Εκδηλώσεις και φωτό

Κάθε χρόνο οργανώνονται στο Christchurch εκδηλώσεις όπως αυτή του Buskers festival... Μέσα στον Φεβρουάριο, γίνονται επίσης οι εκδηλώσεις της Κινεζικής πρωτοχρονιάς, ενώ το περασμένο Σάββατο, ξεκίνησε και το Φεστιβαλ των Λουλουδιών, που κρατά 3 βδομάδες...Μέχρι να έρθουν λοιπόν οι ημερομηνίες των "μεγάλων" εκδηλώσεων του φεστιβαλ, αυτή η ανάρτηση θα ασχοληθεί αποκλειστικά με την παρουσίασή τους..

Το νέο έτος, ανήκει στο βόδι...Μην με ρωτήσετε λεπτομέρειες σχετικά, είμαι άσχετη με αυτά τα θέματα, όπως πχ και με τα ζώδια κλπ...ΟΙ εκδηλώσεις της Πρωτοχρονιάς διήρκησαν ένα Σ/Κ, και έγιναν στην Victoria square...Τα φανάρια στην Γέφυρα του Ηλεκτρισμού, που ενώνει τις 2 όχθες του Avon, είναι πανέμορφα, όπως και ο δράκος μέσα στο συντριβάνι...

Στην πόλη λοιπόν, το περασμένο Σάββατο, ξεκίνησε και το Φεστιβάλ των Λουλουδιών...Στο κέντρο της πόλης, την Cathedral square, κυρίες και κύριοι αλλοτινών εποχών, μοιράζουν προγράμματα των πολιτιστικών εκδηλώσεων...

Η πόλη έτοιμη και καταστόλιστη...Το ίδιο και η είσοδος του καθεδρικού, που θα φιλοξενήσει πολλές εκδηλώσεις όπως συναυλίες κλασικής μουσικής και θεατρικά happenings , παράλληλα με την θρησκευτική λειτουργία, που πχ σήμερα το πρωί, θα συνοδευόταν από μουσική τζαζ...

Και μια και ξεκινήσαμε με τον καθεδρικό, ευκαιρία να δούμε και μερικές φωτό από το εσωτερικό του και τα πανέμορφα βιτρώ του με θρησκευτικά θέματα, χωρίς πολλά σχόλια...

Τα δοκάρια της οροφής, χτισμένα, όπως τα ύφαλα πλοίου...

Η κεντρική ροζέτα, πάνω από την είσοδο...
Ο καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσην Μαορί Χριστος...Εκπληκτική λεπτομέρεια τα Ν. Ζηλανδικά/ Μαορί φυτικά θέματα (φτέρες κλπ) , πάνω από τους προφήτες, στα πλαϊνά βιτρώ ...


Στο επόμενο ποστ, τα καθημερινά και περίεργα από τη ΝΖ, συνεχίζονται...

Read More

Καθημερινά και περίεργα στη ΝΖ (α' μέρος)

Προχθές μιλήσαμε με την μητέρα μου μέσω Skype. Την βοήθησε η νύφη μου με το λαπτοπ της, η χαρά των πιτσιρικιών μου δεν περιγραφόταν.
"Κρέμασες κουρτίνες;" με ρώτησε βλέποντας τον χώρο πίσω μας.
"Δεν τις κρέμασα εγώ, εδώ τις βρήκα" της απάντησα, "τα σπίτια στην ΝΖηλανδία δεν έχουν παντζούρια..."
Κάγκελο η γιαγιά μας, δεν πίστευε στ' αυτιά της. Κι έτσι μου ήρθε το θέμα αυτού του ποστ: "Καθημερινα και περίεργα στην ΝΖ..."

