Μπλογκοπαίχνιδο 16

Το πόσο μ' αρέσει να παίζω τα διάφορα παιχνίδια που κυκλοφορούν στο νετ, φαντάζομαι το έχετε καταλάβει...Αιτία γι αυτήν την νέα ανάρτηση, είναι η φίλη blogger Batgirl, που εφηύρε αυτό το νέο μπλογκοπαίχνιδο, η φίλη Roadartist ....in Athens που το διέδωσε στο νετ, και ο φίλος Nikiplos, στο ποστ του οποίου, το ξανα-ανακάλυψα χθες , παιγμένο από τον ίδιο, μαζί με μία ανοιχτή πρόσκληση...
Σχετικά με το ποίημα λοιπόν που με έχει σημαδέψει περισσότερο από τα άλλα, είναι το εξής αριστούργημα του Σεφέρη:

Raven

In memoriam E. A. P.

Χρόνια σαν τα φτερά. Τι θυμάται τ'ακίνητο κοράκι;
τι θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων;
Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει.
Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.

Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια
ακούνε τον αγέρα ακούνε πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα
σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε
τίποτε άλλο, δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών
ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δε γυρεύουν
κοιτάζοντας ένα κοράκι σ' ένα ξερό κλωνί, τι θυμάται.
Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιο ψηλά
σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια
είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ' αυτό το πουλί
χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες
ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν
έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί
ένας ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα.
Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τι θυμάται;
Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους, μέσα του
πάθη μετέωρα περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία
επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα
σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες που κουράστηκαν την αυγή.
Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί τάχα να βαραίνει
πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου πάνω στους ώμους
των άλλων ανθρώπων, τις παράξενες φυσιογνωμίες
που δεν τολμούν να γγίξουν μια στάλα νερό βυθισμένοι στο χώμα
τάχα να βαραίνει πουθενά;
Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό
μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή
με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη
στρώνοντας το πέλαγο ως πέρα στον ορίζοντα στα νησιά.
Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ' απ' τη βροχή· τι θυμάται
η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό
σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ανάμνηση του ανθρώπου
ανάμεσα στην πληγή και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη,
σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή, έπεσε ο αγέρας
δε σώνει η δική μου πνοή, ποιος θα το μετακινήσει;
ανάμεσα στη μνήμη, χάσμα—ένα ξαφνισμένο στήθος
ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα
ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο στεκάμενη ζωή.

Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου
χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη
φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών
τα κλεισμένα βλέφαρα τα κλεισμένα φτερά...

Κοριτσά, χειμώνας 1937

...................................

Στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο μου ρητό, στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, είχα ακούσει το ωραιότερο, από το στόμα μιας 16χρονης Γιαπωνέζας αθλητριας:

"Ένα ταλέντο κάνει ό,τι μπορεί, μια ιδιοφυία όμως, κάνει αυτό που πρέπει..."

...............................

Όσο για τον πίνακα που με έχει εμπνέυσει περισσότερο: Αυτός είναι "Το φιλί", του Γκούσταβ Κλιμτ...

Φυσικά, υπάρχει ανοιχτή προσκληση σε όλους σας να παίξετε το παιχνιδάκι αυτό...Σας φιλώ...

Read More

Πατατοκεφτέδες της Μουστακαλούς

(ή αλλιώς: Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου...)

Μόνον που δεν την γνωρίζουμε αρκετά...
(Ένα φωτορεπορτάζ στα Τζουμέρκα και μια νόστιμη συνταγή...)
Τις τελευταίες μέρες, λείπαμε εκτός πόλης...Πήγαμε στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα, όπου έχουμε αγοράσει εδώ και μερικά χρόνια, ένα κτήμα...Το ταξίδι έγινε ωστε να διευθετήσουμε τη χρήση του κτήματος για τον καιρό που θα λείπουμε...

Το αρνάκι αυτό, έμαθε να τρέφεται από μπιμπερό...Ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει αρκετά, αποζητά το τάισμα με μπουκάλι, και αρκετές φορές, προσπάθησε να πιπιλίσει τα δάχτυλά μας...Φυσικά το αγαπήσαμε οικογενειακώς...

Η θέα προς τα Τζουμέρκα, από το χωράφι...Εντάξει αγάπη μου, δεν θα το ξαναπώ "χωράφι", το οικόπεδο(-χώραφο...)

Η Γκούρα, το ρέμα που περνά κάτω από το χωριό, ένα ποίημα από φθινοπωρινά χρώματα...Κατά καιρούς έχουνε δει μέχρι και βίδρες, στα νερά του...

Και μια εύκολη και νόστιμη συνταγούλα:

Οι Πατατοκεφτέδες της Μουστακαλούς...

