Και συνέχισα να μαζεύω μέχρι που η μπλούζα μου που την είχα κάνει σαν δισάκι είχε γεμίσει ως απάνω και ακόμα φόρτωνα κι άλλα, κι άλλα…

Ταυτόχρονα όμως το νερό ανέβαινε όπως με την παλίρροια. Έτσι ενώ μέχρι τώρα πατούσα στην υγρή άμμο, το νερό άρχισε να ανεβαίνει και έφτασε στα γόνατα, ανέβηκε στην μέση μου και ξαφνικά βρέθηκα με τη θάλασσα να έχει φτάσει στην μύτη μου, κι εγώ να παλεύω να κρατηθώ στην επιφάνεια πατώντας στις μύτες των ποδιών μου και να βγω στην ακτή, δεν υπήρχε πλέον όμως ακτή, μόνο τα απότομα βράχια στα οποία έπρεπε να αγκιστρωθώ και να σκαρφαλώσω, εφόσον βέβαια τα έφτανα κολυμπώντας…

Με τι χέρια όμως; Ήμουν φορτωμένη με κοσμήματα, αντικείμενα και άλλους θησαυρούς…Έπρεπε να αποφασίσω αν ήθελα να τα αφήσω και να ζήσω ή να πάω στους βυθούς, μαζί με τα κοσμήματα, άχρηστα πια για μένα, καθόσον θα πνιγόμουν σίγουρα…

Τα άφησα όλα να τα πάρει η θάλασσα λοιπόν, και βιάστηκα να κολυμπήσω προς τους βράχους, όπου και σώθηκα, φυσικά, αλλά χωρίς κανένα πολύτιμο απόκτημα…

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από αυτό το όνειρο, είναι τα κοσμήματα, τα νομίσματα και οι λοιποί θησαυροί, να βουλιάζουν σιγά -σιγά και να αποθέτονται στην άμμο, λίγο πριν αυτή τα ξανασκεπάσει, ίσως για πάντα…

Είναι περίεργο, αλλά αυτή η ιστορία δεν μου προκάλεσε καμία αγωνία, ή φόβο, ή επιθυμία να βρω την ακτή, ή να εξηγήσω το όνειρο αν ήταν καλό ή κακό κλπ… Όταν το διηγήθηκα στον Ίωνα μου απάντησε πώς κατά τη γνώμη του αυτό ήταν το πιο αγχωτικό όνειρο που έχει ακούσει ποτέ…Να σημειώσω εδώ, ότι δεν πιστεύω στα όνειρα…Θα δεχόμουν όμως μια εξήγηση, αν σας έρχεται τίποτα στο μυαλό…Βασικά επηρεάστηκα από μια αναφορά της φίλης Κατ για ένα δικό της όνειρο, και αποφάσισα να αναρτήσω τούτο δω…

Όλες οι φωτό είναι από το νετ…Το δεύτερο μέρος της ανάρτησης του Παράξενου Φθινόπωρου, θα ακολουθήσει στο επόμενο ποστ…Μέχρι τότε σας φιλώ…

Read More