Στο Καρνάγιο στα Πευκάκια

Πριν ξεκινήσω αυτό το ποστ, να σας ενημερώσω ότι η 1η μεγάλη συλλογή υπογραφών για την ποινική δίωξη των κατα συρροή βιαστών Roast Busters ολοκληρώθηκε και οι υπογραφές παραδόθηκαν στη ΝΖηλανδική βουλή, η 2η όμως συλλογή υπογραφών συνεχίζεται, και θα ήταν χρήσιμο όσοι δεν έχετε υπογράψει ακόμα, να συμμετάσχετε οπωσδήποτε…Το τι θα γίνει όμως από ‘δω και πέρα είναι άγνωστο, ωστόσο θα παρακολουθώ το ζήτημα και ελπίζω να μπορέσω να σας ενημερώσω σύντομα…Ευχαριστώ πολύ όσους συμμετείχαν στην κίνηση αυτή…
Ακολουθεί το κανονικό ποστ:
……………………………………………………… 

Στο Καρνάγιο στα Πευκάκια

Είναι μαγικό μέρος τα Πευκάκια, απέναντι από το λιμάνι…Για πολλά χρόνια ήταν το συνώνυμο της διασκέδασης, όμως καθώς ο χώρος είναι αυστηρά προστατευόμενος λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων, ελάχιστα κτίρια υπάρχουν και από αυτά, μόλις 2 ή 3 είναι ακόμα σε χρήση…

Είναι ένα υπέροχο μέρος που χρειάζεται σεβασμό και φροντίδα, διατηρεί πλήθος ειδών άγριας ζωής, και είναι το μοναδικό μέρος στην περιοχή οπου ακόμα ψαρεύεται με τον παραδοσιακό τρόπο, η λασπογαρίδα… Στο ίδιο αυτό μέρος, λίγο παραπάνω ίσως, βρισκόταν σύμφωνα με Αρχαιολογικές εκτιμήσεις το νεώρειο της Μυκηναϊκής περιόδου…

Η γεωγραφία της περιοχής δεν έχει αλλάξει πολύ, εκτός ίσως από τις προσχώσεις του Ξηριά, που δημιούργησαν τον εφαπτόμενο υγροβιότοπο της Μπουρμπουλήθρας…Σ’ αυτό το μέρος σύμφωνα με το μύθο, χτίστηκε η Αργώ, σ’ αυτό το ίδιο μέρος, εξακολουθούν να λειτουργούν τα 2 καρνάγια …

Εδώ, τον χώρο γεμίζει η μυρωδιά της καμμένης βαφής που θα ξυσθεί για να λουστραριστεί το κύτος, και να ξαναβαφτεί σε όμορφα χρώματα, λαμπερό πορτοκαλί, άσπρο και μπλε, κόκκινο και πράσινο, γαλάζιο…ΟΙ ομιλίες είναι απλές, καμιά φορά διανθισμένες με ορολογίες ειδικές, άγνωστες για τον πολύ τον κόσμο, διατυπωμένες σε γλώσσες οικείες αλλά και άγνωστες…

Στο παραδοσιακό καρνάγιο του Χριστόπουλου, τώρα εκτός από τα παλιά ξύλινα σκάφη, τις βάρκες, τα καϊκια, τις τράτες, φιλοξενούνται και ιστιοπλοικά, που απλώς φυλάσσονται, «παρκάρονται» ή επισκευάζονται, ο αέρας τραγουδά μέσα στα άλμπουρα, με μακρόσυρτους απαλούς ήχους, σαν κλάμματα ξωθιών θα ακούγονται τη νύχτα, οι ασφάλειες των συρματόσχοινων κουδουνίζουν ρυθμικά, καθώς ο ξαφνικός αέρας ξυρίζει το φυσικό λιμανάκι, και το χώρο του ταρσανά… 

ΟΙ άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί, παρά την απαγορευτική ταμπέλα στην είσοδο, μας άφησαν να περιπλανηθούμε μέσ’ το χώρο, να τραβήξουμε όσες φωτό θέλαμε, χωρίς να μας ενοχλήσουν στην περιπλάνησή μας, χωρίς να μας ρωτήσουν πώς και γιατί… 

Μα ήταν ακόμα πιο μεγάλη η συγκίνηση της βόλτας ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα ρημάδια, στον χώρο που εφάπτεται στο καρνάγιο, εκεί που τα παλιά σκαριά αφέθηκαν να σαπίζουν στα στοιχεία της φύσης, τις βροχές και τις καταιγίδες, το θαλασσινό αέρα και τα κύματα, τους παγωμένους χειμώνες, τα καυτά μακριά καλοκαίρια… 

Και αλλάζουν σχήματα αυτά τα παλιά σκάφη, μετουσιώνονται σε κάτι νέο, μοναδικό, που συνεχώς φθείρεται και αλλάζει χαρακτήρα, παίρνει νέες μορφές, απογυμνώνεται απ΄τα στολίδια του: Πεθαίνει κάθε μέρα, και σβήνει, παραριγμένο από την αλλοτινή του σημασία και αξία, ένα ξένο σώμα, ανεπιθύμητο, που όμως ακόμα κι έτσι, κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του, τη δύναμη της ανάμνησης…
Κι όμως κάποτε, ολοκαίνουριο και ποθητό, έσχιζε τα νερά και ταξίδευε τον επιβάτη του, αλλά και τον θεατή του, με το μυαλό και το μάτι, σε άλλες θάλασσες και πολιτείες, και στο σημείο που ο ουρανός και η θάλασσα σμίγουν μαγικά, στο μακρινό ορίζοντα… 

Δεν υπάρχει ελπίδα στο καρνάγιο του χρόνου 

μόνο πίσσα και πίκρα και σκυμμένα κεφάλια 

 αργολειώνουμε μόνοι στην κουβέρτα του πόνου 

 σαν τους γλάρους που σβήνουν στ’ αραγμένα ποστάλια.

 Μόνο πίσσα και πίκρα και σκυμμένα κεφάλια 

οι χαρές φωσφορίζουν μα κανείς δεν τις πιάνει 

σαν τους γλάρους που σβήνουν στ’ αραγμένα ποστάλια 

τριγυρνάμε στο ίδιο στοιχειωμένο λιμάνι. 

(ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ, Το καρνάγιο του χρόνου)

http://goo.gl/7LTBFS