Ήμασταν λοιπον για διακοπές στο χωριό στα Τζουμέρκα (εκεί που πήραμε το κτήμα), και τα κορίτσια ήταν περίπου 5-6 ετών...Πήγαμε στην πλατεία, και έδωσα στα μικρά να πάνε να αγοράσουν παγωτό...Αυτές όμως κάθονταν και κοιτουσαν την κυρία του μαγαζιού, χωρίς να ψωνίζουν...Τις φώναξα και ήρθαν πίσω, και τότε μου είπε η μια τους, πως η κυρία είχε μουστάκι (και μούσι επίσης...). Τις μάλωσα και τους είπα να μην τολμήσουν και πουν τίποτα μπροστά της και τις συνόδεψα η ίδια στο μαγαζί, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο...
Αμ δε! Μόλις φτάσαμε μπροστά της, έμειναν αμίλητα τα μικρά, αλλά άρχισαν και τα δυο να ψηλαφίζουν τα σαγόνια τους και τα χείλια τους...
"Τί συμβαίνει κορίτσια;" τις ρώτησε εκείνη, αφού δεν έπαιρναν ούτε τα παγωτά...Και πριν προλάβω την καταστροφή, ειπαν και τα δυο μαζί:
"Έχεις μουστάκι..."
"Ναι", απάντησε κι η γυναίκα ανέκφραστη, ενώ εγώ κοίταζα τριγύρω έντρομη κι έψαχνα μέρος να κρυφτώ...
Αλλά δεν κράτησε κακία, μας κέρασε ζεστούς πατατοκεφτέδες που μας άρεσαν πολύ, πήραμε την συνταγή και τους μετονομάσαμε σε πατατοκεφτέδες της Μουστακαλούς...

Τα υλικά είναι αυτά που βλέπετε: 3 πατάτες, 2 αυγά, κάμποσες φρυγανιές, λίγο αλάτι + 2 μέτρια κρεμμύδια πολτοποιημένα...Εγώ καμιά φορά προσθέτω και 1 κολοκύθι καθαρισμένο...

Όλα τα υλικά πολτοποιημένα και ανακατεμένα, μαζί με 2-3 γερές κουταλιές αλεύρι, πρέπει να μοιάζουν κάπως έτσι...

Το μείγμα δεν πρέπει να πιαστεί με τα χέρια, γι' αυτό, με τη βοήθεια 2 κουταλιών, φτιάχνουμε χελώνες, που ρίχνουμε μέσα στο καυτό λάδι...

Μόλις ροδίσουν από τη μια πλευρά, τα γυρίζουμε από την άλλη...Αυτό θα επαναληφθεί, μέχρι να αποχτήσουν ομοιογενές χρώμα...

Βάζουμε τους πατατοκεφτέδες να στραγγίσουν σε απορροφητικό χαρτί...Τρώγονται ζεστοί ή κρύοι, σκέτοι, με μουστάρδα, ή με σάλτσα γιαουρτιού...
Καλή επιτυχία...

Read More

«ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ»

Ο Γ. Φαρμακίδης παίζει Φαρμακίδη farmakidesy@yahoo.gr

Η οδός Δημητριάδος είναι ο κεντρικότερος δρόμος του Βόλου και η αφορμή για να γράψει ένα θεατρικό έργο ο Γιάννης Φαρμακίδης με τίτλο: «ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ». Είναι μια ερωτική ιστορία ενός άντρα και μιάς γυναίκας που εργάζονται σ’ ένα γραφείο και σ’ ένα κατάστημα σ’ αυτόν τον δρόμο. Μιά από τις χιλιάδες συνηθισμένες περιπτώσεις που συμβαίνουν καθημερινά. Δηλαδή μιά ιστορία με τρυφερότητα, με αστεία και με λύπη, με απελπισία και με αισιοδοξία. Αφορμή για το έργο αυτό στάθηκε η συνήθεια, σχεδόν μανία, του Γιάννη Φαρμακίδη να πηγαίνει στο θέατρο νωρίς, από τους πρώτους θεατές, και να παρατηρεί την προσέλευση των υπολοίπων θεατών. Κάποια φορά, σε μιά παράσταση, μιά γυναίκα που εργάζεται σ’ ένα κατάστημα οπτικών ειδών στην οδό Δημητριάδος, του κίνησε την περιέργεια. Η γυναίκα αυτή ντύνονταν πάντοτε πολύ κομψά, η επιτομή της κομψότητος. Και ντύνονταν έτσι όχι μόνον στο θέατρο, αλλά και στο κατάστημα όπου εκείνη εργαζότανε. Αυτό ήταν. Εκείνος έγραψε ένα θεατρικό έργο για Εκείνη, για την κομψότητα, για το γυναικείο ντύσιμο, για την Τέχνη, για τον Έρωτα και το έργο αυτό ερμηνεύει ο ίδιος.

Η παράσταση θα δοθεί στην Παλιά Ηλεκτρική από Πέμπτη 23 Οκτωβρίου έως και Κυριακή 26 Οκτωβρίου, στις 9:30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο. Ο Γιάννης Φαρμακίδης δεν δέχεται ποτέ χρήματα από τους θεατές ή οποιονδήποτε άλλον για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά η δουλειά που παρουσιάζει είναι πάντοτε επαγγελματικού επιπέδου. Δημόσιες θερμές ευχαριστίες δίδονται προς το Κέντρο Μουσικού Θεάτρου του Δήμου Βόλου για την ευγενική φιλοξενία που προσφέρει.

