Wednesday, April 2, 2008

Άνθρωποι...

Όταν συμπλήρωσα την αίτηση εθελοντή για τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς του 2004, είχα σκοπό να δουλέψω μόνον στην Παραολυμπιάδα, και όχι στην άλλη διοργάνωση…Τελικά, στην πρώτη επίσημη ενημέρωση τον Απρίλιο του 2004, με ρώτησαν αν θα ήθελα να συμμετέχω και στους Ολυμπιακούς, λόγω του ότι υπήρχε έλλειψη ατόμων που να έχουν οικειότητα με το άθλημα (τοξοβολία) του οποίου ήμουν για 15 χρόνια αθλήτρια. Τελικά πήγα και στις δυο διοργανώσεις όμως είναι γεγονός ότι πέρασα σαφώς καλύτερα, στους Παραολυμπιακούς…

Η ποιότητα των ανθρώπων ήταν διαφορετική, καλύτερη από των επαγγελματιών αθλητών των Ολυμπιακών. Ήταν άνθρωποι που μπορεί να γεννήθηκαν με βαριές ή ελαφριές αναπηρίες, ή είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς, τυφλώσεις, εγκεφαλικές βλάβες, και πολλά άλλα…Ήταν όμως άγγελοι επί γης, άνθρωποι που μπορεί να τους έλειπε το μισό σώμα τους, αλλά είχαν ολόκληρες ψυχές, άνθρωποι με το «Α» κεφαλαίο…Αγωνίζονταν, κάθε μέρα, όλη μέρα, με χαμογελαστά πρόσωπα, δεν υπήρχε χαιρεκακία, ή ανταγωνισμός, την άμιλλα που μας μαθαίνανε στο σχολείο, την είδα σ’ εκείνους, για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Στους αγώνες αυτούς, δούλευα σχεδόν αποκλειστικά πρωί, οι άλλοι εθελοντές, είχαν τις δουλειές τους και προτιμούσαν την απογευματινή βάρδια που άρχιζε στις 4…Το πρωί λοιπόν, εθελοντές και αθλητές, συνοδοί και θεατές, γινόμασταν ένα πολύχρωμο κουβάρι στις κερκίδες, χορεύαμε, φωνάζαμε, τραγουδούσαμε και χειροκροτούσαμε. Και ορισμένοι γνωριζόμασταν με τα μικρά μας ονόματα…Το απόγευμα πήγαινα και παρακολουθούσα άλλα αγωνίσματα, ποδόσφαιρο τυφλών, μπάσκετ, βόλεϊ καθιστών, ράγκμπι με αμαξίδια, κολύμβηση, τένις με αμαξίδια και στίβο…, ή επισκεπτόμουν μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους…Αλλά κυρίως παρακολουθούσα αγωνίσματα…
Ένα απόγευμα ήμουν στο Μαρούσι, για να παρακολουθήσω τις Ελληνικές συμμετοχές στον στίβο, την Εθν. ομάδα στο μπάσκετ και στην κολύμβηση, όταν αντιλήφθηκα ότι πολλοί εθελοντές τρέχανε προς ένα συγκεκριμένο σημείο, που χρησιμοποιούνταν σαν σκουπιδότοπος…Ακολούθησα το πλήθος, πέρασα πάνω από κιγκλιδώματα και πήδηξα τοίχους, για να προλάβω να κόψω ένα κλαδί από τον Πλάτανο της φιλίας, της τελετής έναρξης, που τον είχαν βγάλει κομματιασμένο να τον πετάξουν…, φυσικά δεν έμεινε ούτε φύλλο, τον σηκώσαμε και φύγαμε…
Αυτό αποδείχτηκε πως ήταν κάπως παράνομο, μας κυνήγησε η ασφάλεια των εγκαταστάσεων, κρυβόμασταν σε τουαλέτες και γωνιές, αλλά τελικά εγώ κατάφερα να πάρω το μετρό (μαζί με πολλούς άλλους) και να φύγω, αφού πρώτα μοίρασα αρκετά κλαδιά σε θεατές, παιδιά και εθελοντές που δεν είχαν καταφέρει να πάρουν κι εκείνοι…Είχε πλάκα, στην αρχή ένα ολόκληρο τρένο, ήταν γεμάτο με κλαδιά και φύλλα, μετά σιγά -σιγά άδειαζε, για να φτάσω σχεδόν μόνη μέσα στο βαγόνι, να κουβαλάω ένα κλαδί 3 μέτρων μαζί μου, στην Ομόνοια…