Ας πιάσουμε τα σπίτια λοιπόν, μιας και ξεκινήσαμε από αυτά: Κι εγώ σοκαρίστηκα όταν είδα πώς τα σπίτια δεν έχουν παντζούρια, αλλά γι' αυτό προφανώς έχουν τόσο ψηλούς ξύλινους φράχτες, ακόμα και μπροστά, και καθόλου μπαλκόνια (εκτός κι αν κι αν μιλάμε για πολυτελείς κατοικίες στα προάστια), για να προστατεύουν τις ιδιοκτησίες και τους κήπους, από τα βλέματα των περαστικών... Αυτό με ενοχλεί περισσότερο απ' όλα, στο σπίτι που μένουμε...Αισθάνομαι πως συρικνώνεται ο ορίζοντάς μου...
Τα σπίτια όλα είναι επενδυμένα με μοκέτα, και ο λόγος είναι πως δεν υπάρχει πρόβλεψη για κεντρική θέρμανση σε κανένα από αυτά, εκτός κι αν έιναι ολοκαίνουρια και χτισμένα από τον ιδιοκτήτη για τον εαυτό του...Συνήθως υπάρχει ένα τζάκι σε κεντρικό δωμάτιο και τα υπόλοιπα έχουν αερόθερμο - αν υπάρχει και αυτό-, ή χρησιμοποιούν θερμαντικά σώματα λαδιού, για τον χειμώνα, μιας και το Δημοτικό συμβούλιο έχει απαγορέψει από περυσι την χρήση σομπών με καυσόξυλα (έχουν μεγάλο προβλημα νέφους και γενικότερης μόλυνσης του περιβάλλοντος)
Το ζήτημα με την ελλειπή θέρμανση γίνεται οξύτερο ανάλογα τον τρόπο με τον οποίο είναι χτισμένα τα σπίτια...Συνήθως είναι χτισμένα με γυψοσανίδες, γύρω από ένα ξύλινο σκελετό με στέγες από τσίγκους και πάνελ και ελάχιστα με κεραμίδια, και σπανίως είναι κατασκευασμένα με τούβλα (έστω και διακοσμητικά), όσο για τσιμέντο, νομίζω πώς είναι άγνωστη λέξη εδώ... Υπάρχει και μια απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου που απαγορεύει τις κατεδαφίσεις γενικώς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά εν δυνάμει ερείπια σε όλη την πόλη, που νοικιάζονται και κατοικούνται (και μάλιστα με τσουχτερά ενοίκια), και που οι ιδιοκτήτες τους δεν ενδιαφέρονται να ανακαινίσουν/επιδιορθώσουν...

Ένα καλό που υπάρχει, είναι πώς το νερό είναι δωρεάν και μάλιστα πολύ καλής ποιότητας, τα χαρτιά υγείας τα ρίχνουμε κατευθείαν μέσα στην αποχέτευση, ενώ πολλά σπίτια διαθέτουν και σκουπιδοφάγο (όχι το δικό μας). Τα σκουπίδια μαζεύονται 1 φορά τη βδομάδα, κάθε 2η βδομάδα παίρνουν τα οικιακά σκουπίδια και ενώ την ενδιάμεση βδομάδα τα προς ανακύκλωση πλαστικά, χαρτιά και γυάλινα, με κάδους που διαθέτει κάθε σπίτι και που βγάζουμε στο πεζοδρόμιο + τον κάδο με τα οργανικά, που περισυλλέγονται εβδομαδιαίως ( και ναι, τα παίρνουν από την πόρτα μας, αλλά μόνον αν τα έχουμε βγάλει πριν από τις 6 το πρωί, ή αποβραδίς...Διαφορετικά, αν πχ τα βγάλει κάποιος στις 6.30-7 το πρωί, δεν τα παίρνουν!!!)

Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν κήπο (κι εγώ προσπαθώ να φτιάξω έναν με μυρωδικά) και αρκετά σπίτια διαθέτουν και ιδιόκτητη πισίνα -είναι ειρωνικό πάντως να μην έχουν θέρμανση και να έχουν πισίνα- , και τις βδομάδες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, και μέχρι τα μέσα Μαρτίου, αρχίζει ένας αγώνας δρόμου να βρεθούν και να ενοικιαστούν σπίτια μέσα στις ζώνες των "καλών" σχολείων, α όλα κι όλα, οι Ν.Ζηλανδοί ψάχνουν πολύ αυτό το ζήτημα...Το κράτος έχει άψογο -κατά πώς λένε- σύστημα υγείας, και ένα από τα καλυτερα συστήματα εκπαίδευσης στον κόσμο, και οι γονείς ενδιαφέροναι να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους, κατά τα άλλα όμως δεν έχουν καμιά σχέση με μας, σαν γονείς...