Ο Γιάννης Φαρμακίδης ασχολείται χρόνια με το θέατρο ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και μεταφραστής. Επίσης γράφει και θεατρικά έργα. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται έργο του. Έχουν ήδη παιχτεί στο παρελθόν μια σειρά από μονόπρακτά του. Θα ήθελε να ανεβάσει και άλλα έργα, είτε δικά του, είτε άλλων συγγραφέων, αλλά… Αλλά το ερασιτεχνικό θέατρο είναι μιά δύσκολη υπόθεση. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι’ αυτό συνήθως δεν έχουν επαρκή χρόνο στη διάθεσή τους. Ο Γιάννης Φαρμακίδης έχει υπολογίσει ότι για κάθε μιά από τις 17 παραστάσεις που έχει ανεβάσει ως τώρα υπάρχουν άλλες δυό-τρεις που ξεκίνησαν, αλλά έμειναν στη μέση από έλλειψη χρόνου.
Επειδή όμως επιμένει να κάνει θέατρο και να αναζητά και άλλους για την ίδια υπόθεση, απευθύνει την ακόλουθη έκκληση:

Αν μένεις στον Βόλο και σε διεγείρει η ιδέα να παίξεις στο θέατρο, τότε επικοινώνησε μπαίνοντας στο http://www.geocities.com/maniatheatrou

"Ψάχνουμε για άτομα που γουστάρουν να κάνουν θέατρο. Δεν είμαστε ομάδα και ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε. Απλά βρισκόμαστε και ανεβάζουμε παραστάσεις. Δεν χρειάζεται προηγούμενη πείρα για να παίξει κάποιος μαζί μας. Αρκεί να έχει μερικές ώρες την εβδομάδα ελεύθερες και υπέρμετρη φιλοδοξία. Να την βρίσκει να εκτίθεται μπροστά στους άλλους και να τους εντυπωσιάζει. Ο ηθοποιός δεν χρειάζεται να έχει καμία αρετή. Η μετριοφροσύνη είναι ο θάνατος του ηθοποιού..."

Read More

UPDATE!!! «Καλλιπόλεως 29»

UPDATE!!!
Γειά σας...Μόλις γύρισα από την παρουσίαση του βιβλίου της κας Γεωργίας, που έγινε στο Πολιτιστικό κέντρο της Ν.Ιωνίας Μαγνησίας...Λοιπόν, η βραδιά ήταν καταπληκτική, (εκτός από το τελος της, που θα αναφέρω παρακάτω τί συνέβη), η όλη εκδήλωση κράτησε περίπου 2,5 ώρες, και η αίθουσα ήταν κατάμεστη...Δεν έχω ξαναπάει σε παρουσίαση λογοτεχνικού βιβλίου, πάντοτε πίστευα πώς αν ένα βιβλίο αξίζει πραγματικά, αυτό φαίνεται κυρίως από τις πωλήσεις του (κι αυτό αποδεικνύεται και από την απήχηση που είχε το συγκεκριμένο βιβλίο, στην καταγραφή του καθημερινού βίου των απλών ανθρώπων του προσφυγικού συνοικισμού της Ν.Ιωνίας...) Ακούστηκαν λοιπόν πολλά χειροκροτήματα, μάτια δάκρυσαν, δόθηκαν ακόμα περισσότερα συγχαρητήρια, καθώς και πολλές ανθοδέσμες και γλάστρες...Και η κα Γεωργία, ήταν εμφανώς συγκινημένη, και ανταπέδωσε όλα τα φιλιά, όλες τις χειραψίες και τις ευχές, που δέχτηκε από τον κόσμο που άκουγε, κυριολεκτικά κρεμασμένος από τα χείλης της, όταν σηκώθηκε να διαβάσει ένα μικρό απόσπασμα, λίγο πριν το τέλος της εκδήλωσης...Ώς εδώ καλά λοιπόν...
Κάποια στιγμή, περίπου στην μέση της παρουσίασης, πρόσεξα ανάμεσα στο πλήθος μια γνωστή φιλόλογο, την Ε. Ταμία, η οποία μόλις είχε μπει εκείνη τη στιγμή (είδε προφανώς το φως και την ανοιχτή πόρτα, που λένε, διαφορετικά δεν εξηγήται η τόοοοοοσο μεγάλη καθυστέρηση), και για κακή μου τύχη, αδειάζοντας κάποια θέση πίσω μου, την κατέλαβε (καθόμουν στην πρότελευταία σειρά) και άρχισε να χαζογελάει, για άγνωστο λόγο, πιθανότατα προσπαθώντας να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κυρίου που καθόταν στην διπλανή θέση...Την στιγμή που ανέβηκε η συγγραφέας στο βήμα, αναφώνησε το υποτιμητικότατο "Ά, αυτή είναι...", φθονώντας προφανώς το παρατεταμένο χειροκρότημα...
Δεν αντέδρασα, αλλά κάποια στιγμή που σιγοψυθίριζα με την διπλανή μου κυρία, η οποία τύχαινε επίσης φίλη της συγγραφέως, μας έκανε παρατήρηση...Της την αντιγυρίσαμε, αλλά παρόλα αυτά, συνέχιζε να χαζογελάει, προς τον διπλανό της κύριο, ενώ βλέποντας πώς εκείνος δεν ανταποκρίνεται, σηκώθηκε να φύγει, την ώρα που η συγγραφέας ήταν ακόμα στο βήμα και μιλούσε...Της είπα απλά, ένα "Δεν είχα καμία αμφιβολία...", αν και δεν πιστεύω να κατάλαβε τί εννοούσα...Συμφώνησα βέβαια με την κυρία δίπλα μου, πώς ήταν αγενέστατη...Γυρίζοντας στο σπίτι, ρώτησα τον άνδρα μου αν η συγκεκριμένη φιλόλογος (που την γνωρίζει πολύ καλά) στέκει στα μυαλά της, και μου απάντησε "ποτέ δεν έστεκε, η Ελένη..."
Το καλό είναι πώς η υπόλοιπη βραδιά πέρασε χωρίς άλλα προβλήματα, ενώ και η συγγραφέας, δεν αντιλήφθηκε το επεισόδειο, που όπως προείπα, συνέβη στα τελευταία καθίσματα...