Και τότε με πλησίασε ένα αγόρι…Ήταν ένας μελαχρινός κούκλος, με μαύρα υγρά μάτια, μου είπε ότι ήταν Ισπανός και ότι η αδελφή του είχε αγωνιστεί στα 200 μέτρα κολύμπι αλλά είχε βγει 4η…Μου την έδειξε, ήταν ένα καστανό κορίτσι που της "έλειπε" το αριστερό χέρι από τον καρπό, και έκλαιγε, μόλις είχε βγει στην αποβάθρα…Μου ζήτησε να του δώσω ένα κομμάτι από τον πλάτανο, μήπως αυτό της έφτιαχνε το κέφι (ο 4ος είναι ο απόλυτα χαμένος), του έδωσα το κλαδί που ήθελε, με φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα, τους ευχήθηκα και τους δυο καλή τύχη, και βγήκε. Καθώς έφευγε το τρένο, τον είδα που της το έδινε…2 μέρες μετά, κατάφερε να κερδίσει 2 χάλκινα μετάλλια, στα 50 ελέυθερο και στα 100 μέτρα ύπτιο...
Το επόμενο καλοκαίρι παρακολουθούσα τούς Μεσογειακούς της Αλμερία, στην Ισπανία και είδα ένα καστανό κορίτσι να ανεβαίνει στο βάθρο και να παίρνει το χρυσό στα 200 μέτρα κολύμπι…Την έλεγαν Έστερ Μοράλες, και είχε γεννηθεί με ατελές αριστερό χέρι…Και έλεγε ο σχολιαστής ότι στην Αθήνα είχε βγει 3η και 4η στα αγώνισματά της…Ήταν το ίδιο κορίτσι που είχε πάρει και τον πλάτανό μου…
Φυσικά, ήμουν από τους πρώτους που συμπλήρωσαν αίτηση συμμετοχής στους Μεσογειακούς του 2013…

47 comments:

Hfaistiwnas said...

Αξίζεις ένα μεγάλο μπράβο κοπελιά!! Για όλα αυτά που κάνεις... έχεις κάνει και θα κάνεις...

Artanis said...

Γεια σου @Ηφαιστίωνα, καλησπέρα...Δεν είναι πολύ ωραία ιστορία; Εγώ πάντως συγκινούμαι κάθε φορά που το σκέφτομαι, αυτό το περιστατικό...

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Όμορφες εμπειρίες, χαρισμένες σε όμορφους ανθρώπους! Χαίρομαι κάθε φορά και περισσότερο που έχω την τιμή, να σε γνωρίζω, έστω και τόσο λίγο. ΣΕ ευχαριστώ! :))

Artanis said...

Καλησπέρα @Νίκο/Ανεμοσκορπίσματα...Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία αυτή, είναι πέρα για πέρα αληθινή...Καλό σου βράδυ...

Roadartist said...