Τα παιδιά όλη την μέρα τρέχουν σε δραστηριότητες, αλλά μέχρι εκεί φτάνει το ενδιαφέρον των γονιών, κάνουν τη ζωή τους...Σε κανένα εστιατόριο δεν επιτρέπονται ανήλικα παιδιά, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που έχω δει ολόκληρες οικογένειες να δειπνούν έξω, έτσι κι αλλιώς όμως δεν συνηθίζουν να μένουν έξω από το σπίτι, μετά τις 7 το απόγευμα...ΟΙ γονείς βγαίνουν πιο συχνά αν θέλουν, το Π/Σ/Κ πχ, αφήνουν τα παιδιά τους με τις νταντάδες, και δεν ασχολούνται καθόλου, τα παιδιά τρώνε στην καντίνα του σχολείου ή junk food στην πόλη και δεν υπάρχει ούτε συμβουλή προς τα έφηβα παιδιά τους (πού το δικό μας κύρηγμα)...

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αλκοολισμού... , επειδή απλά, η πιο κοινή και φθηνή διασκέδαση για όλους, είναι το αλκοόλ με ό, τι αυτό συνεπάγεται...Στο κέντρο της πόλης υπάρχουν πινακίδες free alcohol area, ωστε οι τουρίστες να μην βλέπουν τους έφηβους πότες στα πάρκα και στα άκρως τουριστικά μέρη, παρόλο που απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ σε άτομα κάτω των 18 (το αυτό συμβαίνει και με τα τσιγάρα και τον καπνό, που αντίθετα από το ποτό, είναι πανάκριβος)...Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, υπάρχει πολλή εγκληματικότητα (ληστείες, επιθέσεις, δολοφονίες αλλά και ενδοοικογενειακή βία) και είναι επικίνδυνο για κάποιον ξένο να περιφέρεται το βράδυ στο κέντρο της πόλης πεζός, μόλις χθες, 3 τύποι ρίξανε κάποιον άσχετο που έφευγε από ένα πάρτι, στις ρόδες ενός ταξί, χωρίς λόγο...

Μην τρομάζετε, αυτά συμβαίνουν παντού, απλά εμείς που είμαστε νέοι στην πόλη, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο...Αυτά για σήμερα, να περνάτε καλά και να προσέχετε...Θέλω να απολογηθώ επίσης που δεν σας επισκέπτομαι τόσο συχνά όσο στο παρελθόν, ελπίζω να επανορθώσω σύντομα...

Το β' μέρος θα έρθει με μελλοντική ανάρτηση...

Όλες οι φωτό, είναι από το νετ...Το άσπρο σπίτι προς ενοικίαση, πήγαμε και το είδαμε...

Μπρρρρρρρρρρρρρ....Το σπίτι στον δρόμο με τις λεύκες ήταν...

Read More

Για τον Σταύρο, την Μέλπω και την Δέσποινα (και για όλους...)

Είναι μερικές μέρες τώρα, που εχω μάθει τα νεώτερα από Βόλο, για την τύχη του Σταθμού, και μιας και από καιρό ήθελα να αρχίσω να κάνω αναρτήσεις για τα ζώα τηςΝ. Ζηλανδίας, βρήκα την ευκαιρία να συνδυάσω και τα δύο σε μία ανάρτηση...

Ο Σταθμός λοιπόν, έκλεισε, περίπου τις μέρες που φύγαμε από Ελλάδα...Πριν φύγω, συναντήθηκα με τα υπόλοιπα παιδιά, και τους παρέδωσα μια επίστολή, την οποία μου είχαν αναθέσει να γράψω, προς αποστολή στα ΜΜΕ του Νομού...Η επιστολή δεν δημοσιεύτηκε τελικά, -η αλήθεια είναι πως είχε πολύ έντονο ύφος-, αλλά στις ημέρες που ακολούθησαν, και με την δημοσιοποίηση της υπόθεσης, γράφτηκαν άρθρα στον τοπικό τύπο, τα οποία ο Ίωνας ανάρτησε στην πρώτη σελίδα του ΣΒΑΖΠ (καθώς παραμένει ο διαχειριστής της)...