«Καλλιπόλεως 29» είναι η αφετηρία από την οποία η φίλη μου κα Γεωργία Καρακατσοπούλου - Χαϊδούλη αρχίζει να καταγράφει «πράγματα που ξεχάστηκαν ή δεν γνωρίζουν κάποιοι». Παιδί της Νέας Ιωνίας/Μαγνησίας η συγγραφέας του νέου βιβλίου έπιασε το μολύβι «από ανάγκη ψυχής» για να περιγράψει στην πορεία τί έγινε στη Μικρά Ασία και πώς βρέθηκαν οι άνθρωποί της στη Νέα Ιωνία, μετά τη καταστροφή του '22.

Αρχικά, στο εισαγωγικό σημείωμα της καινούριας έκδοσης με τον τίτλο «Καλλιπόλεως 29» αναφέρει: «Αν ωστόσο ξεφυλλίζοντας αυτές τις σελίδες νιώσετε ότι «εντός σας» υπάρχει κάτι από αυτά που περικλείουν, δικαιώνονται οι φίλοι που με παρότρυναν, αλλά κι εγώ που διάλεξα αυτόν τον τρόπο να εκφράσω συναισθήματα και την ανάγκη μου για επικοινωνία.
Αν πάλι έχει τύχει να έχετε γαλουχηθεί από ανθρώπους που είδαν το φως του ήλιου σε κείνα τα «Βλογημένα χώματα», θα έχετε έτσι και αλλιώς μπολιαστεί με την ιδέα, αλλά και η ύπαρξή σας με ό,τι αρχίζει και τελειώνει εκεί στην Ιωνία - «τον κοινό μας τόπο»- κι επομένως δε χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο να πω, για να σκύψετε στις αράδες αυτού του γραπτού. Εμένα με ανάστησαν άνθρωποι τέτοιοι. Ο Αλέκος και η Ντίντα. Δυο «Προσφυγόπουλα» από τη Μικρασία που έσμιξαν τις ζωές τους στη Νέα Ιωνία του Βόλου το 1939 και μέσα στη φτώχεια εκείνου του καιρού, την «αχλύ» του πολέμου του 1940 και τη φρίκη του εμφύλιου, ανάστησαν τρία παιδιά.Εγώ - το δεύτερο παιδί αυτής της οικογένειας - κουβάλησα μέσα μου για χρόνια τους καημούς, τα ντέρτια και τον αγώνα των ανθρώπων μου - και όλων γύρω - να ζήσουν, να ξεχάσουν, να ριζώσουν στον καινούριο τόπο, στην «άλλη Πατρίδα». Τελικά ρίζωσαν και ρίζωσαν βαθιά τόσο, που κατάφεραν να πάει η ζωή τους πέρα από το «μεροδούλι και το μεροφάι».
«Ξεριζωμός» είναι η λέξη που αποκτά ειδικό βάρος στις σελίδες του βιβλίου «Είναι η λέξη που έχει καταγραφεί στην ψυχή και το μυαλό μου να επαναλαμβάνεται γύρω μου με φωνή πνιγμένη στο λυγμό και με μια έκφραση προσώπου όλο σπαραγμό. Έπειτα «χάσμα χρόνου» και μπροστά σου ένας άνθρωπος - άγαλμα, που η ματιά του φτάνει στην άκρη του ορίζοντα να κοιτάζει το χθες που «ήταν», αλλά δεν «υπάρχει»!Απόγονος εκείνων των ανθρώπων -γεννημένη εδώ- κουβαλάω στην ψυχή και το μυαλό μου τον ξεριζωμό τους...»
Έτσι στην οδό «Καλλιπόλεως 29» διατηρούνται μέχρι σήμερα ζωντανές οι μικρασιάτικες μνήμες «Το σπίτι στην «Καλλιπόλεως» σήμερα ανήκει σε μένα. Είναι δικό μου, κατάδικό μου και με χαρτιά. Μετά το θάνατο των γονιών μου έκανα ό,τι μπορούσα, να το στηρίξω, να διατηρηθεί στο χρόνο...Έχει και σήμερα τη μεγάλη πόρτα. Στη μέσα κάμαρα, το καντήλι από «φυσητό ροδί γυαλί», το εικονοστάσι και τις φωτογραφίες των δικών μου. Έτσι κρατιέται όρθια η ψυχή μου με τα «όσια και τα ιερά», αυτά που με έκαναν να είμαι ό,τι είμαι...Αισθάνομαι λοιπόν περήφανη στο σήμερα, ακόμη και για ό,τι με πλήγωσε στο χθες και παίρνω κουράγιο για το αύριο, όπου ανελέητα μας πηγαίνει ο χρόνος...»