Ενα θα σου πω..'ανατρίχιασα'.. με τα παιχνίδια που παίζει η ζωή...
Δάκρυσα με το κοριτσάκι, και την αγάπη του αδελφού της..με την είδηση της 1ης θέσης στους επόμενους αγώνες συγκλονίστηκα.. στη σκέψη οτι η ζωή ειναι γεμάτη όμορφες εκπλήξεις και αγώνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πρότυπα και φωτεινά παραδείγματα για όλους μας. Εχουνε υπερνικήσει την αδικία και την σκληρότητα που τους κέρασε η ζωή και έχουνε κάνει την κάποια αδυναμία τους....υπέροχο προτέρημα!
Είναι συγκλονιστική η εμπειρία που περιγράφεις! Δεν ήμουν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς, οχι οτι δεν θα το ηθελα, αλλά βασικά λόγω τρελού φόρτου εργασίας εκείνη τη περίοδο. Είχα όμως παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες εκείνη τη περίοδο σε μια ολιγοήμερη άδεια που είχα πάρει για αυτό το λόγο! Ήμουν και στην τελετή έναρξης της Παραολυμπιάδας, απο τις φορές που θες να χειροκροτήσεις και να φωνάξεις όσο πιο δυναμικά μπορείς για αυτούς τους ανθρώπους.. Φιλιά αρτανις μου, ευχαριστώ για την ειδοποίηση να το κάνεις. Καλό βραδάκι :)

patsiouri said...

Δούλευα κι'εγώ στη μαλακία...τα θυμάμαι και συγχίζομαι τώρα!!!
Έχεις δίκιο, οι μόνοι άνθρωποι που άξιζαν εκεί μέσα ήταν οι αθλητές της Παραολυμπιάδας...μόνο...
Το κοριτσάκι...μακάρι να'ναι καλά.
Το πλιάτσικο του πλατάνου το θυμάμαι, είχα πάρει κι'εγώ, το μόνο που δεν καταλάβαινα ήταν η υστερία μ'εκείνες τις καρφιτσούλες αν τις θυμάσαι...

. said...

Υπέροχο το κείμενό σου Artanis.
Τι παιχνίδια μας παίζει η ζωή!
Αυτό όμως που θα ήθελα να πω είναι ότι τελικά για λύπηση δεν είναι η άνθρωποι με σωματική αναπηρία,αλλά αυτοί που έχουν ψυχική αναπηρία.
Καλό σου βράδυ!

δεσποιναριον said...

Οταν μπω για πρωτη φορα μπαινς σε ενα ποστ και δακρυζω, ειναι σημαδι οτι με κερδισε. Σε εχω δει τοσες φορες στου φιλου ζερο και μολις σημερα εφτασα μεχρι εδω. Χαιρομαι που σε γνωριζω σημερα και παντα να παιρνεις και να δινεις τοσο δυνατες συγκινησεις.

Equilibrium said...

Καμιά φορά δεν υπάρχουν λόγια.. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά είναι η πυξίδα δύναμης για εμάς...

εμείς πρέπει να'χουμε συναντηθεί ως εθελοντές το 04 πάντως...

για το 013 που απευθύνομαι καλή μου?

φιλάκια!

ceralex said...

Ήρθα για να σου πω πως έχεις πρόσκληση και...

τι να πω... απίστευτη η εμπειρία σου!!!

Πραγματικά... μπράβο!

τo τέρας της «αμάθειας» said...

Ανατρίχιασα με την ιστορία σου και ζήλεψα (με την καλή έννοια) λιγάκι...!
Θα ήθελα να την είχα ζήσει εγώ!

Αλήθεια γιατί τους ονομάζουμε παραολυμπιακούς τους αγώνες των παιδιών αυτών? Αφού αυτοί είναι που τιμούν επί της ουσίας το νόημα της διοργάνωσης!

Να είσαι καλά που μοιράστηκες αυτό το γεγονός μαζί μας! Μια πολύ καλή ημέρα να έχεις :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Δεν αμφισβήτισα την αλήθεια της.. Απλά , να , εσύ μπόρεσες να την ζήσεις, γιατί είσαι ένας όμορφος άνθρωπος... :)) Καλημέρα!

Artanis said...

Καλή μου @Καλλιτέχνιδα, την ίδια αντίδραση είχα και 'γω, όταν είδα το κοριτσάκι στην τηλεόραση να παίρνει το μετάλλιο...Και ναι ,μεν, οι Μεσογειακοί δεν έχουν την εμβέλεια των Παραολυμπιακών, αλλά το να παίρνεις μετάλλιο μέσα στη χώρα σου, είναι καταπληκτική εμπειρία...