Αυτό λοιπόν το χαριτωμένο ζωντανό της φωτό, είναι ένα από τα ζώα που οι ΝΖηλανδοί μισούν περισσότερο...Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ το σιχτιρίζω όταν το ακούω τις νύχτες πάνω στην στέγη του σπίτιού, να γρατσουνάει τα κεραμίδια, ή να κυνηγιέται με άλλα, αλλά τον περισσότερο καιρό το φωνάζω χαϊδευτικά μαρσουπιλαμί, από την γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων...Το Possum λοιπόν, είναι ένα ζώο που για κακή του τύχη, έχει πάρα πολύ ωραία γούνα και κάποιοι από τους πρώτους αποίκους των Νησιών, θεωρώντας πώς θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός, το εισήγαγαν από την γειτονική Αυστραλία, όπου το ζώο είναι ιθαγενές και ξεκίνησαν επιχειρήσεις εκτροφείων...
Το ζωάκι αυτό, οφείλει το όνομά του στους Ινδιάνους της Β.Αμερικής (wapathemwa στις Algonquian διαλέκτους, σημαίνει άσπρο ζώο, επειδή τα οπόσσουμ της Β.Αμερικής -φωτό- είναι ασπριδερά..)

Τα Αυστραλέζικα πόσσουμ λοιπόν, είναι μόνον ένα από τα 64 διαφορετικά είδη που ζουν στον κόσμο...Έχουν το μέγεθος μιας ενήλικης γάτας, και τρέφονται με μια ποικιλία τροφών, που περιλαβάνει καρπούς, φύλλα, αυγά διαφόρων πουλιών, ακόμα και νεοσσούς που κλέβουν από τις φωλιές...Κάνουν την φωλιά τους πάνω σε μεγάλα και πυκνά δέντρα (όπως αυτά που έχω στην γειτονιά μου), και από την αποφράδα εκείνη ημέρα που απέδρασαν από το εκτροφείο που τα είχανε κλεισμένα και τα σφάζανε για την γούνα τους, έφτασαν να αριθμούν στα 70 εκατομμύρια, και έχουν καταστρέψει εκτάρια επί εκταρίων δάσους και καλλιεργειών, εκτός οτι έχουν θεσει σε κίνδυνο σχεδόν όλα τα είδη πουλιών της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των άπτερων, όπως το Kiwi, το εθνικό συμβολο της Ν.Ζηλανδίας...

Το κυνηγούνε λοιπόν ανηλεώς, το καημένο το ζωντανό, που στο κάτω -κάτω, δεν είναι δικό του φταίξιμο που το φέρανε από τόσο μακριά ούτε και το γεγονός οτι αναζήτησε την ελευθερία του (άραγε όταν φτάσουν τα ρακούν στην Ήπειρο, θα κατηγορούμε τα ίδια τα ζώα που το έσκασαν από το εκτροφείο της Γερμανίας;) Στην Αυστραλία υπήρχαν θηρευτές των πόσουμ, ενώ εδώ αυτοί οι θηρευτές δεν υπάρχουν: Ντίγκο, δηλητηριώδη φίδια και οι Αβοριγίνες με το κυνήγι τους, στη ΝΖ δεν υπάρχουν φυσικοί εχθροί...

Για να τα κρατήσουν σε έλεγχο λοιπόν, αλλά και για να αυξήσουν την γενική αποστροφή του κόσμου, κυκλοφορούν διάφορες πληροφορίες, όπως οτι είναι φορείς της φυματίωσης των βοοειδών, και συνηθίζουν να ραντίζουν τις περιοχές γύρω από τις διάφορες ρεζέρβες στα βουνά, με ένα ισχυρό δηλητήριο, το 1080, (η ΝΖ είναι η μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή εισαγωγέας αυτού του δηλητηρίου), ενώ σκέφτονται ακόμα και να βάλουν ένα γονίδιο μέσα σε πατάτες που θα αφήνονται σαν δόλωμα για τα ζώα, με σκοπό να τα κάνουν να μην γεννούν...(Κρίμα, και είναι τόσο καλοί γονείς.. Προτιμούν να πεθάνουν μαζί με τα μωρά τους, παρά να τα αφήσουν μόνα μπροστά στον κίνδυνο... Θυσιάζονται με λίγα λόγια...)