Το βιβλίο «Καλλιπόλεως 29» της Γεωργίας Καρακατσοπούλου-Χαϊδούλη θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Νέας Ιωνίας. Η εκδήλωση πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Νέας Ιωνίας και τη διακριτική στήριξη της «Φλόγας».

Read More

Άστεγος Σταθμός Προστασίας...

Βασικά είμαι έξαλλη...Μόλις γύρισα από τη Νομαρχία, όπου μας είχε καλέσει, όλες τις εθελοντικές ομάδες της Μαγνησίας, ο Νομάρχης, για να παραβρεθούμε σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στους σύγχρονους Αργοναύτες...Δεν μου έφταιξαν τα παιδιά, καθώς μάλιστα έχω και φίλους ανάμεσά τους, με πείραξε αυτό που έμαθα σχετικά με την μετεγκατάσταση του Σταθμού προστασίας, στο νέο κτίριο, μετεγκατάσταση που ...ναυάγησε...

Για να τα πάρω από την αρχή: Ο Σταθμός Προστασίας λειτουργεί μέσα σε παλιά οικία με μικρή αυλή σε κεντρικό σημείο του πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου-Ν.Ιωνίας...Υπάρχει ενοίκιο, που μέχρι τώρα, πλήρωνε συγκεκριμένη υπηρεσία του Δήμου, όπως επίσης και τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ...Τα υπόλοιπα, νερό, τροφές, φάρμακα, θεραπείες, αναλώσιμα κλπ, βαρύνανε αποκλειστικά τις τσέπες των εθελοντών του Σταθμού, καθόσον οι δωρεές είναι μηδαμινές...Ξεπερνώντας όλα τα εσωτερικά προβλήματά του ο Σταθμός, προβλήματα που είχαν να κάνουν με τη σύνθεση των μελών του προεδρείου του, συνέχισε να δουλεύει αδιαλείπτως, μέχρι τη στιγμή που ο Δήμαρχος μας διαμήνυσε πως πρέπει να φύγουμε από το χώρο στον οποίο στεγαζόμαστε, λόγω του ότι, δεν θέλει να ξοδεύει άλλα χρήματα για μας...Μάλιστα μας απείλησε με οριστικό κλείσιμο, εάν δεν πηγαίναμε σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις του που θα λειτουργούσαν (και λειτουργούν ήδη, υποθέτω) ως κυνοκομείο (τελικά), στην Κάπουρνα/Γλαφυρές..

Από τα 4 μέλη του Σταθμού που ασχολούνται αποκλειστικά με την περίθαλψη, μόνον η Γ. οδηγεί, μάνα 4 παιδιών και καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης...Από τους υπολοίπους, οι 2 χρησιμοποιούμε αστικά λεωφορεία, και ο τέταρτος το ποδήλατό του...Η Κάπουρνα λοιπόν, είναι υπερβολικά μακριά για μας, εκτός του ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι μιλάμε για εθελοντές...

Μετά από μπαράζ συναντήσεων με αντιδήμαρχο και Δήμαρχο, και κυρίως μετά την ανάληψη των Μεσογειακών, όπου θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν ως κράχτες των περιβαλλοντικών ευαισθησιών τους, (εκτός από το "σπάσιμο" με τον Δήμο Βόλου, εν όψει του νέου Καποδίστρια)βρέθηκε η λύση για χρήση συγκεκριμένου ισογείου κτιρίου, το οποίο χρησιμοποιεί το τοπικό ΚΕΘΕΑ, ενώ εμείς θα παίρναμε το ευρύχωρο υπόγειο που λειτουργούσαν τμήματα ζωγραφικής και κεραμικής του Δήμου.

Όμως ο Δήμαρχος απαίτησε από το ΚΕΘΕΑ να εγκαταλείψει το κτίριο παραβλέποντας την ύπαρξη συμβολαίου χρήσης που έχει διάρκεια μερικών χρόνων ακόμα, με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι του ΚΕΘΕΑ, με την αποχώρηση και μετεγκατάσταση των εργαστηρίων προκειμένου να ανοίξει ο χώρος για μας, να αλλάξουν κλειδαριές στην πόρτα του υπογείου και να το καταλάβουν (το συμβόλαιο το περιλάμβανε), και τώρα εμείς να κινδυνεύουμε με οριστικό κλείσιμο, μιας και δεν μπορεί να παραταθεί ο χρόνος παραμονής μας στο οίκημα που στεγαζόμαστε ακόμα και σήμερα (ενώ και η υπηρεσία που λέγαμε, έχει αφήσει απλήρωτα τα ενοίκια του ιδιοκτήτη, τους τελευταίους 3 μήνες τουλάχιστον, και δεν μπορεί να κάνει άλλο υπομονή ο άνθρωπος...Και είναι λογικό)...