Artanis said...

@Πατσιούρι καλησπέρα...Εγώ μάζευα πινάκια του αθλήματός μου, όχι τα πάντα...Αλήθεια, ήσουν στο ...πλιάτσικο; Άρα θα θυμάσαι και το κυνηγητό...Χα,χα,χα,χα!Ακόμα γελάω...

Artanis said...

Φίλη @Ανασαιμιά, ήταν μόνον μία από τις πολλές ιστορίες..., από τις πιο όμορφες...Ήταν τόσο όμορφοι αυτοί οι άνθρωποι,που πολλές φορές τους αναπολώ...

Artanis said...

Φίλη @Δεσποινάριο, καλωσόρισες...Χαίρομαι που πέρασες και σου άρεσε το κείμενο, κι εγώ σε έχω επισκεφτεί...Θα τα ξαναπούμε...

Artanis said...

Καλώς τον @Equilibrium το όμορφο παλικάρι...Καλέ μου, συμπλήρωσα την αίτηση, όταν ακόμα η πόλη, διεκδικούσε τους αγώνες, οπότε πιθανότατα να μην έχει ισχύ...Μου είπαν πάντως από τον Αθλ.Οργανισμό, ότι θα ξαναβγούν εν καιρώ και ότι θα υπάρξει και ηλεκτρονική φόρμα...Μην ανησυχείς, όταν μάθω εγώ, θα ενημερώσω κι εσένα...

Artanis said...

Καλησπέρα καλή μου @Ceralex...Ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα ανταποκριθώ από βδομάδα...Ανησυχώ όμως λίγο για τις απαντήσεις...Είμαι κάπως πεζή με αυτά, φοβάμαι μήπως τις παρεξηγήσω, και γράψω άλλα αντί άλλων...

Artanis said...

Καλησπέρα @Αμάλθεια...Και 'γώ έχω αυτήν την απορία...Στο δικό μου άθλημα, οι Παραολυμπιακοί αθλητές, έφεραν καλύτερα αποτελέσματα από τους Ολυμπιακούς...Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία...Φιλιά...

Artanis said...

Φίλε @Νίκο/Ανεμοσκορπίσματα, την έζησα επειδή έτυχε να είμαι εκεί... Στον καθένα θα μπορούσε να συμβεί, αρκεί να είχε την τύχη...Αυτό μόνο...Καλό βράδυ...

eva said...

Ό,τι τους στερήθηκε από την ανθρώπινή τους φύση, τους χαρίστηκε απλόχερα στη θεϊκή... αυτά βλέπεις και λες ότι τελικά, ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με Α κεφαλαίο! Συγχαρητήρια για το έργο σου!

Madame de la Luna said...

Ανατρίχιασα... Φοβερή ιστορία. Γλυκειά, ανθρώπινη. Είδες που "είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που συναντιόμαστε (με άλλους ανθρώπους)και ύστερα χανόμαστε..." Αλλά αυτό που μένει, δεν ξεχνιέται και δεν χάνεται.

Τοξοβολία ε; Artanis, όλο και μαθαίνω ενδιαφέροντα πράγματα για σένα!

Artanis said...

Καλησπέρα @Ευαγγελία...Άγγελοι επί γης, άνθρωποι με το "Α" κεφαλαίο...Απλά υπέροχοι, όλοι τους...

Artanis said...

@Φεγγαροκυρά καλησπέρα... Αναρωτιόμουνα για πολλά από τα άτομα που γνώρισα, για την Ρακέλ όμως δεν αναρωτιέμαι πια...Είμαι σίγουρη οτι έχει ακόμα τον πλάτανο, όπως τον έχω κι εγώ...
Τοξοβολία, ναι...Κι ελπίζω κάποτε να μπορέσω να επιστρέψω στο άθλημα...Χε,χε,χε! Δεν υπάρχει όριο ηλικίας στο άθλημα αυτό...