Κατά τα άλλα, χρησιμοποιούν την γούνα τους, και μια εταιρεία εδώ, το 1996, έφτιαξε ένα μείγμα μαλλιού μερινό και γούνας πόσσουμ, και το ονόμασε, Μερινομίνκ (χρησιμοποιεί αποκλειστικά ζώα αιχμαλωτισμένα στο φυσικό περιβάλλον), μια άλλη εξάγει κρέας πόσσουμ στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, μεγάλες ποσότητες γίνονται σκυλοτροφή κλπ...Αντιμετωπίζονται σαν "μάστιγα" και στο νετ κυκλοφορούν διάφορες εικόνες από χτυπημένα και νεκρά πόσσουμ, που πραγματικά σιχάθηκα να τις αναρτήσω...
Δηλαδή αν βρω καμιά μέρα -λέμε τώρα-, ένα άρρωστο, ένα χτυπημένο, ένα μωρό, δεν θα μπορώ να απευθυνθώ σε καμιά από τις κρατικοδίαιτες εταιρείες προστασίας του περιβάλλοντος, κι ας έχει ανάγκη το ζώο...Εδώ αυτό το πλάσμα και μερικά άλλα, εισαγμενα στο οικοσύστημα, είναι καταδικασμένα προκαταβολικά...
Ακούτε Σταύρο και Μέλπω και Δέσποινα, που φροντίζαμε όλα τα ζωντανά, άσχετα μεγέθους, είδους και σπανιότητας ; Και πού να δείτε τί άλλο έρχεται...

Όλες οι φωτό είναι από το ίντερνετ, και τα στοιχεία από την Wiki, μεγάλη η χάρη της...

Read More

Waitangi Day

...ή αλλιώς η Εθνική Επέτειος (της ίδρυσης του κράτους) των Νεοζηλανδών...
Waitangi, σημαίνει Νερά (Wai) που κάνουν θόρυβο (κυμματίζουν/ βροντούν), αλλά κατά μία αλλη -πιο ελεύθερη- μετάφραση, νερά που κλαίνε...
Και σίγουρα κλάψανε πολύ οι Μαορί, όταν ανακάλυψαν πως η συνθήκη που υπογράφτηκε ανάμεσα σε 40 αρχηγούς διαφόρων φυλών (και αργότερα 500 ακόμα) και στους Άγγλους, στις 6/2/1840 στην Ακτή των Νησιών (bay of islands) στο Βόρειο Νησί, δεν έγινε σεβαστή από τους αποικιοκράτες Βρεττανούς, ενώ εκείνοι την δέχονταν ως ιερή...


Μέχρι την δεκαετία του '40, εορταζόταν η ημέρα άφιξης του καπετάνιου Ουίλιαμ Χόμπσον, στην ίδια παραλία, στις 29 Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς, αλλά το 1947, για πρώτη φορά επισήμως ως απόφαση της κυβέρνησης, θεσμοθετήθηκε να γιορτάζεται ως μέρα ίδρυσης του νέου κράτους, η 6η Φεβρουαρίου...
Η μέρα επισήμως είναι αργία, αλλά ως φυσικό, οι μετανάστες στη χώρα εργάζονται κανονικά, γίνονται διάφορες αναβιώσεις, βάρκες waka με Μαορί πληρώματα κάνουν αγώνες σε ποτάμια, λίμνες και στη θάλασσα, οι Πακέχα ντύνονται με Βικτωριανά κρινολίνα και ενδύματα, βγαίνουν πανηγυρικοί λόγοι και  γενικώς το έθνος αγάλλεται...