Δεν είναι τα 8 χρόνια που δούλεψα κοντά στα ζώα και τα πουλιά του σταθμού, ούτε τα χρήματα που έχω ξοδέψει τόσον καιρό, για κιμάδες, σπόρια, φρυγανιές, αυγά, λάδι, κουπάκια μιας χρήσης, τα φάρμακα, τις φωτοτυπίες, και γενικά ό,τι μου αναλογούσε να αγοράσω κάθε βδομάδα όλον αυτόν τον καιρό, ούτε το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ούτε αργίες, ούτε Εθνικές επέτειοι, ούτε Πάσχα, ούτε Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστοι, Πρωτομαγιές, Κυριακές...Είναι το γαμώτο για αυτά τα ζώα και όλους αυτούς τους ανθρώπους, που έτρεχαν να τα μεταφέρουν είτε οι ίδιοι, είτε με το ΚΤΕΛ και τα πλοία, από όλη τη Θεσσαλία και τα νησιά των Σποράδων (και κάποιες φορές και μακρύτερα), για περίθαλψη και φροντίδα, και εκστασιάζονταν με την μικρή ζωούλα που της πρόσφεραν έστω μια ελπίδα για επιβίωση, φέρνοντάς την σε μας...
Ζώα όπως η χελώνα Μάνα κουράγιο με το σπασμένο καβούκι από τροχαίο, ο πυροβολημένος στο φτερό Λώρης ο πετρίτης, ο Αττίλας ο Ούνος το ταξιδιωτικό περιστέρι με τον διαλυμένο αγκώνα, ο γλάρος ο Κεραμίδης με τον ακρωτηριασμό, ο Τάκης το ορτύκι με το βόλι στο στήθος, τα ορφανά σκαντζοχοιράκια Λητώ και Αστερία, τα επίσης ορφανά δίδυμα κιρκινέζια του Επίκουρου που τα έστειλε από τη Θεσσαλονίκη, η στουκαρισμένη σταχτάρα της Κυκλάμινου του Βουνού, και εκατοντάδες άλλα, που παρελήφθησαν από μας, και ενώ κάποια τα φιλοξενούμε ακόμα, πολλά άλλα τα επιστρέψαμε εκεί όπου ανήκαν, στη Φύση...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 15

Η φίλη Χελώνα (http://hd207.blogspot.com/), με είδε λυπημένη και αγχωμένη στην ανάρτηση για τον γάτο Τουλούζ, και με κάλεσε σε ένα παιχνιδάκι...
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:
Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag
Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες
Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και link ς προς το blog τους
Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

1.Με ενδιαφέρει πολύ η τέχνη...Μ΄αρέσει να μαθαίνω για εκδηλώσεις, και πιο πολύ ακόμα μ' αρέσει να πηγαίνω στις εκδηλώσεις αυτές...

2.Προσπαθώ πάντα να είμαι ευγενική με όλους, επειδή θεωρώ πως ο σεβασμός προς τον άλλο, δείχνει οτι και εμείς οι ίδιοι σεβόμαστε τον εαυτό μας.

3.Μ' αρέσει να γράφω και είμαι ρομαντική σαν άτομο...Όχι οτι αυτό είναι πάντα καλό...Η προσγείωση μπορεί να είναι και ανώμαλη...

4.Μ'αρέσει να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου...(Φαραώνα μου, δεν βρήκα την φωτό της μπάρας του μπλογκ σου...Έβαλα όμως στη θέση της ένα καταπληκτικό κόσμημά σου...)

5.Μ' αρέσει να μαθαίνω καινούρια πράγματα και είμαι ανοιχτό μυαλό (θέλω να πιστεύω...)και ελεύθερο πνεύμα...Επίσης μ' αρέσει πολύ το μωβ χρώμα...

6.Αγαπάω πολύ τη μουσική και ιδιαίτερα τα λυρικά κομμάτια...Θα ήθελα όμως να ξέρω καλύτερα τα Ιταλικά, για να καταλαβαίνω περισσότερο τα αριστουργήματα των Ιταλών μουσουργών....

7.Μ' αρέσει να βγάζω φωτό, αλλά όποτε έχω μια καλή ιδέα ή μία τέλεια θέα, πώς συμβαίνει να μην έχω την ψηφιακή μαζί μου....


ΚΙ επειδή εκείνοι που βλέπουν τις φωτό τους, ξέρουν ποιοι είναι(και τους έχω καλέσει κιόλας), ας πάρουν την σκυτάλη να παίξουν, εφόσον δεν έχουνε παίξει ακόμα...Το ίδιο ισχύει και για όλους τους φίλους και φίλες της μπλογκόσφαιρας...Δεν μου αρέσουν οι διακρίσεις...
Φιλιά σε όλους, Χελώνα μου σε ευχαριστώ...

Read More

Κίτρινες τουλίπες

Το πιο αγαπημένο μου χρώμα, είναι το κίτρινο...Κι από όλα τα λουλούδια, τα πιο αγαπημένα μου είναι οι κίτρινες τουλίπες...Μέχρι να ετοιμάσω λοιπόν το παιχνίδι στο οποίο με κάλεσε η φίλη Χελώνα, σας αφήνω με φωτό των αγαπημένων μου λουλουδιών...





Και μια κόκκινη ανάμεσα στις κίτρινες, απλά για τη νοστιμιά...