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Καλημέρα Αρτάνη! :)) Νομίζεις πως όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τα όμορφα και πολύτιμα , από όσα τους συμβαίνουν, να τα κουβαλάνε στην καρδιά τους, και να μπορούν μάλιστα να τα μοιράζονται και με τους άλλους;; Άσε το ότι, για να βρεθείς εκεί, επιλογή σου ήταν... Κι από τύχη ακόμα να ήτουν. Για τον τρόπο που το βίωσες σου μιλάω. Όχι σαν γεγονός, εσωτερικά. Γιατί, εκεί παίρνει υπόσταση ο κόσμος, και μόνο. Μέσα μας. Ότι βλέπουμε, θα μπορούσε και να το προσπεράσουμε, ή.... :)) :)) Να είσαι καλά!

Μαργαρίτα said...

Πολύ συγκινητική ιστορία..
Δυνατές εμπειρίες...
Μεγάλες στιγμές...

Να είσαι καλά Αρτάνις μου...
ΣΥΝΕΧΙΣΕ... δεν έχω λόγια!!!

Πολλά ζεστά φιλιά****
και ένα υπέροχο Σ/Κ!!

Artanis said...

Φίλε Νίκο @Ανεμοσκορπίσματα, επαναλαμβάνω οτι έτυχε να είμαι εκεί...Όσο για το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τον κόσμο γύρω του και μέσα του, έχει να κάνει αποκλειστικά με την ψυχή του...Ο εσωτερικός εαυτός είναι εκείνος που ωθεί στην ουσία, και μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε δυνάστη ή απελευθερωτή...Εσύ είσαι ποιητής, βλέπεις τόσο την όμορφη όσο και την άσχημη πλευρά των πραγμάτων, και μπορείς να τις διακρίνεις και να διαλέξεις...Άλλοι όμως δεν έχουν αυή τη δυνατότητα...Να παραμείνεις όπως είσαι, σ' ευχαρισώ για τα καλά λόγια...

Artanis said...

Καλησπέρα @Μαργαριταράκι, σ' ευχαριστώ για τα όμορφα συναισθήματα...Νά 'σαι καλά...

Anonymous said...

έχεις πρόσκληση :)

καλησπέρα (btw πολύ γλυκό κείμενο ;) )

Artanis said...

@Δηιάνειρα: Έρχομαιαιαιαιαιαι!

ceralex said...

Δεν είναι διαγώνισμα μωρέ!!! Γράψε ότι σου έρθει πρώτο στο μυαλό...έχεισ ρίξει καμιά ματιά τι απάντησαν οι άλλοι?? Όλοι αλλα αντ' άλλων είμαστε!!!

Φιλιά

Καληνύχτα!

cinderella said...

Συγκινήθηκα. Μα πάρα πολύ όμως. Να σαι καλά Αρτάνις μου και να έχεις πάντα τέτοια αποθέματα ψυχής. Να απλώνεις πάντα τα χέρια σου για να γεμίζουν κι αυτά και η καρδιά σου. Υπέροχη ιστορία. Ένα φιλί από μένα και καλό Βράδυ κούκλα μου!! :))

Equilibrium said...

αχ που είσαι?... :)

απαντώντας στο σχόλιό σου από κει:
και συ Θεσσαλονίκη; οποτε Θα το κανονισουμε το καφεδάκι μόλις γυρίσεις και βρεις χρόνο. όσο για το δωρο δε βρίσκω λόγια... να απογοητευτώ από τι... λές χαζα! μάκια πολλά, ανυπομονώ να βρεθούμε λοιπόν!

υγ. δηλ. ούτε γω θα το πάρω το δωρακι, μιας και δε με θεωρώ όμορφο :PPP

αλλά ok στόκος δεν έγινα ακόμη ;) (το'σωσα? χαχαχα!)

Artanis said...

Εντάξει@Ceralex, έχεις δίκιο, ίσως ανησυχώ υπερβολικά, τελικά...Αυτό με το "κοινότοπη", σου το έγραψα;
Καλημέρα...

Artanis said...