Η συνθήκη αυτή, συνταγμένη από τον ίδιο τον Hobson , τον γραμματέα του James Freeman, και τον Άγγλο άποικο και οικιστή της περιοχής -στο σπίτι του οποίου υπογράφηκε η συνθήκη- James Busby, έδινε ίσα δικαιώματα γής και απέναντι στον νομο, τόσο στους αποίκους όσο και στους Μαορί...
Για πολλά χρόνια όμως έμενε ανενεργή ενώ ακόμα και σήμερα, παρά την τεράστια σημασία που της δίνουν οι Μαορί, εξακολουθεί να αμφισβητείται από κάποιους Πακέχα (λευκούς), που την είδαν και την βλέπουν σαν ένα μέσο παγίδευσης των βίαιων ιθαγενών ώστε να καταλάβουν όση περισσότερη γη γίνεται, προς δικό τους όφελος, καταστρατηγώντας την στην πρώτη ευκαιρία, ενώ ταυτόχρονα την επικαλλούνταν σε κάθε προσπάθεια των "αγρίων" να διεκδικήσουν οτιδήποτε θεωρούσαν οτι έπρεπε να διατηρήσουν δικό τους ...


Μόλις 5 χρόνια μετά την υπογραφή, η βασίλισσα Βικτώρια έφτασε στην Ν.Ζηλανδία για επίσκεψη, και ο Hone Heke, αρχηγός φυλής από το Βόρειο Νησί, βλέποντας την Βρετανική σημαία να κυματίζει στο κοντάρι, εκνευρίστηκε από τις τιμές προς τη βασίλισσα και το έριξε, δίνοντας το έναυσμα της ένοπλης αντίστασης, που όμως δεν έμελλε να ευοδωθεί...
Οι πόλεμοι τελείωσαν το 1881, με τις φυλές αποδεκατισμένες, χωρίς δικαιώματα πάνω στην γη των προγόνων τους, και με την υγεία των παιδιών τους κλονισμένη, εξαιτίας των εισαγόμενων ασθενειών από τους λευκούς αποίκους...


Αρκετοί όμως, και σχετικά νωρίς, σε σχέση με άλλους λαούς και εθνότητες, ανακάλυψαν πώς για να αντισταθούν αποτελεσματικά, έπρεπε πρώτα να μάθουν να παίζουν στην έδρα των Πακέχα...Πολλοί έγιναν δικηγόροι, γιατροί, ακαδημαϊκοί, και πολιτικοί...
Μάλιστα ίδρυσαν και το Κόμμα Νέων Μαορί, και κέρδισαν πολιτικές θέσεις - κυρίως- σε Εργατικές κυβερνήσεις...Οι γεννήσεις αυξήθηκαν και από τους 42.113 καταγεγραμμένους (επιζήσαντες) του 1896, σήμερα φτάνουν το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας (περίπου 450.000)...


Γενιές μελλοντικών αρχηγών, εξαλείφθηκαν σε πολέμους σε μακρινά μέρη του πλανήτη (όπως στην Κρήτη και αλλού) στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το αίσθημα σεβασμού στους λευκούς, και μόλις την δεκαετία του '60, κατάφεραν να αποδώσουν οι θυσίες τους, και να ξεπεραστούν σε μεγάλο βαθμό οι ρατσιστικές αντιλήψεις που τους ακολουθούσαν, ενώ οι εδαφικές διεκδικήσεις που διατυπώνονταν κάποτε από διάφορες φυλές, οδήγησαν στην δημιουργία των Εθνικών πάρκων της ΝΖ, αφού το στέμμα αρχικά, και αργότερα οι κυβερνήσεις της ΝΖ, για να ελαχιστοποιήσουν τις αντιδράσεις, μετέτρεπαν κάθε διαφιλονικούμενη περιοχή, σε κρατική γη, προορισμένη για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος....