Read More

Προς όλους τους γατόφιλους μπλόγκερ

SOS, ζητούνται πληροφορίες...



Όπως θα ξέρετε (τουλάχιστον οι περισσότεροι) πολύ σύντομα θα ταξιδέψουμε οικογενειακώς για τη Ν.Ζηλανδία, όπου και θα παραμείνουμε για διάστημα 3+ ετών...Καθότι όμως είμαστε ζωόφιλοι, στο σπίτι μας φιλοξενούμε, πολλά και διάφορα ζώα...Για όλα τα ζωντανά μας, έχουμε φροντίσει να βρούνε νέο σπίτι, αλλά το μόνο ζώο μας που προσπαθήσαμε να πάρουμε μαζί μας και κάναμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες ωστε να το επιτύχουμε, τον Τουλούζ (φωτό), ανακαλύψαμε δυστυχώς πως είμαστε εκτός προθεσμιών και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει...
Ο λόγος είναι οτι ο γάτος μας πρέπει να κάνει μια ειδική εξέταση αίματος, η οποία σε συνάρτηση με τον αντίστοιχο εμβολιασμό που του έγινε, θα έδινε τα αποτελέσματα (που θα γίνονταν δεκτά) μόνον μετά από 9 μήνες, δηλαδή τον Απρίλιο του 2009...Η καθυστέρηση αυτή, οφείλεται στον ελάχιστο χρόνο που είχαμε ωστε να προετοιμαστούμε για την χώρα στην οποία προκειται να εγκατασταθούμε, καθώς και στο γεγονός, οτι η συγκεκριμένη χώρα, έχει διαφορετικούς νόμους από τους Ευρωπαϊκούς, οπού ισχύει ό,τι περίπου ισχύει κι εδώ...
Από τη μια πλευρά, θα ήταν και ρίσκο να πάρουμε το ζώο μαζί μας...Οι γάτες δένονται με το σπίτι τους, και όχι με αφεντικά, άσχετα αν μας φαίνονται απόλυτα εξαρτημένες μαζί μας (έτσι θα θέλαμε)...Από την άλλη όμως, τον σκέφτομαι να τον αφήσω μόνο του, κι ας στέλνω πχ την μαμά μου να τον ελέγχει και να του βάζει φαγητό και νερό (το σπίτι διαθέτει ειδική είσοδο για τον Τουλούζ μας, οπότε θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί για να μπαίνει...)
Προχθές όμως, ένας φίλος και συνάδελφος του άντρα μου, με παιδιά στην ηλικία των κοριτσιών μου, μας ζήτησε να τον υιοθετήσει, μιας και θα φύγουμε...Οι κόρες μου αρνούνται κατηγορηματικά να επιτρέψουν να συμβεί αυτό, εκτός κι αν γνωρίσουν τα παιδιά του φίλου αυτού, και τα εγκρίνουν...
Εγώ όμως σκέφτομαι ακόμα το αν ο γάτος θα παραμείνει στο σπίτι τους ή θα προσπαθήσει να επιστρέψει στο δικό μας ή θα το σκάσει γενικώς, και θα κινδυνέψει η ζωή του...
Επειδή λοιπόν γνωρίζω καλά πως η μπλογκόσφαιρα, γατοκρατείται, σας ζητώ να με πληροφορήσετε αν ποτέ υιοθετήσατε μία ξένη γάτα, και αν αυτή η γάτα εξακολουθεί να ζει κοντά σας...Είναι μεγάλη ανάγκη να μάθουμε...

Read More

Μπλογκοπαίχνιδο 14

Η φίλη μου Evaggelia-p (http://Evaggelia-p.blogspot.com/) με κάλεσε σε ένα ακόμα μπλογκοπαίχνιδο, που θεωρώ οτι είναι έξυπνο και πολύ, πολύ ωραίο...Δέχτηκα λοιπόν να παίξω, -και την ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αυτή-, και καλώ όλους τους φίλους και φίλες στο μπλογκοσύμπαν, να το παίξουν κι εκείνοι, εφόσον δεν το έχουν πάιξει ακόμα...Το παιχνίδι λοιπόν έχει ως εξής: Πρέπει να διαλέξετε 5 ερωτήσεις που θα κάνατε -σε έναν φιλόσοφο-σε έναν παλιό έρωτα-σε ένα μέντιουμ-σε ένα παιδί και στον καθρέφτη σας(που σημαίνει προφανώς στο είδωλό σας...)

Πές μου λοιπόν, φιλόσοφε που ανέλυσες τα "περι Ποιητικής", πόση αλήθεια χωράει στην ποίηση την ίδια και πόσο ψέμα, πόση ομορφιά και πόση ασχήμια, πόσο φως και πόσο σκοτάδι, πόσος λόγος και πόση σιωπή;

Πές μου λοιπόν, παλιέ μου έρωτα που έμεινες πλατωνικός (ευτυχώς), κατάφερες τελικά να ερωτευτείς τις κατα καιρούς συντρόφους σου, κι έμαθες να εκτιμάς περισσότερο τη συντροφικότητα παρά την ομορφιά σου;

Πες μου λοιπόν καλό μου (και κακάσχημο) μέντιουμ, γιατί πρεπει να σε πιστέψω, αφού δεν σε πιστεύω έτσι κι αλλιώς;

Πες μου λοιπόν αγαπημένο μου παιδί, ποιό είναι αυτό το μυστικό που ξέρεις (και ήξερα κι εγώ κάποτε) και που πρέπει να ξεχάσεις ως ενήλικας (όπως ξέχασα κι εγώ), απλά και μόνο για να ενηλικιωθείς;

Πες μου καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πώς γίνεται εγώ να με αναγνωρίζω μέσω εσού, ενώ εσύ εμένα, όχι;

Παίξτε φίλοι μου κι εσείς...Ανοιχτή πρόσκληση σε όλους σας, στέλνω...