Καλημέρα @Σταχτοπούτα, χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο...Ψυχή έχω, και ελπίδα έχω για το μέλλον..., οι άνθρωποι με απογοητεύουν ενίοτε...
Φιλιά πολλά και σε σένα...

Artanis said...

Καλέ μου @Equilibrium, προσανατολίζομαι να υιοθετήσω το "Άγγελος" για σένα, βρήκα και το αντίστοιχό του στη γλώσσα των Ξωτικών Σίνταρ (για να δεις το ψώνιο που έχω)για να σου το πω κατ' ιδίαν...
Σου είπα και πριν, όποτε θες, όπου θες, εκτός από την Πέμπτη. Όλες τις άλλες μέρες, νωρίτερα ή αργότερα, δεν έχω πρόβλημα...
Η απογοήτευση αφορούσε εμένα, ως άτομο, όχι το δώρο, ΟΚ;
Που μας οδηγεί στο προκείμενο:Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, άμα σε δω από κοντά, θα σου τραβήξω το αυτί...

Υπερμίκης said...

Ήθελα να σ΄απαντήσω με μέιλ σε αυτή σου την ανάρτηση για να μην χαλάσω την ομορφιά της...
Όντως πολύ ωραία ιστορία!Θα έπρεπε ίσως να γνωρίσω από κοντά ένα απ'αυτά τα παιδιά για να καταλάβω καλύτερα τι τα ωθεί να λάβουν μέρος σε μια τόσο απαιτητική και ανταγωνιστική διοργάνωση..
Επισκέφτηκα την Αθήνα και τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις - τότε που πολλοί λέγανε ότι αποκλείεται να δούμε την περάτωση των έργων..-
τον Μάιο του 2004.Με κατέπληξε αρνητικά ο τεράστιος αριθμός ξεριζωμένων δένδρων!Θα μπορούσε κανείς να πάρει όσα κλαδάκια ήθελε..Θλιβερό τοπίο.Σφίχτηκε η καρδιά μου βλέποντας τόσες ρίζες κυριολεκτικά στον αέρα.Μια ακόμα εστία πρασίνου μας άφησε χρόνους...
Απ'ό΄τι κατάλαβα το μέρος αυτό ήταν
δεντροφυτευμένο κυρίως με ελιές.

Για ποια ασφάλεια εγκαταστάσεων μιλάς Αρτάνης;Είδα τα πάντα.Δεν με ενόχλησε κανείς!Επισκέφτηκα μάλιστα
-από περιέργεια- και μερικά διαμερίσματα του ολυμπιακού χωριού.
Τα πάντα στο χώρο αυτό θύμιζαν ξέφραγο αμπέλι!
Ξέφυγα λίγο από το θέμα.Ήθελα να πω κάτι άλλο.Εξ άλλου για τα παιδιά και τις αρετές τους τα είπαν τόσο ωραία πολλοί άλλοι φίλοι.
Καλό Σαββατοκύριακο ,αγαπητή φίλη.

Anonymous said...

χρυσός πλάτανος.

Artanis said...