Ο πολιτισμός τους παίζει τον κύριο ρόλο πλέον, στην τουριστική και πολιτιστική προβολή των Νησιών, μιας και οι Πακέχα προέρχονται από μεικτό Βρετανικό /Ευρωπαϊκό υπόβαθρο και τα ήθη και τα έθιμα, είναι άκυρα για την γεωγραφική θέση της ΝΖ και τις αντεστραμμένες εποχές του χρόνου, οι επιγραφές είναι δίγλωσσες, ένα κανάλι της τηλεόρασης, ραδιοσταθμοί, περιοδικά και εφημερίδες χρησιμοποιούν τη λαϊκή Μαορί γλώσσα Ngata, και η ομάδα rugby All Blacks, προβάλλει τη χώρα (και τη φυλή), με τα αθλητικά της επιτεύγματα, ενώ ο πολεμικός χορός κάπα- χάκα (ο αυθεντικός πολεμικός χάκα απαγορεύεται να χορευτεί από άτομα εκτός φυλής), αποτελεί βασικό δείγμα της παράδοσης του λαού τους...

Φυσικά δεν λείπουν και τα αρνητικά στοιχεία (συμμορίες, εγκληματικότητα, αλκοολισμός και άλλα) αλλά καθώς είμαστε εδώ μόλις έναν μήνα, δεν μπορώ να πω οτι έχω εντρυφήσει το κεφάλαιο "Μαορί" σε ικανοποιητικό βαθμό, οπότε σκοπεύω να αναρτήσω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις φυλές της χώρας και τον τρόπο ζωής των μελών τους, σε επόμενα ποστ, κάτω από την ετικέτα "Ζωή στη ΝΖ" :)

Οι φωτό είναι από το μουσείο του Christchurch και από την Cathedral square...Θα είναι ενδιαφέρον να δείτε τα ονόματα, τις ηλικίες και τα επαγγέλματα των πρώτων αποίκων, όπως διασώθηκαν στα ναυτικά αρχεία και σκαλίστηκαν στον μπρούτζο, κι αυτό είναι μόνον ένα μικρό δείγμα...

Για τις πληροφορίες:

The New Zealanders, Robin Smith, Warren Jacobs, Graham Billing, Kowhai Publishing, 1975.
Για την Waitangi Day, δείτε εδώ, εδώ, και εδώ
Για τον Hone Heke, δείτε εδώ...Είναι πολύ ενδιαφέρον...

Read More

Buskers Festival

Το Buskers festival (φεστιβαλ των Σαλτιμπάγκων) του Christchurch, γίνεται κάθε χρόνο, το δεκαήμερο 21/1- 1/2, στην καρδιά του καλοκαιριού για το νότιο ημισφαιριο (αν και το καλοκαίρι της Ν.Ζηλανδίας μοιάζει περισσότερο με τον δικό μας Απριλομάη). Συγκεντρώνει συμμετοχές από όλον τον κόσμο, οι περισσότερες από τις οποίες προέρχονται από την Αυστραλία και τον Καναδά...

Πρόκειται για ομάδες που αποτελούνται από 2, 3 ή περισσότερα άτομα, πολλές φορές μέλη της ίδιας οικογένειας, ενώ υπάρχουν και μεμονωμένες συμμετοχές διαφόρων performers, που κατακλύζουν με διάφορα gangs τις κεντρικές πλατείες και σκηνές της πόλης, όπως την Cathedral square, την Victoria square, το Hagley Park, το Buskers New Brighton...

Για 10 μέρες, η πόλη γεμίζει με ακροβάτες, ζογκλέρ, ταχυδακτυλουργούς, τραγουδιστές και χορευτές, και έναν σωρό άλλον πολύχρωμο κόσμο, που με ένα καπέλο ή μερικούς κουβάδες, στο τέλος της κάθε παράστασης, ζητάνε από το συγκεντρωμένο κοινό, να αδειάσει τις τσέπες του, ελπίζοντας σε μερικά χαρτονομίσματα, και είναι αλήθεια πώς αρκετές ομάδες τα πάνε πολύ καλά, και επιστρέφουν κάθε χρόνο, με νέα κόλπα, κοστούμια, κομμώσεις κλπ...

ΟΙ πλατείες γεμίζουν ασφυκτικά ανάλογα με το πρόγραμμα της ημέρας που μοιράζεται δωρεάν σε όλους σε μορφή εφημερίδας, και οι οικογένειες στρώνονται στο γρασίδι των διαφόρων πάρκων, με καρώ κουβέρτες, αναψυκτικά, και καλάθια πικ-νικ, που όταν το πρόγραμμα τελειώνει, συνήθως αργά το βράδυ, απομακρύνονται πάραυτα από τους κατόχους τους, χωρίς ίχνος σκουπιδιού...