Read More

Φτεριάς, ο πελαργός

Ο Φτεριάς (φωτό) λοιπόν, ήταν το τελευταίο φετινό πελαργάκι που απελευθερώθηκε...Στο μωρό αυτό λοιπόν, και για όλους τους πελαργούς που δεν θα δω του χρόνου την Άνοιξη να επιστρέφουν για να γεννήσουν και να τους φροντίσω όταν θα έχουν ανάγκη -μιας και θα λείπω-, αφιερώνεται το σημερινό ποστάκι...

Οι πελαργοί είναι ζώα κοινωνικά...Ζευγαρώνουν για μια φορά στη ζωή τους (εκτός κι αν χηρέψουν), ενώ υπάρχουν θρύλοι και για το λεγόμενο δικαστήριο εναντίον των πουλιών που διαπράττουν μοιχεία (...), οπου η ποινή, είναι ο διωγμός από το κοπάδι... Θεωρούνται ωφέλιμοι για τη γεωργία, καθώς τρέφονται από μία ποικιλία θηραμάτων που θεωρούνται επιβλαβή για τον άνθρωπο και τις καλλιέργειες, όπως τους αρουραίους, τα μεγάλα έντομα, τις σαύρες , τους βατράχους και τα φίδια...
Μόνον ο άνθρωπος μπορεί στην ουσία να τους βλάψει (και το κάνει/έκανε συχνά), υποβαθμίζοντας το περιβάλλον τους, και καταστρέφοντας φωλιές και ζώα...Το καλό είναι οτι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια ευαισθητοποίηση προς τα πουλιά, από φορείς και πολίτες (πχ, ΔΕΗ, αγρότες), και ο πληθυσμός εμφανίζει μια σχετική αύξηση...Ευτυχώς, οι πελαργοί είναι γενικά πολύ φιλικοί, και όποτε έχουν έρθει στο σταθμό, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, συνεργάζονται πλήρως, με τους εθελοντές (εκτός πχ από τον Φτεριά, που συνήθιζε να μοιράζει ξαφνικά χτυπήματα σε όποιον ερχόταν να καθαρίσει το κλουβί του ή να του βάλει τροφή...)
Οι αρχ. Ελληνες θεωρούσαν οτι ήταν μεταμορφωμένοι άνθρωποι, και ο Πλούταρχος αναφέρει οτι ο φόνος πελαργού στην Θεσσαλία, τιμωρούνταν με θάνατο...Γνωστός από τότε, ήταν και ο λεγόμενος "πελαργικός νόμος", σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά ήταν υποχρεωμένα να γηροκομούν τους ηλικιωμένους γονείς τους, όπως θεωρούσαν οτι έκαναν και οι νεαροί πελαργοί προς τους γεννήτορές τους...
Για τους αρχ. Αιγυπτίους συμβόλιζε την δικαιοσύνη και την ευσέβεια, και κοσμούσε τις κεφαλές των σκήπτρων τους, ενώ απεικονιζόταν σε αρχαία Μακεδονικά νομίσματα και στη Ρώμη ήταν συνώνυμος της ευσπλαχνίας...Οι Τούρκοι τους σέβονται πολύ, τους ονομάζουν Πουλιά του Μωάμεθ και θεωρούν οτι το σπίτι που έχει φωλιά με πελαργούς, δεν κινδυνεύει από φωτιά(...).Στην κεντρική Ευρώπη, θεωρούν την εγκατάσταση ενός ζευγαριού που χτίζει φωλιά σε μια αγροτική περιοχή, οτι η παρουσία τους εκεί θα φέρει καλή σοδειά, ενώ είναι και σύμβολο γονιμότητας (φέρνουν τα μωρά..). Επίσης λένε πώς αν μπορούσε κάποτε να μιλήσει, θα αναστάτωνε όλον τον κόσμο (επειδή κάθεται ψηλά και τα βλέπει όλα...)
Επειδή όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό, απλώς κροταλίζει...Το κροτάλισμα που συνηθίζουν να κάνουν όταν είναι στη φωλιά, ή όταν το σμήνος συγκεντρώνεται για την αναχώρηση, είναι ο τρόπος τους να επικοινωνούν μεταξύ τους, ενώ το χρησιμοποιούν επίσης και για να απειλήσουν κάποιον που πλησιάζει...Κλαίνε (με κανονικά δάκρυα) όταν πονάνε ή υποφέρουν...

Πηγή: Σταθμός προστασίας
http://ornithologiki.gr
Εφημερίδα Θεσσαλία

Read More