Φίλε @Υπερμίκη καλησπέρα...Εγώ γνωρίζω και άλλα χειρότερα,αλλά προτιμώ να εστιάζω στους ανθρώπους...
Άσχετα από ό,τι λέμε, και παραμένοντας στο προκείμενο, το βίσκω οξύμωρο να πετούν τον πλάτανο της τελετής έναρξης των Παραολυμπιακών, και μετά να κυνηγούν τους εθελοντές που τον μοιράστηκαν, αυτό, συνέβη πραγματικά...Δεν ξέρω ποιους χώρους επισκέφτηκες, και δεν σε αμφισβητώ σε ό,τι λές, όμως εγώ εκεί που εργάστηκα αλλά και σε πολλούς άλλους χώρους, είδα "σφιχτή" αστυνόμευση, εγώ τουλάχιστον αυτό εισέπραξα, μας είχανε σε στενό κλοιό, σε σημείο ασφυξίας...
Για την κοπή των δέντρων δηλώνω άγνοια, ξέρω όμως οτι στο κέντρο Ιππασίας στο Γουδί, κατά τη φάση ανοικοδόμισης των κτισμάτων, εκεί που είναι οι στάβλοι, είχαν βρεθεί οι μοναδικές στον Ελλαδικό χώρο προϊστορικές εγκαταστάσεις τρωγλοδυτών, οι οποίες αφού φωτογραφήθηκαν (!!!), κατασκάφτηκαν και φυσικά εξαφανίστηκαν, κάτω απο τα θεμέλια των στάβλων...Κάποιον Ζαχόπουλο και έναν Κούβελο, τους έχεις ακουστά, μήπως;
Δεν θέλησα να αναφερθώ σ' αυτά, αλλά να επικεντρωθώ σους πραγματικούς ήρωες της διοργώνωνσης των Παραολυμπιακών, και σε κανέναν άλλο, ούτε καν στους εθελοντές δεν αναφέρομαι, όπως βλέπεις, παρά μόνο σε όσα είχανε σχέση με μένα την ίδια...Από άλλες ιστορίες, μπορώ να σου πώ πολλές...Κάτι φάσεις που δεν θα τις πιστεύεις...Και με μέιλ ακόμα, αν σ' ενδιαφέρει...

Artanis said...

@Έκτωρ, καλησπέρα...Όντως χρυσός...Λες να της έφερε γούρι; Ελπίζω τουλάχιστον να τον έχει ακόμα...Σ' ευχαριστώ που πέρασες, νά 'σαι καλά...

faraona said...

Τι ωραιες εμπειριες!Ποσο γεματες στιγμες!
Μπραβο σου κοπελα μου!

Καλη Κυριακη

Artanis said...

Καλημέρα @Φαραώνα, καλή Κυριακή και σε σένα...Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο...Ετοιμάζω μία νέα ανάρτηση σε λίγο...Τα λέμε, Κερκυραία μου...

Sophia Kollia said...

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ, αλήθεια, μπράβο σου.
Καλημέρα

Υπερμίκης said...

Όντως τρομερά τα περί πλατάνου επεισόδεια!Ενέργησες σωστά Artanis.Για ανοιχτές πληγές η καυτηρίαση είναι απαραίτητη...

Για την επίσκεψή μου,αναφερόμουν στην εποχή που διαμόρφωναν το Ολυμπιακό στάδιο και τον περί αυτού χώρο.Δεν υπήρχε αστυνόμευση τότε.Και για να φτάσω δε στο μέρος των τότε ανυψώμενων εγκαταστάσεων Καλατράβα,περπάτησα πολύ!Αν δεν μ'απατά η μνήμη μου είχα κατεβεί στη στάση Ειρήνης ή κάτι τέτοιο.Από εκει με τα πόδια...Ευτυχώς το απολαυβάνω το περπάτημα των ανακαλύψεων...
Ό'τι σχετικό με βεβηλώσεις αρχαίων μνημείων το βρίσκω και εγώ απαίσιο.
Το μέιλ σου δεν μπόρεσα να το βρω.

Καλό απόγευμα Artanis

Artanis said...

Καλημέρα @Σοφία, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη...Νά είσαι καλά, θα τα ξαναπούμε, πιστεύω...Να έχεις μια καλή Κυριακή...

P. Kapodistrias said...

Πολύ αληθινή η ιστορία σου. Να, κάτι τέτοια με πληρούν 1000%!!! Αυτά που δεν θα γράψει ποτέ η επίσημη Ιστορία!...

Artanis said...

Αγαπητέ @π.κ., καλησπέρα...Δεν πρόκειται να γράψει ούτε αυτήν την ιστορία, ούτε και καμιά άλλη...Τα φώτα πέφτουν πάντα στους αρτιμελείς πρωταγωνιστές, αν και κάπου-κάπου προκύπτει κι ένα σκάνδαλο ντόπινγκ, και όλοι δηλώνουν σοκαρισμένοι...