Και οι τουρίστες επίσης, το απολαμβάνουν και συμμετέχουν με ενθουσιασμό αν οι συντελεστές μιας παράστασης, ζητήσουν εθελοντές...ΟΙ ψηφιακές παίρνουν φωτιά, τα προγράμματα εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού...

Ωστόσο τις τελευταίες μέρες του φεστιβαλ, ο καιρός δεν βοήθησε πολύ...Μέχρι και χαλάζι έριξε, και πολλά νούμερα ματαιώθηκαν...

Όμως και η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει την ΝΖ, και πολλοί από τους θεατές έσπευδαν να εξαφανιστούν πρίν τελειώσει το νούμερο των σαλτιμπάγκων, για να μην πληρώσουν ούτε το ελάχιστο κέρμα...

Στο επόμενο ποστ, οι εικόνες (που ελπίζω να τραβήξω αύριο) και οι εορτασμοί της Εθνικής επετείου των Νεοζηλανδών...

Read More

Πεταλούδες στην Σιγκαπούρη

Ένας από τους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ και που άφησα πίσω, είναι η φίλη μου η Κάσσι...Μου ζήτησε να μην την κάνω να κλάψει, οπότε δεν θα γράψω τίποτα που μπορεί να την συγκινήσει...Ολόκληρη όμως αυτή η πεταλουδο-ανάρτηση, θα είναι αφιερωμένη σ' εκείνη...Όχι μόνον επειδή ξέρω πως της αρέσουν και της φτιάχνουν την διάθεση, αλλά επειδή αρέσουν και σε μένα, και ελπίζω πώς θα τις λατρέψετε κι εσείς...

O κήπος με τις πεταλούδες, στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης...Πέρα από την απίστευτη υγρασία και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, καθώς μόνον ένα λεπτό πλέγμα τον χώριζε από τον χώρο προσγείωσης τον αεροπλάνων (ενώ όλο το υπόλοιπο κτίριο κλιματιζόταν), ηταν απίστευτα όμορφος, και γεμάτος με πολύχρωμα λεπιδόπτερα...

Απασχολούσε μέχρι και ειδικευμένο υπάλληλο που μάζευε τις έτοιμες χρυσαλίδες και τις τοποθετούσε σε ένα προστατευμένο χώρο εκκόλαψης, ωστε να βγουν από το κουκούλι τους χωρίς πρόβλημα...

Μέσα στον χώρο υπήρχαν διάφορα σημεία με τροφή για τις πεταλούδες (ζαχαρόνερο) ανάμεσα στα φυτά και τα τοποθετημένα λουλούδια και φρούτα...

Ο χώρος ήταν γεμάτος με τουρίστες που έβγαζαν φωτό, όπως εμείς...

Και πραγματικά οι πεταλούδες όλες ήταν υπέροχες...

Έπιασα και δυο σε ακατάλληλη στιγμή...

Και μια όμορφη κίτρινη...

Το δειλινό, είδαμε πολλές περισσότερες (περιμέναμε 13 ώρες τράνζιτ), και βγάλαμε φωτό από τα περισσότερα είδη...

Υπήρχαν κι εκείνες που δεν προτιμούσαν τις ζέρμπερες με το ζαχαρόνερο...

Και μια κοκκινωπή...

Και μία μαύρη, που το είδος της το έβλεπα όλο το πρωί στο ταβάνι του κήπου...

Και μια κάμπια, απλά για να μην ξεχνάμε από ποιο σταδιο περνάνε πρώτα, για να φτάσουνε σ' αυτό που θαυμάζουμε όλοι...

Ελπίζω να σας άρεσαν οι φωτό -και ειδικά σε σένα Κάσσι μου...Σ' αγαπώ πολύ...
Στο επόμενο ποστ: Σκηνές από το Φεστιβαλ των Σαλτιμπάγκων (Buskers Festival) του Christchurch...

Read More